ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα σε όλους.Είμαι 26 ετών, και προσφάτως χωρισμένη. Αν και εμφανίσιμη δεν μου είχε συμβεί να ερωτευτώ και να έχω κάποια δέσμευση (είτε δεν το επεδίωκα είτε δεν έτυχε), μέχρι φέτος. Γνώρισα λοιπόν έναν άνδρα 30 ετών και συνάψαμε δεσμό προχωρώντας ταχέως σε σημείο που στους 4 μήνες να συγκατοικήσουμε. Στην αρχή όλα έμοιαζαν ειδυλλιακά, εκείνος βέβαια είχε ένα βεβαρυμένο ιστορικό (είχε παντρευτεί, χωρίσει,έπειτα είχε αρραβωνιαστεί και χωρίσει πάλι). Δεν συνηθίζω να κρίνω τους ανθρώπους από το παρελθόν τους, για αυτό και δεν μπήκα σε διαδικασία προβληματισμού αν και είναι η μόνη φορά που θα ήθελα να έπραττα έτσι, θα με έσωζε. Διότι ο εν λόγω άνδρας, όπως ανακάλυψα στο τέλος έπασχε από μεθοριακή διαταραχή προσωπικότητας, με βασάνιζε ψυχολογικά ανελέητα και με χρησιμοποιούσε προκλητικά, χωρίς ενδοιασμούς και εν τέλει χωρίς ίχνος μεταμέλειας. Ήταν επικριτικός στο έπακρο (συνεχώς έκανε παρατηρήσεις), προσπαθούσε απεγνωσμένα να με απομονώσει από όλα τα οικεία μου πρόσωπα (οικογένεια, φίλους), να ελέγχει την ζωή μου και κάθε μου επιλογή, με εκμεταλλεύτηκε οικονομικά, μου δημιουργούσε συνεχώς ενοχές, με κατηγορούσε για τα στραβά της μοίρας του και όταν τα πράγματα δεν ήταν όπως ήθελε, με τιμωρούσε με την απόλυτη σιωπή, σαν να ήμουν ανύπαρκτη. Η σχέση κράτησε συνολικά 6 μήνες και νιώθω σαν να είμαι 60 ετών. Ξέρω ότι θα αναρωτηθείτε γιατί συνέχιζα, για να σας προλάβω είχα όντως συναισθήματα για εκείνον τον συγχωρούσα με την ελπίδα καλυτέρευσης (κλασσικό μοτίβο κακοποίησης). Αυτή την στιγμή σηκώνω το βάρος της ψυχικής μου αποκατάστασης. Τώρα όχι μόνο τον σιχαίνομαι αλλά μόνο στην σκέψη του, η πίεσή μου ανεβαίνει στο 20. Δεν ξέρω αν πρόκειται να επιτρέψω να ερωτευτώ ξανά, (θα πρέπει να συναντήσω στον δρόμο μου κάτι πολύ αξιόλογο για να το σκεφτώ). Μοιράζομαι την ιστορία μου, για όσους το έχουν βιώσει θα καταλαβαίνουν, για όσους το βιώνουν παρακαλώ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΘΕΙΤΕ ταχύτατα από ΤΟΞΙΚΟΥΣ ανθρώπους, θα γλιτώσετε χρόνο, χρήμα και ανώφελο πόνο. Ευχαριστώ και ζητώ συγγνώμη για την μακρηγορία μου.