ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τη Δευτέρα θα παραιτηθώ από τη δουλειά μου..Μια δουλειά στην οποία πασχισα και τα κατάφερα..Μια δουλειά η οποία τα τελευταία 3 χρόνια μου εξασφαλίζει τα προς το ζην και την άνεσή μου.Μια δουλειά απ την οποία δεν έχω κανένα παράπονο.Αλλά δεν μπορώ να τον βλέπω καθημερινά στον ίδιο χώρο..Πάλεψα 1 χρόνο να τον βγάλω απ το μυαλό μου..Δεν μπορώ, με τσακίζει να τον βλέπω καθημερινά κ να ξέρω ότι δεν θα τον έχω ποτέ..Πάλεψα πολύ κ με τη λογική κ με το συναίσθημα..Έχασα..Χάνω..Δεν αντέχω άλλο..Τα ζυγισα..Μπρος γκρεμός κ πίσω ρεμα..Δεν ξέρω τι θα απογινω άνεργη..Ξέρω μόνο ότι δεν αντέχω άλλο να τον βλέπω κάθε μέρα..Δεν έχω άλλες πηγές εισοδημάτων, δεν έχω χρήματα στην άκρη για παραπάνω απο 1 μήνα, δεν έχω στήριξη από αλλού πέρα απ το να γυρίσω στο πατρικό μου κ ένα πιάτο φαΐ απ τους γονείς μου..Όμως πρέπει να τον ξεπεράσω αλλιώς δεν θα προχωρήσω..Πού να το πω Θε μου, ποιος θα με καταλάβει..Να αφήνεις μια αξιοπρεπέστατη εργασία εν καιρώ κρίσης κ ανεργίας για έναν ανεκπλήρωτο έρωτα..Μη ρωτάτε γιατί ανεκπλήρωτος..Δεν έχει σημασία..Σημασία έχει ότι μου έκανε τόσο κακό δίχως να φταίει...