Μια από τα ίδια...Ειδικά με rock μελαγχολικά,καταθλιπτικά ξυπνούν οι μαζοχιστικές τάσεις μου, γιατί από τη μια κλαίω, από την άλλη δεν μπορώ και δεν θέλω να σταματήσω να τα ακούω και να χάνομαι σε αυτήν τη μελαγχολία...Όσο κακό και να μου κάνει,κατα βάθος το επιδιώκω.
11.1.2019 | 12:05
Θέλω να το πω κάπου.
Εξομολογούμαι ότι κάθε φορά που ακούω μουσική με τα ακουστικά μου, κατι που συμβαίνει σε καθημερινή βάση και αρκετές φορές μέσα στη μέρα, κρατιέμαι με το ζόρι να μην πατήσω στο youtube τραγούδια που το νόημα τους, οι στίχοι τους, η μουσική τους και οι αναμνήσεις ή τα συναισθήματα με τα οποία είναι για εμένα συνυφασμένα. Ξέρω πως τις στιγμές που τα ακούω διαλυομαι ολόκληρη μιας και έρχομαι σε επαφή με τον πραγματικό εαυτό μου, τη θλίψη μου, την έμφυτη τάση μου προς στην μελαγχολία. Όταν τα ακούω έρχομαι σε επαφή με αυτό που πραγματικά είμαι, με το προσωπικό μου αδιέξοδο, τέλμα και επάρατο χάος, που γνωρίζει πολύ καλά πως κάποια μέρα θα με καταστρέψει ολοσχερως.Δεν καταφέρνω πάντα να μην τα ακούω. Καμία φορά υποκύπτω στον πειρασμό και γίνομαι χάλια με τα δάκρυα να κυλούν αργά στα μάτια μου. Άλλες φορές όμως με αναγκάζω κυριολεκτικά να ακούω χαρούμενα, ανεβαστικά και χορευτικά κομμάτια ελληνικά και κυρίως ξένα. Τώρα τελευταία όμως μου βάζω να ακούω Κουφό, Αργυρό και όλα τα συναφή. Δεν ξέρω ακριβώς γιατί το κάνω αυτό. Ίσως μου δίνουν την εντύπωση πως"έλα μωρέ θέλει γλέντι η ζωή και όλα καλά, δεν σκαμε για τίποτα". Χθες άκουσα για πρώτη φορά το"ξημερώματα δίνεις διακαιώματα". Που έχω καταντήσει. Αν το συνεχίσω θα με πάω στον γιατρό.Το έβγαλα από μέσα μου.
3
