Το Παρίσι καίγεται. Οι Γάλλοι το είχαν ανακοινώσει, αλλά ποτέ δεν ξέρεις με τους Γάλλους. Δεν το 'χουν σε τίποτα να τα σπάσουν όλα, να ρίξουν την κυβέρνηση, να βγάλουν καινούρια και να την ξαναρίξουν. Αυτή είναι η ιστορία τους. Αλλιώς θα ήταν Ελβετοί. Και μεις έχουμε ιστορία. Φερειπείν το 1821, την Αντίσταση. Και μεις δικαιούμαστε να τα σπάσουμε. Αλλά έχουμε πίσω μας και αιώνες σκλαβιάς. Μας άφησαν κάποιον φόβο.
Αμερικανοί και Ευρωπαίοι αναρχικοί, αφού συμμετείχαν στην εξέγερση για τον Γρηγορόπουλο, φύγαν προχθές για να κάψουν το Παρίσι, όπου ήλπιζαν ότι θα γίνει η επανάσταση. Οι ρομαντικοί πάντα κυνηγάνε την επανάσταση, γι' αυτό και έμειναν τόσον καιρό στην Αθήνα, πιστεύοντας ότι θα συμβεί εδώ, στην Ελλάδα. Ελπίζοντας. Προσπαθώντας. Το ίδιο πιστέψαμε όλοι μας, στην αρχή με τα σπασίματα του 2008, για τον Γρηγορόπουλο. Το πλήθος ξεχύθηκε οργισμένο και τα έσπασε και λεηλάτησε και είχε δικαίωμα. Το πλήθος συνήθως έχει δικαίωμα. Και ο κόσμος μας θαύμασε. Ειδικά με το ΟΧΙ.
Το να σπας τη χώρα σου, μπορεί να σημαίνει ότι μισείς τη χώρα σου, τον εαυτό σου ή τη μάνα σου. Μπορεί όμως και να σημαίνει ότι ακόμα νοιάζεσαι, πιστεύεις σ' αυτήν, έχεις θυμό, θέλεις να την αλλάξεις.
Οι φίλοι Αμερικανο-Ευρωπαίοι, στις εξεγέρσεις στα Εξάρχεια για τον Γρηγορόπουλο, σπάσανε, πετάξανε μολότοφ, παίξανε ξύλο με την ελληνική αστυνομία - που τους φαίνεται νηπιακή και σέβεντις σε σχέση με την γερμανική. Γι' αυτούς οι εξεγέρσεις στα Εξάρχεια γίνονται εις μνήμην και υπενθύμιση, αλλά περιέχουν μέσα τους και μια αντίδραση στον καπιταλισμό.
Οι Γάλλοι, τώρα, κάνουν κάτι που απαντάει σε γεγονότα αυτής της στιγμής. Οι εξεγέρσεις τους ξεκίνησαν εναντίον κάποιου φόρου για τα καύσιμα, και πήραν το όνομά τους από τα κίτρινα γιλέκα που οι μοτοσικλετιστές υποχρεούνται να κουβαλάνε. Η κυβέρνηση ακύρωσε ήδη τον συγκεκριμένο φόρο καυσίμων. Αλλά οι διαδηλώσεις συνεχίστηκαν. Εναντίον της φτώχειας, εναντίον των φόρων, εναντίον της κυβέρνησης. Εναντίον.
Τι είναι τα Ζιλέ Ζον; Αναρωτιούνται οι ευρωπαϊκές εφημερίδες και κάνουν αναλύσεις. Είναι φτωχοί, πλούσιοι, αριστεροί, ακροδεξιοί, αναρχικοί;
Γάλλοι αναρχικοί πάντως δεν είναι. Η Γαλλική αναρχία τους θεωρεί πολύ μικροαστούς για τα γούστα της, πολύ προσκολλημένους στην ιδιοκτησία, και δηλώνει ότι θα λάβει μέρος μόνον εφόσον το κίνημα επεκταθεί και μεγαλώσει. Πράγμα διόλου απίθανο. Όμως, αν τα Κίτρινα Γιλέκα είναι μικροαστοί και προλετάριοι γραφείου, τότε εμπεριέχουν αυθεντικότητα. Τι πιο αντιπροσωπευτικό του λαού από τον ευρωπαίο μικροαστό και προλετάριο.
Ίσως τα Κίτρινα Γιλέκα είναι απλώς Γάλλοι. Όπως λένε, «Όταν οι Γάλλοι βαριούνται, κάνουν μια επανάσταση». Που μπορεί να ξεφύγει και να σκεπάσει την Ευρώπη. Ήδη έχει εξαπλωθεί. Οι Βρυξελλιώτες μπαγλαρώνονται από την αστυνομία σε στάβλους. Ποιος ξέρει; Λένε επίσης, ότι «όταν η Γαλλία φταρνίζεται, η Ευρώπη αρρωσταίνει».
Οι Γάλλοι ήταν πάντα περήφανοι για την χώρα τους, δεν είχαν την ανάγκη της υπόλοιπης ευρωπαϊκής αριστεράς να την περιφρονούν. Είναι περήφανοι για τη σαμπάνια και τα ρο τους, τα τυριά τους, το ατημέλητο ντύσιμό τους, τύπου, μόλις ξύπνησα, πάλι ήπια χθες. Οι Γάλλοι, όταν λένε 'σε τρεις εβδομάδες θα ρίξουμε την κυβέρνηση', μπορεί και να το κάνουν. Οι Γάλλοι, άμα ξυπνήσουν στραβά, άμα πιούν μερικούς καφέδες παραπάνω, άμα τους κόψεις κάποια βασικά δικαιώματα, άμα τους ακριβύνεις τα καύσιμα, θα το κάνουν. Να ένα σενάριο, οι Γάλλοι σπάνε το Παρίσι, οι Γάλλοι ρίχνουν σε τρεις βδομάδες την κυβέρνηση, οι Γάλλοι μετά ξαναψηφίζουν Μακρόν, γιατί, ποιον άλλον θα ψηφίσουν; Αλλιώς θα βγει ο Λεπέν! Δεν έχει σημασία, σημασία έχει ότι ακούστηκαν, ότι εξεγέρθηκαν, ότι στο μεταξύ κέρδισαν κάποιες μικρές νίκες. Ότι είχαν έναν έλεγχο της ζωής τους με όποιο τίμημα κι αν συνέβη αυτό. Ότι ανέλαβαν αυτό το τίμημα, κάποιους τραυματίες, κάποιους φυλακισμένους.
Το να σπας τη χώρα σου, μπορεί να σημαίνει ότι μισείς τη χώρα σου, τον εαυτό σου ή τη μάνα σου. Μπορεί όμως και να σημαίνει ότι ακόμα νοιάζεσαι, πιστεύεις σ' αυτήν, έχεις θυμό, θέλεις να την αλλάξεις. Φαίνεται ότι χρειαζόμαστε τους Γάλλους για να μας απενοχοποιήσουν. Οι Γάλλοι πέρασαν διαφωτισμό, δεν ήταν σκλάβοι.
Το παράξενο στην Ελλάδα, στη νότια Ευρώπη, είναι το γιατί ΔΕΝ ξεχυνόμαστε στους δρόμους να τα κάψουμε όλα, όταν ζούμε αυτά που ζούμε, όταν οι μισθοί των υπαλλήλων στο σουπερμάρκετ έχουν φτάσει τα 430 ευρώ, χωρίς Σαββατοκύριακο. Όταν οι άστεγοι πλημμυρίζουν και οι φόροι γονατίζουν και κλείνουν επιχειρήσεις. (Και μεις τι κάνουμε; Εξακολουθούμε να βλέπουμε την παιδαριώδη, άναρθρη ελληνική τηλεόραση.)
Στην ψηφοφορία του 2015 οι Έλληνες ψήφισαν ΟΧΙ, ήθελαν ΟΧΙ αλλά εννοούσαν ΝΑΙ. Ήθελαν να βρεθεί μια μαγική αναίμακτη λύση. Να την δουν την άλλη μέρα στην δορυφορική, να τους έρθει η λύση από την τηλεόραση. Λυπάμαι, αλλά αυτό δε γίνεται. Οι Ισλανδοί τo ξέρουν. Οι Βρεττανοί το ξέρουν. Οι Γάλλοι το ξέρουν. Γι' αυτό καίνε το Παρίσι.
Τα κίτρινα γιλέκα σε κάτι πιστεύουν, κάτι ελπίζουν, κάτι θέλουν ν' αλλάξουν. Μπορεί να μην ξέρουν τι. ΚΑΤΙ. Δεν πιστεύουν στον ρεφορμισμό. Αν μιλάμε για εθνικό αυτοσεβασμό, στον μεγάλο ψυχαναλυτικό χάρτη του κόσμου, οι Γάλλοι έχουν τον περισσότερο. Για τους Έλληνες δεν ξέρω. Πάντα νιώθαμε πιο σκούροι, πιο χαζοί, πιο λαϊκοί, πιο άσχημοι. Η φέτα υποκλινόταν στο καμαμπέρ. Η αρχαία γλώσσα μας θαύμαζε την γαλλική έλλειψη ρο.
Στην ψηφοφορία του ΟΧΙ όμως, οι Γάλλοι βγήκαν με ελληνικές σημαίες στους δρόμους. Φάνηκε ότι κάτι θα άλλαζε στον καπιταλισμό, ότι θα νικιόντουσαν οι τράπεζες που μας απομυζούν. Ότι θα το έκανε η Ελλάδα! Τότε ο καπιταλισμός, παγκοσμίως, ίδρωσε λίγο. Η υφήλιος μας θαύμασε. Είχαμε πάρει ρύζι και φακές. Ήμασταν έτοιμοι. Δεν τα καταφέραμε όμως.
Μπορεί να τα καταφέρουν οι Γάλλοι.
_______________
- Η Εύη Λαμπροπούλου έχει γράψει τα βιβλία «Χάπι-Λου», «Σχεδόν Σούπερ», «Όλα τα μήλα». Το επόμενο βιβλίο της το ξεκίνησε το 2011, και ασχολείται με τα γεγονότα εκείνης της εποχής.
- Οι απόψεις των Guest Editors δημοσιεύονται ακέραιες και εκφράζουν τον συγγραφέα τους.
σχόλια