Στο σημερινό «Α μπα»: το κύτταρο της κοινωνίας

Στο σημερινό «Α μπα»: το κύτταρο της κοινωνίας Facebook Twitter
92

__________________
1.

Καλησπέρα σε όλους.
Αρχικά να πω Α,μπα πως έχω περάσει πολλές ώρες διαβάζοντάς σε και μάλιστα χωρίς να το καταλάβω. Έτσι, ήρθε η ώρα να σου ξαναστείλω τον δικό μου προβληματισμό μιας και δεν είχα πάρει κάποια απάντηση.
Είμαι πλέον τελειόφοιτος στην σχολή μου, και ενώ έχω κάποια σχέδια για το τι να κάνω , δεν μπορώ να τα εφαρμόσω. Στο μυαλό μου είναι όλα μπερδεμένα. Θα ήθελα πολύ να κάνω ένα μεταπτυχιακό στην Αθήνα. Το πρόβλημα είναι ότι, όντας σε μονογονεϊκή οικογένεια, ο πατέρας μου δεν μπορεί να με στηρίξει οικονομικά. Έτσι, πρέπει να δουλέψω μόνος μου και να μαζέψω τουλάχιστον τα χρήματα για τα δίδακτρα. Έχω στείλει κάποια βιογραφικά στην Αθήνα σε ,μάλλον, σοβαρές δουλειές, και περιμένω απαντήσεις. Το θέμα είναι ότι δεν ξέρω πως να το πω στον πατέρα μου ότι ψάχνω στην Αθήνα , μιας και ο ίδιος δείχνειι πάντα μια απαισιοδοξία για το αν θα τα καταφέρω ή όχι. Βέβαια, το κυριότερο είναι το εξσυνέχεια, αν τα έχω καταφέρει μέχρι εκεί, αν χάσω την δουλειά; Τι θα κάνω με το σπίτι;
Θέλω απλά μια κατεύθυνση. Είναι εφικτό να το καταφέρω αυτό ή ούτε να το σκέφτομαι; Και αν μπορώ πως πρέπει να το χειριστώ; Ποια είναι τα βήματα που πρέπει να ακολουθήσω;
Σε παρακαλώ απάντησε μου και δώσε μου τα φώτα σου.
Ευχαριστώ πάντως για τον χρόνο που αφιέρωσες.ής: Βρίσκω κάποια δουλειά, πάω Αθήνα, βρίσκω και σπίτι. Για να ενοικιάσω το σπίτι θα χρειάζομαι τουλάχιστον 300 ευρώ, και μέχρι να πληρωθώ από την δουλειά εκείνη θα έχω και άλλα έξοδα. Πώς θα ξεκινήσω λοιπόν ; Και στην συνέχεια, αν τα έχω καταφέρει μέχρι εκεί, αν χάσω την δουλειά; Τι θα κάνω με το σπίτι;
Θέλω απλά μια κατεύθυνση. Είναι εφικτό να το καταφέρω αυτό ή ούτε να το σκέφτομαι; Και αν μπορώ πως πρέπει να το χειριστώ; Ποια είναι τα βήματα που πρέπει να ακολουθήσω;
Σε παρακαλώ απάντησε μου και δώσε μου τα φώτα σου.
Ευχαριστώ πάντως για τον χρόνο που αφιέρωσες.

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Το μόνο που είναι σίγουρο είναι ότι δεν χρειάζεται να πεις τίποτα στον πατέρα σου μέχρι να βρεις τι θα κάνεις, ούτε χρειάζεσαι την ευλογία του, ούτε έχει σημασία αν είναι απαισιόδοξος ή όχι. Νομίζω ότι το πρώτο που πρέπει να κάνεις είναι να μαζέψεις λεφτά εκεί που είσαι. Μετά να βρεις ένα μεταπτυχιακό που μπορεί να γίνει με παράλληλη δουλειά. Μετά να βρεις δουλειά, και μετά να βρεις συγκάτοικο.

 

Πριν κάνεις οτιδήποτε όμως, σκέψου για ποιο λόγο θέλεις να κάνεις μεταπτυχιακό. Δεν είναι κακό να ζητάς τη γνώση για τη γνώση, κακό είναι να έχεις προσδοκίες από κάτι που τελικά, είναι αρκετά κοινό. Υπάρχει πολύς κόσμος με μεταπτυχιακό που δεν τον βοήθησε σε τίποτα, και ξόδεψε χρήμα και χρόνο χωρίς αντίκρισμα. Δεν είναι όλα τα μεταπτυχιακά ίδια. Κάνε καλή έρευνα πριν δεσμευτείς.

__________________
2.

Αγαπητή Αμπα, γεια σου, ελπίζω να είσαι καλά. Είμαι σχεδόν τρία χρόνια με μία κοπέλα, εγώ 30, αυτή 37. Στην αρχή ενώ μου άρεσε πολύ προσπάθησα να μην ξεκινήσω καν την σχέση, λόγω της διαφοράς ηλικίας, όμως μετά από δική της επιμονή και επειδή φυσικά κι εμένα μου άρεσε πολύ, το προχωρήσαμε. Μέσα στον πρώτο χρόνο άρχισε κάποιες νύξεις για παιδί. Της εξήγησα ότι εγώ δεν θέλω και της είπα ότι εφόσον θέλουμε διαφορετικά πράγματα, καλύτερα να χωρίσουμε. Δεν ήθελε με τίποτα και μου είπε ότι αρκεί να είμαστε μαζί. Στην συνέχεια άρχισε να με πιέζει να συγκατοικήσουμε κανονικά γιατί μένω μεν συνέχεια στο σπίτι της, αλλά δεν έχω φύγει τελείως από το πατρικό μου. Της είπα ότι χρειάζομαι και το χώρο και τον χρόνο μου κι οτι πιέζομαι και της είπα πάλι να χωρίσουμε. Πάλι δεν ήθελε. Δεν ξέρω τι να κάνω γιατί και την αγαπάω και μου είναι πολύ δύσκολο να χωρίσω, αλλά νιώθω και πίεση και φθορά στην καθημερινότητα αυτής της σχέσης. Εν τω μεταξύ, από όσο ξέρω συνήθως όταν κάποιος θέλει το κάτι παραπάνω από τον άλλο και δεν το παίρνει, τότε αυτός χωρίζει. Εδώ και δεν θέλει να χωρίσουμε και παράλληλα νιώθω αυτά που θέλει να με πιέζουν και έχω άγχος ότι της τρώω το χρόνο και γι αυτό της προτείνω να χωρίσουμε ενώ αυτό με πονάει πολύ. Ειλικρινά είμαι πολύ μπερδεμένος, κάθε γνώμη και οπτική θα είναι πολύ βοηθητική!!
- Κοκκινολαιμης


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Όταν θέλεις να χωρίσεις, δεν χρειάζεται να «θέλει» και ο άλλος. Αρκεί να θέλεις εσύ. Δεν είναι δικαιολογία, ούτε εξήγηση το «δεν θέλει». Επίσης, δεν σε συμφέρει να περιμένεις να κάνει ο άλλος αυτό που είναι το σωστό, όταν ξέρεις ποιο είναι αυτό, ειδικά όταν δεν χρειάζεσαι την συγκατάθεση του για να το κάνεις. Καταλαβαίνω την πρώτη φορά που επέστρεψες, γιατί σε ξεγέλασε λέγοντας ότι της αρκεί να είσαστε μαζί. Προφανώς, δεν της αρκεί να είσαστε μαζί όπως θέλεις εσύ να είσαστε. Όμως γύρισες πίσω δυο φορές. Ξέρεις τι μήνυμα δίνει αυτό; Ότι δεν εννοείς αυτά που λες. Η δεύτερη φορά δεν δικαιολογείται, κοκκινολαίμη. Οι χωρισμοί πονάνε πάντα, ακόμα και όταν είμαστε εμείς που πρέπει να τους πυροδοτήσουμε.

 

Φυσικά έχει ευθύνη και αυτή και τα λοιπά, αλλά δεν γίνεται να ζούμε την ζωή μας περιμένοντας να αναλάβουν οι άλλοι τις ευθύνες τους για λογαριασμό μας, γιατί καήκαμε. Δεν έστειλε αυτή την ερώτηση, αν την είχε στείλει πίστεψε με θα ήταν ανάλογη η απάντηση. Αφού ρωτάς εσύ, η ευθύνη που σου αντιστοιχεί είναι να ξεκαθαρίσεις άλλη μια φορά την θέση σου και αν δεν καταλαβαίνει, ή κάνει ότι δεν καταλαβαίνει, πρέπει να καταπιείς το πικρό ποτήρι και να χωρίσεις. Οριστικά. Σα να το εννοείς. Χωρίς να περιμένεις να δεις αν αυτή «θέλει» ή «δεν θέλει». Επειδή δεν θέλετε τα ίδια πράγματα.

__________________
3.

Πάντα διαβάζω την στήλη, ποτέ δεν έχω γράψει όμως. Και να που ήρθε η ώρα. Είμαι 34 χρονών σε σχέση και συγκατοίκηση εδώ και 4 χρόνια. Πριν ενα χρόνο αποφασίσαμε οτι θέλουμε να κάνουμε παιδί και μετα από καποιους μήνες το παιδάκι ήρθε. Τωρα που γραφω είμαι 5 μηνών έγκυος. Δουλευω σαν ελ. επαγγελματίας (μισθωτή μεν με μλοκάκι δε) που σημαινει οτι οταν θα σταματήσω να δουλευω θα σταματήσω να πληρώνομαι και θα πληρώνω κανονικά τις εισφορές μου. Χθες έλεγα στον φίλο μου το άγχος μου για την περίοδο αυτή που δεν θα δουλέυω σε σχέση πάντα με τα οικονομικά (το άγχος προκύπτει επειδή θα είναι η πρώτη φορα μετά από 13 χρόνια που θα σταματήσω να δουλευω και θα σταματησουν να μπαίνουν λεφτά κάθε μήνα στον λογαριασμό μου).
Γενικά έχω κάποια λεφτά στην άκρη, τόσα ώστε να μπορώ να ζήσω κανα χρόνο χωρίς δουλειά. Η απάντηση λοιπόν του φίλου μου στο άγχος μου ήταν οτι έχω λεφτά στην άκρη να μπορώ να συνεισφέρω 200-300 ευρώ το μήνα (περίπου όσα είναι τα έξοδα του σπιτιού για μένα τώρα), οπότε όλα καλά! Δεν έιπα τπτ γιατι ήθελα να το σκεφτώ, ΟΜΩΣ, η απάντηση που περίμενα ήταν οτι "μη φοβασαι εγω είμαι εδώ και όλα θα πάνε καλά". Το παιδί είναι και των 2 μας και πιστευω οτι με όλα αυτα που περνάει μια γυναικα (εγκυμοσύνη, τοκετός, ξενύχτια κτλ) το μόνο πράγμα που μπορεί να παρέχει ο πατέρας, τουλάχιστον για την αρχή, είναι το αίσθημα μιας γενικότερης ασφάλειας (και οικονομική εννοείται). Αυτό που σκέφτομαι συνέχεια είναι, δηλαδή αν δεν έιχα λεφτά στην άκρη θα με άφηνε να πεινάσω; όλα αυτά έρχονται να προστεθούν και στο ότι όοολο το σπίτι το έχουν φτιάξει οι δικοί μου γονείς ενώ οι δικοί του δε μας έχουν πάρει ούτε ένα σκαμπό. Οικονομικά οι γονείς του αλλα και ο ίδιος παίρνουν τα διπλάσια από τους γονείς μου και από μένα αντίστοιχα. Είμαι κάπου παράλογη;
- Δέτη

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Θα ήταν καλύτερο να τα είχατε συζητήσει και να τα είχες σκεφτεί όλα αυτά πριν μείνεις έγκυος.


Δεν υπάρχει σωστό και λάθος στην διαχείριση των οικονομικών ενός ζευγαριού. Ό,τι αποφασίσει ένα ζευγάρι, αν είναι και οι δύο εντάξει με τη συνεννόηση, είναι σωστό. Το «αν δεν είχα λεφτά στην άκρη τι θα γινόταν» δεν έχει νόημα, γιατί έχεις λεφτά στην άκρη. Εφόσον υπάρχουν λεφτά, και εφόσον είσαστε μαζί σε αυτό, κάποιος θα μπορούσε να πει ότι δεν έχει σημασία από ποια τσέπη βγαίνουν. Ο φίλος σου/άντρας σου απάντησε σε κάποιο άγχος που εξέφρασες. Δεν ήταν η απάντηση που ήθελες, αλλά εσύ πιστεύεις ότι σε άλλη περίπτωση θα σε άφηνε να πεινάσεις; Τότε μήπως έχετε πιο σοβαρά προβλήματα από αυτό;


Όπως φαίνεται, έχεις κάποια ανομολόγητα στην άκρη σχετικά με το σπίτι και τα έξοδα που έγιναν και την οικονομική διαφορά που έχουν οι δύο οικογένειες που δεν έχεις τολμήσει να ανακινήσεις. Η συζήτηση για τα λεφτά που έχεις στην άκρη πιστεύω ότι ήταν μόνο αφορμή για διάφορα που σκέφτεσαι και δεν έχεις πει. Και πάλι, θα ήταν καλύτερα αν αυτά τα είχατε λύσει πριν μείνεις έγκυος, γιατί ναι, μια εγκυμοσύνη όταν δεν υπάρχει κρατική πρόνοια βάζει μια γυναίκα σε ευάλωτη θέση και μπορεί να βρεθεί εξαρτημένη από τον άντρα/πατέρα του παιδιού της για ένα διάστημα. Οπότε, πριν γεννηθεί το παιδί ακόμα, νομίζω ότι πρέπει να πεις αυτά που σκέφτεσαι. Πες του ποια απάντηση περίμενες από αυτόν. Υπάρχει περίπτωση να έχετε παρεξηγηθεί μεταξύ σας. Υπάρχει περίπτωση επίσης να έχεις διάφορα δεδομένα στο μυαλό σου, που αυτός δεν έχει. Πάντως, μην παραβλέπουμε το γεγονός ότι το σπίτι είναι δικό σου και μόνο δικό σου, και αν δεν έχετε παντρευτεί, αυτός είναι στην ουσία φιλοξενούμενος. Γιατί να επενδύσει σε ένα σπίτι στο οποίο δεν έχει κανένα ουσιαστικό δικαίωμα; Μπορεί να έχει κι αυτός διάφορα που δεν έχει τολμήσει ακόμα να σου πει.


__________________
4.

Λοιπόν ψάχνω για δουλειά. Δηλαδή έχω δουλειά, αλλά ψάχνω για κατι καλύτερο απο οικονομικής αποψης αλλα και από άποψη τοποθεσίας γιατί με τρώνε τα χιλιόμετρα κάθε μέρα.
Με καλούν για συνέντευξη από εταιρεία συμβούλων εργασίας για εργασία στο αντικείμενό μου, την τάδε μέρα στις 14:00. Στις 13:55 χτυπάω το κουδούνι στο χώρο συνέντευξης μου ανοίγουν και μου λένε να καθίσω. Στις 14:30 ακόμα κάθομαι. Να σημειώσω οτι για να παω στη συνέντευξη έχω φύγει από την νυν εργασία μου στην οποία πρέπει να επιστρέψω γιατί το ωράριό μου είναι 9-5.
Σηκώνομαι λέω πως δεν μπορώ να περιμένω άλλο, καθώς το ραντεβού μου ήταν στις δύο, ευχαριστώ και γεια σας. Και φεύγω. Οταν με κάλεσαν ανέφερα οτι εργαζομαι 9-5, αυτοί που μου κλείσανε τη συνεντευξη το ήξεραν, περίμενα μισή ώρα και δεν εμφανιστηκε κανενας. Μήπως είμαι υπερβολική; έπρεπε να περιμενω και άλλο; πόσο; αν εγω τους έστηνα μισή ώρα τι εντυπωση υποψήφιου εργαζόμενου θα έδινα (Ξερω...ασυνεπή) έπρεπε να δώσω σε εκείνους την ευκαιρία; Είμαι εξαιρετικά συνεπής ανθρωπος σε ραντεβού και ωράρια, σιχαίνομαι το fashionably late και δεν έχω αργησει ποτέ σε ραντεβου συνεντευξη ή εργασία (με δική μου ευθύνη ) αντίθετα πολυ συχνά κοβω βόλτες κατω απο γραφεια και σπιτια για να περάσει η ώρα γιατι έχω φτάσει νωρίτερα. Μήπως αντέδρασα υπερβολικά που έφυγα; αλλά από την άλλη την ωρα της συνέντευξης δεν τη διάλεξα εγώ αλλά εκείνοι γιατί "ήταν η μόνη διαθέσιμη" Ε αν ήταν η μόνη διαθέσιμη δεν έπρεπε και να με δεχτούν κανονικά;
Ακόμα και αν δεν εργαζόμουν, αποκλείεται να είχα άλλη συνεντευξη, ή να πάρω το παιδί μου απο το σχολείο ή να παω στον οδοντίατρο;
Έπρεπε να κάνω κάτι άλλο εκτός από να φύγω;


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Θα μπορούσες να είχες κάνει κάτι άλλο, ναι. Το θέμα είναι ότι δεν ήθελες. Τώρα πάει η ευκαιρία, και δεν παίρνεις έξτρα πόντους για το ότι είχες δίκιο. Αυτό που θα μπορούσες να είχες κάνει είναι να ρωτήσεις αν υπάρχει λήξη στον ορίζοντα, γιατί δεν μπορείς να περιμένεις άλλο, και αν γίνεται να κανονίσετε ένα ραντεβού μια άλλη στιγμή. Φεύγοντας χωρίς να δώσεις ευκαιρία στον άλλον να διορθώσει το λάθος του, οδηγηθήκατε και οι δύο σε αδιέξοδο. Από την άλλη, όπως λες, αυτή είσαι, άρα έχει νόημα να συζητάμε πώς θα ήταν αν ήσουν κάποια άλλη;


__________________
5.

Με το αγόρι μου είμαστε μαζί 4 χρόνια και έχουμε χτίσει μια καλή σχέση, αλληλοεκτίμησης και σεβασμού. Εδώ και καιρό έκανε προσπάθειες να ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία αλλά εδώ δεν ευδοκίμησαν και αποφάσισε να το κυνηγήσει για εξωτερικό. Η ευκαιρία λοιπόν του δόθηκε και αναχωρεί σε δύο μήνες, Μέχρι τώρα ήμουν πολύ υποστηρικτική και τον ενθάρρυνα να το κάνει, δυστυχώς όμως δεν είχαμε συζητήσει για το τι θα γίνει με εμάς τους δυο. Και εδώ ξεκινάει το 'δράμα', πριν από μένα το αγόρι μου είχε μια δύσκολη σχέση από απόσταση, η τότε κοπέλα του ενώ υποτίθεται ότι θα πήγαινε να τον βρει στην πόλη που ζούσε για να συγκατοικησουν δεν το κανε ποτέ και τον κεράτωσε και από πάνω. Είχε μια πρότερη τραυματική εμπειρία λοιπόν. Έτσι μου το ξεκαθάρισε ότι από τη στιγμή που θα φύγει δεν θα μαστε μαζί, αλλά δεν θα χουμε χωρίσει κιόλας γιατί λόγω υποχρεώσεων θα επιστρέφει και θα μένει σε μένα (αν εγω συμφωνώ φυσικά). Εγώ τον Σεπτέμβρη ξεκινάω ένα μεταπτυχιακό με σκεπτικό να κάνω διδακτορικό και μου πρότεινε μόλις τελειώσω από εδώ να κάνω μια προσπάθεια να τον ακολουθήσω. Και να η ερώτηση μου, πώς να κάνω ένα τόσο μεγάλο βήμα από τη στιγμή που δε θα μαστε μαζί, μιλάμε για ένα σχέδιο που αν υλοποιηθεί θα είναι σε 1,5 χρόνο από τώρα. Είναι εγωιστικό από μέρους μου να ζητήσω κάτι σαν 'εγγύηση' -ξέρω δεν υπάρχουν τέτοιες στις σχέσεις, αλλά μια κίνηση καλής θέλησης βρε αδερφέ. Θα μαστε ένα χρόνο ο καθένας τη ζωή του και μετά θα ξαναγίνουν όλα όπως πριν; Πως θα γίνει αυτό; Μήπως με χώρισε και όλα τα υπόλοιπα είναι φανφάρες για να του είναι πιο εύκολο; Και τελικά μήπως δεν έχουμε τη σχέση που νόμιζα;
- Εντονως προβληματισμενη


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Επειδή είχε μια κακή εμπειρία στο παρελθόν δεν έχει δικαίωμα να βάζει άλλους τώρα σε αναμονή. Δεν έχει κερδίσει έξτρα πόντους γαϊδουροσύνης επειδή η προηγούμενη του τον κεράτωσε. Δεν υπάρχει το «δεν θα είμαστε μαζί αλλά και δεν θα έχουμε χωρίσει κι όλας». Τι θα πει αυτό; Μπορεί να το προσδιορίσει; Σημαίνει ότι θα έχετε ανοιχτή σχέση;


Δεν είναι εγωιστικό να ζητάς εγγύηση, αλλά αυτό δεν γίνεται. Αυτό που μπορείς να ζητήσεις όμως είναι αυτό που θέλεις. Τι θέλεις; Θέλεις να έχετε σχέση από μακριά; Θέλεις να χωρίσετε και να δείτε σε ενάμιση χρόνο πώς νιώθετε για τη σχέση σας; Μην αναρωτιέσαι τι κάνει αυτός, αναρωτήσου τι θέλεις εσύ, βάλτο σε λόγια, και διεκδίκησε το.

 

__________________
6.


Λενάκι μου,
Είμαι φανατική της στήλης σου αν και δεν μπορώ να πω ότι συμμετέχω σε σχόλια και είναι η 1η μου φορά που στέλνω. Ξέρω βέβαια ότι η ερώτηση μου είναι κάπως συνηθισμένη. Είμαι με έναν άνθρωπο (ας τον πούμε Κ) εδώ και 3 χρόνια περίπου, εγώ 27 και αυτός 33. Τα πρώτα 2 χρόνια η σχέση μας ήταν εξ αποστάσεως, εγώ Αθήνα και αυτός Θεσσαλονίκη (είναι και γέννημα θρέμμα από εκεί). Με τα πολλά και αφού είδαμε ότι θέλουμε κάτι παραπάνω από μία σχέση εξ αποστάσεως αποφασίζουμε να ψάξει δουλειά Αθήνα και να μείνουμε μαζί, μιας και εγώ δυσκολευόμουν πολύ να βρω δουλειά πάνω, όντας πολιτικός μηχανικός και με μόλις 1,5 χρόνο προϋπηρεσία. Πραγματικά στο θέμα συγκατοίκησης μπορώ να πω ότι πήγαιναν όλα καλά μέχρι που άρχισαν να εμφανίζονται κάποια προβλήματα. Τράκαραν το αμάξι του, μπλεξίματα με ασφαλιστικές και εμπειρογνώμονες και τελικά η λύση του ήταν να αφήσει την προσωρινή δουλειά που είχε εδώ, να πάει σε μία επίσης προσωρινή αλλά με καλύτερα χρήματα Θεσσαλονίκη για να πάει και το αμάξι στον δικό του μηχανικό γιατί όλοι λέει εδώ κάτω είναι άσχετοι και εκμεταλλευτές. Οκ το δέχομαι μεν με γκρίνια γιατί έκλεισε να φύγει ανήμερα τα γενέθλιά μου και χωρίς να σκεφτεί ότι έδινα και αγγλικά για proficiency και θα ήθελα τον άνθρωπό μου κοντά μου, ειδικά αφού είχε το περιθώριο να καθυστερήσει την αναχώρηση του. Μετά από απουσία 3 εβδομάδων επιστρέφει, μένει 1 εδώ και ξαναπάει επάνω για άλλες 2 γιατί είχε υποσχεθεί να βοηθήσει το πρώην αφεντικό του. Γυρίζει πάλι για 1 βδομάδα μέχρι να ανακαλύψουμε ότι για μία καθυστέρηση πληρωμής στην εφορία τον έβγαλαν από τη ρύθμιση με αποτέλεσμα το υπόλοιπο 3000€ να μείνει εκτός ρύθμισης και τρελάθηκε από το άγχος του. Τα παράτησε όλα και ανέβηκε πάλι πάνω να κάνει ένσταση και παρόλο που δεν έγινε δεκτή όλοι οι λογιστές τον καθησύχασαν ότι για τέτοιο ποσό και ειδικά αν βάζει έστω ενδεικτικά ένα μικρό ποσό κάθε μήνα δεν υπάρχει περίπτωση να τον ενοχλήσει ποτέ κανείς. Και η λύση του? Να ανέβει επάνω 3-4 μήνες να δουλέψει εντατικά στο πρώην αφεντικό του να βγάλει τα χρήματα να ξεχρεώσει και βλέπουμε και να ψάξει μετά πάλι εδώ. Ε και Λένα μου συμφώνησα αλλά τουλάχιστον να κοιτάει και εδώ για δουλειά και αν εμφανιστεί κάτι να δώσει όσα έχει μαζέψει και μετά να πληρώνει λίγα κάθε μήνα και συμφώνησε. Περιττό να σου πω ότι δεν το έκανε ποτέ. Είναι πάνω εδώ και ένα μήνα και ξέρω ότι δεν έχει στείλει ούτε 1 βιογραφικό, ότι δεν κοιτάει καν, στην αρχή αρχή μάλιστα τον κάλεσαν για συνέντευξη και την απέρριψε εννοείται. Κάθε φορά που πάω να συζητήσω το συγκεκριμένο θέμα τσακωνόμαστε γιατί λέει δεν καταλαβαίνω τη θέση του, γιατί λέει αυτός άφησε τα πάντα (φίλους, δουλειά) για να έρθει εδώ και εγώ δεν έχω κάνει τίποτα για αυτόν, αλλά Λενάκι μου με τρώει να μην ξέρω τι έχει σχεδιάσει στο μυαλό του να κάνει γιατί όλο αυτό όπως το παρουσιάζει είναι πολύ αβέβαιο δε σημαίνει δηλαδή ότι όταν αυτός θα έχει ξεχρεώσει μέσα σε 3 μήνες όλες οι δουλειές θα τον περιμένουν εδώ και θα τον πάρουν αμέσως. Οπότε θα έχουμε πάλι τα ίδια προβλήματα. Και η ερώτηση μου είναι: με πονάει πολύ που ο άνθρωπός μου είναι μακριά και μιλάμε ελάχιστα έως καθόλου μέσα στη μέρα γιατί δουλεύει και φτάνω σε σημείο να με πιάνουν τα κλάματα γιατί μου έτυχαν 1-2 προβλήματα σοβαρά (όπως ότι με έκλεψαν με την απειλή μαχαιριού) και να μην μπορώ να τον βρω ή να τον βρίσκω μετά από ώρες και σε αυτόν να δείχνω ότι είμαι καλά για να μην τσακωνόμαστε? Πώς να το διαχειριστώ μέσα μου να αισθανθώ λίγο καλύτερα και να έχω καλύτερη διάθεση? Οι βόλτες με φίλους βοηθάνε, αλλά τις υπόλοιπες ώρες πάλι τα ίδια. Θα με βοηθούσε αν ήξερα ότι ψάχνει εδώ και προσπαθεί να γυρίσει, αλλά δεν τολμάω να το αναφέρω πλέον.


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Δεν θα έλεγα ότι είναι συνηθισμένη η ερώτηση. Λυπάμαι πολύ για την τραυματική εμπειρία που είχες (που σε λήστεψαν με απειλή μαχαιριού). Όμως πρέπει να δεχτείς ότι είναι ξεκάθαρο ότι θεωρεί σπίτι του τη Θεσσαλονίκη και δεν μπορεί – δεν θέλει – να προσαρμοστεί στην Αθήνα. Εκεί στρέφεται σε κάθε δύσκολη στιγμή, σε όσα ξέρει εκεί, και όχι σε σένα. Είναι ώρα να δεχτείς ότι δεν θέλει να μείνει μαζί σου στην Αθήνα. Αν έχεις φτάσει σε σημείο να μην μπορείς να αναφέρεις πια το θέμα, νομίζω ότι η συζήτηση πρέπει να αλλάξει.


Μπορεί να είναι δύσκολο να βρεις δουλειά στη Θεσσαλονίκη, αλλά είσαι διατεθειμένη να το κάνεις; Η συζήτηση αυτή πρέπει να γίνει μαζί του. Πες του ότι βλέπεις ότι θέλει να μείνει στη Θεσσαλονίκη, οπότε τι μπορείτε να σχεδιάσετε από κοινού με αυτό το δεδομένο; Ή θεωρείς ότι η σχέση σας πήρε μια τροπή που την βάζει σε άλλο μονοπάτι; Εσύ ξέρεις, αλλά αυτή την συζήτηση δεν μπορείς να την αποφύγεις.

_________________
7.

Καλημερα αγαπητη Α μπα! Θα ηθελα να σου παρουσιασω τη δικη μου προβληματικη κατασταση και ελπιζω να τη δημοσιευσεις γιατι εκτιμω τον τροπο που απαντας με την τεραστια δοση λογικης και αντικειμενικοτητας σου.
Λοιπον, το προβλημα μου ειναι η σχεση μου με τους γονεις και τον αδερφο μου. Ο πατερας μου ειναι κλασσικος και πατροποαραδοτος. Ενω εξω στην κοινωνια ειναι αγαπητος, στην οικογενεια θεωρει εμενα και τη μητερα μου υποχειρια του καθως μας ζηταει να του κανουμε και την παραμικρη δουλεια απο το να του δεσουμε τα κορδονια, να του παρουμε τσιγαρα, να του εχουμε τα παντα στο χερι! τα παντα! Η μητερα μου δυσανασχετει, αλλα αποδεχεται την κατασταση. Εγω πολλες φορες αντιδρω και του λεω να τα κανει μονος του γιατι μπορει. Κι ετσι με θεωρουν αντιδραστικη.. χωρις λογο, οπως λενε. Ο αδερφος μου απο την αλλη ειναι στην κοσμαρα του. Ενω μενει με την κοπελα του φερνει ρουχα για σιδερωμα στη μητερα μου πολλα, εκεινη πηγαινει και του καθαριζει το σπιτι και γενικα εχει τις ιδιες απαιτησεις με τον πατερα μου απο αυτη. Η κοπελα του δουλευει και λεει πως δεν μπορει να τα καταφερει με τις δουλειες. Προχθες λοιπον ειχαμε μια οικογενειακη συζητηση και ειπα και στους δυο πως ειναι ντροπη να τα ζητανε ολα απο τη μαμα ετοιμα και πως πρεπει να αλλαξουν μυαλα γιατι εχει δικαιωμα κι εκεινη να ξεκουραζεται. Εκεινοι τοτε ξεσηκωθηκαν εναντιον μου και αφησαν να εννοηθει πως ειμαι κακια και πως ζηλευω που η μητερα βοηθαει τον αδερφο μου. Αλλα ρε Α μπα μου , εγω παντα σκεφτομουν τους δικους μου και τους αγαπουσα πολυ. Ηθελα να ειναι καλα γι' αυτο και δεν θελω να ταλαιπωρειται η μητερα μου. Εκεινη ειπε μπροστα τους πως της αρεσει να κανει τις δουλειες, ενω σε εμενα εχει πει πως εχει κουραστει.Το συμπερασμα που εβγαλα ειναι πως ο αδερφος μου μετραει περισσοτερο και κατι μεσα μου παγωσε απο τοτε. Μηπως ειμαι υπερβολικη; μηπως ζηλευω; μηπως απλως σκεφτομαι σαν θυμα; Νιωθω πολυ αδικημενη μιας κι εκεινος παντα απολαμβανε βοηθεια οικονομικη για αυτοκινητο, αρραβωνες παροτι οι δικοι μου ειναι στριμωγμενοι κλπ κλπ. Εγω με τα λιγοστα χρηματα που παιρνω προσπαθω να μην επιβαρυνω και να βοηθαω.. εκεινος τιποτα. Μαλλον ειμαι θυμα. Ιδου η απορια..
-Φωτεινη


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Είσαι θύμα μιας γενικότερης κατάστασης που ισχύει έτσι κι αλλιώς κοινωνικά, αλλά στην οικογένεια σου είναι νόμος. Δεν μετράει μόνο ο αδερφός σου περισσότερο. Οι άντρες μετράνε περισσότερο, και οι γυναίκες πρέπει να έχουν τον ρόλο της υπηρέτριας, της τροφού, και της προσωποποίησης της θυσίας. Αν δεν μπορείς να δεις τον τρόπο με τον οποίο οι οικογενειακές σας σχέσεις κουμπώνουν σε κάτι μεγαλύτερο από όλους εσάς, τότε θα αμφιβάλλεις για το αν είσαι «κακιά», «υπερβολική», και αν «ζηλεύεις».


Ταυτόχρονα, πρέπει να καταλάβεις ότι οι σχέσεις που σε αφορούν είναι οι δικές σου με κάθε μέλος της οικογένειας. Οι επιλογές της μητέρας σου είναι δικές της, και δεν μπορείς να κάνεις κάτι για να αλλάξεις τα εκατό χρόνια συμμόρφωσης σε ένα κατεστημένο που τελικά, υποστηρίζει. Θα ήταν ωραία αν μπορούσες να αφυπνίσεις την επανάσταση, αλλά χρειάζεται να ξέρεις ότι για να αλλάξει κανείς τη ζωή του, πρέπει να το θέλει. Ο πατέρας σου και ο αδερφός σου δεν σκοπεύουν να αλλάξουν γιατί βολεύονται, οπότε τι προσπαθείς να κάνεις; Μόνο τον εαυτό σου μπορείς να ορίσεις.


Οπότε, επανέρχομαι: θα καταλάβεις καλύτερα τι γίνεται όταν ενσωματώσεις την οικογενειακή σου ιστορία στο πλαίσιο που μοιάζει να μην συνειδητοποιείς. Το προσωπικό, και σε αυτή την περίπτωση, είναι πολιτικό.

92

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

10 σχόλια
3.Λενα νομίζω οτι η 3 δεν μας εξηγει καλά τι ισχύει με το σπίτι.Ετσι όπως τα γράφει εγω προσωπικά δεν μπορω να καταλάβω αν το ακινητο ανηκει στην οικογένεια αρα δεν υπάρχει ενοίκιο ή αν το ακίνητο είναι νοικιασμένο αλλα οι γονείς της 3 έχουν αναλάβει τα έξοδα επίπλωσης του(εξου και το ''σκαμπο'' που δεν αγορασαν τα πεθερικά)ή αν ανήκει στην οικογένεια ,το επιλωσανε κιόλας!Εάν συμβαίνει το 3 ας πούμε και ο φίλος της 3 ουσιαστικα εχει μπει με ενα ζευγάρι παντόφλες μέσα στο σπίτι σαφώς και θα πρέπει να αναλάβει τουλαχιστον τις ΔΕΚΟ.Τι σημαινει δεν ειναι δικο του το σπίτι?Αυτός όμως μένει τσαμπα εκει μέσα δεν γίνεται να τα πληρώνουν μισά μισά ,ας βάλει κι αυτός κατι παραπάνω.Τωρα η απαντηση του ναι,ηταν τερμα φάουλ,δεν είναι τα λεφτά ,αλλα δηλαδη τι?Αμα η 3 μετα την εγκυμοσυνη ω μη γενοιτο εχει καμια επιπλοκη και μενει παραπάνω εκτός δουλειας τι θα κανει ?Θα την συντηρει και μετα θα της πει ''αγαπη μου μου χρωστάς κάτι λεφτουδακια ,θυμασαι?'' Γιατι αμα ειναι να το παμε γερμανικα οι γονεις της 3 να μην καναν τοσα εξοδα για το ζευγαρι.
Το ακίνητο ανήκει στον πατέρα του παιδιού καιπριν από 2 χρόνια ανακαινίστηκε με δικά μου και της οικογένειας μου χρήματα γιατι ηταν ενα διάστημα δυσκολο οικονομικά γι αυτόν τότε. Δεν τα θέλω αυτα΄τ α χρήματα δεν τα ζήτησα ποτέ και ούτε πρόκειται.
Kataki, νομιζω πως εχεις δίκιο να σε εκνευρίζει η απάντηση του, εφόσον περιμένεις μια στήριξη από τον σύντροφό σου στις δύσκολες στιγμές. Αλλά από την άλλη, δε νομίζω πως είμαι η μόνη που αναρωτιέται γιατί εσύ (κ η οικογένειά σου) να δεχτείς να ανακαινίσεις ένα σπίτι που δε σου ανήκει; Εμένα αν ο σύντροφος μου το πρότεινε ή έστω το δεχόταν να το κάνω αυτό, θα μου "βρώμαγε" ως συμπεριφορά - καμπανάκι.Ασχέτως φύλου, ετσι; Δεν το λέω επειδή είναι άντρας.
Στοίχημα: γονική παροχή το έκαναν στην κόρη με ψιλή κυριότητα δική της κι επικαρπία των γονιών (στην πράξη μένουν αλλού). Επομένως έχουν και τον πρώτο λόγο τι θα μπει στο σπίτι. (Εξ ου και η απροθυμία του γαμπρού και της άλλης οικογένειας να μπουν σε διαδικασίες ανανέωσης/επίπλωσης κλπ)
#6 εγω δε θα προτεινα να αλλαξει την ζωη της και να παει θεσσαλονικη για εναν ανθρωπο που φοβαται να του μιλησει και να του πει οτι την κλεψαν για να μη θυμωσει. Αν δεν νοιωθεις την ελευθερια να πεις αυτο το πραγμα στον ανθρωπο σου,τοτε τι ειδους σχεση εχετε;
#2Μου κάνει εντύπωση που αφήνεσαι να παρασυρθείς σε μια σχέση που εσύ θες τα λιγότερα. Συνήθως διαβάζουμε την οπτική ότι κάποιος θέλει πολλά παραπάνω( ή-και- τον άλλον πολύ παραπάνω) χωρίς ουσιώδες αντίκρισμα. Στο διαταύτα : βρίσκεσαι σε μία σχέση που καταπιέζεσαι και λες γιατί δεν κάνει η άλλη αυτό που θες; Δηλαδή είτε να συμμορφωθεί είτε να πάψει να θέλει αυτά που θέλει; Ειλικρινά στη περιγραφή σου υπάρχουν κάποια σημεία που δεν μου πολυαρέσουν γιατί είναι δείγματα ανωριμότητας :- δικαιολογείς ότι μένεις στη σχέση λόγω της αγάπης ενώ έρχεσαι να πεις σχεδόν κουτοπόνηρα γιατί δεν φεύγει η άλλη. - ακόμη και την σχέση που έκανες την δικαιολογείς εις βάρος της άλλης. Γενικά, η ευθύνη της σχέσης δεν είναι δικιά σου γιατί εσύ δεν την ήθελες και βρέθηκες σ' αυτήν χωρίς να ξέρεις. Και τώρα μοιάζει να ζητάς να πάρει η α, μπα ευθύνη για τον χωρισμό και να έστειλες την ερώτηση μόνο και μόνο για να το δει η κοπέλα σου ! ( Εντάξει, το τερμάτισα λιγάκι. )
Εκείνος ευχαριστημένος είναι αν όλα συνέχιζαν όπως ήταν. Εκείνη όμως πίστεψε ότι θα αλλάξει θέλω για χάρη της και συνέχισε μια κατάσταση με βάση αυτή την ελπίδα (όπως κακά τα ψέμματα πάρα πολύς κόσμος). Κακώς δεν σηκώνεται εκείνος να φύγει αλλά υποψιάζομαι έχει βολευτεί κιόλας. Σε λίγο θα κάνει κάποια αρκουδιά ώστε να στομώσει η άλλη και να τον σουτάρει (επιτέλους) ίσως.
Για καθέναν όμως που μένει στη σχέση θέλοντας παραπάνω υπάρχει ο άλλος που δεν θέλει να δώσει αυτό το παραπάνω. Άρα αυτές οι σχέσεις είναι ακριβώς εξίσου διαδεδομένες - απλώς γράμματα εδώ λαμβάνουμε από εκείνους που βρίσκονται στην άλλη πλευρά, και ρωτούν "θα τον/πείσω για κάτι παραπάνω;"Εμένα λιγότερο περίεργο μου φαίνεται που μένει αυτός. Δέχεται μεν την πίεση αλλά, προς το παρόν, αυτός είναι που παίρνει από τη σχέση αυτά που όντως θέλει. Γιατί να ξεβολευτεί; Σου λέει, εγώ είμαι καλά εδώ. Η άλλη θέλει παραπάνω, ε ας φύγει. Ορθώς του λέτε ότι πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του, αλλά δεν είναι αυτός που χάνει σε αυτή τη σχέση. Αν έβρισκε την καταπίεση ανυπόφορη, μάλλον θα είχε φύγει ήδη...
#4Ναι, μπορούσες να κάτσεις να περιμένεις κι άλλο. Βασικά φαίνεται ότι δεν είναι ότι έπρεπε οπωσδήποτε να φύγεις εκείνη τη στιγμή (δηλαδή αν σε δέχονταν στην ώρα του ραντεβού και η συνέντευξη έπαιρνε πάνω από μισή ώρα, τι θα έκανες;θα σηκωνόσουν στη μέση της συνέντευξης να φύγεις;) αλλά ότι τσαντίστηκες που δεν σεβάστηκαν τον χρόνο σου. Φυσικά είναι απολύτως κατανοητό αλλά ταυτόχρονα ολίγον τι υπερφίαλο. Αυτά συμβαίνουν διαρκώς στις συνεντεύξεις, από σένα περιμένουν εννοείται να είσαι συνεπέστατη αλλά αυτοί μπορεί ακόμα και να διπλοκλείσουν ραντεβού ή στη συγκεκριμένη περίπτωση μπορεί η προηγούμενη συνέντευξη να είχε για χ λόγους καθυστερήσει.Θα σου πω κάτι όμως: ποτέ δεν θα πρότεινα για πρόσληψη κάποιον που συμπεριφέρθηκε όπως εσύ. Αν δεν δείχνεις προσαρμοστικότητα και ευελιξία και διάθεση για να λύσεις ένα ζήτημα που προέκυψε όταν εσύ ζητάς δουλειά (δεν είναι ότι σε παρακαλάνε κιόλας) φαντάσου πώς θα είσαι στη δουλειά την ίδια. Με δυο λόγια μπορεί να είσαι εξαιρετική επαγγελματίας αλλά με τη συμπεριφορά σου αυτή να βγαίνεις λίγο κακομαθημένη και μυγιάγγιχτη. Υποθέτω ότι όλοι στο περιβάλλον σου σε έκραξαν πουυ έφυγες με αέρα βασίλισσας από τη συνέντευξη και ζητάς εδώ επιβεβαίωση ότι όλοι έχουν άδικο κι εσύ δίκιο. Σε ένα ιδανικό κόσμο εσύ θα είχες δίκιο. Αλλά οι άνθρωποι πρέπει να μπορούμε να προσαρμοζόμαστε στις εκάστοτε κοινωνικές συνθήκες. Δες το σαν μάθημα αυτό για την επόμενη φορά ώστε να κάνεις πολύ καλύτερη εντύπωση και να διεκδικήσεις και τη δουλειά.
Χα! δεν το σκεφτηκα ετσι:Αν δεν δείχνεις προσαρμοστικότητα και ευελιξία και διάθεση για να λύσεις ένα ζήτημα που προέκυψε....Ενα απο τα μεγαλυτερα προτερήματα ενος εργαζομενου δεν είναι να είναι κορυφαίος όταν όλα πανε ρολόι ΑΛΛΑ όταν προκυπτει προβλημα/λαθος στο ρολόι. Οντως στο κυριολεκτικα πρώτο προβλημα της νεα σου δουλειας σηκωθηκες και εφυγες γιατί δεν πήγαν όλα ρολόι αντι να βρεις και να προτίνεις λύση/εναλλακτικη.+1 απο εμενα alien (watch out for scally)
Συμφωνώ απόλυτα με εξωγήινη και Ποκ, ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τις αρνητικές. Δεν μου έχει τύχει ΠΟΤΕ σε συνέντευξη για δουλειά (και είχα πολλές) να μην περιμένω τουλάχιστον μισάωρο. Συμβαίνει και αν το σκεφτείς απ'την πλευρά του εργοδότη, είσαι ένα ραντεβού ανάμεσα στα πολλά, shit happens, μισή ώρα είναι οκ, δεν ήταν και τρεις. Δεν ξέρω, μου φάνηκες λίγο ανυπόμονη και αδιάλλακτη. Μήπως για να αλλάξεις δουλειά έχεις θέσει υπερβολικά στάνταρντς και ζητά να βεβαιωθείς ότι αν πας κάπου αλλού θα είναι όλα ιδανικά; Γιατί αυτό δεν υπάρχει στη σημερινή αγορά εργασίας (ούτε και στην παλιά εδώ που τα λέμε).
Εγώ από την άλλη δεν θα ήθελα για αφεντικό κάποιον που δεν μπορεί να είναι τυπικός ούτε στην απλούστερη υποχρέωσή του ή τουλάχιστον να έχει την τυπική ευγένεια να δώσει ένα λόγο για την καθυστέρηση του.Όταν δουλεύουμε (ή πάμε να δουλέψουμε) για κάποιον δεν είμαστε εμείς οι ευεργετηθέντες κια ο εργοδότης ο ευεργέτης. Είναι μια συναλλαγή που ωφελεί και τις δύο πλευρές. Όπως, λοιπόν, ο εργοδότης περιμένει από τον εργαζόμενο να είναι τυπικός, το ίδιο συμβαίνει και από την πλευρά του εργαζομένου.
Αν και επί της αρχής (δλδ. ευελιξία στην εύρεση λύσεων όταν τα πράγματα ΔΕΝ πάνε σύμφωνα με το πρόγραμμα) συμφωνώ μαζί σου και το αποδεικνύω και στην πράξη στη δουλειά μου Θα διαφωνήσω εντούτοις ως προς κάτι άλλο. Η υπερβολική εθελοδουλία στα επαγγελματικά και το "σκίσιμο" να είναι ο υποψήφιος προσαρμοστικός σε όποια παλαβομάρα του ζητάνε (δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα) προαλείφει θέσεις χαμηλοαμοιβούμενου υπαλλήλου-"χαμάλη" και ποτέ μεγαλόμισθου στελέχους ή τμηματάρχη. Δεν είναι ότι δεν θα έχει τα προσόντα. Είναι ότι σηματοδοτεί ότι δεν κάνει για αφεντικό. Σημαδοτεί "ο χρόνος μου δεν είναι πολύτιμος χαραμίστε τον όπως θέλετε αρκεί να χωθώ κάπου" κι επειδή "ο χρόνος είναι χρήμα" μάντεψε τι θα πάρει στις προτάσεις που θα πάρει: π@π@ρια μάντολες. Καλώς ή κακώς η υπερβολική υποχωρητικότητα μεταδίδει συμβολισμούς στους άλλους (το βλέπουμε παντού). Κι έπειτα τι αντιεπαγγελματική εταιρεία είναι αυτή που έχουν έναν υποψήφιο σε αναμονή και στο τέταρτο καθυστέρησης δεν βρίσκεται ένας χριστιανός να ενημερώσει τον άλλο που έχει χάσει την ώρα του "ξέρετε συγγνώμη αλλά συνέβη το Χ περιστατικό και θα σας δεχτούμε σε δέκα λεπτά κλπ"; Τι να τους κάνει; Παστούς; Δεν της χρησιμεύουν.
Αγαπητή 7, η μητέρα σου μου θυμίζει τη γιαγιά μου. Η οποία είχε φοβερή αδυναμία στον γιο που ήρθε μετά τις δύο πρώτες κόρες, και μετά αδιανόητη αδυναμία στον πρώτο εγγονό που της έφερε ο γιος αυτός. Λοιπόν τα χρόνια πέρασαν, ενηλικιωθήκαμε, πήρε ο καθένας το δρόμο του και πλέον είχε γίνει εμφανές ότι το καμάρι της γιαγιάς, ο Εγγονός ο Α' από το πολύ κανάκεμα είχε γίνει αχρήστου και παρασίτου γωνία. Παρά τον προβληματισμό όλων στην οικογένεια, η γιαγιά επέμενε να τον έχει στα ώπα-ώπα και να κάνει σαματά για πάρτη Του. Τις γυναίκες της οικογένειας που τη φρόντιζαν στην ασθένειά της ή τις εγγονές της τις εκτιμούσε μεν, κάπως σιωπηλά δε ("α, την τσουμπλέκια δεν τη φοβάμαι, θα τα καταφέρει στη ζωή της", "αχ χωρίς τη μαμά-τσουμπλέκι δε θα ζούσα τώρα") και όλη της η έγνοια στρεφόταν γύρω από τους καημένους τους άντρες που τι θα έκαναν χωρίς τη φροντίδα της (ή των γυναικών τους). Έχω δει και μαμάδες φίλων μου που είναι ακριβώς έτσι, είναι απίστευτο το πώς συνεχίζονται τέτοιες συμπεριφορές. Το πρώτο που θα σου έλεγα είναι να μην περιμένεις την αποδοχή ή την επιβράβευση από την οικογένειά σου, και ειδικά από τη μητέρα σου, δεν θα την έχεις ποτέ, τουλάχιστον όχι στη μορφή που την έχει ο αδερφός σου. Όσο κουρασμένη και να είναι, ΕΚΕΙΝΗ φταίει για την κατάσταση, ειδικά όσον αφορά στον αδερφό σου. Κανόνισε τη ζωή σου σύμφωνα με τα δικά σου πιστεύω, διάβασε για να δεις γιατί σε ενοχλεί η συμπεριφορά του πατέρα και της μητέρας σου, και φρόντισε να μην γίνεις σαν κι αυτούς όταν κάνεις τα δικά σου παιδιά. ΥΓ. Έχω ακούσει ότι πολλοί Σύροι πρόσφυγες στη Γερμανία χωρίζουν. Μόλις παίρνουν το δικαίωμα να ζήσουν εδώ, οι γυναίκες τους τους ζητάνε διαζύγιο. Σκέφτονται ότι είναι σε ένα κράτος το οποίο θα τις φροντίσει, εκείνες και τα παιδιά τους, οπότε επιτέλους μπορούν να χωρίσουν και να μην έχουν να πλύνουν/ταίσουν/φροντίσουν κι έναν άντρα που δεν κάνει τίποτε στο σπίτι και δεν τις σέβεται. Δεν ξέρω σε τι κλίμακα γίνεται αυτό, αλλά μου φαίνεται ότι είναι ο μόνος τρόπος να αλλάξουν αυτές οι πατριαρχικές νοοτροπίες. Η μαμά σου ζει στην Ελλάδα βέβαια, αλλά αν ήθελε, θα μπορούσε τουλάχιστον τον αδερφό σου να τον είχε μεγαλώσει έτσι ώστε να γίνει ανεξάρτητος ενήλικας. Γεμίσαμε πασάδες πια.
Όντως συμβαίνει αυτό που λες με τους πρόσφυγες. Πολλές φορές και πριν φτάσουν στη Γερμανία. Και στην Ελλάδα ακόμα. Επειδή για κάποιους η συνεισφορά τους ήταν μόνο οικονομική στην οικογένεια και τώρα δεν έχουν πια αυτό το ρόλο, υπάρχουν χωρισμοί.
Οι γυναίκες αυτές -που διαιωνίζουν το πατριαρχικό πρότυπο όπου ο άντρας αξιολογείται ως πιο σημαντικός (κι άρα οικοδομείται το όλο οικοδόμημα γύρω του)- θέλουν αν νιώσουν σημαντικές μέσω του συνεχούς κανακέματος/υπηρεσίας/επακόλουθης γκρίνιας. Αφού το σύστημα αυτό τους αρνείται οποιαδήποτε υπόσταση πλην της τροφού και της υπηρέτριας το τερματίζουν κι αυτές μπας και βρουν μια αναγνώριση έστω και σ'αυτό. Αυτό το "χωρίς εμένα δεν θα ζούσε" το έχω ακούσει πολλές φορές από πολλές...Δεν έχει να κάνει με αισθήματα αγάπης/προτίμησης προς τους άλλους. Έχει να κάνει με αισθήματα (μεμψιμοιρίας) προς τον ευατό τους.
#4 προσωπικά δε μου φάνηκε σωστό να φύγεις χωρίς να ρωτήσεις ποιος είναι ο λόγος της καθυστέρησης και πότε αναμένεται να γίνει το ραντεβού σας. Το γεγονός ότι εσύ είσαι πάντα ακριβής και τυπική δε λέει τίποτα. Από τη στιγμή ειδικά που αυτός ο άνθρωπος που θα σου έπερνε συνέντευξη δε σε γνώριζε, δε συνεργάζεστε κλπ. Αυτό που έδειξες απλά είναι ότι δε σηκώνεις μύγα στο σπαθί σου.
Είμαστε σοβαροί τώρα;; Όταν κλείνεις συνεντευξη με κάποιον και δεν μπορεις να τα καταφέρεις να είσαι στην ώρα σου, το ΛΙΓΟΤΕΡΟ που μπορείς να κάνεις είναι να τον/την ειδοποιήσεις για την καθυστέρηση και να δείς αν γίνεται να περιμένει ή να κλείσετε ένα άλλο ραντεβού.Το να στήνεις τον άλλο μισή ώρα είναι ένδειξη έλλειψης σεβασμού για το χρόνο του και για τον ίδιο. Δε νομίζω οτι τετοιοι ανθρωποι εκτιμουν τους υπαλλήλους τους, οποτε καλύτερα που άφησες αυτή την ευκαιρία. Για μένα εδειξες οτι εχεις αυτοσεβασμο και αυτοπεποιθηση (και οτι εισαι συνεπης).
Ναι είμαστε απόλυτα σοβαροί. Όπως είπα και σε άλλο σχόλιο:Οπως και η γράφουσα είχε έναν πολύ καλό λόγο να μην μπορεί να περιμένει άλλο, έτσι και το άτομο με το οποίο είχε συνέντευξη μπορεί να είχε έναν πολύ καλό λόγο που καθυστέρησε. Ολοι εσείς που πατάτε αρνητικες φαντάζεστε τον τύπο που θα της έπαιρνε συνέντευξη ως ένα αδίστακτο τέρας που πίνει το αίμα του εργαζόμενου και είχε την κοπέλα να περιμένει επίτηδες μισή ώρα για να της κάνει καψόνι.Ε όχι όμως. Μπορεί να του σκασε το λάστιχο, μπορεί να τον είχε πάρει το παιδί του τηλέφωνο και να κλαίει γιατί κάτι του έτυχε, μπορεί να καθυστέρησαν τα προηγούμενα ραντεβού του, μπορεί να τον είχε μέσα το αφεντικό του και να τον ξέ..ζε. Μπορεί επίσης να ήταν απλά κόπανος. Παρ' όλα αυτά η γράφουσα θεωρώ ότι και εκείνη από τη μεριά της δεν το χειρίστηκε καλά.
Παιδιά έχετε κάτι παρανοήσει όσοι λέτε ότι έπρεπε η κοπέλα να είναι πιο διαλλακτική. ΔΕΝ πήγε στην συνέντευξη για την κυρίως δουλειά. Πήγε στην συνέντευξη στον μεσάζοντα (την εταιρεία συμβούλων που μεσολαβεί μεταξύ υποψηφίων και εταιρειών) για να της προτείνουν δουλειά σε άλλες εταιρείες!Λέει συγκεκριμένα:"Με καλούν για συνέντευξη από εταιρεία συμβούλων εργασίας για εργασία στο αντικείμενό μου Πηγή: www.lifo.gr"Χέσε ψηλά κι αγνάντευε δηλαδή.
Ευτυχώς όμως δεν είναι και μεγάλη η απώλεια επειδή οι εταιρείες συμβούλων είναι μαλακεία στην Ελλάδα. Κάτι κοριτσόπουλα και αγορούδια είναι οι συνεντευξιαστές που παπαγαλίζουν τα αμερικανικά manuals με τις ερωτήσεις "δώστε μου 1 στόχο για τα 10 επόμενα έτη" (να γίνω κυρίαρχος του σύμπαντος όπως στα καρτούν!) ή "πείτε μας το μεγαλύτερό σας ελάττωμα" (είμαι πολύ πηδίκουλας!) παίρνουν τις συνεντεύξεις και σε στέλνουν σε θέσεις που θα μάθαινες κι από μόνος σου με μια καλή δικτύωση στο LinkedIn. Χαμένος χρόνος και άγχος για το τίποτα. Tρίχες δηλαδή.
Δηλαδη αγαπητη φιλη της ερωτησης 5 οχι απλα εχετε χωρισει αλλα θα τον φιλοξενεις κιολας λογω υποχρεωσεων του? Και ουτε καν συζητησατε τι θα γινει με τη σχεση σας γιατι ηταν.....αυτονοητο οτι θα χωριζατε γιατι τον κερατωσαν στο παρελθον?? Ουτε μια συζητηση δεν δικαιουσαι?Ευτυχως που ησουν και υποστηριχτικη δηλαδη!!!!!Δηλαδη οταν θα ερχεται να τον φιλοξενησεις θα σου λεει για τις νεες του γνωριμιες? Κι εσυ κατα τα αλλα θα κοιτας να τον ακολουθησεις για διδακτορικο στο εξωτρρικο????Τι σοι σχεσεις ειναι αυτες ρε παιδια???!!!
Δεν καταλαβες καλα guardian, όταν θα τον φιλοξενει δεν θα είναι cool φιλαράκια αλλα: "αλλά δεν θα χουμε χωρίσει κιόλας γιατί λόγω υποχρεώσεων θα επιστρέφει και θα μένει σε μένα (αν εγω συμφωνώ φυσικά)".... για λογους υποχρεώσεων θα ΠΡΕΠΕΙ να γυρνάει Ελλαδα και τότε και μονο τοτε θα τον φιλοξενει και θα τα έχουν για όσο θα φιλοξενήτε, και φιλοξενία και σεξακι....μετα θα φευγει και δεν θα τα έχουνε και παλι... και της πετάει και το μπαλακι...."εαν συμφωνει και εκεινη" βεβαίως βεβαιως....Και σε κεσε και σε μπολ τα γαλλικα του κυρίου.
#3,#5: Καλά βρε παιδιά, κάνετε σχέδια για ριζικές αλλαγές στη ζωή σας και δεν έχετε συζητήσει εκ των προτέρων με τους συντρόφους σας πώς θα αντιμετωπίσετε μαζί τις αλλαγές αυτές;Πιο συγκεκριμένα, καλή μου 3, έχετε συζητήσει ποτέ πώς και ποιος θα καλύψει τα έξοδα του μωρού;Για παράδειγμα αν γεννήσεις σε ιδιωτικό μαιευτήριο θες τουλάχιστον 2000. Αυτό το ποσό περιμένεις από εκείνον να το καλύψει επειδή εσύ δε θα δουλεύεις; ΄Η έχετε κάνει ταυτόχρονα οικονομίες;Από την άλλη, με το χέρι στην καρδιά, και το γεγονός ότι εσύ έχεις κάνει οικονομίες αλλά δεν ήσουν αυθόρμητα διατεθιμένη να τις "πειράξεις" για αυτή την περίοδο που δε θα εργάζεσαι, εμένα μου φάνηκε κάπως. Μήπως ομοίως έχει και ο σύντροφός σου κάποιο σχετικό παράπονο;Δεν υπάρχει σωστή και λάθος απάντηση αρκεί να έχετε συζητήσει με ειλικρίνια τι θέλετε να κάνετε και να μαζεύετε μέσα σας θυμό.
Πολύ σωστά τα λες. Επίσης, όταν δεν ξέρεις πώς θα αντιδράσει ο άλλος σε τόσο βασικά πράγματα, δίνεις την εντύπωση ότι τελικά δεν τον γνωρίζεις τόσο καλά. Πώς προχωράς χωρίς να ξέρεις τόσο βασικές πληροφορίες;
Είμαι η κοπέλα της ερώτησης #3. Όχι δεν είχαμε συζητήσει από πριν ποιος θα καλύψει τα έξοδα του μωρού γιατι εννοειται και οι 2 όπως κανουμε μέχρι σήμερα. Όσον αφορά το μαιευτήριο θα το καλύψουμε μαζί μισά μισά όπως όλα. Εγω αναφερόμουν στην περίοδο αποκλειστικά που δε θα δουλεύω και κυρίως για τα βασικά έξοδα του σπιτιού και του μωρού.
#5 Καλά ε, μεγάλος μάγκας ο φίλος: και φεύγει χαλαρός και φροντίζει ώστε να έχει σπίτι να μένει όταν το χρειάζεται και σου αφήνει ανοιχτά ενδεχόμενα ώστε να μείνεις εσύ και πίσω και σε μια μετέωρη κατάσταση - και όλα αυτά με την πρόφαση ότι είναι τόσο ευαισθητούλης που δεν θέλει να ξαναρισκάρει να του βγεις καρι@λα όπως η πρώην! Φοβερός! Θα μπορούσε να είναι στο Sex and the City!
Οι υπερβολικές ανωτερώτητες μας εχουν φάει φιλη μου Neverlander!Aυτο που ΑΓΑΠΩ σε αυτή την ερώτηση ειναι οτι η 5 καθεται και χαφτει αμασιτα τα τέρατα που της λεει ο τύπος,σε λίγο αυτος θα φέρει και τη νύφη την εσαγόμενη στο σπίτι της 5 και θα της ζηταει προφυλακτικα με γευση ωριμη μπανανίτσα και η 5 θα λεει ε αφου μωρε δεν υπαρχουν και εγγυησεις στις σχεσεις!
Την ίδια παραμύθα ακριβώς είχε φάει ο αδερφός μου όταν η τότε κοπέλα του μετακόμισε σε άλλη χώρα....μέχρι που λίγο καιρό μετά η κυρία ανέβασε φώτο στο facebook αγκαλιά με ψηλό νεαρό και όλοι καταλάβαμε ποιος είναι ο λόγος της μετακόμισης.
Χα χα, για φαντάσου. Εδώ θέλει να μετακομίσεις χωρίς να του πεις τίποτα και να είσαι από μια μεριά να βλέπεις την φάτσα του όταν θα προσπαθεί να μπει στο -ξένο πλέον- σπίτι!