__________________
1.
Αγαπητή Α μπα! Σου είχα γράψει μια ερώτηση αλλά δε μου απάντησες.. το θέμα ήταν η δουλειά και η κακη συμπεριφορά προς εμένα από μια διευθύντρια και μια ακόμα κοπέλα που δουλεύουν αρκετά χρόνια στην εταιρία. Εδώ και 1 χρόνο περίπου που πρέπει να τους δίνω εγώ μια αναφορά κάθε φορά γίνεται πανικός φωνάζουν όλη την ώρα. Βγάζει πράγματα από το μυαλό της παθαίνει υστερίες.. μιλάει και τρέμει ολόκληρη. Όλοι λένε Κάνε υπομονή πάντα έτσι ήταν δεν αλλάζει. Εγώ όμως δεν αντέχω άλλο πέρασα ένα πολύ δύσκολο χρόνο με αποτέλεσμα να μη μπορώ να λειτουργήσω και εκτός γραφείου να κλαίω.. Και το χειρότερο να μη μπορώ να παίξω ούτε με τα παιδιά μου (ειναι 2.5 κ 4.5 και μεχρι να γινει αυτο με τη δουλεια ημουν πολύ τρυφερη και γελαστη μανουλα) Είμαι 35 και δουλεύω από τα 14.. Είμαι αρκετά καλή στη δουλειά μου όλοι με στηρίζουν αλλά εμένα με επηρεάζει αρκετά και δε την αντέχω άλλο. Πως να της φερομαι κατα τη γνωμη σου? Δε ξέρω γιατί δε μου απάντησες τη 1η φορα αν δε μπορείς και τώρα δε πειράζει..
- Άστο καλύτερα..
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν σου απάντησα γιατί δεν ξέρω τι να σου πω, επειδή δεν λες αρκετά.
Δεν λες τι δουλειά είναι, αν μπορείς να την αποφύγεις, αν υπάρχει ανώτερος από αυτή για να απευθυνθείς, αν μπορείς να αλλάξεις πόστο, αν, αν, αν. Δεν λες τι άλλαξε αυτόν τον χρόνο, γιατί είναι έτσι ειδικά απέναντι σε σένα, βασικά δεν μας λες τίποτα. Πολλά θα μπορούσες ίσως να κάνεις, αλλά εσύ πρέπει να τα βρεις, χωρίς να δίνεις μισή πληροφορία, δεν μπορεί να σου προτείνει κάποιος λύση.
Ας πάμε στο «πώς να της φέρομαι». Ούτε εκεί καταλαβαίνω ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα. Τι είδους πανικός γίνεται; Σου λέει ότι είσαι κακή στη δουλειά σου; Βρίσκει προβλήματα σε αυτά που κάνεις; Είναι διαφορετική η αντιμετώπιση αν σε αμφισβητεί επαγγελματικά με το να σου φέρεται πάρα πολύ άσχημα σε ανθρώπινο επίπεδο.
Αν σου πω να βρεις άλλη δουλειά, που φαίνεται να είναι η μόνη λύση, τι θα κάνεις;
__________________
2.
Αγαπητη Α, μπα,
Είμαι 21 και έχω ένα φίλο από σχολή γύρω στα 35, τον οποίο και γνωρίζω 3 χρόνια. Μιας και κάναμε αρκετή παρέα γνωρίζει πολλά πράγματα τα οποία αφορούν την προσωπική μου ζωή τον τελευταίο καιρό μαζί και τον πρώην μου με τον οποίο έχει για να λέμε την αλήθεια πολύ περισσότερα κοινά από ότι με μένα. Ξεκινήσαμε δλδ να κάνουμε παρέα με αυτόν να είναι κυρίως φίλος του πρώην μου. Στην πορεία άρχισε να έχει πολύ περισσότερες επαφές με μένα, μέχρι που τώρα, απ' όσο ξέρω με τον πρώην μου δεν έχει καθόλου επαφές. Μέσα από κουβέντες γνωρίζει ότι εγώ δεν πρόκειται να κάνω τίποτα κάποιον αρκετά μεγαλύτερο μου όπως αυτός και ψάχνομαι σε κοντινές ηλικίες με τη δική μου και πως είμαι πολύ χαλαρή στον τρόπο με τον οποίο κινούμαι στα ερωτικά μου. Κατά καιρούς μου προτείνει διάφορες εξόδους, μου γνωρίζει γκόμενους, με έχει προξενέψει σε φίλους του μπλα μπλά. Στις εξόδους που πρόκειται να είμαστε μόνοι μας έχω ρήξει χ γιατί για να είμαι ειλικρινής μερικές φορές κάτι δεν μου κολλάει. Συνολικά έχω ρήξει πέντε έξι άκυρα τον τελευταίο καιρό. Τώρα Συμβαίνουν διάφορα περίεργα όμως. Περίεργα του στυλ «π/ήγες σε live/ πάρταρες και μένα δεν μου είπες ». Μερικές φορές που παίρνει τηλέφωνο δεν το σηκώνω επειδή απλά βαριέμαι να μιλήσω με τον οποιονδήποτε εκείνη τη στιγμή, ή έχω δουλεια και τελικά το ξεχνάω. Έρχεται λοιπόν προχθές ένα τηλεφώνημα το οποίο επίσης δεν σηκώνω. Τον πήρα όμως αργότερα μιας είχα να επικοινωνίσω μαζί του καιρό. Κι εκεί κάπου μου λέει ότι δεν είναι και πολύ καλά γιατί μια γκόμενα δεν του φέρεται και πολύ καλά. Δλδ τι σου κάνει, του λέω. Μου λέει, προσπαθώ να επικοινωνίσω μαζί της και δεν σηκώνει το τηλέφωνο, της έχω πει να βγούμε πέντε έξι φορές και όλο ρίχνει άκυρο, αλλά το άκυρο δεν το ρίχνει ποτέ από κοντά, πάντα μου λέει θα δούμε ή θα το κανονίσουμε και το άκυρο μου το ρίχνει από τηλέφωνο συνήθως. Αυτή η περογραφή είναι δική μου 3/3. νιώθω πραγματικά ότι είμαι το αντικείμενο της περιγραφής εκτός πια αν είμαι τόσο εγωκεντρική που θεωρώ όλα περιστρέφονται γύρω από μένα. Δεν το λέω ειρωνικά, το θεωρώ πολύ πιθανό, μιας και τελευταία νιώθω αρκετά παραμελημένη. Υπάρχουν και κάποια σχόλια που έχει κάνει για μένα στο παρελθόν, ερωτικής φύσης, αλλά από δική του «ξακάθαρα φιλική τοποθέτηση», τύπου ότι είμαι καλό γκομένακι και να μην σκαλώνω να την πέσω όπου θέλω κι ότι μου το λέει για το καλό μου. Νομίζω μετά από όλα αυτά ότι δεν είναι φίλος μου. Θέλω να ξεκόψω. όμως υπάρχουν τα σόσιαλ, συν ότι δεν παραλείπει να με πάρει τηλ. Πως ξεκόβω?
- dislike
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Άσε τα σάπια με τα σόσιαλ και τα τηλέφωνα. Το πόσο εύκολο είναι να ξεκόψεις είναι σε ευθεία αναλογία με το πόσο πραγματικά θέλεις να ξεκόψεις. Τώρα που έχεις πάρει το ξεκάθαρο μήνυμα, κόψε με ξεκάθαρο τρόπο, να το ξέρει για να ψάξει αλλού.
__________________
3.
Α μπα, άκου τώρα να δεις τί μου συμβαίνει. Γνωρίζω διαδικτυακά έναν τύπο πριν από δώδεκα χρόνια και μιλάμε, και μιλάμε, και μιλάμε .. όλα αυτά τα χρόνια. Μέσω τηλεφώνου κ email.
Αποκλειστικά και μόνο δικού μου, καθώς δεν γνωρίζω τα δικά του στοιχεία. Μέσα σε αυτά τα δώδεκα χρόνια έχω κάνει υπεράριθμες προσπάθειες για να μάθω από τον ίδιο ή όπως μπορώ περισσότερα στοιχεία για αυτόν, να βρεθούμε από κοντά αλλά όπως καταλαβαίνεις ..τίποτα. Η επαφή μεταξύ μας είναι απίστευτη, με γνωρίζει και τον γνωρίζω όπως κανείς άλλος και ακόμα και αν μιλήσουμε μετά από ένα μήνα είναι σαν να συνεχίζουμε την προηγούμενη κουβέντα μας. Από την άλλη ούτε εγώ ξεκολλάω ενώ το ξέρω ότι θα έπρεπε και ότι δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει γνώμη και να βρεθούμε από κοντά. Δεν ξέρω τί να κάνω.. αλλά σκάω που δεν μπορώ να τον γνωρίσω από κοντά, σκάω που δεν μπορώ έστω να βεβαιωθώ ποιος είναι αυτός που μιλάω τόσα χρόνια. Πώς μπορείς να με βοηθήσεις θα μου πεις ..ίσως αν με ταρακουνήσεις βρίζοντάς με να δω την αλήθεια γραμμένη και να ξυπνήσω..
Ευχαριστώ,
- Burdamares
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Είναι τόσο ανησυχητική η ιστορία που δεν είμαι σίγουρη αν θα σου κάνει καλό να μάθεις με ποιον μιλάς όλα αυτά τα χρόνια. Δεν μπορώ να φανταστώ ούτε μια εξήγηση που θα είναι κάπως εντός λογικού πλαισίου. Φυσικά το θέμα δεν είναι γιατί σου λέει ψέματα για τα πάντα, αλλά γιατί δεν ξεκολλάς ενώ λες ότι ξέρεις ότι αυτό πρέπει να κάνεις, και μάλιστα εδώ και μια δεκαετία. Δεν λες τίποτα άλλο για τη ζωή σου και δεν ξέρω τι να υποθέσω. Δεν θα σε βρίσω γιατί δε νομίζω ότι θα σε βοηθήσει σε κάτι, χρειάζεσαι βοήθεια για να δεις τι κάνεις, νομίζω ότι το αποφεύγεις. Το μήνυμα που έστειλες εδώ είναι ελπιδοφόρο αλλά δεν είναι αρκετό.
__________________
4.
Γειά σου αμπα!
Είμαι 36, παντρεμένη, με ένα παιδάκι 2.5ετων. Σταμάτησα τη δουλειά μου πριν γεννήσω, για να μεγαλώσω εγώ το γιο μου. Γενικά Δώσαμε τον καλύτερο εαυτό μας για να έχει το παιδάκι μας ό,τι καλύτερο μπορούσαμε να του δώσουμε. προσπαθούσαμε δηλαδη πάντα να ακολουθούμε τις ανάγκες του (συναισθηματικες κ επιβίωσης). . ήμουν κ είμαι πάντα εκεί, 2.5 χρόνια, υποστηρίζοντας την επιλογή μου. Περάσαμε δυσκολίες, ξενύχτια κ όλα αυτά που περνούν, μαλλον, όλοι οι γονείς. Δε δεχτήκαμε βοήθεια από κανένα για πολλούς λόγους κ αυτό έχει καλά κ κακά. Γιατί μεγαλώνουμε το αγόρι μας όπως εγώ κ άντρας μ θεωρουμε καλυτερα, ομως τα έφτυσα αμπα!Τα είδα όλα! Ειδικά η δική μου ζωή έχει αλλάξει 1000%. Κ μπορεί να αποζημιωνομαι όταν βλέπω ποσο καλα εξελίσσεται ή οταν με σφίγγουν τα δύο χεράκια του, όμως έχω κλατάρει. Φυσικα τώρα που το παιδί μεγαλώνει τα πράγματα είναι πιο εύκολα, πχ από Σεπτέμβρη θα πάει παιδικό ώστε να βρω δουλειά, αλλά και λίγο χρόνο για μένα.
Οπότε θα μου πεις το θέμα ποιο είναι?? με βασανίζει η ιδέα του δεύτερου παιδιού.. Ξερω ότι αν κάνω ό,τι έκανα με τον πρώτο θα πέσω ξερή απ την κουραση ή θα πάθω μελαγχολία ψάχνοντας τον εαυτό μου.. Γενικά αισθάνομαι ότι τώρα που εχουμε αρχίσει να περνάμε ωραία με το μικρό μας Ταζ δε θέλω να ξαναμπώ σε αυτή τη διαδικασία. Κ έχω τύψεις. Ο άντρας μου αφήνει την επιλογή σε μένα, αφού καταλαβαίνει ότι για τα δύο πρώτα χρόνια η κούραση είναι κυρίως δική μου. Φαντάσου ότι στην εγκυμοσύνη μου δεν κοιμόμουν από τον 5ο μήνα κ μετά, λόγω του κλοτσομπουνιδιου που... έτρωγα από το εμβρυο, ενώ αφού γέννησα, για 1 χρόνο, κάθε βράδυ, θηλαζα ανα 2 ωρες! Όλα αυτά δε στα λέω για να μου πεις μπράβο, άλλωστε ήταν όλα επιλογή μου, αλλά για να εξηγήσω γιατί η κούραση είναι δική μου..
Έχω λοιπον τύψεις γιατί δε θέλω να κάνω άλλο παιδι. Κ δε νομίζω ότι είμαι θύμα της άποψης που μου επέβαλλαν, ότι δηλαδή πρέπει να παντρευτώ, να κάνω παιδί, κ μετά δεύτερο παιδί κλπ(ή λες να είμαι λιγο?) αλλά με βασανίζει το ότι μπορεί μια μέρα να στεναχωριέται ο γιος μου που αυτός δε θα έχει αδερφι.
Θα με στείλεις ψυχολόγο εε??
Υγ: ήθελα να έχω μια φίλη σαν εσένα!
Taz-mana
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ναι, θα σε στείλω. Αφήνεις πολλά απ'έξω υπό τη γενική ομπρέλα «έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα για το παιδί μου και δεν δέχτηκα καμία βοήθεια» και τα αφήνεις για να υποθέσουμε αυτόματα ότι ό,τι έκανες ήταν το σωστό. Δεν καταλαβαίνω γιατί θήλαζες ανά δύο ώρες επί ένα χρόνο, αλλά αυτό δεν ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει. Όχι μόνο δεν θα σου πω μπράβο για αυτό, και είμαι πολύ κατά της κριτικής απέναντι σε μανάδες, αλλά σε αυτή την περίπτωση μιλάμε για εξαιρετικά τραβηγμένη πρακτική. Έχεις φτάσει σε σημείο να μην θέλεις άλλο παιδί επειδή τα έφτυσες, και σου λέω τη γνώμη μου επειδή τη ζήτησες. Δεν γίνεται να μην κοιμάται επί ένα χρόνο ένα παιδί και ένας ενήλικας για να θηλάζει ένα παιδί που χρειάζεται από ένα σημείο και μετά δώδεκα ώρες ύπνο και είναι σε θέση να φάει μπιφτέκι. Δεν είναι θέμα άποψης δικής μου ή δικής σου, κάτι πήγε λάθος. Και αυτό το λάθος, και μάλλον και άλλα που έκανες, είναι αυτά που σε κούρασαν. Από την προσπάθεια σου να τα κάνεις όλα τέλεια, έκανες πάρα πολλά που δεν χρειαζόταν, και αυτό είναι που σε κρατάει να κάνεις δεύτερο παιδί.
Είναι πάρα πολύ τζιζ το θέμα, αλλά αφού θα ήθελες να έχεις εμένα για φίλη, αυτά θα σου έλεγα, και μάλλον πολλά περισσότερα, αν ήξερα πόσο έχεις δυσκολέψει κάτι που δεν θα έπρεπε να είναι τόσο δύσκολο. Ίσως να μην χρειάζεται να είναι ο ψυχολόγος η πρώτη σου κίνηση, ίσως θα σε βοηθούσε να μιλούσες με ένα παιδοψυχολόγο ή έναν παιδίατρο που εμπιστεύεσαι, ή θα σε βοηθούσε να διάβαζες πολλά (και καλά, αναγνωρισμένα) βιβλία για την ανατροφή των μωρών, γιατί αυτοσχεδίασες πάρα πολύ και αν δεν έχεις βοήθεια ή επιρροή από άλλους μερικές φορές μπορεί να σου βγει σε κακό.
__________________
5.
Συγχαρητηρια καταρχην για τη στηλη σου.
Ειμαι 30 ετων, εχω σπουδασει και εργαστει στο εξωτερικο για καποια χρονια. Οι εντονοι ρυθμοι της μεγαλουπολης, η διαφορετικη νοοτροπια, αλλα και ο ελαχιστος προσωπικος χρονος που ειχα λογω της πολυωρης εργασιας μου, ειχαν ως αποτελεσμα να αισθανομαι μονιμως μοναξια, παρα το γεγονος οτι ειχα φιλους και εκανα κατα καιρους σχεσεις.
Γυρισα στην ελλαδα πριν 3 χρονια και πλεον εργαζομαι εδω. Εχω παντρευτει και περιμενω με χαρα το πρωτο μου παιδακι. Το προβλημα ειναι οτι ενω εχω κερδισει σαφεστατα την ποιοτητα στην προσωπικη μου ζωη, την εχω χασει κατα το μεγαλυτερο μερος απο τη δουλεια μου. Δεν μπορει να με ικανοποιησει οσον αφορα τις προοπτικες εξελιξης και κυριως αναφορικα με το οικονομικο σκελος. Πραγματικα ειμαι πιο ευτυχισμενη απο ποτε που ειμαι με την οικογενεια μου και εχω βρει τον ανθρωπο μου. Ομως αισθανομαι οτι δεν παιρνω καμια ανατροφοδοτηση απο την επαγγελματικη καθημερινοτητα μου εδω στην ελλαδα.. πως μπορει να αλλαξει αυτο εαν δε θελει κανεις να αλλαξει το αντικειμενο της δουλειας του;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Είναι κάπως ρομποτικός ο τρόπος που γράφεις. Όταν γύρισες στην Ελλάδα, ήξερες τι έκανες. Ζύγισες τα πράγματα και αποφάσισες τι είναι πιο σημαντικό για σένα. Ευτυχώς σου βγήκε το ρίσκο. Τώρα περιγράφεις αυτό που ζεις λες και προέκυψε κάποιο πρόβλημα που δεν είχες προβλέψει. Τι περίμενες να γίνει; Το «πρόβλημα» που έχεις δεν είναι δικό σου, είναι το πρόβλημα μιας ολόκληρης χώρας. Δεν λες και τίποτα για την δουλειά που κάνεις, είναι εντελώς αδύνατο να σου δώσει κανείς συμβουλή για το πώς να «ανατροφοδοτείσαι από την επαγγελματική σου δραστηριότητα».
Λένε ότι η κρίση κάνει τους ανθρώπους δημιουργικούς. Είναι φριχτό κλισέ για μένα, αλλά έχει μέσα μια αλήθεια: αν δεν προσαρμοστείς, υπάρχει κίνδυνος να χαθείς. Θα ανατροφοδοτηθείς λοιπόν όταν καταλάβεις ότι πρέπει να αλλάξεις στον τρόπο που σκέφτεσαι τον όρο «δουλειά». Οι όροι που έζησες στο εξωτερικό δεν ισχύουν, ούτε υπάρχει περίπτωση να τους ξαναβρείς σύντομα στην Ελλάδα. Ξεκίνα από εκεί.
__________________
6.
Άμπα μου γειά σου και χαρά σου! Συγκατοικώ εδώ και ένα χρόνο περίπου με μια κοπέλα και τα πάμε μπορω να πω πολύ καλα!Υπάρχει επικοινωνία και σεβασμός. Είμαστε σχετικά κοντά στην ηλικία εγω 30 η συγκάτοικος 27.Μπαίνω στο "πρόβλημα" τώρα,το αγόρι της. Έρχεται σπίτι μας χωρίς να το περιμένω και χωρίς να με ενημερώνει η συγκάτοικος οτι θα έχουμε επισκέψεις και αυτό το τελευταίο διάστημα συμβαίνει συχνά και δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ! Κάθονται στο σαλόνι και δεν πηγαίνουν ποτε στο δωμάτιο οπότε εγώ κάποια στιγμή θα αποτραβηχτώ στο δωμάτιο μου! Η αφορμή για να σου γράψω σήμερα ήταν ενα σκηνικό που με καταπίεσε αρκετα,είχα μόλις ξυπνήσει και κάθισα μπροστά στον υπολογιστή μου με τις πιτζάμες για να διαβάσω νέα και η συγκάτοικος ετοιμαζόταν να πάει για καφε ώσπου ξαφνικά έρχεται στο σαλόνι και μου λέει οτι ο φίλος της έρχεται τώρα σπίτι και άλλαξαν τα σχέδια υπονοώντας να βάλω ρούχα και είπε και σόρρυ! Εγώ όμως άφρισα απο το κακό μου και ήταν εμφανες αυτό! Σε αυτό το σημείο να σου πω οτι πάντα ενημερώνω όταν φέρνω κάποιον στο σπίτι.Επείδη όμως το σπίτι αυτό μοιράζεται δεν ξέρω που έχω δικαίωμα να μιλήσω και που όχι!Η ερώτηση μου λοιπόν είναι η εξής:είναι πρόβλημα αυτο που αναφέρω παραπάνω? ή όχι και απο την στίγμη που το σπίτι είναι και των δύο μας πρέπει να το αποδεχτώ? και αν είναι πρόβλημα τότε πως να το διαχειριστώ σωστά και δίκαια ώστε να μην δημιουργήσω κακό κλίμα στο σπίτι μας? Σ ευχαριστώ εκ των προτέρων και σου έυχομαι Να είσαι πάντα καλά γερή και δυνατή!
- Μπόλεκ
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Σε αυτά τα θέματα χρειάζεται λεπτότητα και κοινή λογική. Μοιράζεστε το σπίτι αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι επισκέπτες θα έρχονται χωρίς προειδοποίηση. Και με τους γονείς σου να έμενες, πάλι θα χρειαζόταν ενημέρωση. Ναι, είναι πρόβλημα να έρχεται κάποιος και να φέρεται σα να είναι και αυτός μέρος του νοικοκυριού ενώ είναι επισκέπτης. Βεβαίως και έχεις δικαίωμα να μιλήσεις. Δεν θα της απαγορέψεις να φέρνει το αγόρι της, αλλά να τηρεί τους κανόνες καλής συμπεριφοράς ως οικοδέσποινα και ως συγκάτοικος.
Φοβάμαι πάντως ότι αν όλα αυτά για αυτή δεν είναι αυτονόητα και πρέπει να της τα εξηγήσεις θα αναγκαστείς να γίνεις δάσκαλος και μάλιστα δυσάρεστος δάσκαλος. Σκέψου αν έχεις την όρεξη να εκπαιδεύσεις κουτάβι, γιατί ίσως είναι καλύτερα να βρεις έναν συγκάτοικο που είναι εξοπλισμένος με αυτές τις πληροφορίες ώστε να μην νιώθεις και καταπιεσμένος, και αγενής. Κάνε μια προσπάθεια – ίσως είναι λίγο άπειρη και στον κόσμο της, αλλά μπορεί να είναι καλόκαρδη και να καταλάβει αμέσως γιατί καταπιέζεσαι. Αν βλέπεις ότι «δεν καταλαβαίνει ποιο είναι το πρόβλημα», θα χρειαστεί να λάβεις άλλα μέτρα, πιο μόνιμα.
_________________
7.
Αμπα..Νιωθω γενικοτερα χαζη, δεν ξερω απο γεωγραφια, ιστορια, τεχνη (θεατρο ψιλοπαμε 3-4 φορες το χρονο οικογενειακα και κατι γινεται), ουτε πολιτικα.. αλλα ειμαι πραγματικα απαραδεκτη.. θα πεταγα τις κοτσανες που βγαζουν καθε φορα στις ειδησεις την 28η οκτωβριου.. οταν εγινε το πραξικοπημα στην τουρκια, γκουγκλαρα τι ειναι πραξικοπημα.. ημουν απουσιολογος φαντασου, δεν ειναι οτι δε διαβαζα, απλα δε μου εμεινε τπτ απο τπτ.. και ξερεις κατι;
Σε μια ψυχολογο που τα λεγα μου πε "αν ηθελες θα τα μαθαινες" και ετσι ψιλοκαταλαβα οτι ο λογος που ειμαι ΤΟΣΟ ασχετη με ολα αυτα ειναι οτι ισως δε με ενδιαφερει οντως τοσο.. αδιαφορω πληρως για τα πολιτικα... Απλα αν ξερεις απο ολα τα παραπανω θεματα εστω τα βασικα, δειχνει ενα επιπεδο, εισαι καλλιεργημενος.. εγω το αποτελεσμα θελω, αλλα χωρις να με νοιαζουν οντως.. αξιζει να αφιερωσω τοσο χρονο ενω δε με νοιαζει πραγματικα να τα μαθω;; Επειδη θελω να φαινομαι καλλιεργημενη στους γυρω; Πειραζει που δε με ενδιαφερουν; Ξερω οτι ειναι σημαντικα, αλλα δε με ενδιαφερουν..
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Η γη θα συνεχίσει να γυρίζει είτε σε ενδιαφέρουν τα πολιτικά είτε όχι, οπότε από αυτή την άποψη, καθόλου δεν πειράζει. Αν αυτή είναι η ερώτηση σου, αυτή είναι η απάντηση. Αν η ερώτηση είναι «αξίζει να αφιερώσω χρόνο επειδή θέλω να φαίνομαι καλλιεργημένη» η απάντηση είναι «και χρόνο να αφιερώσεις, δεν είναι καθόλου σίγουρο αν θα γίνεις ποτέ καλλιεργημένη, ακόμα και αν σε ενδιέφερε στην πραγματικότητα. Η καλλιέργεια δεν είναι συλλογή πληροφοριών. Εκτός από θέληση, χρειάζονται και άλλες ικανότητες».
σχόλια