NEO VIDCAST

«Ούτε λέξη»: Ένα βίαιο, σκληρό θρίλερ για την αυτοδιάθεση του σώματος

«Ούτε λέξη»: Ένα βίαιο, σκληρό θρίλερ για την αυτοδιάθεση του σώματος Facebook Twitter
2
«Ούτε λέξη»: Ένα βίαιο, σκληρό θρίλερ για την αυτοδιάθεση του σώματος Facebook Twitter
Στο καλογραμμένο, δυναμικό, εσωστρεφές, σκληρό και πεσιμιστικό μυθιστόρημα του Eric Rickstad, όλα βέβαια ξεκινούν με την ανακάλυψη ενός πτώματος.

Ένα μεγάλο μέρος του προγράμματος της καλωδιακής-συνδρομητικής τηλεόρασης στηρίχτηκε στο αστυνομικό και σε ποικίλα υποείδη του, και πλέον ―εδώ και χρόνια, για να είμαστε ακριβείς― πολλά αστυνομικά γράφονται επηρεασμένα εξίσου από τους παλαιότερους συγγραφείς, αλλά και από τις καινούργιες τηλεοπτικές σειρές: πράγμα καλό και για τα δύο Μέσα. Εξ ου και δεν είναι καθόλου παράδοξο, ίσα-ίσα, που το «Ούτε λέξη» χαρακτηρίστηκε σαν «το "True Detective" του Βερμόντ». Γιατί, εν πολλοίς, είναι.

Στο καλογραμμένο, δυναμικό, εσωστρεφές, σκληρό και πεσιμιστικό μυθιστόρημα του Eric Rickstad, όλα βέβαια ξεκινούν με την ανακάλυψη ενός πτώματος. Η εισαγωγή στη σκηνή είναι καθηλωτική και γραμμένη με τρόπο που σου μένει ― και που σε παρακινεί να συνεχίσεις με αγωνία το διάβασμα. Αυτό ακριβώς θα σε συντροφεύσει μέχρι το τέλος. Το «Ούτε λέξη» μπορεί δικαίως να περηφανευτεί πως, απλούστατα, «δεν μπορείς να το αφήσεις από τα χέρια σου». Ακούγεται κλισέ, αλλά τα κλισέ λένε την αλήθεια. Και τη λένε κι εδώ.

Το τοπίο, σε όλο το βιβλίο, είναι συνώνυμο με την παρακμή. Και με αυτό που οι άνθρωποι κρύβουν (ή δεν κάνουν και πολύ μεγάλο κόπο για να κρύψουν) μέσα τους.

Αυτά ήταν κτίσματα της μεγάλης οικοδομικής άνθησης της δεκαετίας τού '80, που είχε σβήσει όσο απότομα είχε γεννηθεί, συχνά αφήνοντας μισοτελειωμένα συγκροτήματα κατοικιών με υπόγεια πλημμυρισμένα από στάσιμα βροχόνερα που μετατρέπονταν σε σούπα από πράσινη γλίνα και ψόφια βατράχια. Οι οικοδομές του συγκεκριμένου δρόμου ήταν μεν τελειωμένες, αλλά αρχαιολογικά ευρήματα από την εποχή της ακμής τους, το 1987, ήταν ορατά παντού. Ξεθωριασμένα αυτοκόλλητα σε παράθυρα. Μπασκέτες δίπλα στα δρομάκια από χαλίκι των σπιτιών, με τα μεταλλικά ταμπλό τους σημαδεμένα από γκρίζα και γκρίζα κουρελιασμένα δίχτυα που ανέμιζαν με το αεράκι σαν ξεφτισμένα κορδόνια παλιάς σφουγγαρίστρας.

Κάπως έτσι είναι και ο πρωταγωνιστής του βιβλίου. Παλιός αστυνομικός επιθεωρητής και νυν ιδιωτικός ντετέκτιβ που συνεργάζεται παρά ταύτα, διακριτικά και ανεπίσημα, με την αστυνομία. Σκληροτράχηλος αλλά κουρασμένος, με μεγάλα μυστικά να τον βαραίνουν, βαρύς ούτως ή άλλως από την εγκατάλειψη του σώματός του, πλαδαρός και με προβλήματα στη μέση του, που τον πεθαίνει από τον πόνο ― αυτό που παλιά λέγαμε «ευνουχισμός του ήρωα» (για να θυμηθούμε τον λευκοπλάστη στη μύτη του Τζακ Νίκολσον στο «Λος Άντζελες εμπιστευτικό»).

Στα δύο πρώτα χρόνια της καριέρας του ως ντετέκτιβ, ο Ραθ είχε ήδη μάθει ότι η έννοια της απόδοσης δικαιοσύνης ήταν μια αυταπάτη. Οι αστυνομικοί απλώς αντιδρούσαν, δεν μπορούσαν να εμποδίσουν τα εγκλήματα. Η βία είναι συνυφασμένη στο ανθρώπινο DNA. Οι αστυνομικοί ήταν για το ξεκαθάρισμα και, αν όλα πήγαιναν καλά, για τη σύλληψη του δράστη. [...] Ο εγκληματικός βίος ήταν μια νοητική κατάσταση απόλυτη όσο και η πίστη σε μια θρησκεία. Αμεταμέλητη και αυτοδικαιούμενη. Και η πίστη δεν φυλακίζεται.

Για ανθρώπους σαν κι εμάς που αγαπάμε βασανιστικά το καλό αμερικανικό θρίλερ, και που αν συμβεί κάτι το πρώτο που θα σκεφτούμε θα είναι να πάρουμε το... 911, το «Ούτε λέξη» είναι ιδεώδες.

Όπως δεν φυλακίζονται και οι διαρκείς εφιάλτες του Ραθ, οι σκέψεις του για τη βία που ελλοχεύει παντού, για τη βία που διαπερνά τα πάντα και που είναι απλώς αδύνατον να της ξεφύγεις. Άλλωστε, έχει και ο ίδιος μια κόρη δεκαοχτώ ετών. Και τρέμει για την τύχη της:

Δεν χρειαζόταν τίποτε άλλο. Ένα μοναχικό κορίτσι. Ένα αυτοκίνητο. Το αυτοκίνητο κόβει ταχύτητα. Ανοίγει η πόρτα του συνοδηγού. Το φως της οροφής δεν ανάβει. Το πρόσωπο του οδηγού είναι κακοφωτισμένο, αλλά γελαστό. Φαίνεται καλός. Και νοστιμούλης. «Θέλεις να σε πάω κάπου;», ρωτάει χαμογελώντας. Το κορίτσι σκύβει προς το εσωτερικό. Ο οδηγός χτυπάει με την παλάμη του την άδεια θέση. «Κάνει κρύο. Έλα. Μπες μέσα». Το κορίτσι διστάζει. Γέρνει λίγο το κεφάλι σαν ζωάκι του δάσους που ακούει ένα ξερό κλαδί να σπάζει. Ένα πρωτόγονο ένστικτο μέσα της την προειδοποιεί ότι το να μπει στο αυτοκίνητο ενός αγνώστου είναι κόντρα σε όλους τους κανόνες αυτοπροστασίας που διδάχτηκε από μικρή.

Και φυσικά το κορίτσι θα μπει στο αυτοκίνητο. Συμβαίνει συχνά. Στο βιβλίο, στο Βερμόντ, αλλά και στην πραγματική ζωή, πολλά κορίτσια χάνονται, είτε επειδή έκαναν κάτι κόντρα σε όλους τους κανόνες αυτοπροστασίας, είτε επειδή απλώς ήταν κορίτσια. Είτε, επίσης, επειδή πήγαν κόντρα στην τρέλα κάποιων φανατικών, χριστιανών και άλλων.

Και ειδικά για αυτό το θέμα ο Rickstad έχει να πει πάρα πολλά. Εντυπωσιακά πολλά και εντυπωσιακά σκληρά. Και μπράβο του. Μπορεί εδώ στην Ελλάδα το ζήτημα των εκτρώσεων να μας απασχολεί μόνο από μεμονωμένα περιστατικά (όπως αυτό των αναισθησιολόγων της Σάμου), όμως στην Αμερική είναι μείζον, και ταλαιπωρεί χιλιάδες κόσμο. Και είναι ένα από τα βασικά, από τα κεντρικά θέματα του «Ούτε λέξη».

«Μη νομίσεις ότι είναι τίποτα γραφικές κυρίες. [...] Είναι οργανωμένες, είναι ταραχοποιά στοιχεία. Για μια Καλύτερη Κοινωνία, τάχα. Σκατά. Πιστεύουν ότι το σώμα της γυναίκας είναι Σώμα του Θεού και το παιδί της Παιδί του Θεού. Και, αφού αυτές και η κλίκα τους είναι οι Εκλεκτοί του Θεού, έχουν δικαίωμα να τρομοκρατούν κοριτσόπουλα. Κάλεσαν κι αυτό τον ψυχασθενή συντηρητικό γερουσιαστή υποψήφιο να μιλήσει εδώ. [...] Μιλάμε για αρρώστια. Αυτοί οι άνθρωποι είναι όλοι άρρωστοι».

Ο ιδιωτικός, πλέον, ντετέκτιβ Ραθ θα περάσει πολλά μέχρι να βρει τη λύση του μυστηρίου, να σώσει και να σωθεί. Η διαδρομή μέχρι εκεί ―οι περιγραφές, η δράση, τα συναισθήματα, η απεικόνιση και η διάδραση των ηρώων, που είναι διακριτοί και ολοζώντανοι, οι παγίδες και το αίμα, η αγωνία και το χτυποκάρδι, το ανατριχιαστικό τέλος με το twist που δεν περιμένει κανείς― θα αποζημιώσει όλους τους αναγνώστες, πέραν πάσης αμφιβολίας. Για ανθρώπους μάλιστα σαν κι εμάς που αγαπάμε βασανιστικά το καλό αμερικανικό θρίλερ, και που αν συμβεί κάτι το πρώτο που θα σκεφτούμε θα είναι να πάρουμε το... 911, το «Ούτε λέξη», στην πολύ καλή μετάφραση της Γωγώς Αρβανίτη, είναι ιδεώδες. Και φυσικά θα έχει και συνέχεια.

Βιβλίο
2

NEO VIDCAST

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Γύρνα σπίτι, άγγελέ μου: Το επικό μυθιστόρημα που ενέπνευσε τους λογοτέχνες

Βιβλίο / Γύρνα σπίτι, άγγελέ μου: Το επικό μυθιστόρημα που ενέπνευσε τους λογοτέχνες

Εκτός από σάγκα, πρόκειται για το βιβλίο του Τόμας Γουλφ που επηρέασε όλους τους Αμερικανούς λογοτέχνες, με το παρασκήνιο της συγγραφής του να γίνεται ταινία με τους Τζουντ Λο και Κόλιν Φερθ
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Ο Φίλιπ Ροθ, αυτοβιογραφούμενος

Βιβλίο / Ο Φίλιπ Ροθ, αυτοβιογραφούμενος

Με αφορμή τα παλιά, αλλά φρεσκοτυπωμένα στη χώρα μας «Γεγονότα» σε μετάφραση Κατερίνας Σχινά, ο συγγραφέας επιτρέπει μία ματιά στον επεισοδιακό γάμο του και στο σύνολο του βίου του με τη διαύγεια του μετακαταθλιπτικού στοχασμού
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ανί Ερνό: «Όπως η σεξουαλική επιθυμία, έτσι και η μνήμη δεν σταματά ποτέ»

Βιβλίο / Ανί Ερνό: «Όπως η σεξουαλική επιθυμία, έτσι και η μνήμη δεν σταματά ποτέ»

Η Γαλλίδα συγγραφέας που τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας γεφυρώνει, με τη μυθιστορηματοποίηση της μνήμης, τη μεγάλη λογοτεχνία, από τον Μαρσέλ Προυστ μέχρι τον σύγχρονό μας Εντουάρ Λουί. Γεννήθηκε σαν σήμερα το 1940.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
ΕΠΕΞΕΡΓ. Παύλος Μεθενίτης «Αμανίτα μουσκάρια»

Το πίσω ράφι / Όταν μια ολόκληρη διμοιρία ανταρτών ξεκληρίστηκε από παραισθησιογόνα μανιτάρια

Στηριγμένο σε πραγματικά γεγονότα, το μυθιστόρημα «Αμανίτα μουσκάρια» του Παύλου Μεθενίτη εξερευνά το ζήτημα των ουσιών ως καταφύγιο αλλά και ως καταστροφή, και μας παρασύρει σ’ ένα ταξίδι ποτισμένο από την ελληνική πραγματικότητα, παραμονές της οικονομικής κρίσης.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Arsenale: Το πιο απρόσμενο βιβλιοπωλείο των Κυκλάδων φτιάχτηκε στην Ανάφη

Βιβλίο / Arsenale: Το πιο απρόσμενο βιβλιοπωλείο των Κυκλάδων φτιάχτηκε στην Ανάφη

Σε ένα νησί που μετρά λιγότερους από 300 μόνιμους κατοίκους, ένα παλιό καραβόσπιτο μεταμορφώθηκε σε ένα καταφύγιο πολιτισμού γεμάτο βιβλία, μουσικές και μικρούς θησαυρούς.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μαρκ Τουέιν, «Οι περιπέτειες του Χακ Φιν»

Το πίσω ράφι / Το μυθιστόρημα του Μαρκ Τουέιν που έθαψαν οι κριτικοί και το αποθέωσε ο Χέμινγουεϊ

Στις «Περιπέτειες του Χακ Φιν» ο Μαρκ Τουέιν έπλασε τον πιο ελεύθερο ήρωα της αμερικανικής λογοτεχνίας, που αρνήθηκε τους κανόνες της κοινωνίας του και ένωσε την τύχη του με έναν σκλάβο δραπέτη.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Ο Σάχης του Ιράν και η Αμερική που δεν μπορούσε να φανταστεί την ζωή χωρίς αυτόν

Βιβλίο / Ο Σάχης του Ιράν και η Αμερική που δεν μπορούσε να φανταστεί τη ζωή χωρίς αυτόν

Ένα νέο βιβλίο με τίτλο «Βασιλεύς των Βασιλέων», όπως αποκαλούσε τον εαυτό του ο Ρεζά Παχλαβί, εστιάζει στις διαδοχικές κυβερνήσεις των ΗΠΑ που «αποδέχτηκαν πρόθυμα τις φαντασιώσεις του, τόσο για τον εαυτό του όσο και για τη χώρα του».
THE LIFO TEAM
Γωγώ Ατζολετάκη: «Οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας δεν είναι “ληγμένα προϊόντα”»

Βιβλίο / Γωγώ Ατζολετάκη: «Οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας δεν είναι “ληγμένα προϊόντα”»

Σταρ Ελλάς στα νιάτα της, διακρίθηκε ως ηθοποιός, θιασάρχης, ραδιοφωνική παραγωγός, δοκιμάστηκε επίσης στη συγγραφή έχοντας κυκλοφορήσει μέχρι τώρα επτά βιβλία μαζί με το πρόσφατο «Η τρίτη άνοιξη» (εκδ. Επίμετρο), που έδωσε και το έναυσμα γι’ αυτήν τη συνέντευξη.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
O Δημήτρης Γκιώνης, οι ένδοξες μέρες της «Ελευθεροτυπίας» και το σημερινό μιντιακό σούπερ μάρκετ

Οι Αθηναίοι / O Δημήτρης Γκιώνης, οι ένδοξες μέρες της «Ελευθεροτυπίας» και το σημερινό μιντιακό σούπερ μάρκετ

Ο 81χρονος δημοσιογράφος και συγγραφέας που για δεκαετίες διηύθηνε τις πολιτιστικές σελίδες της Ελευθεροτυπίας, αφηγείται τη συναρπαστική καριέρα του στη LiFO
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Κλαίρη Μιτσοτάκη: «Η αξιοπρέπεια και η φιλία είναι τα θεμέλια της ζωής μας»

Βιβλίο / Κλαίρη Μιτσοτάκη: «Η αξιοπρέπεια και η φιλία είναι τα θεμέλια της ζωής μας»

Η σπουδαία μεταφράστρια, που έχει αφιερώσει μεγάλο μέρος της δουλειάς της στον Μαρσέλ Προυστ, μας ξεναγεί στον πολύπλοκο κόσμο του και εκφράζει τον θυμό της για την πανταχού παρούσα απάτη της εποχής μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η αλήθεια για τον «Συνταγματάρχη» Πάρκερ, τον διαβόητο μάνατζερ του Έλβις Πρίσλεϊ

Βιβλίο / Η αλήθεια για τον «Συνταγματάρχη» Πάρκερ, τον διαβόητο μάνατζερ του Έλβις Πρίσλεϊ

Ένα νέο βιβλίο με τίτλο «Ο Συνταγματάρχης και ο Βασιλιάς» εξερευνά τη συναρπαστική ζωή ενός ακούραστου κομπιναδόρου που προσπαθούσε απεγνωσμένα να ανακαλύψει εκ νέου τον εαυτό του.
THE LIFO TEAM
Γνώριζαν ή όχι οι Γερμανοί για τα εγκλήματα του Χίτλερ;

Βιβλίο / Γνώριζαν ή όχι οι Γερμανοί για τα εγκλήματα του Χίτλερ;

Πότε ακριβώς χάθηκε ο πόλεμος για τον Άξονα; Ποια ήταν η πιο σημαντική μάχη του πολέμου; Πόσο «συμμέτοχος» ήταν ο Γερμανικός λαός στο ολοκαύτωμα; Σ’ αυτά τα ερωτήματα επιχειρεί να απαντήσει μια νέα ογκώδης έκδοση με τίτλο «Η συνολική ιστορία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου».
THE LIFO TEAM
Αudiobooks: Αντί να διαβάσεις το νέο βιβλίο της Σάλι Ρούνεϊ, το ακούς

Βιβλίο / Αudiobooks: Αντί να διαβάσεις το νέο βιβλίο της Σάλι Ρούνεϊ, το ακούς

Είναι νωρίς να πούμε πως αυτά τα ηχητικά λογοτεχνικά αρχεία μπορούν να αντικαταστήσουν το βιβλίο. Είναι όμως μια υπέροχη λύση για όσους θέλουν να διαβάσουν αλλά δεν έχουν χρόνο ή έχουν μπλοκάρει με το κανονικό διάβασμα.
ΙΩΑΝΝΑ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ

σχόλια

1 σχόλια
Τρελαίνομαι για αστυνομικά μυθιστορήματα και αυτό αμέσως μου τράβηξε την προσοχή,γιαυτό έτρεξα και το αγόρασα.Μέχρι στιγμής το βρίσκω πολύ καλό.Θα ήθελα όμως να εκφράσω μια μικρή δυσαρέσκεια που αφορά στο άρθρο σας..αποκαλύπτετε ορισμένα στοιχεία που δεν θα έπρεπε και που διαβάζοντας τα κάποιος μπορεί εύκολα να καταλάβει τι γίνεται στη συνέχεια του βιβλίου.Κάτι πολύ άσχημο γιατί χάνεται το σασπένς και όλη η μαγεία του να προσπαθείς να καταλάβεις τι συμβαίνει.Σαν να μαρτυρά κανείς το τέλος μιας ταινίας.Είμαι στα μισά του βιβλίου και από τα λεγόμενα σας έχω ήδη καταλάβει περί τίνος πρόκειται.