Στο σημερινό «Α μπα»: κατεπείγον

Στο σημερινό «Α μπα»: κατεπείγον Facebook Twitter
70

 

__________________
1.


Θέλω τόσο πολύ να ερωτευτώ και το βρίσκω τόσο δύσκολο! Δεν βρίσκω ενδιαφέρον στους γύρω μου, ούτε καν όταν πρόκειται για φίλους, απλώς συμβιβάζομαι. Δεν δέχομαι όμως να συμβιβαστώ και στον έρωτα!
Αρχικά, για να σου μιλήσω για εμένα. Είμαι κάπως κλειστός χαρακτήρας και δεν αρχίζω εύκολα συζητήσεις, δεν φοβάμαι όμως να υποστηρίξω την άποψη μου. Είμαι πολύ επίμονη και comme il faut. Η παρέα μου πιστεύει πως είμαι σαν την Elizabeth Bennet, από το Pride and Prejudice. Και δεν διαφωνώ μαζί τους. Λατρεύω τα βιβλία, είμαι witty (ελληνική λέξη για αυτό έχουμε;), έξυπνη, ευχάριστη, όμορφη (κανονικά εδώ θα έπρεπε να πω πως με θεωρούν όμορφη, να το παίξω αδιάφορη ή κάτι τέτοιο, για να μην φανώ ξιπασμένη) και ιδιαίτερη. Και πολύ ρομαντική! Δεν θέλω να είμαι με κάποιον που θεωρώ μέτριο. Θέλω να θαυμάζω τον άλλον, να είμαι ευτυχισμένη και περήφανη που βρίσκομαι δίπλα του. Θέλω να είμαι πραγματικά ερωτευμένη, δεν μου αρέσουν όμως οι καθημερινές καταστάσεις με τα δωράκια και τα σοκολατάκια και την ζήλια. Μισώ την ζήλια και πιστεύω πως όχι μόνο δεν σε κολακεύει κάποιος που σε ζηλεύει, αλλά σε υποτιμάει και δεν σε θεωρεί αξιόπιστο και έντιμο. Αν πραγματικά θες να δείξεις την αγάπη σου καν'το σωστά. Όπως ο Darcy. Μην φοβάσαι να τσαλακώσεις για λίγο την ματαιοδοξία ή την περηφάνια σου και βοήθησε τον άλλον όταν πραγματικά σε χρειάζεται. Να παραδέχεσαι τα λάθη σου, είναι εξάλλου ο μόνος τρόπος για να τα διορθώσεις.
Νοιώθω λοιπόν ιδιαίτερη και δεν θέλω να συμβιβαστώ με κάποιον μέτριο. Ίσως πρέπει βέβαια, όπως και η Lizzy να μην κρίνω τους άλλους από την πρώτη ματιά, όσες φορές όμως αφήνω τους άλλους να ανοιχτούν απογοητεύομαι. Τι να κάνω τέλος πάντων; Είναι δικό μου λάθος που δεν βρίσκω κάποιον (αξιό)λογο να ερωτευτώ;
Σε δύο χρόνια φεύγω για σπουδές και ελπίζω για κάτι καλύτερο στον έξω κόσμο, γιατί προς το παρόν ζω σε μια μικρή περιοχή.- Elizabeth

Μικρό αλεπουδάκι, ελπίζω το «σε δύο χρόνια φεύγω για σπουδές» να σημαίνει ότι τώρα είσαι 16, για να εξηγείται κάπως το σύνδρομο ιδιαιτερότητας που περνάς. Είναι συνηθισμένη παιδική αρρώστια, και τις περισσότερες φορές φεύγει χωρίς να αφήνει σημάδια.


Επειδή η ζωή θα δώσει τις απαντήσεις στα ερωτήματα που ακόμα δεν είσαι σε θέση να κάνεις, μερικά σκόρπια σχόλια μόνο, που είναι αταίριαστα μεταξύ τους, οπότε τα γράφω με τυχαία σειρά.


1. Δεν είναι καθόλου comme il faut να είναι κανείς επίμονος. Οι επιμονή φέρνει τους άλλους σε δύσκολη θέση, και οι comme il faut άνθρωποι είναι αυτοί που δεν θέλουν να φέρνουν τον άλλον σε δύσκολη θέση. Ενίοτε αυτή η συμπεριφορά έχει αρνητική χροιά γιατί εμπεριέχει τον κοινωνικό συμβιβασμό, κάτι που λόγω της «ιδιαιτερότητας σου» αυτή τη στιγμή μπορείς να αντιληφθείς μόνο με αρνητικούς όρους, άλλωστε αυτό είναι και το κυρίως θέμα της ερώτησης σου. Οπότε είσαι ή επίμονη, ή comme il faut.


2. H μετάφραση της λέξης witty είναι «πνευματώδης». Για κάθε φορά που θα έχεις τέτοιου είδους απορία, σου συνιστώ να πηγαίνεις εδώ.
 

3. Η ζήλεια δεν λέει τίποτα για τον άνθρωπο που την λούζεται, παρά μόνο για αυτόν που τη νιώθει. Η ζήλεια πηγάζει από αίσθημα κατωτερότητας. Όποιος δεν μπορεί να εμπιστευτεί τους άλλους, έχει πρόβλημα με τον εαυτό του. Δεν χρειάζεται να το παίρνεις προσωπικά - δεν υπάρχει τίποτα προσωπικό. Οι ζηλίαρηδες ζηλεύουν σε όλες τους τις σχέσεις. Οπότε, καλώς αντιλαμβάνεσαι ότι είναι κάτι που δεν πρέπει να ανέχεσαι, αλλά όχι επειδή σε υποτιμά ο άλλος. Επειδή σε κάνει σάκο του μποξ για τις δικές του ανεπάρκειες.


4. Κι εμένα μου αρέσει η Τζέιν Όστιν, για την ακρίβεια είναι μια από τις αγαπημένες μου συγγραφείς. Αφού αγαπάς τα βιβλία, επέτρεψε μου να σου συστήσω την Ίντιθ Γουόρτον. Είναι διάσημη για τα Χρόνια της Αθωότητας, αλλά θα σου πρότεινα να ξεκινήσεις με το Το σπίτι της Ευθυμίας. Θα σε βοηθήσει να καταλάβεις καλύτερα την Τζέιν Όστιν. Μετά διάβασε Χένρι Τζέιμς, μετά Όσκαρ Ουάιλντ, και στο τέλος θα έχεις μια καλύτερη εικόνα της Βικτωριανής εποχής που τώρα θαυμάζεις.

__________________
2.


Αγαπητη α μπα. Σου γραφω με αφορμη το 7 ο γράμμα 2.6.2016
Μεγάλωσα σε μια πολύ μικρή κοινωνία (επαρχία οπως καταλαβαινεις) εχω βιωσει πολλα περιστατικα σεξουαλικης παρενοχλησης ως παιδί απο μεσηλικες (και οχι μονο εγω, σχεδον ολα τα κοριτσια του Δημοτικού σχολειου) το θεμα ειναι οτι καθε φορά που το λεγαμε στους μεγάλους δεν έδιναν καμια σημασία ή μας ελεγαν οτι ειναι ιδεα μας κ οτι δεν ξερουμε τι μας γινεται κ οτι ο ταδε ειναι πολυ καθωσπρέπει μήπως εμείς (τ ανηλικα ) τον προκαλεσαμε με τα ρουχα μας. Γενικα στο χωριο επικρατουσε η αποψη "οι μεγαλοι εχουν παντα δικιο" και αυτο πολλα κατακαθια τον εκμεταλλευονταν στο έπακρο. Ενας θειος μου με θωπευσε μπροστα στη γιαγια μου και στη θεια μου.αρχισα να φωναζω και να τον βρίζω κα η γιαγια μου γυρναει και μου λεει "σεβασμο στους μεγαλυτερους" (το διανοεισαι;;;;;) η θεια μου με ψιλουπερασπιστηκε και τον εκραξε αλλα αυτος ουτε ντραπηκε ουτε φανηκε ιδιαιτερα μετανιωμενος ...το περιστατικο περασε στο ντουκου. (Φαντασου εισαι η μονη στην οποια το εχω εξομολογηθει, δεν το χω πει ουτε καν στον ψυχολογο μου τοτε που εκανα ψυχανάλυση ).
Αλλο περιστατικό.
Υπηρχε ενας ανω των 40 που ειχε εμμονη με ενα κοριτσι απο Αλβανία.κατα καιρους παρενοχλουσε και αλλα κορίτσια (δημοτικου να θυμισω) αλλα τη συγκεκριμένη την ενοχλουσε συνέχεια και της μιλουσε παρα πολυ ασχημα και προστυχα κανοντας παραλληλα σεξιστικα και ρατσιστικα σχολια.Ήμασταν ολα τ παιδια μαρτυρες αυτης της συμπεριφορας. ειχαμε συσπειρωθει εναντιον του (και των ομοιων του) και τον κραζαμε και τον βριζαμε οπου τον βρίσκαμε. Οι μεγαλοι δεν εκαναν τιποτα!!!
Το θεμα ειναι οτι ενω τοτε ημουν πολυ πιο αντιδραστικη, μεγαλωνοντας αναμεσα σ αυτους τους ανθρωπους φοβαμαι οτι εχω εσωτερικευσει αυτη την απαθεια των μεγαλων και οταν καποιος με παρενοχλει παντα σκεφτομαι οτι ειναι ιδεα μου αρχικα και μετα αρνουμαι να το αναγνωρισω με αποτελεσμα να γινομαι παθητικη (μου συνεβη ενα περιστατικο στην Αθήνα, ενηληκη ουσα, και πραγματικα ειχα παγώσει κι δεν ηξερα πως να αντιδρασω) δεν θελω να ειμαι ετσι . Θελω να υπερασπιζομαι τον εαυτο μου και να αναγνωριζω αμεσως ποτε καποιος παει να με βλαψει :-(

 

Αυτό που έχεις εσωτερικεύσει δεν είναι απλή απάθεια. Είναι ένα ολόκληρο σύμπλεγμα, ένα οικοδόμημα, που καθιστά τις γυναίκες θηράματα και τους άντρες κυνηγούς. Είναι η θεωρία ότι οι γυναίκες είναι πειρασμός και οι άντρες δεν κρατιούνται όταν ερεθίζονται, και καλώς δεν κρατιούνται, άρα είναι δουλειά των γυναικών να μην προκαλούν.


Όλοι έτσι έχουμε μεγαλώσει, και είναι δική μας δουλειά να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε έτσι, άρα να αντιδρούμε έτσι όταν δεν έχουμε τον χρόνο να σκεφτούμε, είτε είμαστε άντρες, είτε είμαστε γυναίκες. Οι εμπειρίες σου έχουν επιβεβαιώσει αυτό που βλέπεις παντού, αυτό που κυριαρχεί γύρω μας. Κυριαρχεί ακόμα, αλλά αρχίζει και αλλάζει, και γι'αυτό αρχίζεις και βλέπεις το λάθος. Και μόνο ότι κάνεις αυτές τις σκέψεις δείχνει ότι αρχίζεις να αλλάζεις. Ας μην περιμένουμε θαύματα. Ας ελπίσουμε όμως ότι την επόμενη φορά θα μιλήσεις για το θέμα στον ψυχολόγο σου, αν ξαναπάς, χωρίς να φοβάσαι ότι δεν πρέπει να το πεις γιατί ό,τι έγινε ήταν δικό σου λάθος.

__________________
3.


Αμπα εδω και δυο μηνες βγαινω με καποιον, παντρεμενος χωρισμενος με δυο παιδια. (1)Το οτι πριν απο δυο εβδομαδες μου γνωρισε τα παιδια του, λεγοντας μου θελω να σε δουν, σημαινει κατι η με γνωρισε οπως γνωριζει στα παιδια του τον καθε γνωστο του; και ισως τον αλλο μηνα μπορει να τους γνωρισει μια αλλη, και τον επομενο μηνα μια αλλη; (2)Τα παιδια ειναι 8 και 9 χρονων. Οταν με συστησε στα παιδια με συστησε ως "Η Μαρια". Στην ηλικια που ειναι τα παιδια τι καταλαβαινουν οσον αφορα τι σχεση υπαρχει αναμεσα σε μενα και στον πατερα τους; οτι ειμαι η κοπελα του η απλα μια φιλη του; (Τα παιδια δεν ειδαν καποια τρυφερη κινηση αναμεσα σε μενα και στον πατερα τους.) Παντως γενικα υπαρχει καλο κλιμα μεταξυ μας, με συμπαθησαν.

(1) Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Σημαίνει ό,τι σημαίνει για τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Οι δύο μήνες πάντως δεν είναι σπουδαία ένδειξη για να πιστεύεις ότι δεν το κάνει εύκολα.


(2) Τα παιδιά καταλαβαίνουν ό,τι είναι να καταλάβουν, δηλαδή όλα. Μπορεί να μην ξέρουν ακριβώς τι σχέση έχετε επειδή δεν έχουν δική τους εμπειρία από τέτοιου είδους σχέση, αλλά να είσαι σίγουρη ότι ξέρουν ότι δεν είσαι φίλη όπως η κυρία στο περίπτερο, αλλά κάτι άλλο. Αυτό δεν είναι δική σου δουλειά όμως, είναι του πατέρα τους.


(3) Μην επενδύεις και κυρίως μην χρησιμοποιείς τα παιδιά για να καταλάβεις που βρίσκεσαι με αυτόν. Το καλό κλίμα είναι θετικό, αλλά μείνε εκεί.

__________________
4.


Καλή μου Αμπα. Πολλές φορές έχω διαβάσει συμβουλές σου για τη στενοχώρια και το χωρισμό. Ήθελα όμως να σε ρωτήσω και εγώ. Πριν 2 χρόνια γνώρισα κάποιον, 2 μήνες μετά τη γνωριμία βρήκε δουλειά στο εξωτερικό και έφυγε. Το προσπαθήσαμε απο απόσταση. Ήμασταν πολύ καλα. Μου πρότεινε να παω και εγώ εκεί, να συζήσουμε, δέχτηκα με μεγάλη ευτυχία και άρχισα να ψάχνω πως θα στήσω τη ζωή μου κοντά του. Εκείνη την εποχή ψαχνόμουν και για μαστερ, βρήκα λοιπόν ένα δίπλα του που μου άρεσε πολύ αν και ήταν σε διαφορετικό κλάδο απο το δικό μου. Προετοιμάστηκα, διάβασα, έδωσα εξετασεις, τις πέρασα, έγινα δεκτή, άρχισα να μεταφέρω πράγματα στο σπίτι του, έβαλε λυτούς και δεμένους να μου βρεί και part time δουλειά παράλληλη με το μάστερ για τα έξοδα μου, αν και δεν είχε πρόβλημα λέει να μου δώσει ό,τι χρειάζομαι εκείνος, χρήμματα, αγαθά, τελικά βρήκα και δουλειά. Έκανα όνειρα. Και κάποια στιγμή πριν μετακομισω επισήμως του μίλησα για το μέλλον... πως χαίρομαι που δοκιμάζουμε να ζήσουμε μαζί, πως θέλω πολύ να δουλέψει και να χτίσουμε σπίτι, οικογένεια. Και τότε έφυγε. Με συνοπτικές διαδικασίες, 4 κουβέντες όλες κι ολες, γιατί εκείνος δεν το έβλεπε έτσι λέει.. το έβλεπε για το τώρα. Δεν μπορεί να σκέφτεται το μέλλον, και δεν του βγαίνει μαζί μου. Έχασα το έδαφος κάτω απο τα πόδια μου. Και απο τότε όταν ανασαίνω πονάω στο στήθος. Νιώθω σαν να έχω ενα καρφί στην καρδιά μου, με πονάει όταν ξαπλώνω. Ούτε κοιμαμαι καλά, 4-5 ώρες κάθε βράδυ με διαλείμματα στα οποία συνήθως κλαίω. Διαβάζοντας όσα σου έγραψα σκέφτομαι οτι πολλοί θα μουν έλα μωρε βρήκες και εσύ έναν και δεν πήγαινε εκεί που θες, παλι καλα που το καταλαβες πριν μετακομίσεις κιόλας, φτηνά τη γλύτωσες. Μπορεί να είναι και έτσι. Η ερώτηση μου είναι... πως να παλέψω τη λύπη μου ωστε να μην με καταπιεί;

Εγώ λέω, αφού βρήκες ένα μεταπτυχιακό που σου αρέσει, και μάλιστα βρήκες και δουλειά, μήπως να πας; Φαντάζεσαι να γνωρίσεις στο καινούριο μέρος τον άντρα της ζωής σου; Έτσι όχι μόνο δεν θα τον κατηγορείς, αλλά θα του πεις κι ευχαριστώ από πάνω.


Λυπάμαι πολύ για το στραπάτσο, αλλά ναι, καλύτερα έτσι, παρά να το ακούς σε ξένη χώρα, χωρίς να έχεις κάπου να πας, ένα κρεβάτι για να ξαπλώσεις χωρίς αυτόν. Η λύπη παλεύεται με τον χρόνο. Δυστυχώς, δεν υπάρχει άλλος τρόπος.

__________________
5.


Αγαπημενη μου α-μπα, συγχαρητηρια για την στηλη σου.
Θα μπω κατευθειαν στο δια ταυτα.Ειμαι η Αννα και ειμαι 30. Απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου, οι γονεις μου ειχαν προβληματικες σχεσεις με ολους τους συγγενεις κι ανυπαρκτες σχεσεις με γειτονες και φιλους. Μου απαγορευαν να φερνω φιλους/συμμαθητες στο σπιτι μας και με εμποδιζαν επιμελως να επισκεφθω σπιτια αλλων. Καθε φορα που με καλουσαν σε καποιο παρτυ γενεθλιων, ειχαν μια ετοιμη δικαιολογια για να μην παω ("εχεις διαβασμα", "δε μπορει να σε παει ο μπαμπας" κτλ). Θυμαμαι τον εαυτο μου να μεγαλωνω μεσα στη μοναξια και μεσα στην απορριψη απο τους συμμαθητες μου και να υποφερω εξαιτιας αυτης της συμπεριφορας των γονιων μου. Στα 26 μου, απεκτησα οικονομικη ανεξαρτησια κι εφυγα απο το πατρικο μου.
Κι ενιωσα την αναγκη να δημιουργησω τις κοινωνικες σχεσεις που στερηθηκα, να κανω φιλους, να νιωσω μελος μιας παρεας κτλ. Αφιερωσα πολυ χρονο,κοπο αλλα και χρημα γι'αυτο το σκοπο και βλεποντας να το καταφερνω, ενιωσα να επουλωνονται οι πληγες της μοναξιας μου.
Πριν 3 μηνες εκανα μια σχεση. Δυστυχως το αγορι μου δεν ειναι ιδιαιτερα κοινωνικο και δεν εχει πανω απο 2-3 φιλους συνολικα. Αυτους τους φιλους τους βλεπει σπανια και δε νιωθει ιδιαιτερα δεμενος μαζι τους. Κι εδω αρχιζει το προβλημα...
Το αγορι μου δυσαρεστειται οταν του πω οτι θελω να περασω ενα απογευμα με την ταδε κολλητη ή οταν του προτεινω να βγουμε καποιο αλλο βραδυ επειδη εχει γενεθλια η κουμπαρα μου. Θεωρει οτι δεν τον θεωρω αρκετα σημαντικο για ν'αφησω στην απ'εξω ολες τις κοινωνικες μου σχεσεις για χαρη του.
Εγω με τη σειρα μου του εξηγω οτι οι φιλοι που απεκτησα ειναι βαλσαμο για τη μοναξιασμενη παιδικη μου ηλικια αλλα δε με καταλαβαινει. Ουτε να βγαινουμε ολοι μαζι θελει.
Τι να κανω ρε α μπα μου???? Για δωσε καμια συμβουλη-Αννα

Αχ, Άννα. Έχεις σκεφτεί ότι επέλεξες κάποιον που μοιάζει με τους γονείς σου στο θέμα που σε πονάει πιο πολύ από όλα και θέλεις να αλλάξεις; Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο, αλλά μου φαίνεται πολύ φροϋδικό για να είναι. Πιστεύεις ότι είναι πιθανό να λειτουργείς αυτοκαταστροφικά, ή ότι μέσα σου υπάρχει ακόμη ένα κομμάτι που θεωρεί αυτή τη συμπεριφορά σωστή; Ή έστω, γνώριμη, και άρα σε κάνει να νιώθεις ασφάλεια;


Είτε είχες αυτή την παιδική ηλικία όμως, είτε όχι, η απάντηση μου είναι μια. Τρεις μήνες δεν είναι σχέση, είναι ένα καλό χρονικό διάστημα για να ξέρεις αν είναι καλή ιδέα να μείνεις ή αν είναι καλύτερο να φύγεις. Φύγε. Άσε τον για να βρει μια που επίσης δεν έχει φίλους. Δεν πρόκειται να τον καταλάβεις ποτέ, και δεν πρόκειται να σε καταλάβει ποτέ.

Και: ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ.


__________________
6.


Ρε αμπα πραγματικά σε θαυμαζω και ενστερνίζομαι τη σκέψη αου.....όμως έχω μία μικρή ένσταση...κάθε φορά που ή ερώτηση σχετίζεται με δυσλειτουργικές καταστάσεις στο οικογενειακό περιβάλλον γονείς παιδιά συμβουλεύεις να φύγουν από το σπίτι να ξεκινήσουν μονοι να ανεξαρτητοποιηθούν....και συμφώνω αλλά για ένα μεγάλο ποσοστό αυτή ή λύση είναι σχεδόν αδύνατη δεν είναι καθόλου εύκολο να μείνεις μόνος σου πρέπει να έχεις δουλειά και ή δουλειά που θα σου προσφέρει τα αναγκαία χρήματα θα σου στερισει την προσπάθεια σου να πραγματοποιήσει όνειρα και επίσεις θα σου στερισει τον χρόνο για να είσαι μόνο σου με την ισιχια σου να ζεις ...τα έξοδα έστω και μίασ τριπας είναι πολύ μεγάλα για την νεολαία σήμερα άρα πολλές φορές το γνωρίζουμε και το ποθουμε να είμαστε ανεξάρτητοι αλλά οι συγκυρίες δεν μας το επιτρέπουν....αισθάνομαι απλά ότι αυτό το προνόμιο χάθηκε για ένα μεγάλο μέρος της νεολαίας και κάπου αλλού πρέπει να βρούμε την λύση εσύ τι λες?!- Εφικτό....π

Δεν αντιλέγω καθόλου ότι η ανεξαρτητοποίηση είναι πιο δύσκολη από ποτέ, ή μάλλον, πολύ πιο δύσκολη από τα χρόνια των γονιών μας, αλλά κι εσύ λες πολλά που κάνουν καμπάνες να χτυπούν. Η δουλειά που θα σου προσφέρει να αναγκαία χρήματα θα σου στερήσει την προσπάθεια σου να πραγματοποιήσεις όνειρα; Εξαρτάται από το ποια είναι αυτά τα όνειρα. Είναι να αγοράσεις αυτοκίνητο; Να ανοίξεις δική σου επιχείρηση; Το δέχομαι. Αυτά τα όνειρα όμως έχουν χρονικό όριο – ή τουλάχιστον θα έπρεπε να έχουν. Αν έχεις όνειρο να γυρίσεις τον κόσμο σε δύο χρόνια, αυτό δεν ήταν ποτέ εύκολο, δεν φταίει η κρίση.


Το «θα σου στερήσει τον χρόνο για να είσαι μόνος σου με την ησυχία σου να ζεις» δεν κατάλαβα τι σημαίνει, αλλά πολύ φοβάμαι ότι εννοείς ότι όταν είσαι με τους γονείς σου έχεις το κεφάλι σου ήσυχο. Μα τότε δεν ποθείς ιδιαίτερα την ανεξαρτησία σου.


Αγαπητέ φίλε ή φίλη. Είναι σχεδόν αδύνατο, ναι. Όσο δεν είναι όμως εντελώς αδύνατο, θα συνεχίζουμε να το συζητάμε.

__________________
7.


Αγαπητή Α, μπα
Είμαι 21 ετών και έχω το εξής προβλημα: δεν νοιώθω ευχαρίστηση σε οτι,δήποτε τον τελευταίο χρόνο (και βάλε). Με άλλα λόγια ότι αγαπούσα και μου άρεσε (σχολή, λογοτεχνία, η παρέα μου, ακόμα και το αγόρι μου) πλέον με κάνει να βαριέμαι και ταυτόχρονα να είμαι δυστυχισμένη. Κοιμάμαι 12-13 ώρες την ημέρα ώστε να μειώσω τις ώρες που έχω αντίληψη του πόσο βαριεστημένη και δυστυχισμένη είμαι. Προσπάθησα να βρω καινούργιες ασχολίες μπας και βρω την χαμένη μου όρεξη για ζωή αλλά μάταια. Πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω πλέον. Η ζωή μου φαίνεται λες και εχει χάσει κάθε νοήμα.- BoredToDespair

Δεν είναι θέμα σωστής ασχολίας. Μην προσπαθείς άλλο μόνη σου. Πήγαινε αμέσως σε έναν ψυχίατρο ή σε έναν ψυχολόγο. Α-με-σως.


70

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
#4 Αφησε με να σου πω μόνο εν συντομία την ιστορία της φίλης μου.Σχέση απο το σχολείο, πολλά χρόνια ζευγάρι, αυτός φεύγει εξωτερικό για δουλειά (πλέον κοντά στα 30) και της λέει να ακολουθήσει. Αυτή παρατάει στρωμένη δουλειά και ζωή εδώ και μετακομίζει.. Στο διαστημα που αυτός έζησε μόνος του μέχρι να πάει η φιλενάδα βγήκε όσα έχανε τόσα χρόνια σε σχέση και του άρεσε! Χωρίζουν.. Αυτή γυρνάει ακόμη πιο κομμάτια απο εσένα πίσω.. Η ομορφιά σε όλο αυτο που είναι; Μεσα στα επόμενα δύο χρόνια η κοπέλα έχει βρει δουλεία, σύζυγο και ενα σπίτι κοντά σε αυτους που αγαπαει εδώ στην Αθήνα..και εκανε και ενα μωράκι! Μην μαυρίζεις γιατι ποτέ δεν ξέρεις τι θα φέρει το μέλλον. Εμπιστεύσου την ζωή σου και τα όχι που σου λεει..κάτι ξέρει!
Σχετικά με ερωτώμενη #1: θα ήθελα να σου συστήσω να διαβάσεις για τους INFP (και INFJ γιατί έχουν κάποια από αυτά τα χαρακτηριστικά που ανέφερες) ως τύπους προσωπικότητας και πως βλέπουν τη συναισθηματική ζωή. Αν πράγματι συμπίπτεις, τότε θα καταλάβεις γιατί είναι μικρές οι πιθανότητες να βρεις κάποιον ανάλογο σε μικρή κοινωνία, αλλά σε μεγαλύτερη δεν θα έχεις πρόβλημα αν ξέρεις τι ψάχνεις και μπορείς να αρχίσεις να τους αναγνωρίζεις. Και, ναι, υπάρχουν τύποι που σου ταιριάζουν εκεί έξω αλλά δώσε προσοχή ότι οι INFP και INFJ έχουν τα μεγαλύτερα ποσοστά ανικανοποίησης μέσα σε γάμο ακριβώς γιατί το ιδεατό που φτιάχνουν στο μυαλό τους είναι υπερβολικό για οποιονδήποτε θνητό να σταθεί στο ύψος του. Δηλαδή, δεν υπάρχει ακριβώς αυτό που έχεις στο μυαλό σου με συνέπεια και διάρκεια, αλλά έχεις καιρό να το διαπιστώσεις μόνη σου.
Βρε παιδιά, είναι πολύ κουραστικό να ασχολείστε όλη την ώρα αν κάποιος είναι troll. Καταλαβαίνω ότι γίνετε ως ανάγκη για να προστατέψετε τα συναισθήματά σας. Κι εγώ το νιώθω, και ώρες ώρες αναρωτιέμαι, ενώ σε άλλες περιπτώσεις είναι πασιφανες αλλά οι απαντήσεις δεν είναι αποκλειστικά για τους ερωτώμενους, μπαίνουν χιλιάδες άνθρωποι εδώ μέσα, οπότε κάποιοι μπορεί να έχουν παρόμοια βιώματα με την ψεύτικη περιγραφή και γειώνονται τελείως όταν διαβάζουν ότι οι άλλοι δεν μπορούν να πιστέψουν μία ανάλογη περίπτωση. Δηλαδή, αποκλείεται τόσο πολύ μία κοπέλα να έχει ζήσει μία ανάλογη περίπτωση με το #2; Εγώ δεν μπορώ να το αποκλείσω, δεν έχω τέτοια βιώματα, μου φαίνεται φοβερό να υπάρχει τέτοιο χωριό αλλά από την άλλη έχω συνειδητοποιήσει πόσο η δυναμική μίας μικρής ομάδας μπορεί να αγκαλιάσει τέτοιες συμπεριφορές και να τις αφήσει να διαιωνίζονται, δεν υπάρχουν λίγα παραδείγματα στον κόσμο, π.χ. διαβάστε για την οικογένεια Colt στην Αυστραλία ή για το νησί Pitcairn, ας μην πιάσω τις περιπτώσεις στην Αμερική. Δεν υπάρχει μόνο η φούσκα του κόσμου που πιστεύουμε ότι είμαστε μέσα όσο κι αν δεν μπορούμε να το πιστέψουμε.Αλλά πέρα από αυτό, ακόμα και αν κάποιος είναι troll δεν θα ήταν ωραίο να απαντήσουμε όχι για αυτόν, αλλά για οποιονδήποτε άλλον μπορεί να έχει παρόμοια περίπτωση; Δεν χρειάζεται να λύσουμε κάθε φορά την υπόθεση ως ντεντέκτιβ.(ο τόνος μου είναι λίγο επιθετικός, το αναγνωρίζω και ζητάω συγγνώμη για αυτό, αν δεν το γράψω αυτή τη στιγμή έτσι όπως μου ήρθε, δεν θα το γράψω καθόλου όπως άλλες φορές που το έχω σκεφτεί)
Όπως είδες, κανείς δεν ασχολήθηκε με το #2, είτε λόγω υποψίας περί τρολλαρίσματος είτε επειδή δεν είχαν κάτι να σχολιάσουν, μέχρι που επενέβη ο σταδαίος για να υποκινήσει την συζήτηση. Είναι όντως κουραστικό να ασχολείται κανείς με ένα πιθανό τρολλ, αλλά υπάρχουν μερικοί που το διασκεδάζουν, όπως προ ημερών με την πικρόχολη αναγνώστρια που δεν της αρέσουν ούτε οι απαντήσεις της Α,μπα ούτε οι "γκρούπις" σχολιαστές και επιχείρησε να περάσει την ιδέα ότι οι γυναίκες φαντασιώνονται τον βιασμό τους (του οποίου έβγαλαν -λέει- τα δόντια και κράτησαν την χάρη ή κάτι τέτοιο).
#1 : Χαλαρωσε λιγο. Λες "Είναι δικό μου λάθος που δεν βρίσκω κάποιον (αξιό)λογο να ερωτευτώ;" Aυτα δεν τα καθοριζεις εσυ, ερχονται απο μονα τους. Eπισης όλοι ειμαστε ιδιαιτεροι με τον δικο μας τρόπο, δεν εισαι το κεντρο του κοσμου. Είσαι ονειροπολα, αλλα σε υπερβολικό βαθμο και αυτο σε κανει ανασφαλη σε σχεση με τα αγορια.
#4Προφανώς και δεν "ταιριάζετε" σε αυτά που θέλετε από μια σχέση οπότε, πιστεύω, ο χωρισμός θα ερχόταν κάποια στιγμή.Η ιστορία σου αυτή έχει παιχτεί και στη μικρή οθόνη: σε ένα επεισόδιο από το Sex and the city (παλιό σήριαλ, αλλά καλό) ο Mr. Big μετακομίζει Παρίσι (ή κάπου στην Ευρώπη, δε θυμάμαι τώρα) και ενώ έχει προτείνει στην Carrie (Μπράτσο) να πάει μαζί του, της λέει "but you would be going for YOU, right?". Αυτή φυσικά απαντάει "why would I be going to Paris if it wasn't for you?!". Μου θύμισε αυτό που σου συνέβη.
#6.Ο πατέρας μου είναι αλκοολικός και η μάνα μου με κλειδώνει,γιατί είναι θεούσα και φοβάται μην κάνω σεξ.Με τον αδερφό μου τα πάω σχετικά καλά.Με δέρνει μόνο όταν χάνει πολλά λεφτά στο στοίχημα.Θέλω να φύγω από το σπίτι,αλλά δε βρίσκω δουλειά,η οποία να μου προσφέρει τη ζωάρα,που πάντα ονειρευόμουν.Γελοίο δεν ακούγεται;Για ανθρώπους,που πραγματικά βιώνουν δύσκολες καταστάσεις,είναι πολυτέλεια τέτοιες σκέψεις.Θέλουν να ξεφύγουν κι ας ζουν με ελάχιστα.Να φύγει επιθυμεί και κάθε άνθρωπος,που θεωρεί πολύ σημαντική την ανεξαρτησία του.Δεν περιμένει πρόσληψη με ένα πεντοχίλιαρο μηνιάτικο στην Ξαπλόπουλος ΑΕ,για να κάνει τα γούστα του,και μετά να φύγει απ'τη μαμά του.Η ανεξαρτησία έχει τίμημα και απαιτεί συμβιβασμούς.Τα υψηλά ποσοστά ανεργίας είναι εμπόδιο,αλλά όχι τόσο μεγάλο όσο η άρνηση μας να χάσουμε τη βολή μας.
Συμφωνώ αλλα στη χώρα μας μου φαίνεται αδύνατον με τους μισθούς που επικρατούν. Ακόμα και αν έχεις δουλειά ο μισθός κυμαίνεται απο 100-500€ (ανάλογα τις ώρες).Πώς ζεις με αυτά τα λεφτά;Άσε που μεγάλο μέρος αυτών φεύγει στα έξοδα μετακίνησης προς κ απο τη δουλειά κ στην κάλυψη των αναγκαίων για το απαραίτητο dress code-περιποίηση που απαιτούν πολλές επιχειρήσεις(πράγμα το οποίο το βλέπω σε όλες τις γνωστές μου κοπέλες που δουλεύουν ή έχουν δουλέψει σε γραφείο ακόμα κ αν παίρνουν μόνο 200€).Αν δεν έχεις ούτε να περάσεις τον μήνα,πώς θα σου μείνουν έστω για τα εισιτήριά σου; Εδώ μένουμε με τους γονείς μας και δεν μας περισσεύουν αυτά που βγάζουμε. Σιγουρα κάποιος που ζει σε ενα αρρωστημένο περιβάλλον πρέπει ν ψάξει τροπο να δραπετεύσει αλλα οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι στη χώρα μας είναι υπερβολικά δύσκολο έως αδύνατον. Ίσως η φυγή στο εξωτερικό να είναι πιο εφικτή..
#4 Καταλαβαίνω απόλυτα τον πόνο σου ειλικρινά. Νομίζω με βάση τα χρονικά διάστηματα που αναφέρεις ότι μάλλον έχει περάσει καιρός και ίσως είναι δύσκολο πλέον να κάνεις το μεταπτυχιακό. Δυστυχώς συνδυάσεις, λόγω του μεγάλου συναισθηματικου σου πόνου , κατι πουητσν δικο σου επιτευγμα με τον άνθρωπο αυτό. Δεν χρειαΖόταν να το παρατήσεις αντιθέτως ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία να πιαστείς και να προχωρήσεις μπροστά. Τουλάχιστον από εδώ και πέρα να φροντίζεις σε όποια σχέση και να είσαι να έχεις παράλληλα στημένη τη δική σου ανεξάρτητη ζωή. Να μοιράζεσαι με τον άλλον αλλά μην τη στήνεις επάνω του. Οι σχέσεις συχνότερα καταρρέουν από ότι επιτυγχάνουν , ας μην καταρρέει και η υπόλοιπη ζωή μας μαζί τους. Αντιθέτως αν πατάμε γερά στα δικά μας πόδια μπορούμε να αποκομιζουμε από αυτές θετικά στοιχεία, ακόμα και αν είναι μαθήματα. Σου εύχομαι σύντομα να νιώσεις καλύτερα.
#6 Δεν έχεις καθόλου άδικο στο ότι η ανεξαρτησία είναι δύσκολη και θέλει θυσίες. Ενδεχομένως όμως και το εύχομαι , να μην βιώνεις καταστάσεις δυσλειτουργιών οικογενειών σαν κάποιες από αυτές που έχουν κατά καιρούς περιγράφει εδώ. Όταν βιωνεις κάτι τέτοιο οι προτεραιότητες σου αλλάζουν . Η προσωπική σου ισορροπία γίνεται πιο σημαντική από όνειρα , στόχους κλπ. Ο μόνος στόχος σου είναι να είσαι καλά και ασφαλής. Και αν οι άνθρωποι που βρίσκονται σε τέτοιες καταστάσεις δυσκολεύονται να φύγουν , αυτό έχει να κάνει με σχέσεις εξάρτησης και όχι με τυχον ανεκπληρωτα όνειρα και στόχους.
#1 Δεσποινίς προσεδαφιστείτε. Μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι σκέφτονται παρόμοια. Ποιός θα ήθελε ένα ανειλικρινές, ανόητο και βαρετό ταίρι; Λογοτεχνία της προκοπής διαβάζουμε καθόλου;
Το "Pride and Prejudice" ΕΙΝΑΙ λογοτεχνία της προκοπής, κομψοτέχνημα κι έξοχο ελαφρύ αντικαταθλιπτικό. Δε φταίει η Austen για την τωρινή εμπορευματοποίηση του...μιλάω ΜΟΝΟ για το έργο αυτό καθαυτό, όχι χολιγουντιανά films, μίνι σειρές(one excepted), αποδόσεις-μεταφορές στη σύγχρονη εποχή κλπ.
#4 Φυγή προ της βίας.Ένιωσε ότι απειλείται με πυρηνική καταστροφή το ατομικό του σύμπαν και εκτοξεύθηκε μακριά. Δεν πειράζει τόσο, όσο νομίζεις. Θεωρώ άριστη ιδέα την αναχώρησή σου στο εξωτερικό, διότι κατά τα λοιπά,τα πράγματα είναι δρομολογημένα.Δες το σαν μια αντιστροφή θετική,προς όφελός σου.Ο τύπος εξαφανίστηκε με την ταχύτητα του φωτός ,για να εμφανιστεί ο καλύτερος επόμενος. Δεν φταις καθόλου. Κατ αρχήν,ο περί ου ο λόγος,καλώς αποκάλυψε τον κουνελοειδή εαυτό του εγκαίρως, για να μην ταλαιπωρείσαι αργότερα.Αν δεν πας Αλάσκα,τα υπόλοιπα παλεύονται.Skype,what's app και ένα σωρό άλλα σου προσφέρουν αμεση επικοινωνία με φίλους,αν χρειαστεί.Κάθε νέα αρχή εμπεριέχει τον σπόρο του καλού. Κινητοποιήσου.Σκούπισε τα μάτια σου, φτιάξε τις βαλίτσες σου και γράφε μας από τα εξωτερικά ,να ζηλεύουμε!
#5 Επέλεξες τον εαυτό σου πριν την αλλαγή.Να αναρωτηθείς όμως πώς θα είσαι μ ένα χαρούμενο, κοινωνικό, εξωστρεφή φίλο. Πώς;Δεν έχεις ζήσει με χαρούμενους ανθρώπους και δεν υποψιάζεσαι πώς είναι.Φοβάμαι ότι σύντομα θα πρέπει να πας παρακάτω. Ο φίλος σου σε κρατάει καθηλωμένη.Δεν φταίει,δεν φταις ούτε εσύ, αλλά δεν πρόκειται ν αλλάξει, λυπάμαι. Θα ρίσκαρες δικό σου πισωγύρισμα;
Technically δεν είναι Βικτωριανή (ο όρος αφορά βρετανούς συγγραφείς), αλλά είναι της ίδιας εποχής. Επίσης και η Austen ανήκει στην ακριβώς προηγούμενη περίοδο, στους Ρομαντικούς.
#6 Ναι και όχι.Αν εκκινείς με το δεδομένο ότι κάτι είναι ανέφικτο, θα είναι ανέφικτο.Δεν υποβιβαζω καθόλου τις δυσκολίες,απλά δεν συντάσσομαι με την άποψη ότι οι ανυπέρβλητες δυσκολίες είναι και καθηλωτικές.
#3 Υπάρχουν πολλές απόψεις επί του θέματος. Από το δεν γνωρίζω ποτέ κανέναν στα παιδιά μου μέχρι το συγκατοικω με το σύντροφό μου και τα παιδιά. Έτσι όπως το περιγράφεις, προσωπικά μου φαίνεται, πως δεν έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία για το σύντροφό σου, πέρα από το ότι είναι ένας άνθρωπος ανοιχτός με τα παιδιά του και ενδεχομένως και στη ζωή του γενικότερα. Με την έννοια του δεν κρύβομαι, δεν ντρέπομαι, το θεωρώ φυσιολογικό να έχω μια σχέση και έτσι φυσιολογικά και απλά το δειχνω και στΑ παιδιά μου. Φυσικά καιξερουν ότι δεν είσαι απλή φίλη.
#7 Είσαι πιο πολύ βαριεστημένη από λυπημένη;Θα πρέπει να επιβληθείς στον εαυτό σου να μειώσεις τις ώρες ύπνου.Λίγο λιγότερος ύπνος κάθε μέρα.15 λεπτά.Αυτό απαιτεί πειθαρχία. Ξεκίνα σωματική άσκηση, περπάτημα, τρέξιμο, ποδήλατο, κολύμπι με παρέα,μισή ώρα την ημέρα τουλάχιστον σε πρώτη φάση, αύξησε το σταδιακά στην μία ώρα.Θα σε ζορισει πολύ στην αρχή,αλλά το οφείλεις στον εαυτό σου να προσπαθήσεις.Χόμπι υπάρχουν χιλιάδες.Τώρα έχεις εξεταστική λογικά,οπότε δεν μπορείς να ξεκινήσεις κάτι άμεσα. Μέσα στον Σεπτέμβρη σκέψου τι θα σε διασκέδαζε να μάθεις.Οι φοιτητές συνήθως, θέλουν να μαθαίνουν Ιταλικά ή Ισπανικά, εύκολα και πολύ διασκεδαστικά. Οι ξένες γλώσσες επανεκκινούν τον εγκέφαλο.Βρες πού μπορείς να κάνεις free μαθήματα γλωσσών ή με φίλες και επίσης ψάξε τι άλλες δυνατότητες σου παρέχει το Πανεπιστήμιο.Στο Καποδιστριακό για παράδειγμα ,μπορείς να κάνεις κάμποσα,μέχρι και φαρσί(περσικά). Μπες στο site και ψάξε.Σε λίγο θ αρχίσουν διάφορα νέα τμήματα. Αντέδρασε και δράσε.Αν ,παρά ταύτα, παραμείνεις στο ίδιο σημείο, ζήτα βοήθεια.Εσύ κρίνεις, πόσο αντέχεις.Δεν είναι απαραίτητο να καταρρεύσεις πρώτα.
Φίλη Loysi.Κάθε πρόβλημα έχει διαβαθμίσεις.Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τις ίδιες αντιδράσεις ,ούτε την ίδια εξέλιξη σε ένα δύσκολο ζήτημα.Ενδέχεται να δυσκολεύεται με το πρωινό ξύπνημα,όπως πολλοί που δεν είναι διεγνωσμενοι καταθλιπτικοί,αυτό όμως,επιδέχεται βελτίωσης,αν θέλει να προσπαθήσει και λίγο.Δεν μας θεραπεύουν οι γιατροί μόνο, πρέπει να κάνουμε και μεις μια προσπάθεια.Κάποιος που αφαιρεί γύψο από σπασμένο οστό,θα χρειαστεί λίγη ή αρκετή άσκηση κάθε μέρα,αναλόγως, για να επανέλθει πλήρως σε κάποιο διάστημα.Η ελαφρα δυσθυμία ή ό,τι είναι,μπορεί να βελτιωθεί σημαντικά και με δική της προσπάθεια και πειθαρχία.Το πιστεύω αυτό,γι αυτό το έγραψα. Δεν την έχουμε απέναντι για να της πούμε όλα όσα θα μπορούσαμε ίσως,αλλά κάποια ώθηση μπορεί να πάρει.Αν αισθάνεται τόσο πεσμένη,θα πάει σε ειδικό,εξυπακούεται,όμως και ο ατομικός κόπος για να βελτιωθεί η διάθεση,ούτως ή άλλως θα απαιτηθεί. Δεν γυρνάμε εμείς,ούτε μας πιέζουν άλλοι τους διακόπτες στο on και όλα στρώνουν ως δια μαγείας.Ούτε θα μας βγάλουν από την προσωπική μας στενωπό άλλοι χωρίς καμιά δική μας αρωγή. Σκέψου το.Πολλές φορές δε, πείθουμε τον εαυτό μας ότι τα πράγματα είναι πιο δύσκολα απ ό,τι είναι στην πραγματικότητα, γιατί είμαστε λίγο φυγόπονοι και δεν θέλουμε να μοχθήσουμε και λίγο.Καλώς ρώτησες πάντως.
#6Κοινώς γιατί να βρω δουλειά ενώ μπορούν να με ταϊζουν οι γονείς μου και να κάθομαι όλη μέρα αραχτός.Άνοιξε και κανά λεξικό,κακό δε θα κάνει και σίγουρα θα βοηθήσει στο να βρεις και καμια καλύτερη δουλειά...αν σε ενδιαφερει κάτι τέτοιο.
#2 Δεν κατανοώ γιατί δεν εκμυστηρεύτηκες στον ψυχολόγο με τον οποίο έκανες ψυχανάλυση(;) το περιστατικό.Περί ανέμων και υδάτων μιλούσες;Στον ψυχολόγο(ο δικός σου σίγουρα ήταν αναλυτής;) δεν πας για να κάνεις καλή εντύπωση,ούτε για φιλολογική συζήτηση.Είσαι βέβαιη ότι έκανες ψυχανάλυση;(ντιβάνι είναι η σκληροπυρηνική ψυχανάλυση,αυτό έκανες;)Μήπως τα έχεις λίγο μπερδέψει;Μου φαίνεται τουλάχιστον περίεργη η απάθεια(;) που περιγράφεις,έχοντας περάσει από την διαδικασία.Επίσης,θεωρείς ότι δεν μπορείς να υπερασπιστείς τον εαυτό σου γενικώς;Αυτό είναι σοβαρό.Λείπουν πολλά στοιχεία κρίσιμα για να μορφώσει άποψη κάποιος.Όλοι οι άνθρωποι που σε πλησιάζουν δεν έχουν την πρόθεση να σε βλάψουν.Αν αισθάνεσαι άοπλη,ανίσχυρη και ανίκανη να διαχωρίσεις τους κακοπροαίρετους και τους επικίνδυνους από τους υπόλοιπους,για λόγους δικής σου ασφαλείας πρωτίστως, επαναπαραπέμπεσαι σε ειδικό.Πώς έληξε η πρώτη θεραπεία,επίσης δεν μας διευκρινίζεις.
Θεωρώ ότι τις τελευταίες μέρες κάνεις κάπως επιθετικές ερωτήσεις,οι οποίες,εμένα τουλάχιστον,θα με πλήγωναν αν με αφορούσαν.Η γενική εικόνα που έχω για σένα δεν είναι αυτή που δίνεις εδώ,μήπως κάτι συμβαίνει;
Αγαπητή Claire .Κάτι δεν ταιριάζει στην αφήγηση της κοπέλας. Ανάλυση; με ψυχολόγο; στον οποίο δεν ανέφερε κάτι τόσο σοβαρό;Δεν πολυμοντάρονται μεταξύ τους αυτά τα τρία.Ευχαριστώ πάντως για την επισήμανση ,να την ξανακάνεις αν νομίζεις ότι είναι σκόπιμο,στην συγκεκριμένη, θεωρώ ότι απλά ρωτάω πράγματα για να τα σκεφτεί πολύ καλά η ίδια.Εμείς δεν θα έχουμε ιδία γνώση,έτσι κι αλλιώς.Και προτιμητέο να συζητήσει ξανά με ειδικό, για να βοηθηθεί και για να μην αρχίσουμε ασκόπως υποθέσεις χωρίς απάντηση.Αγαπητέ Υιέ,μη μου σκιάζεις τους σχολιαστές!Keep studying!
Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που σχολιάζει η rosa nera και απλά τώρα τελευταία βγάζει μια επιθετικότητα .Ας μου συγχωρήσει το θάρρος αλλά ο προηγούμενος τρόπος σχολιασμού ήταν πολύ εποικοδομητικός κατά τη γνώμη μου και έδινε κατευθύνσεις.Για το λόγο αυτό μπήκα στη διαδικασία να το επισημάνω.Φυσικά και ο καθένας επιλέγει τον τρόπο που τον εκφράζει.
#4Αρχικά θα ήθελα να σου πω, πως σε καμία περίπτωση μη στρέψεις εναντίον σου τη συμπεριφορά του πρώην σου. Είναι σύνηθες μέσα στη λύπη να κρύβονται συναισθήματα που σχετίζονται με ενοχές. Μια παγίδα είναι να βουλιάζουμε σε σκέψεις όπως: είμαι ανεπιθύμητη, ανάξια αγάπης, υπολειμματική. Οσο ελκυστικές κι αν μοιάζουν αυτές οι σκέψεις δεν είναι πραγματικές και τροφοδοτούν τη λύπη.Να θυμάσαι ότι υπάρχουν πάντα εναλλακτικές λύσεις.
Για την κοπέλα του 4.Λυπάμαι γι αυτό που συνέβη. Η απάντηση μου θα ήταν αυτή που περιγράφεις "γλύτωσες". Από την άλλη, έκανες επιλογές με επίκεντρο τον φίλο σου και μετά τα δικά σου θέλω ή μάλλον υπερίσχυσε το "θέλω επιτέλους να είμαστε μαζί και να κάνουμε οικογένεια κλπ". Βλέπεις πόσες παραχωρήσεις πήγες να κάνεις γι αυτή την επιθυμία σου; Ίσως δε το είδες εσύ αλλά το είδε εκείνος και προτίμησε να βάλει τα δικά του όρια. Αν το μάστερ και η δουλειά που βρήκες σε καλύπτουν, χωρίς το φίλο σου στο πλαίσιο, πήγαινε στο εξωτερικό. Μεχρι τότε κάνε πράγματα που σου αρέσουν, κάνε γυμναστική, ψώνια, βγες για ένα καφέ. Και βασικά κάνε υπομονή. Αν συνεχίσεις να νιώθεις έτσι βρες ένα σύμβουλο ή ένα ψυχολόγο. Θα σε ανακουφισει πολύ πιο άμεσα από μια φίλη ή μια απάντηση εδώ.