ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θα ήθελα να σάς ρωτήσω κάποια πράγματα κι αν υπάρχουν απαντήσεις, καλοδεχούμενες. Ίσως πρόκειται περί κοινοτοπίας, αλλά, το θέμα μου αφορά στις ανθρώπινες σχέσεις- και ισως μακρηγορήσω, οπότε ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη.Είμαι ο μόνος που βρίσκει ότι η κοινωνία γύρω του έχει σαλέψει; Προσπαθώ να κατανοήσω τούς λόγους τής μοναξιάς μου και καταλήγω σε πολλά συμπεράσματα. Είναι ιδέα μου ή όντως, καθώς μεγαλώνει ο άνθρωπος, γίνεται όλο και πιο φοβισμένος, όλο και πιο κλειστόμυαλος; Μερικές φορές έχω την εντύπωση, πως δεν είμαι εγώ ο απροσάρμοστος, αλλά, αντιθέτως, η κοινωνία γίνεται ολόενα και πιο αλλοπρόσαλλη. Αναρωτιέμαι πού στραβοπάτησα κι έχασα το δρόμο για μια ευχάριστη συντροφική ζωή. Στην εφηβεία; Το πιθανότερο. Απ'την άλλη, δεν είμαι ο μοναδικός που πέρασε δύσκολη εφηβεία. Για πολλούς ήταν έτσι. Απ'ό,τι, ωστόσο, έχω παρατηρήσει, όσοι/όσες έκαναν τότε τα πρώτα τους επιτυχημένα ερωτικά διαβήματα, μπήκαν κι επισήμως στον κόσμο τών σχέσεων. Δεν είναι βέβαια το μεγαλύτερο επίτευγμα στον κόσμο, ούτε και το μοναδικό...σίγουρα όμως είναι ένα βάπτισμα τού πυρός που πρέπει να γίνεται νωρίς...και που, απ'ό,τι φαίνεται, εισάγει κάποιον ομαλότερα στις διαδικασίες αυτές- δίνει, όπως και να'χει, ένα προκαταρκτικό know-how, το οποίο συν τω χρόνω διευρύνεται. Όσο περισσότερο αυτό καθυστερεί, τόσο πιο δύσκολο γίνεται. Κάνω λάθος; Πείτε μου.Εγώ τα βρήκα σκούρα. Μού έλεγαν ανέκαθεν “μεγάλωσες απότομα”. Ανέκαθεν προτιμούσα τα βιβλία από τα πάρτυ (στη σχολική ζωή) κι ως φοιτητής δεν ένιωσα έλξη για τις κομματικές νεολαίες, τα κλαμπ και τα πηγαδάκια- νομοτελειακά, λοιπόν, outsider. Είμαι, όμως, άνθρωπος κι εγώ. Απορούσα κι εξακολουθώ ν'απορώ με το πώς, πλέον, η μοναξιά μου δεν εκπλήσσει τούς ανθρώπους που με γνωρίζουν...ή ίσως να μην εκπλήσσομαι. Η αλήθεια είναι, ότι, πλέον, δεν κάνω τον κόπο να συζητήσω γι'αυτό. Μεγαλώνοντας, οι ψυχικοί πόροι μας καταναλώνονται γρηγορότερα (έχω την εντύπωση) κι έτσι δεν μπαίνει κανείς πια με την ίδια όρεξη κι αισιοδοξία στο παιχνίδι τής ερωτικής αναζήτησης. Για μένα, έχει μπει σε τρίτη μοίρα πια. Ιδίως σήμερα, θεωρώ πως η εξασφάλιση από επαγγελματικής κι ακαδημαϊκής μεριάς είναι σημαντικότερη για την επιβίωση. Ιδίως αν κάνεις μοναχική ζωή (κάτι που για μένα τουλάχιστον ισχύει), δεν έχεις την πολυτέλεια να ελπίζεις στην προσφορά κάποιου άλλου...στη βοήθεια και στο νοιάξιμο τέλος πάντων, ανθρώπινα μιλώντας. Αυτό, όμως, είναι κάτι αφάνταστα σκληρό, απάνθρωπο. Ακόμα κι εγώ ο ίδιος δεν το διαπιστώνω- in retrospective όμως, καθώς αναπολείς και “κοιτάς” την πορεία σου κομμάτι-κομμάτι...δεν ξέρω, εγώ απογοητεύομαι...όχι πως ντρέπομαι για την πορεία μου βέβαια. Αντιθέτως, επειδή πήρα πολύ νωρίς απόφαση το ότι, απλούστατα, “δεν το'χω” με τα ερωτικά, έδωσα (και δίνω ακόμη) ώθηση στην προσωπική μου καλλιέργεια. Μπορώ να σάς εγγυηθώ τουλάχιστον ότι η “εργασιοθεραπεία” αποδίδει καρπούς. Χωρίς να υποκινούμαι από κενοδοξία, έχω καταφέρει να κερδίσω τον σεβασμό, την εμπιστοσύνη και την εκτίμηση πολύ διαφορετικών μεταξύ τους ανθρώπων, που θαυμάζω πολύ κι οι οποίοι είναι κορυφή στον τομέα τους. Απλώς, μ'αρέσει η καλλιέργεια κι η πρόοδος, αυτό είναι όλο- και υπό τις παρούσες συνθήκες, συνεχίζω ακάθεκτος. Τί γίνεται όμως με την κοινωνική μου καλλιέργεια, δηλαδή με τα συντροφικά;Ταυτόχρονα, επίσης, μεγαλώνω. Εγκεφαλικά, γνωρίζω πολύ καλά τις ποιότητές μου και δεν αμφιβάλλω για τον εαυτό μου. Πιστεύω πως έτσι θα έπρεπε να ισχύει για όλους (δεν ισχύει...αλλά έστω). Αλλά...την στασιμότητά μου αυτή στα ερωτικά δυσκολεύομαι πολύ να την εξηγήσω... Μήπως παραείμαι ώριμος; Υπερβολικά λογικός; “Too good” μήπως (ακόμα κι αν αυτό αποτελεί αλαζονεία εκ μέρους μου) ; Φυσικά, δεν κάνουν όλοι για όλους...κι αναλόγως με την διάσταση στην οποία βρίσκεται κανείς, οφείλει να κινηθεί κι αναλόγως. Εγώ, αγαπητοί συσσχολιαστές, απλά κι ειλικρινά, έχω χάσει τ'αυγά και τα πασχάλια. Έχω σκοπό μάλιστα να πάω στην Αγγλία κάποια στιγμή, διότι μού ταιριάζει το κλίμα κι η κουλτούρα, οπότε αυτό αναβάλλει επ'αόριστον την κατασκευή μιας κάποιας ερωτικής ζωής στην Ελλάδα- κάτι που δεν είναι καλό (αισθάνομαι). Μορφώνομαι μεν, διαβάζω, μέχρι κι εθελοντικά εργάζομαι...αλλά το ΑΝ πρέπει να κάνω κάτι, ΤΙ είναι αυτό το κάτι και ΠΩΣ πρέπει να γίνει, δηλώνω επ'αυτού παντελή άγνοια. Παρά τις γνώσεις μου. Αγνά κι εξομολογητικά. Και τον εαυτό μου φροντίζω, τη διατροφή μου, την καθαριότητα, το μέλλον μου, τα εργασιακά μου...επιμελούμαι τα πάντα με μεγάλη φροντίδα. Στο τέλος όμως...ακόμα κι όταν αυτά μπαίνουν σε μια σειρά...με τρυπάει αυτή η σκέψη, αυτή η, ενστικτώδης αν θέλετε, αποθυμιά: γιατί είμαι μόνος; Αφού δεν θέλω. Την εκτιμώ την μοναξιά, την ξέρω και λειτουργώ καλά μαζί της. Όταν όμως θέλω να την παραμερίσω; Γιατί μονίμως χτυπάω λάθος πόρτες; Είναι δυνατόν να τα κάνω όλα τόσο λάθος; Είμαι τόσο ανεπιθύμητος ή είμαι θύμα τών συνθηκών; Τί μπορώ να κάνω εγώ προσωπικά, για να βελτιώσω τις πιθανότητές μου; Είναι τόσο δύσκολο; Και είναι δυνατόν...τόσα δισεκατομμύρια ανθρώπων, 27 χρόνια τώρα να μην έχει βρεθεί ΜΙΑ εκπρόσωπος να με κρίνει κατάλληλο; Εκτός πια κι αν δεν κάνω κάτι λάθος αλλά να είμαι υπερβολικά ιδιαίτερος και να πρέπει να περιμένω περισσότερο από άλλους- σαν αυτοκολακεία μού ακούγεται όμως αυτό...και τί σημαίνει κιόλας; Ότι πρέπει να γεράσω πρώτα; Δεν θέλω. Αυτά...απολογούμαι ξανά για το μάκρος τού κειμένου. Αν μπορέσετε κάπως να βοηθήσετε, θα το εκτιμήσω.Γεράσιμος Ζωσιμάς.Υ.Γ.: Να σημειώσω πως ΔΕΝ έχω όλα μου τα προβλήματα λυμένα και πως δεν με απασχολούν ΜΟΝΑΧΑ τα ερωτικά. Κάθε άλλο. Στην ίδια χώρα ζούμε. Λύσεις ψάχνω κι εγώ, όπως κι ο καθένας για την δική του ζωή. Ευχαριστώ.Υ.Γ.2: Μήπως θα ήταν καλύτερα να αγνοήσω το θέμα παντελώς; Να συνεχίσω μόνος στο άγνωστο μέλλον; Κρυφά, αθόρυβα κι ατομικιστικά; Μόνο με τούς Katatonia στο πλευρό μου; Ίσως.