Τη γνώρισα όταν ήμουν πέντε χρόνων αλλά το θυμάμαι σαν να είναι τώρα. Ένα πρωινό σε ένα πεζοδρόμιο της Γλυφάδας, έξω από το βιβλιοπωλείο των γονιών μου έμοιαζε με ένα παιδί φερμένο από τα αστέρια: μιλούσε μια παράξενη γλώσσα-που αργότερα θα καταλάβω πως είναι Γαλλικά-είχε πολύ μακριά αχτένιστα μαλλιά, αιθέρια κίνηση. Συνεννοηθήκαμε στη γλώσσα που μαθαίνουν τα παιδιά όταν θέλουν να παίξουν, της έμαθα κάποιες σκόρπιες ελληνικές λέξεις, μετά το τέλος του καλοκαιριού εξαφανίστηκε. Όταν επέστρεψε τον επόμενο χρόνο από τη Γαλλία δεν θυμόταν τίποτα- ούτε καν εμένα. Αλλά η μοίρα που ήθελε την ζωγράφο μητέρα της να κυνηγάει τον ήλιο της Ελλάδας και έναν αξεπέραστο έρωτα την οδήγησε μόνιμα στα μέρη μας και συγκεκριμένα δίπλα στο δικό μου σπίτι.
Θα γίνουμε αχώριστες και παρά τη μικρή διαφορά ηλικίας πάντα πίστευα πως η φίλη μου με το παράξενο όνομα-Avyy Moureu- υπερτερούσε σε όλα: ωριμότητα, τόλμη, καλύτερο κριτήριο, φαντασία. Μου έμαθε να είμαι ελεύθερη- βοήθησε σε αυτό και η μητέρα της που μας επέτρεπε να στήνουμε αυτοσχέδιες παραστάσεις με ο,τι βρίσκαμε στο σπίτι, να ζωγραφίζουμε τους τοίχους, να επιδιδόμαστε σε ώρες αχαλίνωτης δημιουργικότητας. Δεν ήταν άλλωστε από τις συνηθισμένες μητέρες: ζωγράφιζε κάτι μεταξωτά φουλάρια καρφωμένα σε δυο ξύλα με πινέζες με μια τεχνική που την έλεγε ‘μπατίκ’ ή κάπως έτσι, δεν είχε δει ποτέ τηλεόραση, τραγουδούσε δυνατά, περπατούσε στο δρόμο ξυπόλυτη και κοιμόταν έξω κάτω από τα αστέρια.
Κάποια στιγμή που η ζωή της κινδύνεψε σοβαρά, κατέρρευσα. Νόμιζα ότι μου φεύγει το μυαλό, ότι δεν θα το αντέξω.
Λίγο πριν κλείσω τα δέκα βρέθηκα μαζί με την Αυγή και τη μητέρα της να διασχίζουμε οδικώς την Ευρώπη με προορισμό το άλλο σπίτι τους στο Παρίσι: στη διαδρομή κάναμε μπάνιο στη θάλασσα και κρεμούσαμε τα εσώρουχα στα τζάμια των διαφόρων πούλμαν για να στεγνώσουν. Είχε πλάκα αλλά το Παρίσι με τρόμαξε- η τεράστια πόλη, τα ωμά κρέατα και τα άγρια βράδια. Αλλά έπαιρνα μαθήματα από την Αυγή που δεν φοβόταν ποτέ και τίποτα: στα δέκα της καβαλούσε άλογα, πηδούσε από απόκρημνα βράχια στο Σούνιο, μπορούσε να επιχειρήσει οτιδήποτε επικίνδυνο που δεν τολμούσε ούτε καν μεγάλος να διανοηθεί. Κι έκανε μονίμως πράγματα που δεν καταλάβαινα: αν και μικρό παιδί άκουγε Μαρία Κάλλας, διάβαζε παράξενα βιβλία και μπορούσε να ζει πίνοντας μόνο τεράστια ποτήρια κακάο Βαν Χάουτεν. Αλλά είχε έναν υπόγειο τρόπο να με πείθει: τότε είναι που είχε την ιδέα να γράψουμε τη συνέχεια από το «Όσα παίρνει ο Άνεμος» ενώ όταν τσακωνόμασταν απειλούσε να μου αποκαλύψει τον δολοφόνο από τα αστυνομικά της Αγκάθα Κρίστι τα οποία ανταλλάσσαμε με μανία.
Με τα χρόνια ήρθαν τα δύσκολα: μια πολύ δυσάρεστη εφηβεία και για τις δυο μας έκοψε απότομα την αυθορμησία, τα πράγματα πίεσαν πολύ και ασφυχτικά. Κάποια στιγμή η ίδια έφυγε και για σπουδές στη Γαλλία, για να επιστρέψει λίγο αργότερα. Πάντα όμως ήμασταν μαζί γνωρίζοντας πως συνιστούμε μια παράξενη οικογένεια που κανείς δεν πρόκειται ποτέ να αντιληφθεί τους παράξενους κώδικες και τον βαθμό συνενοχής της. Οι παράξενες παρέες των αποκατεστημένων και οριοθετημένων ανθρώπων ποτέ δεν μας ταίριαξαν, ούτε κανείς μπορούσε να καταλάβει την ιδιόμορφη επικοινωνία που μας ένωνε βασισμένη σε κοινά διαβάσματα, τραύματα, ψυχικές μετατοπίσεις- μια σνομπ αλητεία δυο παιδιών που μεγάλωσαν απότομα. Στην Αυγή δεν χρειαζόταν καν να μιλήσω αφού ήξερα ότι πάντα καταλάβαινε.
Κάποια στιγμή που η ζωή της κινδύνεψε σοβαρά, κατέρρευσα. Νόμιζα ότι μου φεύγει το μυαλό, ότι δεν θα το αντέξω. Ίσως να είναι τότε που κατάλαβα πως η ζωή δεν είναι τίποτα άλλο από τους ανθρώπους που φέρεις στην ψυχή σου, αυτοί είναι ο πλούτος και η μοναδική σου περιουσία. Το θαύμα που πιστεύεις πως θα αποκαλυφθεί από το πουθενά βρίσκεται αποκλειστικά στις μικρές στιγμές που μπορείς να μοιράζεσαι με τους λίγους-ελάχιστους στην πραγματικότητα-ουσιαστικούς φίλους που έχεις στην καρδιά σου. Αυτοί είναι το στήριγμα και η επιβεβαίωση ότι παρά τα προβλήματα, την οικονομική αστάθεια, τις όποιες δυσκολίες, η ζωή θα συνεχίσει να είναι ψυχικά ωραία.
Ακόμη κι όταν μοιάζουν όλα μοιάζουν χλωμά άβολα ή άσχημα, στην άλλη ζωή ή στην τωρινή, πάντα θα είναι εκεί ένα πρόσωπο που θα σε περιμένει και θα σε αγαπά ο,τι και αν γίνει.
Τα τρία Α που κέρδισα στην ζωή μου-η Αυγή είναι το ένα, τα άλλα δυο είναι η Άφρο και η Αννούλα-είναι ίσως είναι η καλύτερη βαθμολογία που απέσπασα ποτέ χωρίς καν να περάσω καν εξετάσεις αφού οι φίλες μου με έκαναν καλύτερο άνθρωπο, με έμαθαν να αγαπάω ανιδιοτελώς, χωρίς ανταγωνισμούς και συναισθηματικά ανταλλάγματα.
Όταν πέρυσι βρέθηκα σε ένα ταξί που έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα στο δημαρχείο όπου θα πάντρευα την Αυγή με τον υπέροχο Στεφάν στο Παρίσι ύστερα από μια καθυστερημένη πτήση σκέφτηκα ότι κάλλιστα θα μπορούσαμε να είχαμε καρφωθεί στο συντριβάνι στην Πλας ντε λα Κονκόρντ. Αλλά χαλάλι: το θέμα είναι ότι ακόμη κι όταν μοιάζουν όλα μοιάζουν χλωμά ή μυθιστορηματικά, άβολα ή άσχημα, στην άκρη του δρόμου, στην άλλη ζωή ή στην τωρινή, πάντα θα είναι εκεί ένα πρόσωπο που θα σε περιμένει και θα σε αγαπά ο,τι και αν γίνει. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο που χαρίζει τελικά η φιλία, το πραγματικό νόημα κόντρα στο ανεξήγητο παιχνίδι που είναι η ίδια η ζωή. Αυτό τουλάχιστον-σε αντίθεση με τον έρωτα-ξέρεις ότι θα είναι για πάντα.
