Πολύ Κακές Κριτικές: ''Δεν πίστευα στα μάτια μου μ' αυτό που έβλεπα. Σχολική παράσταση Δημοτικού!''

Πολύ Κακές Κριτικές: ''Δεν πίστευα στα μάτια μου μ' αυτό που έβλεπα. Σχολική παράσταση Δημοτικού!'' Facebook Twitter
15

[Ευχαριστώ τον Λάμπρο που μου έστειλε αυτήν την Πολύ Κακή Κριτική.]

Στο μπλογκ του Τέταρτο Κουδούνι, ο Γιώργος Σαρηγιάννης μίλησε για την παράσταση που παίζεται τώρα στο Θέατρο Λαμπέτη, την σατιρική βρετανική κωμωδία «Ωχ! Τι κόσμος γιαγιά!» του Μπάρι Κιφ.

Στην αρχή γράφει ενδιαφέροντα πράγματα για το ίδιο το έργο (διαβάστε εδώ) και έπειτα καταπιάνεται με την παράσταση που είδε...

Πολύ Κακές Κριτικές: ''Δεν πίστευα στα μάτια μου μ' αυτό που έβλεπα. Σχολική παράσταση Δημοτικού!'' Facebook Twitter

ΤΙΤΑΝΙΚΟΣ...

[...] Ο Βρετανός Μπάρι Κιφ διασκευάζει (1977, δεύτερη εκδοχή 1984) την ιακωβιανή κωμωδία του Τόμας Μίντλετον «Ένας τρελός κόσμος, αφέντες μου» (περί το 1605). Το έργο του _ ελληνικός τίτλος «Ωχ! Τι κόσμος γιαγιά!» _ θέλει να είναι μία τρελή κωμωδία καταστάσεων. Μόνο που οι καταστάσεις περιγράφονται, δεν συμβαίνουν, με το συγγραφέα να ρίχνει αποκλειστικά το βάρος στη βωμολοχία. Οπότε για ποια κωμωδία καταστάσεων να μιλήσουμε; Η αίσθησή μου είναι πως ο Κιφ προσπάθησε να γίνει Τζο Όρτον αλλά πέρασε και δεν ακούμπησε. Το κείμενο που άκουσα μου φάνηκε ανύπαρκτο. Άχρωμο και ανούσιο.


Η παράσταση. Δεν ξέρω, βέβαια, πόση ευθύνη έχει η σκηνοθεσία...

Η Θάλεια Ματίκα, που είχε τη φιλοδοξία να την αναλάβει _ ακουμπώντας σε μία έξυπνη μετάφραση του Ερρίκου Μπελιέ _, μοιάζει να σηκώνει τα χέρια ψηλά. Και να μην έχει ιδέα επί του πρακτέου. Ούτε ως προς τα στοιχειώδη _ πώς θα στήσει στη σκηνή τους ηθοποιούς.

 

Δεν ξέρει πώς να αρχίσει την παράσταση, δεν ξέρει πώς να την κλείσει και στο ενδιάμεσο βγάζει τους ηθοποιούς στη σκηνή, τους παρατάσσει μετωπικά, τα λένε όπως – όπως και... αυτό ήταν.

 

Δεν το πίστευα στα μάτια μου αυτό που έβλεπα. Και δεν το έχω δει πολλές φορές στη ζωή μου. Το μόνο με το οποίο θα μπορούσα να το συγκρίνω είναι κάποιες σχολικές παραστάσεις _ του Δημοτικού... Αφήστε τον αστάθμητο ήχο λόγω του οποίου χάνεις κείμενο, ειδικά από την Άννα Παναγιωτοπούλου.

 

Βρήκα αφελείς και κοινότοπες τις μουσικές επιλογές του Παναγιώτη Τσεβά και διεκπεραιωτικά τα κοστούμια της Μάρλι Αλειφέρη. Σώζονται μόνο τα ευκίνητα, λειτουργικά και καλόγουστα σκηνικά του Γκάυ Στεφάνου που, φωτισμένα από τον Μπάμπη Αρώνη, παραμένουν αναξιοποίητα σε μία παράσταση που δεν ξέρει πού πατάει και πού πηγαίνει.

Οι ηθοποιοί. Μέσα στη γαλέρα αυτή, αβοήθητοι, οι ηθοποιοί _ οι περισσότεροι ταλαντούχοι _ κάνουν ό,τι ξέρει, ό,τι μπορεί και ό,τι νομίζει ο καθένας. Η Άννα Παναγιωτοπούλου, που προφανώς έχει συνείδηση του τι συμβαίνει, πλήττει αφόρητα. Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης κάνει κωμωδία σαν να ντουμπλάρει κινούμενα σκίτσα. Ο Γιάννης Σαρακατσάνης κάνει κωμωδία σαν να παίζει σε κινούμενα σκίτσα. Ο σφιγμένος, σαν έτοιμος να σκάσει, Ορέστης Τζιόβας και ο σπασμωδικός Μιχάλης Τιτόπουλος φορτσάρουν μέχρις εξαντλήσεως. Η Τερέζα Γριμάνη και, κυρίως, η Σοφία Φαραζή δεν ξέρουν εντελώς τι κάνουν _ σου πριονίζουν τα νεύρα. Κάτι προσπαθούν ο Σταύρος Σβήγκος και, περισσότερο, ο Τάσος Ιορδανίδης αλλά ούτε αυτοί διασώζονται.
Το συμπέρασμα. Ένα ναυάγιο. Αύτανδρο. Κρίμα.

15

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οι προβληματικές, βαθιά σεξιστικές δηλώσεις του Δημήτρη Παπανώτα για την «υστερία» των γυναικών - Μικροπράγματα

Mικροπράγματα / Οι προβληματικές, βαθιά σεξιστικές δηλώσεις του Δημήτρη Παπανώτα για την «υστερία» των γυναικών

«Υστερικές» όσες μιλούν συνεχώς για τα γυναικεία δικαιώματα και «τα θέλουν» όσες είναι θύματα καταπίεσης και δεν το καταγγέλλουν, μάς ενημερώνει ο υποψήφιος ευρωβουλευτής, Δημήτρης Παπανώτας.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΑΝΑ ΚΡΑΒΑΡΗ

σχόλια

10 σχόλια
Δεν θα σχολιάσω την παράσταση καθώς δεν την έχω δει. Αυτό που θα ήθελα να σχολιάσω είναι το εξής: ο κ. Γιώργος Σαρηγιάννης δεν είναι κριτικός, είναι δημοσιογράφος, που ασχολειται χρόνια με το θεατρικό ρεπορτάζ. Και έχει κι αυτο το μπλογκ, ομώνυμο της στήλης που διατηρούσε χρόνια στην εφημερίδα Τα Νεα. Εχει αυτοαναγορευθεί ουσιαστικά σε κριτικό θεάτρου, και μέσα από τα κείμενά του, όλα αυτά τα χρόνια χειραγωγούσε αδαείς περί θεατρικών παραστάσεων και άλλων καλλιτεχνικών, "γλείφοντας" σκηνοθέτες της "πρωτοπορίας" και απορρίπτοντας άλλους. Θα μου πείτα δικαίωμά του. Σίγουρα, αλλά κριτικός θεάτρου δεν είναι. Κατά καιρούς έχει γράψει φοβερές χοντράδες για σημαντικούς σκηνοθέτες, πχ τον Α, Βουτσινά. Μάλιστα, την επομένη του θανάτου του, θεώρησε σωστό να γράψει ότι εκλιπών ήταν πολύ καλός στα κωμικά αλλά ελάφραινε επικίνδυνα τα δραματικά έργα. Τέτοιου είδους χοντραδες ξέρει να γράφει, έτσι κι αλλιώς ανυπόστατα σχόλια είναι. Πάντως, ο Α. Βουτσινάς είχε λάβει όλα τα παράσημα του γαλλικού κράτους για την προσφορά και τη συμβολή του στην τέχνη του θεάτρου, και πληρωνόταν από το γαλλικό υπουργείο Πολιτισμου και το Δήμο Παρισίων για να λειτουργεί το θεατρικό του εργαστήρι, ένα από τα 12 καλύτερα ατελιέ του Παρισιού όσο λειτουργούσε. Ο κ. Σαρηγιάννης έχει επίσης αρχίσει να ασχολείται με την κριτική όπερας, καθώς το θέατρο δεν του αρκεί. Θα πρότεινα να επιστρέψει στα ρεπορτάζ και τα κείμενα σχολίων προσωπικών, και να αφήσει την κριτική θεάτρου στους αρμόδιους. Κανένα μέτρο στην Ελλάδα, τίποτα. Ας κοιτάξει ο καθένας την καμπούρα του λίγο παραπάνω.
Επειδή δεν γνωρίζω, κι εσύ φαίνεται να γνωρίζεις τους "αρμόδιους" πες μου, πώς θεωρείται κάποιος "κριτικός Κίν/φου"; Υπάρχει σχολή που άμα την τελειώσεις λέγεσαι έτσι, ή πανε οι αποτυχημένοι σκηνοθέτες;
Δεν νομίζω να υπαρχει σχολή, όχι, τουλάχιστον στην Ελλάδα. Ωστόσο, για να γίνει κανείς κριτικός κινηματογράφου, όπως λες, θα πρέπει να έχει πολύ καλό θεωρητικό υποβαθρο και γνώσεις που εκτείνονται σε όλα τα κινηματογραφικά είδη, σε βάθος περιεχόμενου αλλά και χρόνου. Αν τώρα υπάρχουν κριτικοί θεάτρου ή κινηματογράφου που είναι αποτυχημένοι σκηνοθέτες, αυτό δεν δίνει το δικαίωμα σε κανένα να ακολουθεί αποτυχημένα πρότυπα και να αυτο αναγορεύεται ο,τιδήποτε, γράφοντας ανακρίβειες και ανάγοντας προσωπικά του συμπλέγματα σε "κριτική" με την επιστημονική έννοια.
Αναδημοσιεύω το σχόλιο που άφησα την περασμένη εβδομάδα στη στήλη "City guide" για τη συγκεκριμένη παράσταση"Μια παράσταση προς αποφυγή. Την είδα την περασμένη εβδομάδα και έφυγα απογοητευμένη. Πρόκειται για μια χονδροειδή απλοϊκή φάρσα παρωχημένης εποχής. Η σκηνοθεσία εντελώς άχρωμη. Μια Παναγιωτοπούλου κουρασμένη. Συνήθως δεν με ενοχλούν οι βωμολοχίες, όταν συνδέονται με την υπόθεση. Οι βωμολοχίες όμως της συγκεκριμένης παράστασης εντελώς ξεκάρφωτες. Πηγαίνετε μόνο αν έχετε προς χάσιμο χρόνο και 18€"
στο αθηνοραμα δε γίνονται κριτικές μην τρελαθούμε...επισκοπήσεις είναι η αλλιώς reviews και δεν έχουν καμία βαρύτητα εκτός αν είναι αρνητικά...εξαλλού το αθηνόραμα είναι εμπορικός οδηγος τίγκα στη διαφήμιση τι σχέση μπορεί να έχει με την προαγωγή της τέχνης...
Κι εγώ κριτικές στο Αθηνόραμα είχα διαβάσει πριν να δω την παράσταση και παρασύρθηκα σε συνδυασμό, βέβαια, με τα καλά ονόματα των ηθοποιών που έπαιζαν. Τελικά κατάλαβα ότι οι κριτικές με τα 5 αστεράκια είναι υποβολιμαίες, ίσως από τις δημόσιες σχέσεις της παραγωγής. Τώρα βέβαια, πλήθυναν οι αρνητικές κριτικές εκεί, αλλά για κάθε αρνητική πετάνε και 2-3 θετικές με 5 αστεράκια, για να μη χάσει η παράσταση τα αστέρια της.
σας πληροφορώ ότι ο Ρουβάς ήταν αξιοπρεπέστατος στο ρόλο του ως Διόνυσος. αν λυπάμαι για κάτι, είναι που έκανε την πρώτη του εμφάνιση στη συγκεκριμένη παράσταση που, για πλήθος λόγων, ήταν κάκιστη. για τους ελάχιστους από εμάς που πήγαμε να δούμε την παράσταση και όχι τους κοιλιακούς του αδιάφορου ως προς τις υπόλοιπες καλλιτεχνικές αναζητήσεις του Σάκη Ρουβά, ήταν πραγματικά τεράστια έκπληξη (και απογοήτευση τολμώ να πω) που η σκηνική παρουσία του ήταν μακράν ό,τι καλύτερο είχε να δώσει το συγκεκριμένο εγχείρημα - ακόμα και η Πατεράκη αποδείχτηκε για ανεξήγητους λόγους πολύ λίγη.
Για τη συγκεκριμένη παράσταση είχα καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα, μόνο και μόνο από τις κριτικές του Αθηνοράματος, αλλά για τον αντίθετο λόγο: Δεν είναι τουλάχιστον ύποπτο το ότι οι κριτικές του "κοινού" εκεί είναι κάπως συγκεντρωμένες στα 5 αστεράκια με απολύτως διθυραμβικά σχόλια; Και ότι σχεδόν όλες αυτές οι κριτικές έχουν αρνητικές αξιολογήσεις; Και ότι οι λίγες που δίνουν στρογγυλό 0 έχουν πολλές θετικές αξιολογήσεις;