Στο σημερινό ‘Α, μπα’: σήμερα ζητάμε τη βοήθεια των αναγνωστών

Στο σημερινό ‘Α, μπα’: σήμερα ζητάμε τη βοήθεια των αναγνωστών Facebook Twitter
36


________________
1.


Γειά σου καταπλητκτική α,μπα!
έχει καιρό που θέλω να σου γράψω για αυτό που με τρώει, το γράφω και τελικά δεν το στέλνω.
Σήμερα νιώθω πολύ μελαγχολικά, και νιώθω την ανάγκη να επικοινωνησω με κάποιον. Είμαι 20, σπουδάζω στο εξωτερικό καλές τέχνες, πράγμα που ξέρω οτι είμαι πολύ τυχερή, γιατι δεν έχουν
πολλοί τη ευκαιρία να σπουδάσουν αυτό που θέλουν. Παρολα αυτα, δεν νιώθω καλά, νιώθω οτι προσπαθώ παρα πολύ να σταθώ στα πόδια μου, μάταια(δεν ξέρω αν προσπαθω πραγματικά, δεν καταλαβαίνω αν όλη αυτή η κούραση είναι που προσπαθώ η αν είναι που ζώ στο μυαλό μου).
Στη σχολή δεν κατάφερα να κάνω φίλους, νιώθω μειονεκτικά, μόνη μου, δεν αισθάνομαι άνετα, οτι και να μου πουν το πέρνω προσωπικά, τα σχόλια τους ακόμα και αν είναι ουδέτερα , τους προσθέτω
αρνητική σημασία με αποτέλεσμα να με μπλοκάρει. Κατάλαβα οτι με ενδιαφέρει πάρα πολύ η γνώμη των άλλων, δεν ξέρω αν είναι καλό η κακό, αλλά μην έχοντας κανένα κοντα μου, μου καταστρέφει την ψυχολογία. Γενικά δεν έχω φίλους εδώ, με όσους ανθρώπους κατάφερα
να δημιουργήσω σχέσεις, έφυγαν απο εδώ, επησης με τους παλιούς μου φίλους (απο την πόλη μου), απ'οτι κατάλαβα δεν μιλάμε πλέον.
Άρχησα να νιώθω άχρηστη, οτι και να κάνω στη σχολή δεν μου αρέσει.Α,μπα, απο πάντα με θυμάμαι να θέλω να σπουδάσω τέχνη, τώρα που είμαι εδώ διεροτούμαι αν είναι οντος για μένα.
Δεν ξέρω τι ακριβώς ρωτώ, και δεν ξέρω πόσο σωστά περιέγραψα την κατάσταση, σου περιέγραψα όσο πιο περιληπτικά μπορώ.
Ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου, και συνέχησε την καταπληκτική
δουλειά!
Είσαι εθισμός! :) :) –μιαου

Δεν ξέρω αν αυτά που σκέφτεσαι είναι αναμενόμενα και ομαλά, αφού είσαι καινούρια σε ένα καινούριο πεδίο σπουδών έχοντας αφήσει τους δικούς σου πίσω ή αν έχεις βρεθεί σε ένα αδιέξοδο στο οποίο χρειάζεσαι βοήθεια για να βγεις. Όπως και να είναι, η βοήθεια δεν είναι ποτέ κακή. Δεν είσαι μόνη σου, σε καμία περίπτωση. Μίλησε στους γονείς σου, μίλησε σε όποιον εμπιστεύεσαι, και μάθε αν εκεί όπου σπουδάζεις υπάρχει κάποιο τμήμα ψυχολογικής υποστήριξης για φοιτητές. Είναι αδύνατον να σου πει κάποιος άσχετος από μακριά αν χειρίζεσαι ρεαλιστικά αυτά που σου συμβαίνουν, γιατί νιώθεις έτσι και τι πρέπει να κάνεις. Ζήτα βοήθεια, όπως ζήτησες από μένα. Μην περιμένεις να περάσει από μόνο του.


________________
2.


Αγαπητή και αγαπημένη α, μπα,
Πιστεύεις στο ένστικτο; Θέλω να πω οταν νιώθεις μέσα σου μία ανεξήγητη βεβαιότητα ότι μία συγκεκριμένη κατάσταση θα εξελιχθεί κάπως χωρίς να έχεις συγκεκριμένα επιχειρήματα, θεωρείς ότι μπορεί είναι όντως από ένστικτο ή ευσεβής πόθος αν αυτή η βεβαιότητα είναι για καλό και φοβία αν είναι για κακό;- μπαρμπούνι

Ένστικτο το λέμε, αλλά είναι οι αποφάσεις που παίρνεις έχοντας συνδυάσει εσωτερικά πληροφορίες και παρατηρήσεις που δεν έχεις συνειδητοποιήσει ότι έχεις κάνει. Όσο πιο καλά γνωρίζεις τον εαυτό σου, τόσο περισσότερο καταλαβαίνεις γιατί έχεις την «αίσθηση» ότι κάποιος είναι επιθετικός ή ακατάλληλος ή πολύ καλός για σένα, γιατί μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και νιώθεις ότι έχει συζητηθεί κάτι δυσάρεστο, και τα λοιπά και τα λοιπά. Αν ο άνθρωπος έκανε μόνο συνειδητές σκέψεις, χωρίς τον σκληρό δίσκο μέσα του που κάνει παράλληλες διεργασίες, η εξέλιξή μας θα ήταν πολύ πιο αργή.


Βέβαια το ένστικτο μόνο αλάνθαστο δεν είναι, γιατί είναι πολύ εύκολα να βγάλεις λάθος συμπεράσματα από τις πληροφορίες που λαμβάνεις. Βελτιώνεται με την εξάσκηση και κυρίως με την προσπάθεια, ειδικότερα όταν την πατάς : αν δεν βιάζεσαι να ρίξεις το λάθος στους άλλους και προσπαθήσεις να καταλάβεις ποιο μήνυμα παράκουσες, τόσο θα βελτιώνεται αυτό που λέμε «ένστικτο».


________________
3.


Η καθημερινότητα μου έχει γίνει δύσκολη σε βαθμό που αποφεύγω να βγαίνω από το σπίτι μου όσο μπορώ. Με ενοχλούν τα αυτοκίνητα παρκαρισμένα πάνω στις πλατείες, τα σκουπίδια τα σκουπίδια τα σκουπίδια παντού, η αφισορύπανση, τα αδέσποτα, τα κακά από τα υπόλοιπα σκυλιά στο δρόμο, τα άσχημα βρώμικα κτήρια, το παράνομο κάπνισμα στα εστιατόρια και τα καφέ,τα ακαλαίσθητα συνθήματα σε όλους τους τοίχους, η ανυπαρξία ποδηλατοδρόμων, τα μηχανάκια πάνω στα πεζοδρόμια, ο βανδαλισμός των δημοσίων μνημείων, των στάσεων λεωφορείων , των κάδων, των πλατειών , των πάντων! Το κλείσιμο των δρόμων από 50 ανθρώπους, η κατάληψη δημόσιου χώρου παράνομα από επαγγελματίες , το παραεμπόριο στους κεντρικούς δρόμους κτλ. Υποθέτω γιατί συμβαίνουν όλα αυτά στην Ελλάδα, ίσως και για λόγους που ούτε φαντάζομαι αλλά δε με ενδιαφέρει το γιατί. Μαζεύω χρήματα για μερικές ανάσες στο εξωτερικό , για λίγες μέρες και ξανά πίσω στο χάος. Δε μπορεί όμως να συνεχίζεται αυτό για πάντα. Όσο και αν προσπαθώ να κάνω focus σε άλλα πράγματα το βρίσκω όλο και πιο δύσκολο. Δε γίνεται να ζήσω σε άλλη χώρα ούτε τώρα ούτε στο μέλλον. Μόνο εγώ αισθάνομαι έτσι; Σα να με καταπίνει όλο αυτό και δε μπορώ πια να το αντέξω ή να κάνω χιούμορ με την κατάσταση. Τι μπορώ να κάνω;- way out

Εεε.. κι όμως, το πιο σημαντικό στην υπόθεση είναι το «γιατί». Δεν λέω ότι δεν υπάρχουν όλα αυτά τα προβλήματα που αναφέρεις, αλλά αν πραγματικά, κυριολεκτικά αποφεύγεις να βγαίνεις από το σπίτι σου όσο μπορείς, δεν είμαι σίγουρη ότι φταίει πραγματικά το περιβάλλον. Δεν μας λες και γιατί είναι αδύνατον να πας στο εξωτερικό, τώρα ή ποτέ, που επίσης είναι ένα πολύ σημαντικό «γιατί» που το προσπερνάς στα γρήγορα. Τα προβλήματα μέσα μας είναι πρώτα, και μετά εξωτερικεύονται με σύμβολα. Δεν ξέρω. Σκέψου το – προσωπικά πιστεύω ότι αν πραγματικά δυσκολεύεσαι στην καθημερινότητα σου και δεν βγαίνεις από το σπίτι και πραγματικά δεν μπορείς να το αντέξεις, πρέπει να πας σε έναν ειδικό να τα πεις.

________________
4.


γιατί απ τη στιγμή που είμαι 24 αισθάνομαι σαν να μπήκα μόλις στην εφηβεία;;;- teenager

Α, αυτό μπορεί να είναι και σημάδι ενηλικίωσης: η συνειδητοποίηση ότι δυστυχώς, ποτέ δεν γίνεσαι ο «μεγάλος» που πίστευες (με την έννοια ότι θα φτάσει μια στιγμή που θα ξέρεις ποιος είσαι, τι θέλεις και πώς να το αποκτήσεις). Και στα 34 και στα 74 έτσι θα νιώθεις. Οι περισσότεροι λένε ότι νιώθουν να έχουν μείνει ηλικιακά στα 19.

________________
5.


Α μπα πες μου τη γνώμη σου σε κάτι. Είμαι ερωτευμένη με ένα παιδί που έχει σχέση. Τι να κάνω; να του το πω, χωρίς φυσικά να περιμένω τίποτα, ξέρω ότι η απάντηση πιο πιθανό είναι να μην μ' αρέσει, απλά για να μη μου μείνει απωθημένο ότι δεν τον διεκδίκησα (το ξέρω ότι είναι φοβερά εγωιστικό αυτό) ή να το καταπιώ και να προσπαθήσω να τον ξεχάσω;

Ό,τι και να σου πω, θα τα φας τα μούτρα σου. Δεν πειράζει, γι' αυτό είναι τα μούτρα.

________________
6.


Αγαπητη α μπα, εδω και λιγο καιρο μου αρεσει καποιος. Εκεινος την μια δειχνει να ενδιαφερεται και την αλλη να ειναι απλα φιλικος.
Εχς κανει καποιες κινησεις για να καταλαβει ομως εκεινοςδεν ειναι ξεκαθαρος. Οι φιλοι μας, λενε πως μονο εμεις δεν μπορουμε να δουμε οτι θελουε ο ενας τον αλλο ομως και παλι δεν μπορω να ειμαι σιγουρη. Μου αρεσει πολυ αλλα ντρεπομαι να το εκδηλωσω κι αλλο. Τι
να κανω;- Lena Toul"


Οι φίλοι σας ψοφάνε για κουτσομπολιό και θέλουν να προχωρήσει παρακάτω η υπόθεση για να βγάλουν τα πασατέμπο. Πολλοί θα σου πουν να ορμήξεις και να μη φοβάσαι και yolo και τέτοια. Εγώ διαφωνώ. Προτείνω να συνεχίσεις όλο ευθεία. Μην πιέζεις και μην ανοίγεις όλα τα χαρτιά σου. Θα πάρεις την απάντηση που ψάχνεις έτσι κι αλλιώς.


________________
7.


Α-μπα, γεια χαρά!

Φεύγω προχτές το πρωί στις 7 για τη δουλειά και ανοίγοντας την εξωπόρτα, αντικρύζω την 90χρονη και σχετικά κοτσονάτη γειτόνισσα του πρώτου, να κάθεται έξω, στο πεζούλι της πυλωτής, με γυάλινα μάτια και να κοιτά στο κενό. Ήταν ζωντανή,αλλά μέχρι να το καταλάβω τρόμαξα. Της είπα 'Καλημέρα'. 'Είστε καλά;' Δε μου απάντησε, κάτι μούγκρισε ανεπαίσθητα. Είχα ήδη αργήσει και με περίμενε ο συνάδελφος που μοιραζόμαστε αυτοκίνητο για τη δουλειά. Της είπα 'καλημέρα' ξανά και έφυγα...

Όλη τη μέρα είχα ένα βάρος στο στομάχι, γιατί δεν ήξερα τι απέγινε. Γιατί δεν ξέρω πώς να τη βοηθήσω. Η συγκεκριμένη κυρία μένει μόνη της και έχει μόνο μια ανηψιά που έρχεται σπάνια. Είναι όμως πολύ δύσκολος άνθρωπος, στη γειτονιά την έχουν χαρακτηρίσει κακόψυχη. Μια φορά που ήταν στο νοσοκομείο παλιά, είχε κάνει μήνυση στη σπιτονοικοκυρά μου για δημοσιοποίηση προσωπικών δεδομένων, γιατί είχε δώσει το τηλέφωνό της στο διαχειριστή, ο οποίος έμαθε ότι ήταν άρρωστη και ήθελε να της ευχηθεί περαστικά. Τον τελευταίο καιρό η κυρία αυτή καλεί συνεχώς την αστυνομία στις 4 το πρωί παραπονούμενη ότι οι από πάνω της του δευτέρου κάνουν φασαρία και δεν την αφήνουν να κοιμηθεί- οι από πάνω τη μία από τις φορές που κάλεσε την αστυνομία δεν ήταν καν στο σπίτι, την άλλη κοιμόντουσαν, δεν υφίσταται περίπτωση να κάνουν φασαρία. Η καϋμένη γρια αυτή κυρία προφανώς ακούει φωνές και τρελαίνεται σιγά σιγά- ίσως λόγω ηλικίας;
Όπως και να έχει, τελικά έμαθα από τους άλλους γείτονες του δευτέρου ότι τη βρήκαν το ίδιο πρωί αργότερα μπροστά στα σκαλοπάτια τους να κοιμάται και φρίκαραν εξίσου όπως κι εγώ. Φοβήθηκαν και αυτοί να τη βοηθήσουν. Είναι ικανή να μας κάνει σε όλους μηνύσεις!

Αγαπητή Α-μπα, αναρωτιέμαι: Τι μπορώ να κάνω για να τη βοηθήσω ουσιαστικά; Και τι βοήθεια θα ήταν αυτή, να την κλείσουν σε ψυχιατρείο; Σε ποιον μπορώ να απευθυνθώ- αποκλείω την ανηψιά γιατί είναι εξίσου δύσκολη με τη γειτόνισσά μου,όπως μου είπε η σπιτονοικοκυρά μου. Το ίδιο και να την προσεγγίσω η ίδια, γιατί φοβάμαι μη με βάλει κι εμένα στο μάτι και τρέχουμε (!).
Αξίζει, όμως, σε κάποιον που είναι γέρος και μόνος να του 'γυρνάνε την πλάτη' επειδή είναι αποδεδειγμένα δύσκολος, προφανώς και άρρωστος; Άσε που όλοι φοβόμαστε τον 'ψυχοπαθή' πάντα (και δεν εννοώ μόνο τους γείτονες, αλλά την κοινωνία), μη μας κάνει κανένα ξαφνικό κακό σ'εμάς και τα παιδιά μας,( π.χ. βάλει κάποια φωτιά), και τον απομονώνουμε ή δε θέλουμε να τον βλέπουμε...
Όχι,δε γράφω για να εξιλεωθώ που σηκώθηκα κι έφυγα έτσι, και ας είχα τύψεις. Ούτε γιατί μου αρέσει να ανακατεύομαι στους γείτονες, πρώτη φορά μου συμβαίνει να μαθαίνω τόσα πράγματα γι'αυτούς, και θα προτιμούσα ειλικρινά να μην ανακατευόμουν καθόλου- δεν έχω ούτε χρόνο, ούτε ενέργεια. Από την άλλη, όταν ζούσα φοιτήτρια στη Γερμανία, κορόιδευα τους Γερμανούς που δε δίνουν ένα χέρι βοήθειας ούτε στους γονείς τους κάποιες φορές- το κοινωνικό τους κράτος, βέβαια,φρόντιζε πάντα τους πιο ανήμπορους. Το ίδιο γίναμε κι εδώ;
Αναρωτιέμαι, λοιπόν, και κλείνω το μακροσκελές γράμμα μου, αν στην Ελλάδα της κρίσης υπάρχει κάποιος φορέας να απευθυνθώ που θα τη βοηθήσει στ' αλήθεια. Κάπως.- μπεζόργκτε

Πάρα πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση, και έτυχε μια μέρα γιορτινή, στην κορυφή του καλοκαιριού. Τι γίνεται λοιπόν με αυτούς που δεν έχουν προστατευτικό δίχτυ; Αν μας διαβάσει κάποιος που ξέρει αν υπάρχουν σχετικοί φορείς, περιμένουμε απαντήσεις στα σχόλια.

36

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

12 σχόλια
#6ναι, αλλα εσυ εισαι πολυ ξεκαθαρη οτι τον θελεις και του το εχεις δειξει κιολας.αρα μενει μονο εκεινος να "μην ξερει οτι σε θελει", κατα την γνωμη των φιλων σου.τι σας κανει να πιστευετε μερικες/οι οτι οι ανθρωποι ειναι πιο πιθανο να μην ξερουν οτι σας θελουν απο το να μην σας θελουν πραγματικα, οταν δεν ανταποκρινονται?αυτο, ποτε δεν το καταλαβα...
Ξεκίνησα θέλοντας να πω ότι δεν μου πέφτει λόγος στην "κόντρα " κουρτσιο -Λένας, αλλά τελικά όλοι έχουμε το μερίδιο που μας αναλογεί, είτε με αυτά που γράφουμε είτε και με τη σιωπή μας. Λένα δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο, για αυτά που αναφέρεις και με την επιχειρηματολογια σου. Κουρτσιο, μην κρύβεσαι πίσω από τον γραφικό χαρακτήρα που έχεις αποδώσει στον εαυτό σου ως σχολιαστή, αν μεν το αρχικό σχόλιο ήταν απλά αφοριστικο για τους ψυχίατρους (χωρίς επιχειρήματα δηλαδή), η δε απάντησή σου στη Λένα είναι εντελώς επιθετική ως προς το πρόσωπο και όχι το περιεχόμενο.
Καποια χρόνια πριν βρέθηκα αντιμέτωπη με ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας.Στην προσπάθειά μου να το λύσω,εμφανίστηκαν και οι κρίσεις πανικού και κλειστοφοβιας.Αναζήτησα άμεσα λύση και οι επιλογές μου ήταν δύο:φαρμακευτική αγωγή με ήπια ηρεμιστικά για ένα χρόνο ή ψυχοθεραπεία για τρεις με τέσσερις μήνες .Επέλεξα το δεύτερο παρόλο που η ανακούφιση δεν ήρθε άμεσα,και δεν το μετάνιωσα καθόλου.Τα περισσότερα προβλήματα ψυχολογικής φύσης έχουν πολύ καλή πρόγνωση και εξέλιξη αν αντιμετωπιστούν από έναν σοβαρό θεραπευτή.Όταν η επίσκεψη στον ψυχολόγο αφορά συγκεκριμένο θέμα και όχι απλά για ενδοσκόπηση,η λύση δίνεται σε σύντομο χρονικό διάστημα και η ανακούφιση που προσφέρει είναι λυτρωτική.Αυτά σε απάντηση όσων νιώθουν ότι η ζωή τους βρίσκεται σε αδιέξοδο
τα αδεσποτα τι σε πειράξανε ρε; Καλά όλα τα προβλήματα που λες,μπορεί και να είναι όντως προβλήματα,αλλά τα αδέσποτα; τι κακό σου κάναν αυτές οι βασανισμένες ψυχές; Μάλλον εσύ το έχεις το πρόβλημα...
#3 τα πράγματα για τα οποία γίνονται παράπονα στην ερώτηση 3 υπάρχουν και σε χώρες του εξωτερικού (τα περιττώματα σκύλων τα σκουπίδια και λοιπα) όχι μόνο στην ελλάδα. οταν πας στο εξωτερικό για ανάσες δεν βλέπεις τα θέματα της χώρας βλέπεις μόνο τα καλά και αυτά που θέλεις να δεις . Μιλάω εκ πήρας γτ έζησα μερικά χρόνια μόνιμα στη γερμάνια και όλη αυτή η καθαριότητα και τα λοιπα που τόσο λένε πως υπάρχει δεν υπήρχε σε μεγάλο βαθμό . όταν βλέπω άτομα να λενε πως δεν τους αρέσει η χώρα τους και θέλουν να πάνε άλλου σκέφτομαι πως ίσως αυτά τα άτομα να είναι αχάριστα . να εκτιμάτε το ότι μπορείτε να ζήσετε στην χώρα σας και δεν είστε αναγκασμένοι να φύγετε όπως εγώ και οι δικοί μου γιατί όταν πας να μείνεις κάπου μόνιμα είναι πολύ διαφορετικά από όταν πας να κάνεις το κέφι σου και να περάσεις καλα.
Δεν συμφωνώ...Κάποιες χώρες(αλλά και πόλεις εντός της Ελλάδας) είναι πολύ πολύ καλύτερες από την Αθήνα στο θέμα καθαριότητας των δρόμων,ύπαρξη ποδηλατόδρομων, μη παρκαρίσματος στα πεζοδρόμια κ.λ.π.Σίγουρα πολλές μεγαλουπόλεις δεν μπορούν να είναι απίστευτα καθαρές αλλά αυτό που συναντάς στην ΑΘήνα δεν το συναντάς εύκολα αλλού..Από προσωπική εμπειρία(η αδερφή μου μένει μόνιμα στο εξωτερικό) θεωρώ ότι σε πολλά πράγματα υστερούμε και ιδιαίτερα στη νοοτροπία..Όχι βέβαια ότι έξω είναι ιδανικά(παντού βλέπεις πράγματα που δεν σου αρέσουν) αλλά σίγουρα πολύ καλύτερα από εδώ..Εκεί που μένει τουλάχιστον η αδερφή μου είναι κανόνας να σέβεται ο οδηγός τους περαστικούς και τους άλλους οδηγούς και εξαίρεση να κάνει του κεφαλιού του ενώ εδώ το αντίθετο....Συγγνώμη,αλλά πόσες φορές στην Αθήνα στεκόμαστε μπροστά από διάβαση πεζών και τα αμάξια αμέσως σταματούν χωρίς να υπάρχει φανάρι;;Αν εξαιρέσουμε το αεροδρόμιο,δεν έχω δει ποτέ κάτι τέτοιο..Άσε που όποιος προσπαθήσει να δώσει προτεραιότητα σε πεζούς τρώει βρισίδια και κόρνες...Είναι λογικό να σου λείπει πολύ η χώρα σου(ειδικά όσον αφορά τις φυσικές ομορφιές σαν την Ελλάδα δεν υπάρχει καμία χώρα)αλλά σε διώχνει και από άποψη οικονομική(να τη χέσω την ομορφιά αν είναι να παλεύω για 300-400ε και να μην μπορώ να επιβιώσω χωρίς τη γονική βοήθεια)και από άποψη νοοτροπίας(τουλάχιστον αυτή που προσωπικά βιώνω στην Αθήνα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου)..
(συνέχεια στο προηγούμενο σχόλιο μου)Και να ελέγξει το ενδεχόμενο της ύπαρξης ομάδας ψυχολογικής υποστήριξης στη Σχολή. Έχω πολλούς γνωστούς και φίλους, που έχουν βρεθεί στο εξωτερικό για σπουδές σε αυτήν την ευαίσθητη μετεφηβική ηλικία και σχεδόν όλοι αντιμετώπισαν θέματα. Ένας εξ αυτών μάλιστα, επέστρεψε στην Ελλάδα μέσα στο πρώτο χρόνο ξαφνικά, φοβούμενος οτι θα κάνει κακό στον εαυτό του ( έβλεπε σε επαναλαμβανόμενα όνειρα οτι βουτάει από το μπαλκόνι). Ζήτησε βοήθεια ψυχολόγου και σε τρεις μήνες επέστρεψε, απο ότι μου είχε πει τότε, η συνειδητοποιηση της ενηλικίωσης, με τις ευθύνες που της αναλογούν σε συνδυασμό με τον διαρκώς βροχερό καιρό, του είχαν δημιουργήσει φοβερο στρες. Το να μιλήσεις στους δικούς σου είναι μία πολύ καλή πρόταση, εάν διαθέτουν τα κατάλληλα εφόδια για να σε ακούσουν και να σε βοηθήσουν. Αν όμως αυτό δεν ισχύει, τότε πως περιμένουμε από κάποιον στα είκοσι του να βρει και μόνος του τη λύση; Με τι αντισώματα και ποιά ακριβώς πείρα; Λυπάμαι αλλά δεν βρίσκω τίποτα το επιλήψιμο στο να ζητήσει κάποιος βοήθεια από κάποιον,που έχει εκπαιδευτεί ακριβώς σε αυτό. Οχι οτι δεν υπάρχουν και άνθρωποι που τα καταφέρνουν πάντα μονοι τους, αλλά δεν είμαστε όλοι το ιδιο.Όσον αφορά το άλλο γράμμα με την κοπέλα που ανέφερε οτι δεν έχει διάθεση να βγει, επειδή η πόλη είναι τόσο αντιαισθητική ( βλέπουν και άλλοι μια τέλεια προβολή εδώ άραγε;), νομίζω είναι προφανές πως κάτι συμβαίνει. Όσες εικόνες εγκατάλειψης, ασχήμιας και παρακμής υπάρχουν, έχω βρει άλλες τόσες που μας αποζημιώνουν. Και κατά τα άλλα, ναι τα σκουπιδια είναι ενοχλητικά, και ο τρόπος που αντιμετωπίζει κανείς το θέμα, από το αν θα αφήσει τη γόπα του στη παραλία δηλαδή, υποδηλώνει την παιδεία του και τον πολιτισμό του. Χθες ξανά στην παραλία, στα λιμανάκια της Βουλιαγμένης φεύγοντας γεμίσαμε μια μεγάλη σακούλα σκουπιδιων με όλα όσα είχαν αφήσει οι... προηγούμενοι. Θετική σκέψη, ενδοσκόπηση και ψυχολογική συμβουλευτική για όποιον παλεύει ηττημένος διαρκώς με φαινομενικά ανυπέρβλητα αδιέξοδα. Καλό μας υπόλοιπο καλοκαίρι.
Και εγω συμπάσχω way out. Μάλιστα θυμώνω τοσο που συνεχώς μαλώνω με ανθρώπους που πετάνε σκουπίδια στο δρόμο ή με οδηγούς που παρκάρουν σε διαβάσεις ή με μαγαζάτορες που βάζουν τραπεζοκαθίσματα στα πεζοδρόμια. Αν όλοι το κάναμε αυτο πιστεύετε θα κερδίζαμε κατι;
Αναρωτηθείτε αγαπητοί, τι νόημα θα είχε να καθαρίζαμε κάποιους από τους δημόσιους χώρους μας αν λερώναμε ταυτόχρονα τις ψυχές των συνανθρώπων μας; (πως τα λέω έτσι φτου φτου η ζέστη βαράει)Πέρα από την πλάκα (κανα δυο βήματα) ανθρωπίνως νομίζω πως δεν υπάρχει τρόπος να γίνει κάτι ουσιαστικό για να αλλάξουν τέτοιες συνθήκες σε τέτοιο χρονικό διάστημα όπου να είχε νόημα η προσπάθεια. Αν παρόλα αυτά θέλει κανείς να το προσπαθήσει γιατί να μην οργανωθεί σε έναν σύλλογο που θα οργανώνει δράσεις καθαρισμού, εκστρατείες ευαισθητοποίησης των πολιτών και άλλα παρόμοια. Αν είναι κάποιος και πιο σκληροπυρηνικός μπορεί να προσπαθήσει να αναλάβει και πολιτική δράση σε τοπικό τουλάχιστον επίπεδο και να δει πιο πρακτικά τι τυχόν απήχηση θα έχουν τα αιτήματα του.Ωστόσο γνώμη μου είναι ότι και σε εξτρεμιστικές ενέργειες να προβείτε, δύσκολα θα αλλάξει κάτι αν αυτοί που για τον οποιοδήποτε λόγο δεν σέβονται την όποια κοινωνική σύμβαση(Α ομάδα) είναι περισσότεροι από αυτούς που προσπαθούν ενεργά να την επιβάλλουν (Β ομάδα). Θα πρότεινα να ληφθεί υπόψη ότι αυτοί που απλώς σέβονται την εκάστοτε κοινωνική σύμβαση χωρίς να τους ενδιαφέρει ενεργή προσπάθεια επιβολής της δεν θα πρέπει να υπολογίζονται ως μέλη καμίας από τις δύο προαναφερθείσες ομάδες. Από κάποια άποψη θεωρώ αμφίβολο αν η ομάδα Β έχει και το ηθικό δικαίωμα να επιβάλλει την "συμμόρφωση" σε μια τυχόν πολυπληθέστερη ομάδα Α.Με την ανάλογη υποκειμενικότητα μιλώντας, νομίζω ότι η ομάδα Β σε αρκετούς τόπους είναι σαφώς (ή φαίνεται εκ του αποτελέσματος να είναι) μικρότερη, οπότε μια λύση που απομένει είναι η μετακόμιση προς έναν πιο φιλόξενο και τακτοποιημένο τόπο, που μπορεί ίσως να βρεθεί και στο εσωτερικό της χώρας.
#7. Από όσο γνωρίζω, έχοντας υπάρξει περιθάλπουσα σε άτομο με άνοια, χρειάζεται εισαγγελική παρέμβαση για ψυχιατρική εξέταση κ μετά ακούσια θεραπεία. Όμως κρίνεται απαραίτητη η συνεννόηση με τους πλησιέστερους συγγενείς εφόσον υπάρχουν. Ίσως σε βοηθήσουν τα παρακάτω links:http://www.synigoros.gr/resources/docs/206391.pdf (σελ. 9)καιhttp://www.psychargos.gov.gr/ECHome.aspxΣε κάθε περίπτωση, εύχομαι να διατηρήσεις την ευαισθησία σου, σπανίζει.
#7 Σε ολους τους Δημους (σχεδον) λειτουργεί το πρόγραμμα ¨Βοηθεια στο σπίτι¨ που βοηθάει ανυμπορους ανθρωπους (κ κατά πλειοψηφία ηλικιωμένους) που δεν εχουν καποιον κοντινό συγγενη να τους προσφερει τα βασικα κ τα καθημερινα. (πχ. Οικογενειακη βοηθός, νοσηλευτρια, κοινωνική λειτουργος) Σίγουρα η επαφή με την Κοινωνική Λειτουργό του προγράμματος να βοηθουσε να βρείτε μια ακρη για το πως μπορειτε να χειριστειτε την κατάσταση. Δειτε επισης μηπως υπάρχει κ Κοινωνικη Υπηρεσια στο Δημο.
Θα συμφωνήσω απόλυτα ότι στη συγκεκριμένη κατάσταση χρειάζεται να ειδοποιηθεί η κοινωνική υπηρεσία του Δήμου. Οι κοινωνικοί λειτουργοί θα μπορέσουν να διαπιστώσουν αν χρειάζεται εκτίμηση από ψυχίατρο, ενδεχομένως ακούσια, ποιοι είναι οι συγγενείς, ποιος διαχειρίζεται τα οικονομικά, αν υπάρχουν θέματα εκμετάλλευσης του ηλικιωμένουν, αν ο ηλικιωμένος έχει ανάγκη άλλης ιατρικής φροντίδας, πότε ήταν η τελευταία φορά που είδε τον παθολόγο του κλπ. Τα παρακάτω για γενική πληροφόρηση: http://www.nstr.gr/,http://www.alzheimer-hellas.gr/public.php?page=25, http://www.alzheimerathens.gr/index.php/9-tabs/6-2013-11-26-18-16-7
ρε α,μπα καλη χρυση αλλα μου χεις σπασει τα νευρα,ολοι πρεπει να πανε στον ειδικο,οι μισοι θελουν ψυχολογο,οι αλλοι μισοι κλωτσες.Εχω ανασφαλειες,στον ειδικο,ειμαι τερμα καψουρακι,στη Θεοδωριδου,δε με καταλαβαινει κανεις,εχω το χαπι.Μια συνταγη εκαστος.Αν καθε φορα που δεν ξερουμε τι μας γινεται τρεχαμε να βρουμε καποιον ειδικο να μας κανει μακια και παπαω παπαω θα μεναμε παντα ερμαια και πειραματοζωα της αμφισβητουμενης ψυχοτεχνικης ικανοτητας του καθε κοψε λιγο απο δω ραψε λιγο απο κει φαε και κανα κουμπι και ξαναελα και τι σας χρωσταω γιατρε μου πενηντα,χου ρε.Κι επειδη μερα που ναι πρεπει να ειμαι απαλοκοσμιος για να συμβαδισω με το κλιμα βοηθεια μας εχω να συμπληρωσω και τα εξης.Πρεπει να τρεφεσαι με τοτεμ για να αφοδευεις ταμπου.Και ενδον σκαπτε,που ειναι αλλουνου,αλλα με δυο λεξεις γαμαει τη μανα εκατομμυριων αλλων λεξεων.υ.γ..δεν αντεξα πολυ το κομιλφο,αλλη φορα.
εισαι λιγο αδικος τωρα. οταν σ εχουν κανει 8εα κ πίνουν νερο στ ονομα σου, οταν οτι λες το κανουν ευαγγέλιο, οταν δε ξερεις αν αυτος που ρωταει ειναι 12 ή 70, αν δε ξερεις ποσο καλα στέκεται στα μυαλά του, οταν σε ρωτανε απίστευτα δύσκολες προσωπικές ερωτήσεις και σ ολα αυτα πρεπει να απαντήσεις επώνυμα και με τη φάτσα σου φορα παρτίδα ναι 8α κουμπω8εις και 8α πεις πανε σε καναν ειδικό μη πω καμια σαχλαμάρα και το χω μετα κρίμα στο λαιμό. επι της ουσιας δε διαφωνώ με την υπερβολική παρότρυνση για επίσκεψη σε ψυχολόγους αλλα το δικαιολογώ για τους λογους που προανέφερα.
@joannita με το ζορι γραφω ελληνικα, γκρικλιςς γραφω αλλα εδω μεσα σε λιγο 8α μας βαλουν να 3ουρισουμε και το μουστακι@Κουρτσιο & Αμπα http://37.media.tumblr.com/tumblr_madxwo1Dh51r1vrd1o1_500.jpg
Πάνω που σκεφτόμουν πόσο βαθιά ενδοσκόπηση και πόσο καλός ακροατής είναι κάποιος για να κατορθώνει δίνει τόσο εύστοχες απαντήσεις, σε ανθρώπους που δεν γνωρίζει. Και επειδή μου αρέσουν οι άνθρωποι που τεκμηριώνουν την άποψη τους, πάμε κατευθείαν στο θέμα. Στην πρώτη κοπέλα που ζει στο εξωτερικό και σπουδάζει τέχνη, η Α μπα την συμβουλεύει να μιλήσει καταρχήν σε κάποιον που εμπιστεύεται, να μιλήσει στους γονείς της και να βρει
Ρε συ φιλαράκο Κούρτσιο,όλο αυτό το κατεβατό το έγραψες για να μας δείξεις τι καλή χρη γλώσσας και πτυχίων κατέχεις;Δεν θα γίνω υπερασπιστής κανενός-η Κα Λένα μπορεί να απαντήσει και μόνη της υποθέτω-αλλα το να μπαίνεις να κρίνεις τις απαντήσεις αναρτήσεων σε ένα free press μόνο και μόνο για να δείξεις το πόσο Κολωνακιώτης είσαι εσύ και πόσο μπλέμπα ολοι οι υπόλοιποι,είναι απο μόνο του θέμα ψυχολογικής ανάλυσης.Ούτε και εγώ διαβάζω συνέχεια την Α μπα (ως στήλη) θεωρώ οτι την έχει την ελαφράδα της (ως στήλη),αλλα απο την άλλη,μέρα που είναι πήγαινε για μπάνιο,για ένα φρέντο,ενα κάτι άλλο τέλως πάντων.Το να πετάς κακιούλες "μπήκα να σας πώ πόσο θεούλης είμαι,και πόσο χάμω είστε οι άλλοι",μου θυμίζει τα χλμ που γράφανε οι παππάδες με το σύν αυτοίς σκυλολόι στα κατσάβραχα για να κράξουν τους γυμνιστές σε κάποια αλήστου μνήμης εποχή.....Άντε και καλή Παναγιά,που λένε και οι Χριστιανοί.
Σου απαντάω όχι επειδή με απασχολεί προσωπικά η άποψή σου, αλλά επειδή δε μου αρέσει το κλίμα που δημιούργησες και γιατί φοβάμαι μήπως διαβάσει αυτά που γράφεις κάποιος που πάει σε ψυχολόγο/ψυχίατρο ή σκέφτεται να πάει και αμφισβητήσει την απόφασή του. Τα σχόλια επηρεάζουν τους αναγνώστες, μερικές φορές περισσότερο από τα κυρίως κείμενα, και αν νομίζεις ότι εσύ δεν έχεις ευθύνη με αυτά που γράφεις, κάνεις λάθος.Όταν άρχισε το ‘α μπα’ η πρόβλεψη ήταν να γίνει μια ελαφριά και ευχάριστη ανταλλαγή απόψεων για θέματα καθημερινότητας, με έναν τρόπο που θα σέβεται τη νοημοσύνη όλων. Οι αναγνώστες της lifo όμως είναι απείρως περισσότεροι από το παλιό μου μπλογκ, και με τον καιρό είδα (είδαμε όλοι) ότι οι ερωτήσεις, εκτός από μερικές γενικής φύσης, διαχωρίζονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες – και φαντάζομαι, ο ένας επηρεάζει τον άλλον και οι ερωτήσεις πολώνονται ακόμη περισσότερο- που είναι οι εξής: θέματα ερωτικής απόρριψης, από τα πιο σημαντικά μέχρι κάποια που είναι αρκετά σοβαρά, και ερωτήματα που δείχνουν ότι αυτός που γράφει, ίσως (ίσως!) δεν ξέρει πού αλλού να απευθυνθεί, για θέματα που έχουν να κάνουν με την συνολική του ψυχοσύνθεση.Τι θέλεις να απαντήσω σε κάποιον που ρωτάει κάτι που είναι πέρα από τις δυνάμεις μου; Τι να πω σε κάποιον που λέει «δυσκολεύομαι να βγω από το σπίτι;» Καταλαβαίνεις πόσο σημαντικό μπορεί να είναι αυτό; Μπορεί και να μην είναι, αλλά αν ισχύει, μπορείς να σκεφτείς τι μπορεί να κρύβεται από πίσω; Να μην απαντήσω τίποτα; Να κάνω πλάκα; Να πω να τα πει στους φίλους, στους γονείς; Ξέρω αν έχει γονείς, αν είναι υποστηρικτικοί, αν έχει φίλους που μπορούν να βοηθήσουν; Τι άλλο να πω εκτός από αυτό που λέω;Η εξοργιστική άποψη του «αν όποτε δεν ξέραμε τι μας γίνεται πηγαίναμε σε ψυχολόγο να μας κάνει μάκια» είναι αυτή που κάνει τους ανθρώπους που ζητάνε απαντήσεις να τις ψάχνουν χρόνια μόνοι τους και να μη βγάζουν άκρη, ενώ τα προβλήματα γιγαντώνονται. Ναι, αν δεν ξέρουμε τι μας γίνεται, δεν είναι κακή ιδέα να πάμε σε ψυχολόγο, ίσως όλοι θα έπρεπε να πάμε, όπως κι εσύ, Κούρτσιο. Δεν είναι στίγμα, δεν είναι κακό, δεν είσαι ούτε τρελός ούτε αδύναμος ούτε επιπόλαιος αν πας. Δεν είσαι μάγκας επειδή αμφισβητείς τους ψυχολόγους και τους ψυχίατρους και τα «κουμπιά», είσαι ανενημέρωτος και προκατειλημμένος, η άποψή σου είναι αφόρητα κοινότοπη και αναμενόμενη. Το αν υπάρχουν καλοί και λάθος επαγγελματίες, αν υπάρχουν φορείς, λεφτά, σωστό σύστημα για όλα αυτά, είναι μια άλλη συζήτηση που είναι καλό να γίνει, αλλά δεν ξέρω αρκετά για να την κάνω, κυρίως όχι με όποιον μιλάει με το συναίσθημα και βασιζόμενος σε ανύπαρκτες εμπειρίες και γνώσεις πάνω στο θέμα, χωρίς να ξέρει τι του γίνεται – αυτό σου το ανταποδίδω. Αυτά, και ελπίζω ολόψυχα να μην έκοψες την απόφαση κάποιου να βοηθήσει τον εαυτό του με το ανεύθυνο παραλήρημα σου. Ειδικά τώρα, στη συζήτηση που έχει προκύψει παγκοσμίως μετά την τραγική αυτοκτονία του Robin Williams.
..αν νομιζεις οτι η γνωμη σου παιζει οποιοδηποτε ρολο στον ψυχισμο καποιου -και ειδικα καποιου με πραγματικα ψυχολογικα προβληματα- θελω να σου πω οτι δεν εχεις καταλαβει τιποτα για τη φυση ενος αρρωστου μυαλου και μαλιστα το φοβασαι το θεμα τοσο πολυ που μονιμα πετας τη μπαλα στην κερκιδα.Εισαι επιθετικη σε προσωπικο επιπεδο και μαλιστα με χαρακτηρισμους.Οσο κι αν διαβασα το δικο μου σχολιο δεν βρηκα πουθενα ουτε μισο χαρακτηρισμο για σενα,μονο την κριτικη μου σ αυτα που γραφεις και τη γνωμη μου για το θεμα.Δεν με ξερεις,αλλα αφου σ αρεσουν τα κοσμητικα γινεται κι ετσι,εισαι αγενης και ξινη,και λιγουλακι κομπλεξικη,κι αν ειμαι μαγκας ή οχι αστο να μας το πει κανας πιο ειδικος..;)
Συγνώμη, αλλά έχεις άδικο, δεν έκανα ούτε έναν προσωπικό χαρακτηρισμό, όλο το σχόλιο είναι γύρω από την άποψή σου για το θέμα της ψυχολογικής υποστήριξης, όχι για το χαρακτήρα σου. Αν θίχτηκες σε προσωπικό επίπεδο το καταλαβαίνω αλλά δεν το δέχομαι, και τα δικά σου κοσμητικά τα προσπερνάω, γιατί θα μας πάρει ο κατήφορος. Ναι, το φοβάμαι το θέμα, επειδή μου λείπουν οι γνώσεις και τα εργαλεία, δεν διστάζω να το παραδεχτώ. Επειδή ακριβώς η γνώμη μου ΔΕΝ παίζει ρόλο στον ψυχισμό του οποιουδήποτε, πιστεύω ότι το πιο υπεύθυνο είναι να παραπέμπω, όταν πιστεύω ότι είναι σκόπιμο, σε ανθρώπους που ξέρουν περισσότερα. Φαίνεται ότι εσύ πιστεύεις ότι δεν υπάρχουν επαγγελματίες που ξέρουν περισσότερα. Διαφωνώ και πιστεύω ότι η άποψή σου είναι επικίνδυνη για κάποιον που βρίσκεται σε ευάλωτη θέση αυτή τη στιγμή.
''..η βλακεια αμυνεται εναντια στο σαρκασμο σφοδροτερα απ'οτι η προστυχια εναντια στη μομφη.Γιατι η προστυχια ξερει καλα οτι η κριτικη ειναι δικαιολογημενη.Ενω η βλακεια δεν το πιστευει.''Karl Kraus
Μου κάνει εντύπωση το θράσος του αναγνώστη Κούρτσιο να κριτικάρει με ανευθυνότητα τους τρόπους επίλυσης ψυχικών προβλημάτων, ενώ την ίδια ώρα το παίζει εμμέσως ο ίδιος ειδικός και καμώνεται πως ξέρει πως οι ειδικοί και τα "κουμπιά" δεν χρειάζονται (ή λειτουργούν ως 'μάκια') σε ανθρώπους που -όπως οι ίδιοι τα αφηγούνται- πάσχουν από ψυχικές διαταραχές. Κι εγώ ελπίζω ότι δεν θα επηρεάσει κανέναν. Δυστυχώς κάτι τέτοιες -τελείως"έξω απ' το χορό"- απόψεις κάνουν τη φίλη μου την Α. (με τα χίλια δυο ψυχολογικά προβλήματα, απ' το 1995) να μην τολμάει να πάει σε ειδικό, γιατί "αυτά είναι για τους τρελούς, δεν πειράζει θα τα λύσω συζητώντας τα με τους φίλους μου" με τα τραγικά αποτελέσματα που είχε η απόφασή της αυτή για τη μετέπειτα ζωή της...
"πειραματοζωα της αμφισβητουμενης ψυχοτεχνικης ικανοτητας του καθε κοψε λιγο απο δω ραψε λιγο απο κει φαε και κανα κουμπι και ξαναελα και τι σας χρωσταω γιατρε μου πενηντα,χου ρε "Είναι δικαίωμά σας να μην επισκεφθείτε ειδικό αν έχετε πρόβλημα, όπως μπορείτε να κάτσετε σπίτι με ένα σπασμένο πόδι - φαντάζομαι ότι δεν έχετε τη δυνατότητα να εξακριβώσετε την επιστημονική αρτιότητα ενός ορθοπεδικού περισσότερο από όσο ενός ψυχιάτρου. Από εκεί και πέρα το να προσβάλλετε ανθρώπους που σε κάποια στιγμή της ζωής του έχουν το κουράγιο να ζητήσουν βοήθεια για τα προβλήματά τους, είναι τουλάχιστον απαράδεκτο. Περίεργο που χρησιμοποιείτε τη λέξη "ταμπού" στο κείμενό σας.
Σπανιότατα σχολιάζω σχόλια άλλων. Αλλά για κάποιο λόγο, σφίχτηκε η καρδιά μου διαβάζοντας όλο αυτό το κατεβατό. Κούρτσιο, χωρίς να γνωρίζω τις συνήθειές σου (αν μου επιτρέπεις ενικό) εκεί που κι ο βασιλιάς πηγαίνει ασυνόδευτος, θα τολμήσω να πω πως κι εσύ, όπως όλοι, αφοδεύεις ταμπού και προκαταλήψεις: τις διαμορφωμένες από τις πεπερασμένες προσωπικές σου εμπειρίες. Δε θα μπορούσα να συμφωνήσω με τα περισσότερα απ’όσα λες, ωστόσο καταλαβαίνω γιατί τα υποστηρίζεις. Ελπίζω κι εγώ όσα γράφονται εδώ μέσα να μην επηρεάζουν αρνητικά κανέναν εκεί έξω. Ούτε κι εσένα Κούρτσιο. Peace
...έχεις ένα δίκιο, δεν είναι άγνωστα πράγματα αυτά! Το ερώτημα όμως είναι: Η επίγνωση του πως παίζεται το παιχνίδι κατά ένα μεγάλο μέρος, δηλαδή με κυνική κερδοσκοπία είτε συστημικά ή εξατομικευμένα από... ειδικούς, αρκεί για να ακυρώσει όλο το πλαίσιο; Αρκεί για να ακυρώσει ολόκληρα γνωστικά πεδία, όπως αυτό της ψυχολογίας, συνολικά της ψυχιατρικής, της ψυχοθεραπείας. Είναι και αυτά κατασκευάσματα του καπιταλιστικού κόσμου; Και μετά...οι μαρτυρίες ανθρώπων που κατάφεραν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα που κουβαλούσαν, είναι για τα σκουπίδια; Είναι μια γόνιμη συζήτηση όλη αυτή, αλλά δεν μπορεί να γίνεται με αφορσιμούς. Χρειάζεται προσοχή και ψυχραιμία.
Έχεις δίκαιο, Κουρτισιο σε όλα όσα ανέφερες, αλλά αυτό δεν σου δίνει το δικαίωμα να ακυρώνεις ένα ολόκληρο επάγγελμα !Σίγουρα οι φαρμακευτικές εταιρίες έτσι λειτουργούν και όσοι έχουν εργαστεί σε αυτές το γνωρίζουν σε όλους τους ιατρικούς τομείς.Επίσης θα συναντήσει κανείς αρκετούς φιλόδοξους φοιτητές και νέους επαγγελματίες που θα συμμερίζονται αυτή την πολιτική και θα την υποστιρίζουν τις επιτεύξεις και με τις καλές τους σπουδές. Αλλά οι Έλληνες ανέκαθεν καχύποπτοι ζητούσαν πάντα και μια δεύτερη και τρίτη γνώμη για το οτιδήποτε. Το γεγονός ότι τα ποσοστά κατανάλωσης φαρμακευτικών ουσιών είναι πολύ ψηλά στην Ελλάδα σε σχέση με τις άλλες Ευρωπαϊκές Χώρες δηλώνει ότι απλά λείπει η ενημέρωση και πως ο κόσμος γίνεται θύμα μονόπλευρης ενημέρωσης. Αλλά και δεν αποδέχεται εύκολα κάτι άλλο/καινούριο. Χάρηκα που πέρυσι άκουσα στις Ελληνικές ειδήσεις ότι 60% των φαρμακευτικών αγωγών θα μπορούσαν να αποφευχθούν αν οι ασθενείς έκαμναν απλά γυμναστική.Κάτι το οποίο εν μέρη έγινε κοινωνικά αποδεκτό όταν άρχισαν οι γιατροί να το διαλαλούν. Και άρχισε ο κόσμος να περπατάει χωρίς να κοροϊδεύει η γειτόνισά ότι 'χρωστάει της Μιχλούς'! Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι στην Ελλάδα δεν βγαίνει ο κόσμος να ομολογήσει (πόσο μάλλον μπροστά σε κάμερα) ότι πηγαίνει στον ψυχολόγο, λέει ότι πάει στον Νευρολόγο! Οπότε το βήμα είναι πιο δύσκολο για κάποιον όταν δεν είναι κοινωνικά αποδεκτό να ζητήσει βοήθεια.Υ.Γ. Επίσης δεν είναι πανάκεια το σέξ !
Έλα βρε Κούρτσιο... Εδώ έχεις άδικο! Όντως υπάρχουν ψυχολόγοι κ ψυχίατροι που ξεπετάνε ασθενείς με συνταγογράφηση φαρμάκων, υπάρχουν όμως και οι καλοί επαγγελματίες που βλέπουν τον ασθενή ως τέτοιο κ όχι ως πορτοφόλι. Εξάλλου όταν η συνταγογράφηση γίνει σωστά (μετά από ενδελεχή εξέταση του ασθενούς κ ως συνοδευτική της ψυχοθεραπείας), συμβάλλει στην καλυτέρευση της ποιότητας ζωής του ασθενούς. Γι'αυτό δεν είναι τα φάρμακα;Κάτι άλλο, το "παπαω παπαω" τι είναι;
Κούρτσιο αν στην Ελλάδα ζητούσαμε πιο συχνά βοήθεια από έναν ειδικό (δεν "κουμπώνουν" όλοι παρεμπιπτόντως), θα είχαμε πολλά. Θα είχαμε γλιτώσει υστερικές μανάδες, 40άρηδες μπέμπηδες που αρνούνται να απογαλακτιστούν, 40άρες νευρωτικές που νομίζουν ότι πρέπει να τα κάνουν όλα τέλεια, κάγκουρες, emotinal manupulators, καταπιεστές, σεξιστές, αφεντικά που μας ξεφτιλίζουν στη δουλειά. Επίσης δεν θα είχαμε ίσως την πολιτική ζωή που έχουμε τα τελευταία 40 χρόνια. ΌΧΙ στη δαιμονοποίηση των ψυχολόγων - ψυχιάτρων. Ναι, μερικές φορές χρειάζεσαι έναν ειδικό να σου δείξει το δρόμο για τη λύση. Που είναι το κακό? Άσε που το 80% των ερωτήσεων εκεί παραπέμπει. Ο ψυχολόγος δεν είναι ο μπαμπούλας που θα σε γεμίσει "κουμπιά" και θα σε κάνει τρελό. Αυτή την αντίληψη την είχε η γιαγιά μου. Αλλά πάλι η γιαγιά μου πίστευε ότι ο γυναικολόγος της τη γουστάρει, επειδή ο"ι γιατροί αυτοί είναι ανώμαλοι και θέλουν όλες τις γυναίκες". Δεν έχουμε παιδεία για την ψυχανάλυση και για αυτό πολλές φορές δεν αναγνωρίζουμε τους διάφορους κομπογιαννίτες που έχουν βγάλει το κακό όνομα στο επάγγελμα.