Κάτι να γίνει με το κρέας

Από τον Μιχάλη Μιχαήλ

4/3 Τρίτη

Tην περασμένη εβδομάδα δημοσιεύθηκε μια έκθεση των Ηνωμένων Εθνών για τις διατροφικές μας συνήθειες, που αδίκως πέρασε χωρίς να της δώσουμε πολλή σημασία. Δικαιολογημένα! Διαλύθηκαν οι 58, ιδρύθηκε το Ποτάμι, πού να ασχοληθούμε τώρα εμείς με την υγεία και τη διατροφή μας. Διαβάζω από το tvxs τη μετάφραση της έκθεσης που έλεγε, ανάμεσα σε άλλα, το εξής: «Οι επιπτώσεις από την αγροκτηνοτροφία αναμένεται να ενταθούν δραματικά, επειδή η πληθυσμιακή μεγέθυνση θα αυξήσει την κατανάλωση ζωικών προϊόντων. Αντίθετα με τα ορυκτά καύσιμα, είναι δύσκολο να αναζητήσουμε εναλλακτικές: οι άνθρωποι πρέπει να φάνε. Μια σημαντική μείωση των επιπτώσεων θα ήταν δυνατή μόνο με μια ουσιαστική, παγκόσμια αλλαγή διατροφικών συνηθειών, μακριά από τα ζωικά6 προϊόντα».

O καθηγητής Έντγκαρ Χέρτουιτς, ο κύριος συγγραφέας της έκθεσης, είπε επίσης: «Τα ζωικά προϊόντα μπορούν να προκαλέσουν μεγαλύτερη ζημιά από την παραγωγή κατασκευαστικών υλικών, όπως η άμμος ή το τσιμέντο, το πλαστικό ή το μέταλλο. Η βιομάζα και τα χωράφια που προορίζονται μόνο για κτηνοτροφία προκαλούν τόση ζημιά όσο η καύση των ορυκτών καυσίμων».

Ο Ερνστ φον Βαϊτσέκερ, περιβαλλοντολόγος που συμπροέδρευσε της ομάδας, είπε: «Η αύξηση του πλούτου προκαλεί μια μεταστροφή των διατροφικών συνηθειών προς το κρέας και τα γαλακτοκομικά προϊόντα – τα κοπάδια τώρα καταναλώνουν μεγάλο μέρος από τις παγκόσμιες καλλιέργειες και κατά τεκμήριο ένα μεγάλο μέρος του πόσιμου νερού, των λιπασμάτων και φυτοφαρμάκων».

Σας ξενίζει αυτό που διαβάζετε; Δεν νομίζω. Δεν θα έπρεπε τουλάχιστον. Η κατανάλωση κρέατος είναι πολύ πιο βαθιά ριζωμένη στη διατροφή μας απ’ όσο νομίζουμε. Και, δυστυχώς, δεν είναι όλος ο κόσμος επιλεκτικός ως προς το τι κρέας τρώει και πόσο συχνά. Αυτό έχει πολύ σοβαρές συνέπειες. Αντιλαμβανόμαστε πλέον όλοι, νομίζω, τις ακρότητες στις οποίες φτάνουν οι παραγωγοί για να ικανοποιηθεί η ζήτηση κρέατος. Αν νομίζεις, αγαπητέ αναγνώστη, πως τα ράφια των σούπερ μάρκετ γεμίζουν με δεκάδες αλλαντικά και άλλα προϊόντα από κρέας, σφάζοντας ευγενικά και όμορφα μοσχαράκια που ζουν και βόσκουν μακάρια σε λιβάδια, κάνεις λάθος. Τα ντοκιμαντέρ υπάρχουν. Οφείλεις να τα δεις πριν ξαναχώσεις τα δόντια σου σε ένα μπιφτέκι που δεν ξέρεις από πού προήλθε.

Σήμερα διάβασα πως μόλις ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα μιας εικοσαετούς έρευνας που έλαβε χώρα στην Αμερική. Η έρευνα δείχνει πως τα άτομα που ακολουθούν μια διατροφή υψηλή σε ζωική πρωτεΐνη έχουν περίπου τις ίδιες πιθανότητες να αρρωστήσουν από καρκίνο όσο και οι καπνιστές. Τρόμος! Αν και δεν μπορώ να ξέρω πόσο σωστό είναι να συγκρίνεις το κάπνισμα με τη διατροφή, αυτή η έρευνα δεν μου φαίνεται καθόλου παράλογη. Και δεν πρόκειται μόνο για όσους καταναλώνουν ανεξέλεγκτα κρέας στην κανονική τους διατροφή αλλά και για όσους ακολουθούν δίαιτες όπως η Ντουκάν και η Άτκινς, οι οποίες, αν και θαυματουργές, όπως όλα δείχνουν, μακροχρόνια κάνουν κακό. Λοιπόν, τι κάνουμε; Πόσο κρέας θα εξακολουθήσουμε να τρώμε; Σε πόσες κρεατοταβέρνες θα πάμε αυτή την εβδομάδα; Πόσες Τσικνοπέμπτες ακόμα θα γιορτάσουμε;

Και τώρα, κάτι από τη δική μας πραγματικότητα για να δείτε πόσο όλα αυτά ξεκινούν από τον καταναλωτή. Τις προάλλες βρέθηκα σε ένα εστιατόριο που στον κατάλογό του είχε μόνο κρέατα BlackAngus, κρέας εισαγόμενο δηλαδή που προέρχεται από μια συγκεκριμένη ράτσα ζώου. Δεν θα ασχοληθώ καθόλου με την αστρονομική τιμή που είχε το κρέας, αν και θα έπρεπε. Αυτό που εξακολουθεί να με τρελαίνει είναι το εξής: σκέψου πόσο πολύ εντείνουμε τόσο την υπερπαραγωγή κρεάτων όσο και την υπερκατανάλωση, λέγοντας ναι σε εισαγόμενα κρέατα. Και δεν είναι μόνο τα ακριβά εστιατόρια που επιλέγουν το ευκολάκι τού να χρεώσουν 40 ευρώ για ένα κομμάτι κρέας τον πελάτη προκειμένου να έχουν οι ίδιοι την ευκολία να βγάλουν απλώς από το αεροστεγές πακετάκι και να πετάξουν στη σχάρα το κρέας που ήρθε μέσα σε ένα κοντέινερ ποιος ξέρει από πού. Είναι και ο υπόλοιπος κόσμος. Και δεν θα μιλήσω για τα εστιατόρια που ειδικεύονται στο κρέας αλλά και για τους απλούς καταναλωτές, που η ταμπελίτσα «μοσχάρι Ολλανδίας» καθόλου δεν τους θορυβεί.

Θέλει μάζεμα, πάντως. Και μου φαίνεται πως ο μόνος που μπορεί να κατορθώσει το μάζεμα είναι ο καταναλωτής. Φίλοι μου, κάθε μπιφτέκι που μασάτε, κάθε t-bone που τρώτε, κάθε λουκάνικο που ψωνίζετε νωχελικά ή παραγγέλνετε «έτσι για μεζεδάκι» είναι ένα νεκρό ζώο. Που όχι μόνο πέθανε για σας αλλά και που η αφελής σας στάση απέναντί του το καταδικάζει να ζει μια κόλαση, μια ζωή γεμάτη στρες και βρομιά. Αν νομίζεις πως αυτό δεν θα έρθει από τον τάφο του ζώου να σε βρει, κάνεις λάθος. Λοιπόν, δύο φορές την εβδομάδα max,people!

Σας φιλώ