"Είδα χθες ένα όνειρο που ήταν αγάπη."
Γιώργος Χειμωνάς
Υπάρχει μια αυτόνομη λειτουργία τρόμου μέσα στο νου μας και από αυτήν παίρνει η ψυχή μας και πλάθει τους φτωχικούς εφιάλτες της.
Αφηγήθηκα στην Κυβέλη τον εφιάλτη που με ξύπνησε. Πολλές φορές τον έχω ξαναδεί αυτόν τον απλοϊκό κοινό εφιάλτη.
Ότι κοιμόμουν με το πρόσωπο στον τοίχο. Μέσα στο άδειο άγνωστο δωμάτιο ενός χωριάτικου σπιτιού όπου με είχε πάει ο ύπνος. Όλα μου τα όνειρα συμβαίνουν σε άγνωστα ελληνικά χωριά.
Ένας άνθρωπος ήταν στο δωμάτιο
με πλησίαζε αργά και αθόρυβα.
Παράλυτος δεν μπορούσα
να γυρίσω να τον δω.
Αλλά ήξερα ότι με πλησίαζε το
πιο τρομαχτικό πλάσμα του κόσμου.
Το πιο τρομαχτικό πράγμα
είναι μαζί και γελοίο.
Το γελοίο είναι η φοβερότερη
ιδιότητα του τρομαχτικού.
Έπρεπε να γυρίσω να δω και με προσπάθεια
υπεράνθρωπη γύρισα το κεφάλι.
Ένιωσα να τρίζουν και να σπαν οι σπόνδυλοι
του τραχήλου μου και τον είδα.
Αλλά είχε σκεπασμένο το κεφάλι
του κι έκρυβε το πρόσωπό του.
Φορούσε μια μεγάλη χαρτοσακούλα
από χοντρό πρόστυχο χαρτί
που τυλίγουν τα κρέατα και δεν
μπορούσα να δω το πρόσωπό του.
Αλλά φαντάστηκα ότι το πρόσωπό του.
Θα ήταν ένα κομμάτι κρέας ζωντανό κι εκεί που με ρουφούσε η κινούμενη άμμος ενός ανυπόφορου κινδύνου
ο νους μου πάλι με τράβηξε έξω στην επιφάνεια.
Ξύπνησα χωρίς ν' αναγνωρίσω αυτόν
που θέλει χυδαία και γελοία να με τρομάξει.
Εγώ σαν μάνα σ' αγαπώ
και σε φυλάω απ' το κακό
είπε αυτήν την στερεότυπη φράση χωρίς κανένα αίσθημα και συνέχισε με μονότονη ξένη φωνή,
βγαίνω τις νύχτες
γυρνάω να βρω
τους εφιάλτες σου
τους ξετρυπώνω τους σέρνω
έξω από τις ακάθαρτες φωλιές τους
τους παίρνω στον δικό μου ύπνο
κι εκεί τους σκοτώνω
εξαιτίας σου τα όνειρά μου
σάπισαν μέσα στο αίμα τους
Με ήρεμο με ατάραχο.
Με καλό μίσος σας εχθρεύομαι.
Σας μισώ. Θέλω να πεθάνετε.
Αυτήν την στιγμή τώρα.
εν τω μεταξύ πλάστε όπως σας αρέσει την φανταστική ιστορία σας μ' εμένα
Δε θα με ξαναδείτε.
Με δυσκολία με κόπο που όσο πάει
θα μεγαλώνει η μνήμη σας θα αγωνιά.
Θα αγωνίζεται να ξαναφτιάξει τη μορφή μου το πρόσωπό μου το σώμα μου.
Έχω ακούσει αλλά το ξέρω κι από τον εαυτό μου πως η μνήμη μας χάνει πολύ γρήγορα και πριν απ' όλα τα άλλα χάνει τις μορφές εκείνων που αγαπήσαμε. Δεν είναι παράδοξο;
Η εικόνα μου στην μνήμη σας θα έχει πια τρυπήσει και θα ξεφεύγω από τις τρύπες κι εσείς μ' αγωνία με πόνο.
Θα προσπαθείτε να κρατήσετε ακέραια όλα μου τα μέλη όμως αυτά θα χάνονται θα γλυστράν μέσα από τα δάχτυλα σας ώσπου τίποτε πια να μη μείνει μέσα σας από την μορφή μου από εμένα.
Θα είναι ένα μαρτύριο για σας αλλά εύχομαι. Ειλικρινά σας το εύχομαι ν' αντέξετε σ' αυτήν την εξαθλίωση.
Ποιοί με όρισαν να γίνω
εγώ το σκοτάδι που θα σε κρύβει;
σχόλια