25 χρόνια Strangeways, Here We Come! (Kαι οι Smiths ξανά μαζί;)

Facebook Twitter
9

*UPDATE:

Ο Morrissey έχει πει πολλές φορές ότι θα προτιμούσε να φάει τους ίδιους του τους όρχεις, παρά να επανενώσει όλους τους Smiths. Επίσης έχει πει ότι δεν αποκλείει το να ξαναέπαιζε κάποτε με τον Johhny Marr.

Ε, λοιπόν: μόλις έδωσε μια συνέντευξη στην Herald Sun, όπου λέει επί λέξει:

the agents for Coachella offered a 100-per-cent vegetarian event for the following year if I would agree to headline with Johnny Marr as the Smiths. Fascinatingly they made it clear that they would 'not require' the Smiths' bass player or drummer ... which I thought certainly said something.

("οι διοργανωτές του φεστιβάλ Coachella μου πρότειναν ένα 100% χορτοφαγικό event για του χρόνου, αν δεχτώ να παίξω (ως το βασικό όνομα) μαζί με τον Johnny Marr, υπό το όνομα The Smiths. Είναι συναρπαστικό ότι ξεκαθάρισαν πως "δεν θα υπήρχε απαίτηση" να συμμετέχουν ο μπασίστας ή ο ντράμερ των Smiths, το οποίο νομίζω ότι σίγουρα λέει κάτι...")

Κάτι λέει, αλλά τι; Είναι στ' αλήθεια η πρώτη, πρώτη, πρώτη φορά που δεν αποκλείει κατηγορηματικά επανεμφάνιση των Smiths. Μάλλον το αντίθετο! Σε διάφορα δημοψηφίσματα έχουν βγει το Νο1 συγκρότημα που θα έπρεπε να επανενωθεί, και στ' αλήθεια κανείς δε νοιάζεται για τον μπασίστα ή τον ντράμερ τους. 

Μακάρι ο Morrissey κι ο Marr -25 χρόνια μετά τον τελευταίο τους δίσκο-, να ξαναβρεθούν, έστω και για λίγο, ξανά μαζί... 


Την περασμένη Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου συμπληρώθηκαν 25 χρόνια από την κυκλοφορία του Strangeways, Here We Come. Του δίσκου που κυκλοφόρησε το 1987 και έβαλε τέλος στην καριέρα ενός από τα σημαντικότερα και επιδραστικότερα συγκροτήματα της ποπ-ροκ μουσικής, των Smiths.

Είχα μάθει τους Smiths ένα χρόνο πριν από το φίλο μου τον Μπάμπη, που υπήρξε μέντορας στη μουσική μου μετάβαση από τους Duran-Duran και τους Culture Club σε πιο ψαγμένα και σκοτεινά ακούσματα.

Γνωριζόμασταν από μικροί, καθώς τα σπίτια μας στη Χαλκιδική ήταν πολύ κοντά. Ζούσε σε διαφορετική πόλη αλλά τα καλοκαίρια τα περνούσαμε στο δωμάτιό του ακούγοντας μουσική. Με περνούσε μερικά χρόνια και τον θαύμαζα σαν να ήταν ο μεγάλος αδελφός που ποτέ δεν είχα.

Θυμάμαι που σημείωνα τα συγκροτήματα που ακούγαμε και όταν γύρναγα Θεσσαλονίκη έτρεχα στα δισκάδικα της πόλης και ξόδευα το χαρτζιλίκι μου αγοράζοντας άλμπουμ σε κασέτες, αφού ακόμα πικάπ δεν είχα.

Έτσι λοιπόν μια φθινοπωρινή μέρα του 1987, πήγα στο πατάρι του Stereodisc με μισή καρδιά, γιατί ήξερα ότι οι Smiths είχαν διαλυθεί, να αγοράσω το τελευταίο άλμπουμ του γκρουπ που μαζί με τους Cure και τους Siouxsie and the Banshees στιγμάτισαν ανεπανόρθωτα την εφηβεία μου.

Το μόνο τραγούδι του δίσκου που είχα ακούσει ως τότε ήταν το Girlfriend in a Coma, και για πρώτη φορά τολμώ να ομολογήσω ότι το βρήκα πολύ απλοϊκό και θεωρώ ότι είναι από τα πιο αδύναμα κομμάτια των Smiths. Είχα λοιπόν μεγάλη αγωνία μήπως και το τελευταίο άλμπουμ του αγαπημένου μου συγκροτήματος δεν ήταν και τόσο καλό.

Ευτυχώς διαψεύστηκαν οι φόβοι μου. Το άλμπουμ ήταν γεμάτο διαμάντια. Mουσικά και στιχουργικά. Όπως το A Rush and a Push and the Land Is Ours με τον καταπληκτικό στίχο: Oh, but don't mention love I'd hate the pain of the strain all over again, το I Started Something I Couldn't Finish, το Stop Me If You Think You've Heard This One Before, το πανέξυπνο Paint a Vulgar Picture, το Unhappy Birthday που για κάποια καλοκαίρια μετά, με την Κατερίνα και την Φένια το πηγαίναμε σε κασέτα στην τοπική ντίσκο Αφροδίτη στη Χαλκιδική για να το βάλει στα γενέθλια της πρώτης, και τέλος το αριστουργηματικό Last Night I Dreamt That Somebody Loved Me που ούτε και εγώ ξέρω πόσες φορές έχω κλάψει ακούγοντας το.

Πέντε μήνες αργότερα, μια καινούργια καριέρα θα άρχιζε. Σε πείσμα όλων αυτών που έλεγαν ότι δεν θα καταφέρει τίποτα χωρίς τον Johnny Marr, ο Morrissey κυκλοφορεί το πρώτο σινγκλ Suedehead και ένα μήνα αργότερα το υπέροχο άλμπουμ Viva Hate.

Trivia1: Στο εξώφυλλο του Strangeways, Here We Come είναι ο ηθοποιός Richard Davalos. Ο Morrissey ήθελε να χρησιμοποιήσει για εξώφυλλο ένα καρέ με τον Harvey Keitel από την πρώτη ταινία του Martin Scorsese Who's That Knocking at My Door, αλλά ο Keitel αρνήθηκε.

Trivia2: Το πιάνο που ακούγεται στο Death of a Disco Dancer: είναι η μία και μοναδική φορά που ο Morrissey έπαιξε κάποιο όργανο σε τραγούδι των Smiths.

Trivia3: Το βίντεοκλίπ για τα Stop Me If You Think You've Heard This One Before και I Started Something I Couldn't Finish είναι το ίδιο. Η δισκογραφική εταιρία σκόπευε να κυκλοφορήσει σε σινγκλ το πρώτο κι έτσι έφτιαξε το βίντεοκλιπ με τους ποδηλάτες σωσίες του Morrissey.

Τότε όμως στη Μεγάλη Βρετανία έγινε το περίφημο μακελειό του Hungerford (ένας 27χρονος οπλισμένος με δύο όπλα σκότωσε 16 άτομα και τραυμάτισε σχεδόν άλλους τόσους – και μετά αυτοκτόνησε).

Και επειδή το Stop Me... περιλάμβανε τον στίχο “plan a mass murder” και απαγορεύτηκε απ' το ραδιόφωνο του BBC, η εταιρία αποφάσισε να το βγάλει μόνο στον υπόλοιπο κόσμο – στην Βρετανία βγήκε λοιπόν το I Started Something..., που “κληρονόμησε” το βίντεοκλιπ του Stop Me...

 

Trivia4: Οι πιο ενδιαφέρουσες διασκευές στο Last Night I Dreamt That Somebody Loved Me. 

#####

9

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ

σχόλια

5 σχόλια
Σόρρυ josefk. Αυτό το wanker είναι τελείως άδικο. Και δείχνει ότι δεν έχεις ιδέα από τα facts της υπόθεσης. Εσύ επαναλαμβάνεις τους ισχυρισμούς της μίας πλευράς που ΚΑΤΕΡΡΕΥΣΑΝ στο δικαστήριο.Αλλά η δικαιολογία έτοιμη. λανθασμένη η απόφαση του δικαστηρίου. αφού δεν είπες και πουλημένο το δικαστή πάλι καλά, ο οποίος τα ψαλε μια χαρά στο μοζζερ - αλλά θα τα ξέρεις αφού είδες τα facts. Θυμίζω μόνο ότι facts είναι αυτά που βγάζει ένα δικαστήριο και όχι ό,τι ισχυρίζεται ο καθένας. αλλά είπαμε σε μερικούς όλα δικαιολογούνται.Το Mike Joyce τον έχω γνωρίσει από κοντά. Είναι ένας αξιοπρεπέστατος άνθρωπος, που παρά τα όσα έχει τραβήξει από τον απερίγραπτο ώρες ώρες Μ, λέει τα καλύτερα για αυτόν. Ευτυχώς πάρα πολλοί άνθρωποι το αναγνωρίζουν αυτό και δεν πέφτουν στην παγίδα του τσιτάτου για να διατρανώσουν τη λατρεία τους για το θεό ΜΟΖ. Τον οποίο αν τον λάτρευαν πραγματικά θα του έριχναν δύο καμτσικιές στον κ..ο, για να τον γλυτώσουν από πολλά αλλά ιδίως από το σημερινό κατάντημα.Φιλικά από μία συνφαν
ναι σιγά μην σκοτωθούμε κιόλας! θα τα λέγαμε ωραία και καλά (ομολογουμένως σε έντονο ύφος) και θα πρήζαμε το dj στις παραγγελιές.μια χαρά. cheers!
Bloody wanker επειδή δεν κάθησε να τον "μπιπ" ο Μοζ και ο Μαρ και διεκδίκησε τα οφειλόμενα σε αυτόν. Μάλιστα. Με λίγα λόγια, σε μερικούς όλα επιτρέπονται.Και συγνώμη αλλά ο ήχος των Smiths χρωστάει πάρα πολλά στο μπάσο του Andy και τα ντραμς του wanker... Οπότε κύριε αρθρογράφε, είναι πολύ βασικό να είναι και οι 4 στο reunion.
Δεν θα είναι ποτέ και οι 4 σε ένα πιθανό ριγιούνιον. Ο ίδιος ο Morrissey έχει πει σε ντοκιουμένταρι που έγινε για τον ίδιο ότι είχε σοκαριστεί τόσο από την κίνηση του Joyce όσο κι από την λανθασμένη απόφαση του δικαστηρίου. Και ότι εύχεται τα χειρότερα για τον Joyce για την υπόλοιπη ζωή του. Νομιιιίζω ότι δεν θα ήταν και ο πιο χαρούμενος άνθρωπος να βρίσκεται στην ίδια σκήνη με τον άνθρωπο για τον οποίο νιώθει έτσι.Και δεν είπα τίποτα για το μπάσο του κυρίου Andy. Αλλά δεν θα άλλαζε κάτι στον ήχο των Σμιθς με κάποιον άλλον ντράμερ...Και δεν του όφειλαν ΤΙΠΟΤΑ. Διάβασε τα facts. Όλα ήταν συμφωνημένα από πάντα μεταξύ τους, για το τι αναλογεί στον καθένα, αλλά όχι επίσημα καταγεγραμμένα στα χαρτιά. Αυτό το παραθυράκι βρήκε ο Joyce για να ζητήσει περισσότερα. Αλλά έτσι είναι. Κάποιοι είναι άπληστοι. Get over it.
έχει ξεκινήσει κόμικς από Έλληνα κομίστα που εξιστορεί καθημερινά online τα πρώτα χρόνια των Smiths... αξίζει να το δείτε (έχει κάνει ντόρο στους φανς):www.socomic.gr/tag/tales-of-the-smiths