Είναι σαν κάποιος να κάνει (κακή) φάρσα. Είναι λες και ξαφνικά κάποιος να έβαλε σκοπό να εξαφανίσει όλα τα είδωλα των παιδικών σου χρόνων για να σε κάνει να συνειδητοποιήσεις άγαρμπα ότι είμαστε άπαντες θνητοί με κοινή μοίρα: το θάνατο. Ακόμα και αυτοί που κάποτε αποκαλούσες «θεούς» και πίστευες ότι θα ζήσουν για πάντα.
Ο Prince ήταν ο πιο μεγάλος ποπ σταρ της δεκαετίας του ’80, ένας από τους πιο σημαντικούς Αμερικάνους μουσικούς των τελευταίων 40 χρόνων και μια ιδιοφυΐα -που, όπως όλες οι ιδιοφυΐες, δεν μπορούσε να διαχειριστεί την ιδιαιτερότητά του και έχανε το μέτρο. Ένα χαρισματικό άτομο που έγραφε μουσική και στίχους, τραγουδούσε, έπαιζε όλα τα όργανα μόνος του, μάζευε γύρω του ταλαντούχους ανθρώπους που τον πλαισίωναν σε μια «μωβ αυλή» στα στούντιο της Paisley Park και δημιούργησε έναν ήχο που σημάδεψε τα ’80s με σπουδαίους δίσκους, συναυλίες-εμπειρίες και μέτριες ταινίες -που όμως σώζονταν από τη μουσική του. Ο ήχος της Μινεάπολης δεν θα είχε υπάρξει χωρίς τον ίδιο και την «αυλή» του, και το μπαράζ των τεράστιων επιτυχιών που από το 1979 μέχρι και το 1995 εμφανίζονταν ασταμάτητα στους πίνακες επιτυχιών έφτιαξαν ξεχωριστό μουσικό είδος. Τι να πρωτοθυμηθείς από τις πρώιμες επιτυχίες του, το πρωτόγονο και σέξι I Wanna be Your Lover, το 1999/Little Red Corvette το διπλό single που ήταν η πρώτη επιτυχία του και εκτός Αμερικής, τις σαρωτικές επιτυχίες του Purple Rain που έγινε ένα από τα πιο εμπορικά άλμπουμ όλων των εποχών (το soundtrack της ομώνυμης ταινίας που τον έκανε superstar). Το When Doves Cry, ένα από τα πιο ωραία ποπ τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ.
Ο Prince ήταν ο πιο μεγάλος ποπ σταρ της δεκαετίας του '80, ένας από τους πιο σημαντικούς Αμερικάνους μουσικούς των τελευταίων 40 χρόνων και μια ιδιοφυΐα -που, όπως όλες οι ιδιοφυΐες, δεν μπορούσε να διαχειριστεί την ιδιαιτερότητά του και έχανε το μέτρο
Η περίοδος μετά το Purple Rain ήταν η καλύτερη εποχή του δημιουργικά, και για είκοσι χρόνια δεν έπαψε ποτέ να βγάζει καλή μουσική, παρόλο που από ένα σημείο και έπειτα έμοιαζε να έχει αποτρελαθεί εντελώς. Κάποια στιγμή άλλαξε και το όνομά του και το αντικατέστησε με το σύμβολο της αγάπης και πριν από καναδυο χρόνια εξαφάνισε από το YouTube -και κάθε ιντερνετική πλατφόρμα- τα βίντεό του λες και προσπαθούσε να σβήσει κάθε ίχνος της ιστορίας του.
Γεννήθηκε στη Μινεάπολη και άρχισε να γράφει τα δικά του κομμάτια όταν ήταν 7 χρονών. Στα 19 είχε φτιάξει με τον ξάδερφό του τους 94 East και ηχογραφούσαν μαζί τραγούδια. Το πρώτο άλμπουμ του ήταν το For You το 1978, ενώ το επόμενο άλμπουμ του που είχε τίτλο το όνομά του έγινε πλατινένιο βγάζοντας δυο μεγάλες επιτυχίες: Why You Wanna Treat Me So Bad?" και "I Wanna Be Your Lover". Με τα τρία επόμενα άλμπουμ του καθιέρωσε τον ήχο που έγινε στην πορεία χαρακτηριστικός και αναγνωρίσιμος, με ανδρόγυνα φωνητικά, φαλτσέτα, σόλα στην κιθάρα και στίχους με σεξουαλικά υπονοούμενα, σε έναν ακαταμάχητο συνδυασμό φανκ, ροκ και χορευτικής μουσικής που έφτασε στο απόγειο στο Purple Rain. To 1984 ονόμασε το συγκρότημά του The Revolution και μέσα σε μερικούς μήνες έγραψε τραγούδια και έκανε παραγωγή σε ένα σωρό ονόματα (με το όνομά του ή ψευδώνυμο) που σάρωναν τα τσαρτ. Από την Sheena Easton, την Chaka Chan, την Sheila E, μέχρι τις Bangles η παρέλαση των χιτ στο «χαρέμι» που είχε πάντα γύρω του δεν είχε τελειωμό. Έγραψε ακόμα και την πιο μεγάλη επιτυχία της Shinead O’ Connor, το Nothing Compares 2U για έναν ξεχασμένο δίσκο των Family (ίσως την μόνη αποτυχημένη δουλειά του εκείνης της περιόδου).
Η συνέχεια ήταν εντυπωσιακή. Με το Around the World in a Day συνέχισε να σαρώνει με πιο ψυχεδελικούς ήχους, ενώ στο Parade (το σάουντρακ για μια κακή ταινία του, το Under the Cherry Moon) ανάμεσα στα άλλα έγραψε και ένα από τα πιο διαχρονικά κομμάτια του, το Kiss. To αποκορύφωμά του δημιουργικά ήταν ένας διπλός δίσκος που ήταν γεμάτος πολιτικές αναφορές και κοινωνικά μηνύματα δίπλα σε έντονα σεξουαλικά τραγούδια, ένα αριστουργηματικό άλμπουμ που σημάδεψε το δεύτερο μισό των ’80s, το Sign O the Times. Το ομώνυμο κομμάτι και το The Cross συμπλήρωναν ερωτικούς ύμνους όπως το If I was Your Girlfriend και το I Could Never Take The Place of Your Man. Ακολούθησε το Lovesexy με το Alphabet Street και μετά το σάουντρακ του Batman με το οποίο αποχαιρέτησε ένδοξα μια χρυσή δεκαετία.
Από κει και πέρα έβγαλε αρκετές δουλειές με εξαιρετικές στιγμές και επίσης απίθανα singles αλλά τα ’90s δεν συγκρίνονται με την προηγούμενη δεκαετία σε κανένα επίπεδο. Με τους New Power Generation έχασε το μέτρο εντελώς, άρχισε να υπογράφει με ένα σύμβολο που δεν μπορούσε να προφέρει κανείς και ξεκίνησε να κυκλοφορεί απανωτά άλμπουμ για να ολοκληρώσει τις υποχρεώσεις που είχε με την Warner Bros και να αποδεσμευτεί από την εταιρία. Από το 1994 μέχρι το 1996 κυκλοφόρησε πέντε δίσκους και το 1998 υπόγραψε στην Arista. Από το 2000 ξαναέγινε Prince, πετώντας το ακατανόμαστο σύμβολο. Από το 2000 μέχρι πέρσι κυκλοφόρησε 15 ακόμη δίσκους που απλά επιβεβαίωναν την ιδιοφυΐα του, αλλά με ελάχιστη (ή καθόλου) εμπορική επιτυχία.
Καθιέρωσε τον ήχο που έγινε στην πορεία χαρακτηριστικός και αναγνωρίσιμος, με ανδρόγυνα φωνητικά, φαλτσέτα, σόλα στην κιθάρα και στίχους με σεξουαλικά υπονοούμενα, σε έναν ακαταμάχητο συνδυασμό φανκ, ροκ και χορευτικής μουσικής που έφτασε στο απόγειο στο Purple Rain.
Ανδρόγυνο, αμφιλεγόμενη φιγούρα, ένας γίγαντας 1,60 που στη σκηνή αποκτούσε τεράστιες διαστάσεις, με φήμες ότι μερικές από τις πιο ωραίες γυναίκες του σινεμά και της μουσικής είχαν υποκύψει στη γοητεία του (Kim Basinger, Madonna, Vanity, Sheila E., Carmen Electra, Susanna Hoffs, Anna Fantastic, Sherilyn Fenn, Susan Moonsie των Vanity 6, Apollonia 6), φανατικά χορτοφάγος, μάρτυρας του Ιεχωβά, με μια ακατανόητη εμμονή να μην υπάρχει η μουσική του ιντερνετικά και μια αδυναμία στις συντομογραφίες στους τίτλους και στα νούμερα.
Παρόλο που οι δίσκοι του μετά τις αρχές των ’90s δεν ξαναπέρασαν σε τόσο μεγάλο κοινό δεν έμεινε ποτέ στην αφάνεια, ήταν πάντα πρωτοκλασάτο όνομα και όλοι ανυπομονούσαν για τις ζωντανές εμφανίσεις του, ο μύθος που έχτισε δεν ξέφτισε παρόλα τα καπρίτσια και τις τρέλες του, και ακόμα και όταν έφτανε στα όρια του γελοίου, παράβλεπες κάθε υπερβολή του. Για κάποιον μυστηριώδη λόγο ο Prince δεν έχασε ποτέ το star quality του, δεν έχασε ποτέ το σεβασμό των οπαδών του και έγινε το σημείο αναφοράς για δυο γενιές μουσικών, επηρεάζοντας όσο λίγοι τα νέα πράγματα. Αυτό ήταν και το πιο μεγάλο κατόρθωμά του. Ούτε οι 100 εκατομμύρια δίσκοι που έχει πουλήσει, ούτε όλα τα είδη βραβείων της μουσικής βιομηχανίας που έχει κερδίσει, ούτε οι αμέτρητες –κυριολεκτικά- επιτυχίες του. Σήμερα που έπεσε σαν κεραυνός η είδηση του θανάτου του, όσοι τον έζησαν την εποχή της δόξας του θα τον θυμούνται ως την πιο σημαντική μορφή της μουσικής που έβγαλε η Αμερική τις προηγούμενες δεκαετίες. Ξεχνώντας και τρέλες και καπρίτσια.
Ήταν πραγματικά σπουδαίος.
Επίσης η συστηματική απόσυρση της μουσικής του από το ίντερνετ, μια μάχη που επίσης κρατούσε πολλά χρόνια κι όχι μόνο 2-3, γινόταν με το σκοπό να πιέσει τις εταιρίες που χρησιμοποιούν υλικό καλλιτεχνών, όπως το Youtube, να αποδίδουν πληρωμές για πνευματικά δικαιώματα ώστε να μπορούν κι οι μουσικοί να ζουν από την εκμετάλλευση της δουλειάς τους. Το Youtube όταν ξεκίνησε ήταν καθαρά πειρατικό σάιτ, τι νομίζετε απ'την καλή του την καρδιά άρχισε να πληρώνει; Κάποιοι αγωνίστηκαν για να φέρουν τα πράγματα σε αυτή την κατεύθυνση, ανάμεσά τους απ'τοους πρώτους και ο Prince, κακοκαρδίζοντας μάλιστα πολλές φορές και φαν κάποιοι από τους οποίους στράφηκαν εναντίον του και προσπαθούσαν να του κολλήσουν και τη ρετσινιά του τρελού, του άπληστου, κλπ.