(Καλοπροαίρετα κατά το δυνατόν, ή, όσο έστω όσο καλοπροαίρετη είναι η (μη) διάθεση ρηχού αντικληρικαλισμού... Ευχαριστώ εκ των προτέρων…)Η Εκκλησία για να «καταπραΰνει την αγωνία των στερημένων», όπως μας λέτε, οφείλει να μην φεύγει από κάποιες θεμελιώδεις της αρχές που την ξεχωρίζουν έστω από ένα υποκατάστατο του ικά. Μπορεί να παροτρύνει να κοπούν τα χειροφιλήματα, τα προσκυνήματα (έγινε ήδη), οι συναθροίσεις (έγινε), οι ακολουθίες της Σαρακοστής δηλ. των Χαιρετισμών, του αποδείπνου και των εσπερινών ακόμη και συστάσεις για τον Αγιασμό και το Ευχέλαιο (έγινε και αυτό, στην Αμερική στα μεσόγεια ίσως και αλλού), τα κατηχητικά ( γίνεται ήδη) αλλά δεν μπορεί να σταματήσει να χορηγεί την Θεία Ευχαριστία, με το πρόσχημα της καθαυτό μόλυνσης. Πώς να το κάνουμε.ΕΤΣΙ ΑΚΡΙΒΩΣ καταπραΰνει «τον λαό της» με την παρήγορη συμμετοχή στο κοινό ποτήριο, και την αληθινή και ουχί συμβολική μετάληψη σώματος και αίματος Χριστού, απαράλλακτως εδώ χιλιάδες χρόνια, δια μέσου λοιμών, αρρωστιών (πολύ-πολύ χειρότερων του τωρινού) σεισμών και καταποντισμών, πολέμων, μετακινήσεων, προσφυγιάς, αλώσεων, μαρτυρίων, και και και…. Μάλλον από εκεί ακριβώς αρχίζει η λεγόμενη ποιμαντική τηςΤο άρθρο σας, αν ενδιαφέρεστε όντως να υποδείξετε στην Εκκλησία πώς να καταπραΰνει τον λαό της αυτοαναιρείται όσο παράξενο και εάν ακούγεται αυτό.(Καμία διάθεση ψευδοεπιστήμης, καμία στείρα μεταφυσική, παρακαλώ και πάλι να δημοσιευθεί στον δημόσιο διάλογο. Ευχαριστώ)