"...δεν μπορεί ομως ποτέ να είναι "φύσει" αισιόδοξοι η ''φύσει''απαισιόδοξοι". Ποια σχολή σκέψης ακολουθείς; Εγώ ακολουθώ τη λεγόμενη "σανανθική", κρίνω δηλαδή με βάση τον εαυτό μου. Μέσα στη μακάρια ξανθιά "ασχετοσύνη" μου συνεχίζω να πιστεύω ότι είμαι φύσει αισιόδοξη, διότι αν δεν ήμουν, ίσως, isos, να μην ήμουν τώρα εδώ μαζί σας να μιλάμε σαν μια ωραία παρέα. Αν οι εμπειρίες, τα βιώματα και το περιβάλλον διαμορφώνουν τον άνθρωπο, σίγουρα δεν θα ήμουν τώρα το χαμογελαστό και θετικό πλάσμα που ξέρουν οι φίλοι και οι συγγενείς μου από μωρό παιδί. Άσε που από μικρή αναρωτιόμουν "γιατί δεν χαμογελάνε οι άνθρωποι πιο συχνά, αφού αυτό τους ομορφαίνει;" Για να το σκεφτείς αυτό, πρέπει να έχεις την τάση, δεν νομίζεις; Είχα λοιπόν την "τάση", αλλά την τελειοποίησα στην πορεία: βρήκα τους "ομοίους" μου, ξετίναξα τα βιβλία της Πολυάννας και τις ταινίες της Αλίκης, ταυτίστηκα με τη Σκάρλετ Ο'Χάρα και τον Ροβινσώνα Κρούσο και έχω χορέψει και τραγουδήσει αυτό το τραγούδι πάνω από 100 φορές:http://youtu.be/4Ad75nZSzAQκαι όλα αυτά μέχρι τα 10 μου χρόνια!:) :)
