Συγκινήθηκα με το κείμενο. Πολύ. Δεν έχω χάσει τη μητέρα μου. Σκέφτηκα να την πάρω (πάλι) ένα τηλέφωνο. Μιλάμε άλλωστε 10 φορές την ημέρα. Μετά σκέφτηκα ότι η δική μου η μάνα όπως και πολλών άλλων δεν είναι αυτή η μάνα που περιγράφεται στο άρθρο. Δεν είναι η μάνα ουραγός ή η μάνα αγκαλιά, αλλά η μάνα κατήγορος και ηθελημένα σε απόσταση. Είναι κρίμα να θυμάμαι από τη δική μου τη μάνα μόνο μία φορά να με αγκαλιάζει παρηγορητικά στην ενήλικη ζωή μου (και είμαι 40). Πιο πολύ απ' όλα λυπάμαι που αν (όταν) τη χάσω, θα αισθάνομαι όπως ο αρθρογράφος γιατί εγώ τουλάχιστον είμαι σαν αυτό το παιδί. Και το σίγουρο είναι ότι είμαι σαν τη μαμά του άρθρου στα δικά μου τα παιδιά.