Προς σχόλιο των 06:05:
Δεν θα διαφωνήσω εντελώς μαζί σας ως προς το πνεύμα και τη ρεαλιστικότητα του σχόλιού σας.
Ωστόσο δεν συμμερίζομαι την απαισιοδοξία του και το τετελεσμένο.
Όταν σε παλιότερη εξομολόγηση μιας γυναίκας που μιλούσε για χρόνια μοναξιά εδώ σε αυτή τη στήλη είχα γράψει ότι θα ήταν καλό να αγαπήσει τη μοναξιά της, να προσπαθήσει να αντέξει γιατί πράγματι για εντελώς μοναχικούς ανθρώπους μπορεί να είναι ακατόρθωτη η γνωριμία και σύναψη σχέσης (αφήνοντας όμως μια χαραμάδα ελπίδας όπως κάνω πάντα και αναφερόμενος γενικά σε περιπτώσεις ανθρώπων κι όχι στη συγκεκριμένη εξομολογούμενη κι επειδή πάντα τα σχόλιά μου θέλω να είναι ελπιδοφόρα αλλά και ρεαλιστικά ταυτόχρονα, να έχουν τον συνδυασμό αυτών των δύο στοιχείων) είχα λάβει απάντηση κάτω από το σχόλιό μου που με κατέκρινε έντονα και μου το γύρναγε στο προσωπικό, λέγοντας μάλιστα τη φράση: ''τι είσαι για να σε διαλέξουν, προϊόν σε κάποιο ράφι; Εσύ δεν μπορείς να υψώσεις ανάστημα και να διεκδικήσεις μια γυναίκα που γουστάρεις;''
Μαζί με άλλους χαρακτηρισμούς, μού το είχε κάνει προσωπικό δηλαδή.
Μπορώ να ψάξω να το βρω το σχόλιο αλλά βαριέμαι τώρα. Πάντως μου είχε κάνει εντύπωση.
Τέλος πάντων, ο καθένας και η καθεμιά τα λέει όπως τους βολεύει κάθε φορά.
Από εκεί και πέρα, κι εγώ μόνος είμαι χωρίς παραξενιές και ιδιοτροπίες κι έχω συγκατοικήσει στο παρελθόν κι ήταν πολύ ωραία.
Αλλά έχουμε συνηθίσει να έχουμε σε κουτάκια τις σκέψεις μας και να χαρακτηρίζουμε τους μόνους ανθρώπους ως ενιαίο σύνολο κι ότι αφού είναι μόνοι άρα θα έχουν και μια συγκεκριμένη συμπεριφορά.
Μόνος δε σημαίνει οπωσδήποτε απομονωμένος, υπάρχει διαφορά.
Παραξενιές και ιδιοτροπίες έχουν και πολλά ζευγάρια και ''σφάζονται'' γι' αυτές μεταξύ τους ή αδιαφορούν ο ένας για τον άλλο.
Το ''αγαπούλα'' είναι ωραία προσφώνηση, της Άννας της άρεσε πάντως.
Ωστόσο σέβομαι πως ο καθένας έχει τις προτιμήσεις του. Δεν αρέσουν όλα σε όλους.