Δεν θυμάμαι καθόλου, κρίμα γιατί ήταν ωραίο, ένα άρθρο που μιλούσε για το πότε αυξάνονται οι πιθανότητες να βρει κανείς τον κατάλληλο σύντροφο. Ουσιαστικά αυτό που έλεγε ήταν πως ο κατάλληλος σύντροφος είναι αυτός που δεν γεμίζει κάποιο κενό μας αλλά έρχεται σε μια περίοδο που νιώθουμε πλήρεις. Τότε λέει μπορούμε να τον αξιολογήσουμε αντικειμενικά, αποστασιοποιημένοι από το πώς λειτουργεί αυτός *μέσα* στη ζωή μας, εστιάζοντας στο ποιος είναι αυτός από μόνος του και αν αυτό που είναι, μας αρέσει. Αυτό δηλαδή που λένε πάντα, "θα έρθει όταν σταματήσεις να ψάχνεις", αλλά με μεγαλύτερη σαφήνεια.Μπορώ να το επιβεβαιώσω κι από τη δική μου εμπειρία, καθώς ο άντρας μου ήρθε σε μια περίοδο που για πρώτη φορά είχα φανταστεί τη ζωή μου απαλλαγμένη από το άγχος της, με το στανιό, συντροφικότητας αλλά πιο χαλαρή, τύπου έχω τη δουλίτσα μου, ανθρώπους που μ'αγαπούν κι ενδιαφέρονται αν είμαι καλά, την έζησα την καψούρα μου κι έκανα σεξ σαν να μην υπάρχει αύριο. Μέχρι να σκ@τογεράσω, έχω χρόνο να δω πώς θα περάσω τα στερνά μου.Στο τσατ μιλούσα γιατί πάντα μου άρεσε η επικοινωνία και οι άνθρωποι. Μου άρεσε επίσης πολύ, όταν συχνά απαντούσα σ'εκείνους που ξεκινούσαν με το "τι φοράς μωρό μου" και άλλα παρόμοια πρωτότυπα, και τους έκανα να μου λένε τελικά την καψούρα ή τον πόνο τους.Στον δικό μου μίλησα εγώ πρώτη, όπως σε όλους όσους μιλούσαμε μετά για καιρό, γιατί μου είχε αρέσει το ουδέτερο και ήπιο ψευδώνυμο του, αφού δεν έμοιαζε με bigtool4u ξέρω 'γω. Κάποια στιγμή, με αφορμή μια κουβέντα μου, με ρώτησε αν δεν είμαι σε σχέση επειδή προτιμώ τη μοναχικότητα. Και του απάντησα αρκετά απότομα, κάπως απόλυτα και επηρμένα ίσως, αλλά επίτηδες όλα αυτά γιατί μέχρι εδώ ήμουν που ως τότε έβαζα τους άλλους πάνω από μένα, ότι είμαι μόνη γιατί θέλω ο σύντροφος μου να μ'έχει κορώνα στο κεφάλι του, να είμαι το κέντρο του κόσμου του, να μην έχει μάτια για τίποτα άλλο, να κοιμάται και να ξυπνάει με τη σκέψη μου και επειδή δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρχει τέτοιος άνθρωπος, προτιμώ να είμαι μόνη μου. Με ρώτησε λοιπόν, ενοχλημένος όσο να πεις από την παράνοια και το παραλήρημα αλλά και τη σιγουριά μου, τι προσφέρω εγώ για να απαιτώ αυτή την αποκλειστικότητα Του απάντησα "μα ακριβώς τα ίδια που ζητάω. Γι'αυτό τα ζητάω, επειδή δε θέλω λιγότερα απ'όσα δίνω". Λοιπόν νομίζω ήταν κομβικό σημείο αυτό στη γνωριμία μας, [που δεν ξεκίνησε γκομενικά, ίσα-ίσα. Είχε μια φωτο στο φμπ, σαν θείος σε μπουζούκια. Όταν τον είδα από κοντά ήταν γκομενάκι που παρακαλούσα από μέσα μου να κάνει κίνηση, γιατί εγώ ως τότε τον είχα στο δε μας παρατάς κι εσύ, άντρα] γιατί είπα φωναχτά ό,τι έλεγα όταν κοιτιόμουν στον καθρέφτη, ξέροντας πόσο ρεαλισμό και πόση υπερβολή είχε η σκέψη μου. Και εκείνος μου έδειξε ότι έχει όση υπομονή και αυτοπεποίθηση χρειαζόταν να έχει ο ιδανικός, για μένα, σύντροφος. Αφού γνωριστήκαμε, φυσικά έπεσα στα πατώματα (του το είπα χρόνια μετά), γιατί ήταν όλα μάταια, μας χώριζαν χιλιόμετρα, υποχρεώσεις, κολλήματα του μυαλού μου και πραγματικά κολλήματα. Και είπα θα τον πάρω τηλ. και θα πω τέρμα, μη χάνουμε χρόνο τζάμπα. ΕΥΤΥΧΩΣ ξύπνησα το πρωί και σε μια αναλαμπή της πρωινής λιακάδας του μυαλού σκέφτηκα ότι μέχρι τα Χριστούγεννα που είπαμε να ξαναβρεθούμε, μιας και τόσο ωραία είχαμε περάσει, μπορούμε να επικοινωνούμε, δεν είπε κανείς να παντρευτούμε στο μεσοδιάστημα.Οπότε αυτόν τον λόγο θα σας πω, κι άλλον κανένα:Σκέψεις, αίμα και ούρα, μόνο τα πρωινά είναι έγκυρα. Αυτά τα εμπιστεύεστε.
