Princeδεδομένου ότι οι πρόγονοι του κλάδου ήταν η leather gay community δεν θεωρώ ότι είσαι τόσο άσχετος όσο θεωρείς ότι είσαι. Βέβαια είσαι αρκετά μικρότερος κι έτσι αυτά ίσως φαίνονται ελαφρώς "παπουδίστικα". Εσύ θα κρίνεις. Για να απαντήσω.Δεν νομίζω ότι 25χρονες κοπέλες παρακολουθούν κάτι τραβηγμένο σε ακραίες συνθήκες/απαιτήσεις πολύ ειδικού ή ενδεχομένως ψυχοπαθογενούς κοινού (μακριά από μας).Οι περισσότερες mainstream τσόντες σήμερα άλλωστε περιλαμβάνουν στοιχεία μιας κάποιας βίας προς τις γυναίκες. Είναι τάση όπως φαίνεται και έχει ξεσηκώσει κι αρκετή συζήτηση και δικαιολογημένα. (Και θα το αναλύσω) Όταν πέσεις σε αισθησιακούς και λελογισμένους συντελεστές αυτή η βία ερωτικοποιείται. Ένα τράβηγμα μαλλιών που γίνεται με πάθος κι όχι άγαρμπα να της σπάσεις τον σβέρκο, και κάνει τον λαιμό να λυγίζει just right, έχει τον τρόπο του να ελκύει μερίδα του κοινού. Το ίδιο ακριβώς ενσταντανέ ντυμένο μπορεί άνετα να είναι μέρος μιας απολύτως mainstream σειράς στην τηλεόραση και να μην σηκώνεται κανένα φρύδι! Παράδειγμα που θα εκτιμήσει η Λένα: Μad Men, Peter και Peggy όταν κάνουν σεξ στο γραφείο στον 1ο κύκλο. Δείτε το άλλη μια φορά.https://www.youtube.com/watch?v=CVxtgmwSvj4Αυτό που ερωτικοποιεί το τράβηγμα εν προκειμένω είναι ότι "ο χρόνος σταματάει". Παρατηρείστε το. Μένει επί κάποια δευτερόλεπτα τραβώντας τα μαλλιά. Μια βασική παράμετρος στο bdsm είναι ακριβώς η διαστολή του χρόνου. Όμως δεν είναι όλοι καλλιτέχνες. Όταν πέσεις σε τσόντα με διεκπεραιωτικούς και αναίσθητους συντελεστές η βία αυτή δείχνει απρόσωπη και απωθητική. Ο άλλος της χώνει τον φαλλό του στο μάγουλο κι είναι λες και θα της σκιστεί το δέρμα και την βλέπεις ότι δεν το απολαμβάνει. Αυτό γρήγορα γίνεται ξενερωτικό για την θεατή που βάζει τον εαυτό της στην θέση του θηλυκού μέλους. Επειδή κατά βάθος όσο κι αν θέλει να "υποφέρει" θέλει και να περάσει καλά. Έντονα μεν (υπερ-άγγιγμα) αλλά καλά. Επειδή ακριβώς η απεικόνιση της βίας είναι φτιαχτή (δεν ασκείται πραγματική βία αλλά γίνεται "μίμηση βίας" κατά τον τραγικό τρόπο της Αριστοτέλειας υποκριτικής/Ποιητικής), ωστόσο η βία είναι κάτι στο οποίο έχουμε παιδιόθεν το ένστικτο και το κοινωνικό αντανακλαστικό να αντιδρούμε, χρειάζεται να την εκλογικεύσουμε ώστε να μπορέσουμε να διαχωρίσουμε την θέση μας από αυτήν.Κι εδώ ίσως έρχεται και η λεπτή γραμμή που την χωρίζει από την κακοποίηση. Η οποία δεν είναι ΟΚ ποτέ. Και δεν ξέρω αν το πάλεμα στα πατώματα ήταν για να εκτονωθεί αντρίλα (σαν τα παιδιά) οπότε ήταν υγιές ή αν ελλόχευαν κρυμμένες κόντρες αποδοχής. Αυτό το ξέρεις μόνο εσύ Prince. Eπανέρχομαι λοιπόν. Βλέποντας έναν άνθρωπο να τον χτυπούν στον δρόμο το βασικό μας ένστικτο είναι να σταματήσουμε την βία. Δεν εξετάζουμε πώς και γιατί. Η βία είναι απειλητική! "Βάζουμε πάγο" άμεσα. Καδράροντας την βία όμως σε ερωτικό επίπεδο (και μάλιστα σε εγκεφαλικό επίπεδο, όπως σε μια ταινία ή σε μια σειρά) αφήνουμε το φυσικό σαδιστικό ένστικτο και την σκοτεινή μας πλευρά να απελευθερωθεί και να το "απολαύσει" επειδή εκλογικεύουμε ό,τι βλέπουμε ξέροντας εξαρχής πως είναι ψέμματα. Κάποτε υπήρχε η υποψία ότι η υπερέκθεση στην τηλεοπτική βία θα έκανε τον άνθρωπο τελείως αναίσθητο στην πραγματική. Σύγχρονες μελέτες δείχνουν ότι σε μια πραγματικότητα όλο και πιο δεινή η εκτόνωση που προσφέρει η ψεύτικη βία είναι ίσως ευεργετική, τουλάχιστον για τον απλό συνηθισμένο άνθρωπο κι όχι τον ψυχοπαθή δολοφόνο με το πριόνι (ο οποίος είναι ήδη χαλασμένος και δεν περιμένει το τηλεοπτικό προϊόν για να βγει παγανιά να σφάξει κόσμο).Για να φέρω ένα καθημερινό παράδειγμα εκτός τσόντας. Υπάρχει ολόκληρο blog στο Tumblr με ετικέτα "whump" για έναν υπερδημοφιλή ήρωα λογοτεχνικών έργων και τηλεοπτικών σειρών (και μιας πιο πρόσφατης συγκεκριμένα) που ηδονίζεται να απεικονίζει σε άπειρα jpg και gifs τον εν λόγω ήρωα να βασανίζεται. Τις τρώει, χτυπάει, πέφτει κάτω, είναι έτοιμος να αυτοκτονήσει, είναι στο νοσοκομείο, τον μαστιγώνουν ή πάνε να τον στραγγαλίσουν...the works! Η ματιά του θεατή είναι ηδονοβλεπτική. Το καδράρισμα του ηθοποιού είναι ηδονοβλεπτικό. Ο σκηνοθέτης "παίζει" με την βία και με το σαδιστικό μας ένστικτο (ο μαζοχισμός είναι ανεστραμμένος σαδισμός) ώστε να μας κάνει αφενός να εκλύσουμε από το σκοτεινό μέσα μας (και να "καθαρθούμε" ζώντας το με ασφάλεια σε οριοθετημένο περιβάλλον "στα ψέμματα") κι αφετέρου να συμπονέσουμε, δηλαδή να πονέσουμε μαζί του ταυτιζόμενοι με τους δικούς μας πόνους και να ελεήσουμε. Αυτό δεν είναι η πεμπτουσία της Αριστοτελικής κάθαρσης; "Δι'ελέου και φόβου περαίνουσα των τοιούτων παθημάτων κάθαρση"; Α γειά σου!Η κοπέλα της ερώτησης επομένως μπορεί να βλέπει ένα βιντεάκι του kink.com (που είσαι Double Helix!) και εμπνέεται να αναπαραστήσει μια σκηνή που την εξάπτει σε εγκεφαλικό επίπεδο. Μια σκηνή που όπως σωστά αναφέρεις Prince την ελέγχει σε μεγάλο ποσοστό η ίδια. Bottomάρει και θέτει κάποια όρια: ναι στο τράβηγμα μαλλιών πχ. αλλά όχι στα χαστούκια στο πρόσωπο. Ναι στην βίαιη διείσδυση αλλά όχι στο αλίπαντο οπίσθιο. Ναι στο βίαιο τσίμπημα ρώγας ή το πυγοράπισμα αλλά όχι στον εικονικό στραγγαλισμό (είναι κι επικίνδυνο αυτό). Παραδείγματα φέρνω φυσικά. Ό,τι εξιτάρει τέλος πάντων τους παίκτες. Ουφ...ολόκληρο meta έγραψα αλλά κι ένας αν είδε τα πράγματα με διαφορετική ματιά αξίζει τον κόπο.