Warhol_Cars*

Είναι γνωστή η γουορχολική εμμονή του ποπ επανασχεδιασμού της ταυτότητας trademark αντικειμένων-φετίχ του καπιταλισμού. 

Αποτέλεσε άλλωστε για τον Γουόρχολ μια συνεχή πηγή έμπνευσης στην οποία επέστρεφε συχνά στις διάφορες φάσεις της καλλιτεχνικής καριέρας του.

Φήμη-ύλη-θάνατος. Αυτοί ήταν οι άξονες που διέτρεχαν όλο το έργο του. Την καρδιά δηλαδή της αμερικάνικης πολλαπλότητας έτσι όπως αυτή διαμορφώθηκε στον 20ο αιώνα.

Ενώ θυμόμουν τα πολύ χαρακτηριστικά car-crashes του από τα 60ς, στα οποία διερευνούσε την έλξη που του ασκούσαν αυτοκινητιστικά ατυχήματα με αφορμή ειδήσεις που διάβαζε, δεν θυμόμουν καθόλου μια σειρά από τα τελευταία έργα του λίγο πριν πεθάνει στην οποία μια γνωστή αμερικάνικη αυτοκινητοβιομηχανία του είχε αναθέσει να δημιουργήσει πίνακες με αποκλειστικό θέμα τα αυτοκινητά της. Η συμφωνία ήταν να φτιαχτούν 70 έργα άλλα μέχρι την εισαγωγή του στο νοσοκομείο το 1987 είχε προλάβει να φτιάξει γύρω στα 35.

Η σειρά βέβαια έμεινε ημιτελής λόγω του θανάτου του αλλά αυτά τα γουορχολικά πορτρέτα αυτοκινήτων παρέμειναν για να μας υπενθυμίζουν πως στο γουορχολικό σύμπαν ο νεκρός ποζάρει ως κάτι αειθαλές ακριβώς για να ειρωνευτεί την αιωνιότητα.

Υπάρχει άραγε κάτι πιο νεκροφανές από μια μάζα σίδερα με ρόδες αναρωτιέμαι; Τα συντρίμμια του νεωτερικού ανθρώπου στον 20ο αιώνα μέσα στα πλαίσια αυτής της πενθητικής μάζας κινήθηκαν. Ο Γουόρχολ με την ψυχρή ακτινογραφία του ποπ βλέμματος του αυτό το πένθος μουμιοποίησε είτε ασχολήθηκε με ανθρώπους είτε με την ύλη.

Το πένθος του μεταμοντέρνου παραληρήματος του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού. Με το βλέμμα ενός παιδιού που κοιτάζει το θάνατο κατάματα και τον εξοστρακίζει στην ποπ επιφάνεια για να μπορέσει να τον διαχειριστεί.

Κι ας πρόκειται να πεθάνει.