Η Liz Taylor περίμενε 14 ολόκληρα χρόνια για να καταφέρει να αποκτήσει μια δικιά της προσωπική version από τις περίφημες μεταξοτυπίες που δημιούργησε βασισμένος στην εικόνα της ο Andy Warhol το 1963.
Αυτό τουλάχιστον μαθαίνουμε από την ευχαριστήρια επιστολή η οποία ήρθε στο φως πριν λίγες μέρες. Στο σύντομο αυτό γράμμα η διάσημη ηθοποιός τον ευχαριστεί για τη δημιουργία του πορτρέτου καθώς και για το γεγονός πως έβαλε και την πολύτιμη υπογραφή του σε αυτό.
Elizabeth Taylor
March 21, 1977
Dearest Andy
I'm so proud I finally have your "Liz" and thank
you for signing it so sweetly to me.
I do love you.
Elizabeth or Liz
bonustrack 1
Οι 2 τους μαζί είχαν βρεθεί για μια και μοναδική κινηματογραφική φορά το 1974 στην arty ταινία του Giuseppe Patroni Griffi Identikit στην οποία η Taylor υποδυόταν μια μυστηριώδη γυναίκα που κατέστρεφε τους πάντες γύρω της (κλασσικά;-) και ο Warhol είχε ένα μικρό weird πέρασμα σε αυτή τη σκηνή στο αεροδρόμιο που βλέπεις.
bonustrack 2
Η εμμονή του Warhol με την Taylor δεν ήταν βέβαια κάτι πρωτόγνωρο για το εικαστικό του σύμπαν. Υπήρχε μια θεμελιώδη σχέση του Warhol με τους κινηματογραφικούς stars στο έργο του. Συμπύκνωναν τις αγαπήμενες του θεματικές. Φήμη-χρήμα-θάνατος.
Αποκοπτώντας τους απο το σινεματικό περιβάλλον και ενσωματωνοντάς τους στο γουρχολικό context τους μετέτρεπε σε ιδιότυπα φαγιούμ της μεταμοντέρνας εποχής μας. Χαμογελαστοί ή αγέρωχοι συνέκλιναν αοράτως σε κάτι το οποίο δε θα το ξανασυλλάβει ποτέ κανείς.
Νομίζω πως εκεί βασιζόταν και όλη η γουορχολική φιλοσοφία παρά τη παιγνιώδη ποπ αφέλεια της επιφάνειας με τη οποία μαρκέταρε πανέξυπνα το έργο του ο Warhol.
Στην υπόγεια και ακατανίκητη πραγματικότητα του θανάτου την οποία προσπαθούσε να ξορκίσει μέσα από του έργο του συνεχώς.
Ήθελε να αποδείξει δηλαδή πως ενώ εμείς τρώμε τις σάρκες μας το ποπ κύτταρο θα υπάρχει και μετά το τέλος, θα είναι ζωντανό, θα δουλεύει και θα αναπαράγεται, θα αναπαράγεται, θα αναπαράγεται.
Έχω την αίσθηση πως είχε δίκιο.
σχόλια