Ο Βασίλης Σφακιανόπουλος μού έστειλε τα παρακάτω:
"Hey you, don't tell me there's no hope at all. Together we stand, divided we fall"
Αυτό είχε πεί κάποτε ένα θρυλικό συγκρότημα. Ένα μήνυμα διαχρονικό, αλλά και επίκαιρο. Σε όποια κοινότητα και αν βρισκόμαστε, σε όποια ομάδα, όποια κατάσταση, ή όποια χώρα, πάνω απο όλα είμαστε ανθρώπινα πλάσματα. Άνθρωποι που μας χαρακτηρίζουν παρόμοια πράγματα. Τόσο διαφορετικοί, αλλά και τόσο ίδιοι. Η ταυτότητά μας είναι πρώτα αυτή και μετά ακολουθούν όλα τα άλλα, μια ηθική αξία που τείνουμε να ξεχνάμε όταν τα προβλήματα μας πολλαπλασιάζονται.
Ανθρωποι χωρίς διακριτικά, ανεμειγμένοι μέσα σε άλλα πρόσωπα, φαίνονται και γίνονται ένα με τους υπόλοιπους. Ανεξάρτητα απο το πού προέρχονται και που οδεύουν, ανεξάρτητα απο την οικονομική τους κατάσταση και την κοινωνική τους θέση μέσα στην κοινότητα την οποία ζουν. Είμαστε ένα. Θα παλέψουμε ως ένα. Θα χαιρόμαστε και θα κλαίμε ως ένα.
Βασίλης Σφακιανόπουλος, Η φωτογραφία μιας θητείας
σχόλια