[Εικόνα: έργο του Φράνσις Μπέικον]
(Καθόλου science, περίπου fiction, σίγουρα stories, για ένα κόμμα δεξιών στροφών)
Ιστορία 3Η : Ο Πρόεδρος ξυπόλητος
... Όποιος πετάει –καλή ώρα– δεν έχει πρόβλημα. Αλλά για όποιον περπατάει τα βήματα του (τον) σταματάνε στον 5ο. Εκεί που σαν τεράστια δίποδα gargoyles στέκονται οι δύο ανέκφραστοι τρομπαρισμένοι της υπηρεσίας φύλαξης VIP της Ελληνικής Αστυνομίας. Ένας να τσεκάρει τις σκάλες και ένας να «σκανάρει» το ιδιωτικό ασανσέρ του μεγαθηρίου.
Μπορείς να πεις ότι ο 5ος είναι φτιαγμένος μόνο για μύγες ή τουλάχιστον για όσους αντέχουν τις σκατοκαταστάσεις. Και το «μετά» της διακαναλικής ήταν σκατοκατάσταση. Είχαν περάσει 40 λεπτά από την επιστροφή σύσσωμου του επιτελείου από το Ζάππειο και ακόμη προσπαθούσε να στήσει το κορμί του στην καρέκλα του γραφείου του. Να μη φαίνεται σαν ξεφούσκωτο σακάκι με βιδωμένα χέρια.
ALL ODDS AGAINST
Γαμώτο! Δυο χρόνια τώρα είχε «χώσει» περί τα 100.000 ευρώ για να ορθοποδήσει το κόμμα. Και το «ευχαριστώ» ποιό ήταν; Ότι στην έναρξη των περιοδειών στην επαρχία, πέρα απ’ τα μπινελίκια, τα γιαούρτια και τους «απασφαλισμένους» πολίτες, είχε να αντιμετωπίσει και τα ανθυποδημαρχάκια της κακιάς ώρας και τα νάζια τους.
«Α, Πρόεδρε, δεν ξέρω τι συμφωνήσατε. Στο νέο Πνευματικό Κέντρο δεν μπαίνετε τόσοι νοματαίοι, ο κόσμος να χαλάσει! Φτύσαμε αίμα για να περάσουμε καινούριο παρκέ. Να μην το γδάρουν σε μια μέρα τα τακούνια των κυράδων σας. Είναι κρίμα! Τόσα λεφτά δώσαμε...».
Αν μπορούσε θα τους τσιμεντάριζε όλους. Η επίσκεψη στη Λάρισα, μην κοιτάς που δεν το πολυσυζητήσανε, ήταν σκέτο φιάσκο. Η περήφανη αγροτιά της Θεσσαλίας τους είχε γυρίσει πανυγηρικώς τον πισινό της και το ένα και μοναδικό συνεργείο που κατέφθασε απεδείχθη...
«αγγελοπουλικό». Αργό, στατικό πλάνο κι εκείνος λίγο ακόμη και θα προέκυπτε σταυροκούμπαρο του Μαστρογιάνι στον «Μελισσοκόμο». «Ίδρωσαν» οι μονταζιέρες στην Αθήνα για να ‘ρθει το πράμα στα ίσα του.
Αλλά το Ζάππειο ήταν το τελευταίο καρφί στο φέρετρο του προεκλογικού του αγώνα. Έσταζε ολόκληρος, ξεφύσαγε, κολλούσε το στόμα του κι είχε κι εκείνο το αντιπαθέστατο ΚουΚούδι να τον ρωτάει ανυποχώρητο για την εφεδρεία και τις 150.000 απολύσεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Με το ζόρι κρατήθηκε να μην καβαλήσει το podium για να το αρπάξει από τα κιτρινισμένα πέτα. «Τι λες, βρε καραγκιόζη; Που μέχρι την προηγούμενη Δευτέρα μας τηλεφωνούσαν από τις διαφημιστικές για να μας ρωτήσουν, αν θα φτιάξουμε σποτάκια κι αναγκαζόμασταν να λέμε όξω φωνή, δεξιοί άνθρωποι, ότι δεν έχουμε μία;!».
ΤΟ ΠΛΕΓΜΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑ ΠΡΟΕΔΡΟΥΣ
Και να ‘χεις όλον αυτόν τον Διαδικτυακό εσμό να σε σαμποτάρει και να παρανομεί μπροστά στα μάτια σου! Να δημοσιεύει «τρέχα γύρευε» δημοσκοπήσεις και να δημιουργεί κλίμα εναντίον σου και να μην μπορείς να βγάλεις άχνα! Να «χώσεις» ένα 10χίλιαρο σε κάθε... παπατζή απ’ τα «ζητιανάκια» των blogs και να τον έχεις σκύλα σου στα τέσσερα μέχρι τις επόμενες εκλογές. Ήταν στιγμές, που σχεδόν παρακαλούσε να μείνει εκτός Βουλής για να ξεγοφιάσει καμιά ντουζίνα από δαύτους στις αγωγές και στις μηνύσεις.
Τριγλυκερίδια, πίεση και χοληστερίνη σε λίγο θα του ‘βγαιναν απ’ τ’ αυτιά. Από την πόρτα φάνηκε πρώτα η σακουλάρα του φαρμακείου, μετά το χέρι που την κρατούσε και μετά η γραμματέας. Πάνω στο γραφείο του αμόλησε έναν σκασμό κουτιά: μυοχαλαρωτικά, Adalat, Glugophage, Lonarid, Xanax.
Του ‘ρθε να πατήσει τα γέλια. Προχθές, στον «πρωινό καφέ», ο Διευθυντής του Πολιτικού του Γραφείου, για να ελαφρύνει το κλίμα – οι δημοσκοπήσεις τους έδειχναν οριακά εντός Βουλής - του μετέφερε πως στο Γραφείο Τύπου υπήρξε υπάλληλος που δεν ήξερε τι σημαίνει ΑΟΖ. Και αφού γέλασαν με το... αστειάκι, έπεσε και το αστροπελέκι: είχε πάει 30 Απρίλη και τα ψηφοδέλτια δεν είχαν φτάσει ακόμη στο κόμμα.
Ψηφοφόροι, συγγενείς και παρατρεχάμενοι «εξυπηρετητές» έπαιρναν στα τηλέφωνα, έβριζαν και έκλειναν φρυάζοντας: «Ναι, αλλά μετά να μην έχει απαιτήσεις ο Πρόεδρος!».
Κι εκείνος το μάθαινε, χθες! Αν μπορούσε, θ ‘αρπαζε μια ψαλίδα και θα «ξεκοίλιαζε» όλο αυτό το πλέγμα προστασίας που είχε μετατρέψει τον 5ο σε ηχομονωμένο μπορντέλο.
ΞΥΠΟΛΗΤΟΣ ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΤΟ
Δεν ήταν κακό παιδί. Μα ούτε και καλό. Ούτε προκλητικά ευφυής ούτε απογοητευτικά βλαξ. Η δυστυχία της χρυσής μετριότητας σε συσκευασία δίποδου. Άγνωστο γιατί και από ποιες χημείες, αλλά απ’ το ’93 και μετά άρχισε να αυτο-ντοπάρεται. Να πιστεύει ότι χρωστάει στον τοίχο με τα αριστεία του Λυκείου, τα πληρωμένα πτυχία και τις οικογενειακές πολιτικές φωτογραφίες και μια πρωθυπουργική περγαμηνή. Μέχρι βουλευτή (και πολύ του πήγαινε) «του το ‘χε» το σόι, αλλά θα τους έδειχνε. Δεν τα ‘παιρνε εύκολα τα πολιτικά γράμματα, αλλά όσο τον απέρριπταν τα άλλα «τζάκια», τόσο θύμωνε, τόσο απορρυθμιζόταν.
Δεν τον αγαπούσαν στην αρχή τα Μέσα και στην πρώτη διαγραφή της διαδρομής του, αντί να στρώσει χαρακτήρα και να κεφαλαιοποιήσει πολιτική εμπειρία, ήρθε κι έκοψε τις αλυσίδες. Και σαν την τρελή αρκούδα για μια 5ετία «τάιζε» τις φυλλάδες και τα παραπολιτικά των θεσμικών Μέσων με γκάφες, κομματικούς πειραματισμούς, φτωχογκοσιπιές που «ανακάλυπταν» τον φουστανογκομενάκια πολιτικό...
Κι εκεί που η «μικρή Βουλή» του Κολωνακίου και η μεγάλη του Αγνώστου Στρατιώτη τον είχαν για ξοφλημένο, ήρθε η κρίση και πέταξε όλες τις αιωνόβιες πολιτικές νταλίκες εκτός κιγκλιδώματος. Την ώρα που παλιοί σύντροφοι και εχθροί μάζευαν τ’ άντερα τους απ’ την άσφαλτο, εκείνος είχε την ευκαιρία να περάσει κουστουμαρισμένος μέσα απ’ τα συντρίμμια. Μόνο που ήταν ξυπόλητος. Δυο χρόνια το ‘βλεπε αυτό το όνειρο. Τι να σήμαινε;
Έβγαλε κάλτσες και παπούτσια. Έσκισε κομματάκια την διαδικτυακή δημοσκόπηση που του ‘δινε μόλις 2,1%. Πέρασε ανάμεσα απ’ τα gargoyles και με πόδια γυμνά, κατέβηκε στον 3ο, στο Γραφείο Τύπου. Λεφτά δεν υπάρχουν, αλλά ας ειν’ καλά τα social media. Από εκεί θ’ απαντούσε. Δεν θα έμενε εκτός, αμαχητί...
σχόλια