Σεαντίθεση με το μπάσκετ οπου θεωρούμαστεπλέον μια απο τις ισχυρές χώρες, τοντόπιο ποδοσφαιρο εξακολουθεί νακαθυστερεί χαρακτηριστικά και νααναγκάζει τον οπαδικό κόσμο να σπουδάζειτην πίκρα. Πως απο την προχειρότητα, τηνθεσμική ευτέλεια και τα υποκοσμικάκαμώματα θα βγει κάτι μεγάλο; Επ αυτουτα στόματα ειναι ραμμένα - άλλα λόγιαν' αγαπιόμαστε και να βολευόμαστε μετο χρόνιο και στείρο μίσος. Οσο μένουμεμακριά απο συγκρίσεις η αυταπάτη κρατάειτο ίσο, ο χιλιομπαλωμένος ταμπουράςπαίζει τα γνωστά μοτίβα και κουτσοβγάζουμετη χρονιά. Μόλις όμως έρθει η στιγμή νααναμετρηθούμε με ευρωπαικούς συλλόγουςπου δεν αστειεύονται, ενα αόρατο χέριμας τραβάει την καρέκλα και βρισκόμαστεκαι πάλι επι τα αυτά. Στο καναβάτσο.
Προσχήματακαι δικαιολογίες υπάρχουν. Λόγου χάρηη Σπόρντιγκ Λισσαβόνας αποταμίευσεστους δυό της αγώνες με την Μπάγερν 12τέρματα, η θρυλική Ρεάλ κατάπιε ολόκληρητεσσάρα απο την αεροδυναμική Λίβερπουλκαι έπεται συνέχεια. Εντούτοις τοκαταβαραθρωμένο γόητρό μας δεν τοεκτιμούμε αθροίζοντας τέρματα, αλλάπαρακολουθώντας την ποιότητα τηςτεχνικής των ευρωπαικών συλλόγων. Μεέντεκα παίζουμε εμείς, με έντεκα καιαυτοί, κοντά βρακιά φοράμε εμείς, κοντάκι αυτοί. Με την ίδια μπάλα και πάνω σεμουγγό χορτάρι. Μόνο που οι άνθρωποιαυτοί έχουν φωστήρες στούς πάγκους,σπουδάζουν χρονικής το άθλημα καιμυούνται στη σοφία της δουλειάς τους.Εδώ και χρόνια διαπίστωσαν οτι κάθε τιπου κινείται μπορεί κάλλιστα να κινηθείμε μεγαλύτερη ταχύτητα. Στρατολόγησαντα αρμόδια επιτελεία (γιατρών, γυμναστών,φυσιοθεραπευτών) και διαμόρφωσαν παίκτεςταχυκίνητους μεν αλλα και άριστους στηνκίνηση με την μπάλα. Ο,τι τελούνταν αργάτο έβαλαν στην πάνω ταχύτητα. Αυτοσημαίνει πως ο,τι ο αντίπαλος εκτελείσε δέκα δευτερόλεπτα, οι δικοί τουςπαίκτες μπορούν να το κατεβάσουν σταπέντε. Για να το πούμε απλά : ιδρυσανσχολή παικτών-πορτοφολάδων.
Ανπαρακολουθήσουμε (σε αργή κίνηση) τοπρώτο τέρμα των μπιανκονέρι σε βάροςτης Τσέλσι θα δούμε οτι αυτή η διπλήεναλλαγή (ο Ιακίντα έκανε φαρμακερότακουνάκι στον Τρεζεγκέ ο οποίος μεπλάτη στην εστία την επέστρεψε αστραπηδόνστον Ιακίντα που ανάγκασε τον Μπουφόννα παραδεχθει οτι το τέρμα παραμένειπάντα...μεγάλο) μπορεί να επαναληφθείακόμη κι από μέτριους παίκτες - αλλαποτέ με τόση παραγωγική ταχύτητα. Ανόλο το μάτς παιχθεί σε τέτοιο φούλ,επόμενο ειναι η ποσοτική αύξηση ναεπιφέρει ποιοτικά αποτελέσματα. Δενξεχνάμε βέβαια οτι η τεχνική ιδιοφυίαδεν μεταδίδεται. Οι προπονητές διδάσκουντους παίκτες τη στρατηγική του παιχνιδιούπάντα απο ένα σημείο και πάνω. Λόγουχάρη οταν ο Φερνάντο Τόρες (που ειχε στανώτα του τον πολύ Καναβάρο) άφησε τηνμπάλα να φτάσει στο αριστερό του καιαυτοστιγμεί, με ενα ποδαρίσιο χάδι, τηνπάσαρε στον εαυτό του αφήνοντας σύξυλοτον Ιταλό, είδαμε μια έμπνευση που δενδιδάσκεται. Μήπως μπορεί να διδαχθεί οΤζέραλντ για το πώς θα βάζει το πόδι τουοταν εξω απο τη μεγάλη περιοχή εξαπολύεισούτ που ειναι υπολογισμένα με τουποδεκάμετρο; Κανόνας για το μοντέρνοευρωπαικό ποδόσφαιρο ειναι ένας :εξαφανίστε την μπάλα με την τεχνική καιτην ταχύτητά σας, ο αντίπαλος πρέπει ναβλέπει παίκτες αλλα να χάνει (στιγμιαία)την μπάλα. Μια στιγμή αρκεί.
Τοείδαμε στο παιχνίδι της Βιγιαρεάλ πουδεν ειναι πρώτο πράμα, αλλα πλησιάζειμε το τέμπο της το μεγάλο θεώρημα τηςπροπονητικής : μπορούμε, έστω και κατ'ελάχιστο, να ταυτίσουμε με τις κινήσειςμας το επιθυμητό με το εφικτό; Μπορούμε.Τι έδειξαν λοιπόν οι "σπανιόλοι";Κανείς δεν ειχε ιδιαίτερες "αγάπες"με την μπάλα. Μόλις έφτανε σε πόδιαυτομάτως αλλαζε κάτοχο. Μόνο που πάσαμεταβίβαση ακολουθούσε - φανερό αυτό- ενα πατρόν το οποίο έχει γίνει"πατερημων" στις προπονήσεις. Οταν οπαίκτης κρατάει τη μπάλα μπορείς να τονμαρκάρεις, αλλα όταν αυτός ειναι παρώναλλα η κυρία απούσα, οι αμυνόμενοιπαθαίνουν τον τάραχο του κυκλώνα. Τυχαίοηταν οτι ουδέποτε σηκωσαν την μπάλα;Τίποτα επιπόλαιο στις κινήσεις τους·η σέντρα ειναι τυφλή κίνηση, καρποφορείμία φορά στις δέκα, αντίθετα αν έχειςπόδια που φτάνουν στη μεγάλη περιοχήμε κατοχή μπάλας, τα διαστήματα μεταξύτων αμυντικών αφήνουν παραθυράκια καιενίοτε ανακουφιστικούς διαδρόμους.Τόσο το γκόλ του Ιμπαγάσα (αριστούργημαεκτελέσεως) οσο και του Γιορέντε ηταναπόρροια διδαγμένης στρατηγικής η οποίακάνει την στατικότητα του αντιπάλουκαι τις περιοδικές του αφασίες δικό σουπλεονέκτημα.
Ομαύρος ο Παναθηναικός δεν μπορούμε ναπούμε πως κατατροπώθηκε. Δεύτερης καιτρίτης ποιότητας οι παίκτες του, χωριςχαρισματική συνοχή και περισπούδαστοσυντονισμό στις κινήσεις τους, ηλπιζανπερισσότερο στο κλίμα του γηπέδου καιστο παλιό γιουρούσι, παρά σε μιαν σταισα επικράτηση. Δύσκολα βρισκόταν στακαρέ του αντιπάλου με κατοχή μπάλας,οταν μάλιστα τον εγκατέλειψαν οι δυνάμειςτου ανέμενε μάλλον την αξιοπρεπή πτώσηπαρά την όποια αντίδραση. Περιέργωςπως, σε σύγκριση με τον ΟΣΦΠ που φέτωςπαρουσίασε καλή ομάδα, τα πήγε πολύκαλύτερα. Η ηττα στο ΟΑΚΑ δεν έμοιαζεμε το θέαμα στο Καραισκάκη οπου τα παιδιάτου Βαλβέρντε έχασαν απο τους Γάλλους- στην ουρά της βαθμολογίας τους - μεκατεβασμένα χέρια και λευκή πετσέτα.
Ταψέματα δεν τελειώνουν στο σκατοβασίλειοτου ημέτερου ποδοσφαίρου· η απάτηπουλιέται χονδρικής. Είμαστε η μόνηευρωπαική χώρα με αθλητικό τύπο πολλώνκαθημερινών αθλητικών εφημερίδων (ηΑγγλία δεν έχει καμία) που πουλάνε τονκετσέ για φιλέτο και ταυτίζουν το άθλημαμε την άθλια διαβουκόληση της μεστήςκερκίδας. Η πελατεία πάνω απ' όλα.Ασχημο να ζηλεύεις και να μη σε ζηλεύουνποτέ.
σχόλια