Παρασκευή 20/6
Ξεφυλλίζω τοτελευταίο τεύχος του «MarthaStewartLiving».Πολύ ωραίο. Όπως πάντα, μοναδικέςφωτογραφίες, υπέροχες ιδέες. Σε κάνεινα νομίζεις πως ο παράδεισος είναι κάπουκοντά. Κάτι με ενοχλεί όμως. Κάτι μεενοχλούσε και στο προηγούμενο τεύχοςκαι νομίζω πως ξέρω τι είναι αυτό. Τοεισαγωγικό σημείωμα όπου γράφει η MarthaStewartείναι συνήθως ένα προσωπικό How-to.Καταγράφει τις δικές της εμπειρίες καιμέσα από αυτό μεταφέρεται η τεχνογνωσίαστον αναγνώστη υπό τη μορφή ενόςσυμπαθητικού κειμένου. Τι ωραία πουέφτιαξα customizedχαρτί αλληλογραφίας, ας πούμε, ή πόσοεύκολο είναι να κάνεις δικές σου κορνίζεςμε κοχύλια και φελλό ή πόσο όμορφα είναιτα μπουκέτα με ροζ τριαντάφυλλα ή πόσονόστιμες είναι οι μαρμελάδες πουφτιάχνεις μόνος και τις συσκευάζεις σεδικά σου μπουκάλια όπου τα αυτοκόλλητατα έκανες εσύ, και πάει λέγοντας. Στατελευταία της σημειώματα υπάρχει -ήμπορεί και να μου φαίνεται- μια επίδειξηπλούτου αδικαιολόγητη. Δεν είναι ακριβώςshowoffτου στυλ «έχω πάρα πολλά λεφτά καιείμαι η καλύτερη». Πρόκειται μάλλονγια κάποιο είδος feelgoodλήθης που σε κάνει να μην ξέρεις πού νασταματήσεις. Όταν όλος ο κόσμος ζειδύσκολα, δεν μπορείς εσύ να του λές «τιωραίος που είναι ο λαχανόκηπός μου πουέχει έκταση δέκα εκτάρια και τον καλλιεργώμαζί με δέκα άλλους κηπουρούς» ή ότι«είναι τόσο μεγάλες οι εκτάσεις τουκανονικού μου κήπου που αναγκάζομαι ναφυτεύω δεκάδες χιλιάδες βολβούς για ναυπάρχει αισθητικό impact».Και βεβαίως, το τελευταίο και καλύτεροείναι που εξηγεί πώς περιποιείται τουςφιλοξενούμενούς της. Το μόνο που μπορώνα πω είναι πως τα πεντάστερα ξενοδοχείαωχριούν μπροστα στις περιποιήσεις τηςΜάρθα. Πραγματικά, καθόλου δεν μεενδιαφέρει ο πλούτος του άλλου. Όμωςνομίζω πως όσοι γράφουν σε περιοδικάgoodliving,σε έντυπα δηλαδή που προτείνουν στημεσαία κυρίως τάξη πώς να ζει καλύτερα,θα πρέπει να είναι προσεκτικοί γιατί ημεσαία τάξη περνά πολύ δύσκολα. Γενικώς,κάνω μια παρατήρηση πως στα περισσότεραπεριοδικά αυτού του είδους υπάρχει μιαροπή προς την πολυτέλεια, τον εκλεπτυσμό,τις φίνες γεύσεις, τα σπάνια υφάσματα.Όλα καλά και άγια, όμως ποιος διαθέτειτα χρήματα για να ακολουθήσει αυτά πουπροτάσσουν αυτά τα έντυπα; Τουλάχιστονστην Ελλάδα που οι μισθοί είναι γελοίοιθα ήθελα παρακαλώ να μη βλέπω στα decoπεριοδικά των μεγάλων εφημερίδωνπολυθρόνες της τάξεως των 2.000 ευρώ καιυφάσματα της τάξεως του 150 ευρώ το μέτρο.Λίγο να κρατηθούμε. Μερικά πολύ σημαντικάέντυπα παγκοσμίως έκαναν, χωρίς να τοδηλώσουν, μια στροφή προς τις πιοοικονομικές λύσεις και την ομορφιά πουαπορρέει όχι από την πολυτέλεια αλλάαπό απλά καθημερινά πράγματα ενός απλούκαι καθημερινού τρόπου ζωής. ΚαημένηMartha,ελπίζω να μην ξεμωραθείς και σύ τελείωςόπως η BarbraStreisand.Τίποτα δεν θα μείνει...
Κυριακή 22/6
Όλη τη μέρακάθομαι σπίτι και μουλιάζω μέσα στηναπόλυτη ησυχία του Κολωνακίου. Στηνπολυκατοικία είμαι ο μόνος ένοικος. Οιυπόλοιποι θα είναι σε ‘κάνα Λαγονήσιή καμιά Μύκονο. Ποτίζω ελεύθερα καιαφήνω τα νερά να τρέξουν από την υδρορροήχωρίς φόβο πως θα με σκυλοβρίσει ηκαταστηματάρχισσα στο ισόγειο, ακούωμουσική όξω φωνή, βγαίνω στο μπαλκόνιμε το μποξεράκι, κανείς δεν με κοιτάει.Οι καλύτερες μέρες στην Αθήνα είναιαυτές που είναι άδεια, σκέφτομαι. Τοβράδυ πάω με φίλους στη Δεξαμενή. Θαδούμε το BreakfastatTiffany's.Δεν το έχω δει ποτέ. Η ταινία ξεκινά μετον πιο μαγνητικό τρόπο. Η AudreyHepburnμε ένα μοναδικό φόρεμα Givenchyπερπάτα στην άδεια Πέμπτη Λεωφόρο,χάραμα, πίνει καφέ από ένα χαρτοπότηροκαι μασουλάει ένα κρουασάν χαζεύονταςτη βιτρίνα του Tiffany's,ενώ ακούγεται το φανταστικό σάουντρακτου Χένρυ Μανσίνι. Μια από τις ωραιότερεςενάρξεις ταινίας που έχω δει. Πολύ κομψήταινία, που λέει πολλά χωρίς να λέειτίποτα και που αφήνει να φανούν ημεγαλοφυΐα και το στυλ του ΤρούμανΚαπότε. Αυτό είναι το πραγματικό SexandtheCityκαι η SJPκαι τα ρούχα της Πατρίτσια Φιλντ είναισαν μπούρκες μπροστά στα κομψοτεχνήματατου HubertdeGivenchyκαι τη φινέτσα της AudreyHepburn.Εννοείται βέβαια πως την ταινία στήριξεμοναδικά αυτός ο γάτος. Η τελευταίασκηνή όπου η Hollyψάχνει το γάτο στη βροχή έκανε όλο τοκολωνακιώτικο κοινό να σιγοκλαψουρίζεικαταπίνοντας με νοσταλγία τη γρανίταφράουλα. Μετά την ταινία κάτσαμε κάτωαπό τα μεγάλα δέντρα της δεξαμενής,φάγαμε κεφτεδάκια, ήπιαμε μια μπίρα,τάισα μια γάτα με τέσσερα παιδιά έναολόκληρο ψαρονέφρι και χωρίσαμε με τουςφίλους στα σκαλιά της Πινδάρου. Αυτοίπήραν τη μηχανή τους και χάθηκαν προςΠαγκράτι και 'γω ανέβηκα στο σπίτι καισκέφτηκα πως και οι δικοί μου γάτοι μιαχαρά στηρίζουν την ταινία μου.
Σας φιλώ.
σχόλια