Ντιεγκίτο

ENA ΠΑΙΔΙ ΑΠ' ΤΙΣ ΛΑΣΠΕΣ που συνομιλούσε με τον Πάπα, έπιανε τις αγκαλιές με τον Φιντέλ Κάστρο, τον έκανε ταινία ο Κουστουρίτσα, λατρεύτηκε παντού σαν Θεός, περιφρονούσε κι εξευτέλιζε το χρήμα που κέρδιζε, και τίποτα, μα τίποτα απ' αυτά, δεν καταλάγιασε την ευλογημένη αλητεία μέσα του.

Νόμπελ αλητείας.

Στο γήπεδο ήταν η ενσάρκωση του μαγικού ρεαλισμού του Μάρκες, έκανε μπροστά σου ζωντανά, όσα θα ορκιζόσουν ότι δεν μπορούν να συμβούν ποτέ, και τα έκανε στο φτερό, με ασύλληπτη χάρη, πονηριά και καπατσοσύνη, σαν να επιτελείτο στο χορτάρι η Θεία Χάρις.

Όσκαρ υποκριτικής.

Όριζε τη ζωή του κατά το γούστο του και αδιαφορούσε για τους καλοσιδερωμένους που του έλεγαν να γίνει λαπάς σαν κι αυτούς

Άδειαζε τους αντιπάλους με μικρές ανεπαίσθητες κινήσεις του κορμού, αλλού αυτοί, αλλού η μπάλα κι ο Ντιεγκίτο, άλλαζε πόδια σαν ζογκλέρ, εκεί που φαινόταν να διστάζει, πεταγόταν μπροστά, κι εκεί που φαινόταν να μαρσάρει, στόπαρε κι εσύ κλώτσαγες τον αέρα κι όταν πήδαγε για κεφαλιά με ψηλότερους, τον συνόδευε το χέρι του Θεού.

Μέγας Ποπολάρος

Vinceremos ήταν η καθημερινή προσευχή του.

Όριζε τη ζωή του κατά το γούστο του και αδιαφορούσε για τους καλοσιδερωμένους που του έλεγαν να γίνει λαπάς σαν κι αυτούς, έβγαζε γλώσσα στους ισχυρούς, χλεύαζε τους καθωσπρέπει, γονάτιζε μόνο μπρος στους αδύναμους, μια και δεν λησμόνησε ποτέ, μα ποτέ, τις λάσπες που φύτρωσε και κουβάλαγε μέσα του.

Τι άλλο να προλάβει να κάνει σε μια ζωή;