ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Άλλη μια "σφαλιάρα". Μια εικόνα. Ένα παιδί, πολλά παιδιά, πολλοί άνθρωποι, μάχονται για επιβίωση και χάνουν. Εντός, εκτός, παντού. Χρόνια τώρα. Δεν είναι κάτι το καινούριο. Απλά τον τελευταίο καιρό είναι πιο μαζικό. Τώρα μοιάζει να "αγγίζει" παραπάνω την εν υπνώσει συλλογική συνείδηση. Τη σοσιαλμιντιακή μας ουτοπία και την αποχαυνωμένη λογική μας.Όλοι ψάχνουμε να βρουμε τι έφταιξε. Ποιος είναι ο υπαίτιος, ο πρωταίτιος. Πολλά ακούγονται ξανά και ακόμα περισσότερα λέγονται. Ορυμαγδός. Η πραγματικότητα όμως είναι εδώ μπροστά μας και πάλι. Σκληρή και αδυσώπητη. Θα συγκινηθούμε, θα σιχτιρήσουμε, θα ρίξουμε το ανάθεμα και θα συνεχίσουμε. "Έτσι είναι η ζωή", θα πούνε κάποιοι, ντεμέκ ρεαλιστές, "αυτά έχει ο πόλεμος". Θα βρεθούν και οι μπερδεμένοι, οι χαμένοι στο μίζερο λαβύρινθο της βλακείας. "Λυπόμαστε, αλλά άμα τους γουστάρετε τόσο πολύ, πάρτε τους σπίτια σας", θα σου φωνάξουν. "Και τι να κάνουμε;", αναρωτιούνται κάποιοι άλλοι, "τι θα μπορούσαμε να κάνουμε εμείς;". Μη νομίζετε ότι κι εγώ ξέρω στα σίγουρα. Το ταπεινό μυαλό μου παλεύει με αυτά τα ερωτήματα καιρό και πολλές φορές χάνει, υποκύπτοντας στην πίεση της δήθεν ανικανότητας μου. Αυτό που επουδενί δεν δέχομαι και δεν θα δεχθώ είναι η οριστική ήττα, η απάθεια. Όχι! Αλληλοβοήθεια και αλληλεγγύη. Το λιγότερο που μπορούμε. Και συνεχή πάλη. Ενάντια στον αμέτοχο εαυτό μας και την παραιτημένη ανθρωπιά μας. Την μόνη έννοια που συνδυάζει λογική και συναίσθημα μαζί.