Ο Ανδρέας Λόλης μετατρέπει σύμβολα της ρύπανσης του περιβάλλοντος σε γλυπτά από μάρμαρο

Ο Ανδρέας Λόλης μετατρέπει σύμβολα της ρύπανσης του περιβάλλοντος σε γλυπτά από μάρμαρο Facebook Twitter
Μία εκ πρώτης όψεως αφανής πηγή της γοητείας που ασκούν τα έργα του Λόλη είναι το θάρρος τους να προκαλούν σε αντιπαράθεση −με αλαζονεία− τη δύναμη του χρόνου. Άτιτλο, 2018 / No title, 2018. © Panos Kokkinias, Courtesy NEON
1

Ο Ανδρέας Λόλης ήταν εξαρχής καταχωρισμένος στο μυαλό των ομοτέχνων του και όσων τον γνώριζαν ως ένας σπουδαίος «μάστορας» του μαρμάρου. Μέχρι που μια συγκεκριμένη στιγμή και ξαφνικά −αλά Θεοφάνεια− ήρθε σε όλους η επιφοίτηση του τεράστιου εννοιολογικού υπόβαθρου που φέρει το έργο του. 


«Η γλυπτική στο μάρμαρο είναι μια παρεξηγημένη πρακτική, επειδή παραμένει υπερβολικά συνδεδεμένη με την παράδοση και την τεχνική και λιγότερο με την παραγωγή ιδεών. Πρόκειται για μια προκατάληψη που υψωνόταν μπροστά μου σταθερά και από την αρχή.


Και είναι βέβαιο ότι η κατάκτηση της τεχνικής είναι και ευλογία και κατάρα, γιατί μπορεί μεν να σε εκτινάξει στο φάσμα των εννοιών αλλά και να σε κρατήσει πάντα κοντά της, χωρίς να εξελίσσεσαι καλλιτεχνικά» λέει ο ίδιος, που αποφοίτησε με άριστα το 2002 από το Α' Εργαστήριο Γλυπτικής της ΑΣΚΤ και το 2005 έφυγε με υποτροφία του ΙΚΥ για μεταπτυχιακές σπουδές στην Carrara της Ιταλίας, απ' όπου τελείωσε επίσης με «άριστα» και βράβευση.

 Τα αντικείμενα που επιλέγει να αναπαραστήσει σε γλυπτά –οι χαρτόκουτες, οι παλέτες εμπορευμάτων, οι σακούλες σκουπιδιών κ.λπ.− είναι ισχυρότατα σύμβολα της παγκοσμιοποίησης και της ρύπανσης του περιβάλλοντος, όπως και των υπόλοιπων δεινών που προέκυψαν από τη νεότερη διαμόρφωση της διεθνούς οικονομίας.


Το 2012 καταγράφεται ως η χρονιά καμπής προς τη διεθνή αναγνώρισή του, όταν, χάρη σε πρόταση της γκαλερί Breeder που τον εκπροσωπεί, συμπεριλήφθηκε έργο του στο «Πάρκο Γλυπτών» του περίφημου Frieze Art Fair στο Λονδίνο.


Ήταν σίγουρα μια συμμετοχή με σπουδαία διεθνή προβολή, όμως όσοι είδαν τον «Μονόδρομο», όπως ήταν ο τίτλος της 3ης Μπιενάλε της Αθήνας, το 2011, θα επέμεναν ότι εκείνη ήταν η έκθεση που πυροδότησε πρώτη και στο έπακρο το ενδιαφέρον για το έργο του Λόλη.


Η Νάγια Γιακουμάκη, επιμελήτρια και επικεφαλής Επιμελητικών Σπουδών στην Whitechapel Gallery του Λονδίνου, στην οποία ανατέθηκε η τωρινή έκθεση του Λόλη, λέει ότι μέσα από τα έργα του και ακολουθώντας τα πολλαπλά επίπεδα προσέγγισής τους μετακινείσαι πάντα προς μια πρόσληψή τους που είναι πολιτικού χαρακτήρα και συσχετίζεται με το πλαίσιο που οριοθετούν οι πρακτικές της διεθνούς οικονομίας.

Ο Ανδρέας Λόλης μετατρέπει σύμβολα της ρύπανσης του περιβάλλοντος σε γλυπτά από μάρμαρο Facebook Twitter
Άτιτλο, 2018 / No title, 2018. © Panos Kokkinias, Courtesy NEON


«Τα αντικείμενα που επιλέγει να αναπαραστήσει σε γλυπτά –οι χαρτόκουτες, οι παλέτες εμπορευμάτων, οι σακούλες σκουπιδιών κ.λπ.− είναι ισχυρότατα σύμβολα της παγκοσμιοποίησης και της ρύπανσης του περιβάλλοντος, όπως και των υπόλοιπων δεινών που προέκυψαν από τη νεότερη διαμόρφωση της διεθνούς οικονομίας. Για παράδειγμα, η πεποίθηση ότι τα αγαθά είναι πια ευτελή και αναλώσιμα, ώστε να τα πετάμε χωρίς δεύτερη σκέψη.

Όμως, λόγω του μαρμάρου που χρησιμοποιεί ο Λόλης, ακόμα κι αν αφήναμε τα έργα του σε ένα χωράφι, θα στέκονταν για πάντα εκεί ως σύμβολα μιας νέας μονιμότητας που διαθέτει τη δύναμη της επιβολής της» λέει η κ. Γιακουμάκη.

Και είναι γεγονός ότι μία εκ πρώτης όψεως αφανής πηγή της γοητείας που ασκούν τα έργα του Λόλη είναι το θάρρος τους να προκαλούν σε αντιπαράθεση −με αλαζονεία− τη δύναμη του χρόνου.


Ταυτόχρονα, όμως, από το ίδιο σημείο πηγάζει και το δραματικό στοιχείο τους, που είναι η «σκουπιδοποίηση» ως νέος γενικός κανόνας – η ξαφνική αφαίρεση κάθε αξίας που θα μπορούσε να έχει κάτι και η οποία χαρακτηρίζει την καινούργια, πεζή πραγματικότητα που επιβάλλεται χωρίς οίκτο και επ' αόριστον, χωρίς άγχος για το αν θα επικρατήσει, αφού έχει ήδη εδραιωθεί.

Ο Ανδρέας Λόλης μετατρέπει σύμβολα της ρύπανσης του περιβάλλοντος σε γλυπτά από μάρμαρο Facebook Twitter
Άτιτλο, 2018 / No title, 2018. © Panos Kokkinias, Courtesy NEON


Η «σκουπιδοποίηση» των πάντων καταλαμβάνει μια θέση που δεν είναι κεντρική στη ροή της καθημερινότητάς μας αλλά είναι τρομακτικά παρούσα και σταθερή, παρά το ότι εμείς συχνά την παραβλέπουμε ή τη δικαιολογούμε.


Ο καλλιτέχνης και η επιμελήτρια της έκθεσης γνωρίζουν καλά πόσο πιο βίαιη μπορεί να νιώσει κάποιος μια ανεπαίσθητη παρουσία. Γι' αυτό και τα εκτιθέμενα έργα είναι τοποθετημένα κυρίως περιφερειακά –στις άκρες αυτού του ήσυχου και όμορφου κήπου με το πιο βελούδινο γκαζόν στο κέντρο της πόλης−, σαν να ήθελαν να περάσουν απαρατήρητα.


Αλλά είναι και τόσο «φυσική» η παρουσία τους σε αυτό το περιβάλλον που ο επισκέπτης θα μπορούσε να τα προσπεράσει, χωρίς να αναγνωρίσει ότι πρόκειται για έργα – θεωρώντας ότι πραγματικά βλέπει κάποια παρατημένη χαρτόκουτα ή μια ξύλινη σκάλα ξεχασμένη να ακουμπά στον μαντρότοιχο.


Το παιχνίδι των ψευδαισθήσεων παίζεται διαρκώς και παραλλάσσεται. Όπως, ας πούμε, στην περίπτωση των μαρμάρινων καλαμιών που επιδιώκουν να ξεγελάσουν ακόμα και την αφή του θεατή που θα τα αγγίξει, χάρη στη φυσική κίνησή τους.


Όμως, ο στόχος είναι πάντα ένας: να μεταφέρουν το μήνυμα της «σκουπιδοποίησης», το οποίο σε αυτήν την έκθεση εμπλουτίζεται με μια πιο ξεκάθαρη και ευθεία αναφορά στον ευτελισμό και της ανθρώπινης αξίας.

Ο Ανδρέας Λόλης μετατρέπει σύμβολα της ρύπανσης του περιβάλλοντος σε γλυπτά από μάρμαρο Facebook Twitter
Άτιτλο, 2018 / No title, 2018. © Panos Kokkinias, Courtesy NEON


Είναι κάτι που υπογραμμίζεται από το έργο που καταλαμβάνει την πιο κεντρική θέση μέσα στον κήπο, με το παγκάκι πάνω στο οποίο βρίσκονται μια μαρμάρινη κουβέρτα και ένα μαξιλάρι. Ένα έργο που εκ πρώτης όψεως είναι κάπως παράταιρο σε σχέση με τα υπόλοιπα, μια και το μαρμάρινο στέλεχός του (που στις περιπτώσεις όλων των άλλων έργων συνιστά το σύνολο του έργου) εδώ είναι σαν να τοποθετείται πάνω σε βάθρο (που είναι το παγκάκι).


Εν πάση περιπτώσει, η έκπτωση της ανθρώπινης αξίας αξίζει μια πιο πλουμιστή παρουσίαση. Αν και το σημαντικότερο μήνυμα στην όλη απεικόνιση είναι ξανά το ίδιο: ήρθε για να μείνει.

Το πιο δυσάρεστο σε όλα αυτά είναι ότι παρέχουν και προεκτάσεις των νοημάτων. Για παράδειγμα, τη «σκουπιδοποίηση» της αξιοπρέπειας των πολιτών, που προκάλεσε εδώ η πολυετής και ατελείωτη οικονομική κρίση και μάλλον θα παγιωθεί.

Μπορεί να μη φτάσουμε όλοι στην κατάσταση εξαθλίωσης που βιώνουν οι άστεγοι, αλλά πολλοί από μας θα μπορούσαμε να νιώθουμε ότι διάγουμε ζωή άστεγου με σπίτι (ή και σπίτια), σαν παραπεταμένες μαρμάρινες χαρτόκουτες που ολοένα γκριζάρουν υπό τον ήλιο και τη βροχή, αλλά ακίνητες (και αμετακίνητες) στη θέση τους ατενίζουν τον χρόνο της ζωής να περνά.


Ομοίως και με το υπέροχο μάρμαρο Διονύσου στο οποίο ο Λόλης με τη σπουδαία μαστορική του δίνει την όψη γερασμένου φελιζόλ. Το λευκό, φυσικό, πανέμορφο και ευγενές αυτό υλικό –ένα απτό σύμβολο της αρχαίας πολιτισμικής κληρονομιάς− είναι πλέον όμοιο (χάρη στη γλυπτική του Λόλη) με το αναλώσιμο ευτελές συνθετικό υλικό που με την πρώτη ευκαιρία ξαποστέλνουμε στους κάδους απορριμμάτων.

Ο Ανδρέας Λόλης μετατρέπει σύμβολα της ρύπανσης του περιβάλλοντος σε γλυπτά από μάρμαρο Facebook Twitter
Άτιτλο, 2018 / No title, 2018. © Panos Kokkinias, Courtesy NEON


Ένα θέμα προς σκέψη είναι ότι παρά το τόσο μεγάλο και ξεκάθαρο εννοιολογικό φορτίο των έργων, οι αγνοί θεατές (αλλά και οι κάπως πιο «διεφθαρμένοι» από τη στενότερη σχέση τους με τη διαδικασία της παραγωγής των εικαστικών έργων) στέκονται κυρίως στη «μαστοριά» τους. Είναι σαν αυτή, για κάποιον λόγο, να βαραίνει (και κυρίως να γοητεύει) περισσότερο απ' ό,τι ο συναισθηματικός αντίκτυπος που μπορεί να προκαλέσουν το έργο και η εξώθηση σε μια ακολουθία σκέψεων και συνειρμών.


Τα έργα του δημιουργούνται, όπως λέει ο ίδιος ο καλλιτέχνης, χωρίς σχέδιο ή πλάνο, μόνο επειδή εκείνος αποκρίνεται στην απάντηση που δίνει το υλικό στο χτύπημα της σμίλης του. «Εμένα ο λόγος μου ως καλλιτέχνη δεν παράγεται από τη διαδικασία της κατασκευής αλλά αφού το γλυπτό έχει ολοκληρωθεί. Επίσης, εκείνος που νιώθει αυτό το υλικό και ξέρει πώς το χειρίζεται ένας γλύπτης θα καταλάβει ότι τα έργα μου δεν είναι τέλεια.


Η μαστοριά που βάζω είναι τόση όση, ώστε το έργο να στέκεται ως γλυπτό και όχι ως αντιγραφή του αληθινού. Αναζητώ κάθε φορά το σημείο όπου η μαστοριά είναι αρκετή ώστε το έργο μου να είναι πειστικό για μένα, πριν από οποιονδήποτε άλλο. Αλλά για να μη μείνουμε μόνο σε μομφές κατά της μαστοριάς, ας πούμε ότι χάρη σε αυτήν γεννιέται η πρώτη θερμή σχέση και η οικειότητα του θεατή με το γλυπτό».


Σίγουρα, η μαστοριά και ο θαυμασμός που γεννά στον θεατή κάθε γλυπτό του Λόλη είναι το «δόλωμα» για να καταπιεί το «δηλητήριο» που περιέχει το εννοιολογικό φορτίο του. Το ερώτημα όμως παραμένει: μήπως ο θεατής τρώει το δόλωμα και απομακρύνεται ευτυχής, χωρίς να πιαστεί στο αγκίστρι του μηνύματος του έργου;


Αν αυτό του συμβεί, είναι κρίμα για τον ίδιο. Θα περνούσε καλύτερα αν είχε αγκιστρωθεί.


Αυτή είναι και η μόνη στενόχωρη σκέψη που μπορεί να κάνει κάποιος βλέποντας αυτά τα έργα, τα οποία εξάπτουν τη σκέψη και την επιθυμία να αντικρίσεις ευθέως το δράμα που φωτίζουν.

Ο Ανδρέας Λόλης μετατρέπει σύμβολα της ρύπανσης του περιβάλλοντος σε γλυπτά από μάρμαρο Facebook Twitter
Άτιτλο, 2018 / No title, 2018. © Panos Kokkinias, Courtesy NEON
Ο Ανδρέας Λόλης μετατρέπει σύμβολα της ρύπανσης του περιβάλλοντος σε γλυπτά από μάρμαρο Facebook Twitter
Άτιτλο, 2018 / No title, 2018. © Panos Kokkinias, Courtesy NEON
Ο Ανδρέας Λόλης μετατρέπει σύμβολα της ρύπανσης του περιβάλλοντος σε γλυπτά από μάρμαρο Facebook Twitter
Άτιτλο, 2018 / No title, 2018. © Panos Kokkinias, Courtesy NEON
Ο Ανδρέας Λόλης μετατρέπει σύμβολα της ρύπανσης του περιβάλλοντος σε γλυπτά από μάρμαρο Facebook Twitter
Ο καλλιτέχνης Ανδρέας Λόλης με την επιμελήτρια της έκθεσης Νάγια Γιακουμάκη. © Panos Kokkinias

Δείτε εδώ περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση του Ανδρέα Λόλη, Prosaic Origins, που παρουσιάζεται στη Βρετανική Σχολή Αθηνών, στο πλαίσιο του προγράμματος «Έργο στη Πόλη 2018».

Εικαστικά
1

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Άνοιξε το πολυαναμενόμενο πρώτο μουσείο μετανάστευσης

Εικαστικά / Fenix: Το πρώτο μουσείο μετανάστευσης άνοιξε στο Ρότερνταμ

Τι κοινό έχουν ένα πλοίο που κατασχέθηκε από τη Λαμπεντούζα, ένα κομμάτι του Τείχους του Βερολίνου και δύο γιγάντιες φωτεινές μπλε παντόφλες; Όλα βρίσκουν τη θέση τους στο νέο μουσείο της Ολλανδίας που επικεντρώνεται εξ ολοκλήρου στη μετανάστευση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
O Χρήστος Οικονόμου και ο Ζώης Γέρος ξέρουν περισσότερα απ’ όσα περίμενα για την Τζένη Χειλουδάκη

Εικαστικά / O Χρήστος Οικονόμου και ο Ζώης Γέρος ξέρουν περισσότερα απ’ όσα περίμενα για την Τζένη Χειλουδάκη

O Χρήστος Οικονόμου και ο Ζώης Γέρος είναι δυο νεαροί ζωγράφοι και δυο πολύ καλοί φίλοι. Τους έφερε κοντά η αγάπη για τη μυθολογία, την τέχνη και μια ανεξήγητη εμμονή με την Τζένη Χειλουδάκη. Τα έργα τους πραγματεύονται το τραύμα με τρόπο ωμό και βαθύ. Παρά τα όσα θα πίστευαν πολλοί, διαψεύδουν τις φήμες που τους θέλουν ζευγάρι…
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ
Μυστήρια του σύμπαντος και σύγχρονα έργα τέχνης σε μια έκθεση στο Αστεροσκοπείο Αθηνών

Εικαστικά / Μυστήρια του σύμπαντος και σύγχρονα έργα τέχνης σε μια έκθεση στο Αστεροσκοπείο Αθηνών

Η έκθεση με τίτλο «Κοσμική Σκόνη/Άγνωστες Γαίες» αντλεί έμπνευση από την προσωπικότητα και το έργο του Γερμανού αστρονόμου Ιούλιου Σμιτ, διευθυντή του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών κατά τον 19ο αι., και μας προσκαλεί να περιηγηθούμε ανάμεσα σε μακρινούς πλανήτες και σε γήινα, απτά υλικά.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Καραβάτζιο: Κανείς δεν είχε ζωγραφίσει έτσι πριν από αυτόν

Guest Editors / Καραβάτζιο: Κανείς δεν είχε ζωγραφίσει έτσι πριν από αυτόν

Η έκθεση «Caravaggio 2025» αποτελεί μια σπάνια ευκαιρία για τους λάτρεις της τέχνης να έρθουν σε επαφή με τον ρεαλισμό και τη συναισθηματική δύναμη του ανυπέρβλητου καλλιτέχνη του μπαρόκ, ο οποίος επαναπροσδιόρισε την εικαστική αφήγηση και έθεσε τα θεμέλια της σύγχρονης ζωγραφικής.
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ
Ο Άγγελος Παπαδημητρίου ανάγει το κοινό γούστο σε καλλιτεχνική χειρονομία μεγάλης δυναμικής 

Εικαστικά / Το νέο έργο του Άγγελου Παπαδημητρίου είναι ένα εικονοστάσι για τα όνειρά μας

Ο αγαπημένος καλλιτέχνης επιστρέφει με ένα νέο έργο-εγκατάσταση στην Πινακοθήκη του Μουσείου Βορρέ, έναν χαιρετισμό στην Ελλάδα της Κάλλας και του Καβάφη, του Αττίκ και της Στέλλας Γκρέκα· μιας εποχής μεγάλης ευαισθησίας που έχει πια χαθεί.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιατί να κοιτάμε τα ζώα; Δικαιοσύνη για τη μη ανθρώπινη ζωή

Εικαστικά / Η πρώτη μεγάλη έκθεση για τα δικαιώματα των ζώων στο ΕΜΣΤ

Πρόκειται για τη μεγαλύτερη έκθεση που έχει διοργανώσει το ΕΜΣΤ και για την πρώτη μεγάλη έκθεση με θέμα την ευημερία των ζώων διεθνώς, στην οποία συμμετέχουν περισσότεροι από 60 καλλιτέχνες από 25 χώρες (από Ευρώπη, Ασία, Αφρική και Αμερική) – πάνω από 200 έργα καταλαμβάνουν όλους τους ορόφους του μουσείου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Romaine Brooks: Συμφωνία σε γκρι από μια ξεχασμένη κυρία της ζωγραφικής

Εικαστικά / Romaine Brooks: Η ζωγράφος με το ανδρόγυνο στυλ που έσπασε όλα τα ταμπού της εποχής της

Μια πρωτοπόρος καλλιτέχνιδα που έζησε μια συναρπαστική και αντισυμβατική ζωή, μέσα στη δίνη των «Roaring Twenties», δημιουργώντας τέχνη πέρα από τα κυρίαρχα ρεύματα του καιρού της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Allspice» στο Μουσείο Ακρόπολης: Mια έκθεση για τις αρπαγές, τις λεηλασίες, τις διώξεις των πολιτισμών

Εικαστικά / «Allspice» στο Μουσείο Ακρόπολης: Mια έκθεση για τις αρπαγές, τις λεηλασίες, τις διώξεις των πολιτισμών

Ο Michael Rakowitz, χρησιμοποιώντας αντισυμβατικές προσεγγίσεις, ανοίγει έναν διάλογο με έργα συγκινητικά, φανερά πολιτικά, υπενθυμίζοντάς μας την επανάληψη οδυνηρών γεγονότων της Ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κατερίνα Βαγενά: «Δεν καταλαβαίνω γιατί φερόμαστε λες και το να μεγαλώνεις είναι αρρώστια»

Οι Αθηναίοι / «Δεν έκανα την Κιμωλία για τα λεφτά αλλά για να δείξω αυτό που είμαι»

Eίναι η ιδιοκτήτρια της Κιμωλίας, του art café που έγινε σημείο αναφοράς στην Πλάκα. Δηλώνει αυτοδίδακτη στα πάντα και πιστεύει στη δύναμη των ανθρώπων να ξαναγεννιούνται. Η Κατερίνα Βαγενά είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
CHECK ANTISOCIAL

Εικαστικά / Antisocial: Η Φρόσω Πίνη έφερε την τέχνη σε ένα θρυλικό αθηναϊκό αφτεράδικο

Στη στοά της Λεωκορίου, στου Ψυρρή, η Φρόσω με αφοσίωση δίνει ζωή σε έναν χώρο τέχνης που κάνει τους Αθηναίους να φτάνουν στην Cantina Social πιο νωρίς απ’ ό,τι είχαν συνηθίσει — και έτσι, τουλάχιστον, έχουν μαζί τους τα γυαλιά ηλίου· just in case.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Ximena Maldonado Sánchez: «cardón, carmín y ola»

Εικαστικά / «Τα έργα μου δεν είναι φωτογραφίες, ούτε καρτ ποστάλ»

Η 26χρονη Μεξικανή ζωγράφος Ximena Maldonado Sánchez παρουσιάζει σε μία νέα έκθεση στην γκαλερί Bernier/Eliades στην Αθήνα μια τοπιογραφία με κάκτους, υπόγεια νερά και το κόκκινο του πάθους, που θυμίζει έντονα την πατρίδα της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ένας Μάιος γεμάτος τέχνη: Όλες οι εκθέσεις που δεν πρέπει να χάσεις

Εικαστικά / Ένας Μάιος γεμάτος τέχνη: 24 εκθέσεις που αξίζει να δείτε

Οικολογία, αποικιοκρατία, εξουσία, η σχέση μας με τα ζώα, μετανάστευση, ρατσισμός: Η εικαστική κίνηση της Αθήνας σήμερα αναδεικνύει τα φλέγοντα και επίκαιρα θέματα που απασχολούν τους σύγχρονους εικαστικούς.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Μπάμπης Ρετζεπόπουλος: Ένας ανένταχτος, εκλεκτικός και ασυμβίβαστος καλλιτέχνης

Εικαστικά / Η αθώα, ανόθευτη, παιδική ματιά στο έργο του Μπάμπη Ρετζεπόπουλου

Η Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων τιμά με μία αναδρομική έκθεση τον, γνωστό και ως Babis R., ζωγράφο και χαράκτη, έναν ανένταχτο καλλιτέχνη που, πέρα από το πολύτιμο εικαστικό του έργο, μάς άφησε παρακαταθήκη την ακεραιότητά του και την απροκατάληπτη στάση του απέναντι στην τέχνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H εκρηκτική συνάντηση του Francis Bacon με τον Peter Beard

Σαν σήμερα / Φράνσις Μπέικον: «Σιχαίνομαι εννιά στις δέκα ζωγραφιές που βλέπω, ανάμεσά τους και τις δικές μου»

Σαν σήμερα το 1992 πεθαίνει ο σπουδαίος αιρετικός Βρετανός ζωγράφος και ανατόμος της ανθρώπινης υπαρξιακής αγωνίας. Ο Βασίλης Κιμούλης είχε μεταφράσει αποκλειστικά για τη LIFO αποσπάσματα από τις εκρηκτικές συνομιλίες του Μπέικον με τον φωτογράφο Peter Beard.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΙΜΟΥΛΗΣ
Η Κιμώνα τα μεσάνυχτα γίνεται γάτα

Εικαστικά / Όταν η Κιμώνα ήταν μικρή έκλεβε τους μαγνήτες του παππού της, του γλύπτη Takis

Η τοσοδούλα γκαλερί Red Carpet, με το τέλειο γκράφιτι στον τοίχο, ξεχωρίζει από μακριά στην οδό Σολωμού. Κόρη της εικαστικού Λυδίας Βενιέρη και εγγονή του γλύπτη Takis, η ιδιοκτήτριά της, η Κιμώνα, φιλοξενεί 7 καλλιτέχνες σε 15 τετραγωνικά. Όταν της μιλούν για τα Eξάρχεια τα μάτια της βγάζουν καρδούλες.
ΤΖΟΥΛΗ ΑΓΟΡΑΚΗ
Άγγελος Μεργές: Οff season παραθεριστές με χρώματα που εκπέμπουν ηλεκτρισμένη ενέργεια

Εικαστικά / Παραθεριστές ή πρόσφυγες; Οι αινιγματικές φιγούρες του Άγγελου Μεργέ

Ο 36χρονος Έλληνας ζωγράφος, με έδρα τη Ζυρίχη, εκθέτει στην γκαλερί Καλφαγιάν έργα του με διφορούμενες –έντονα χρωματισμένες και ηλεκτρισμένες– ανθρώπινες φιγούρες σε off season παραλίες, που θυμίζουν ήρωες του Αντονιόνι.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Leigh Bowery: ακόρεστη όρεξη για έρωτα και υψηλή τέχνη από την καλτ φιγούρα που σημάδεψε μια εποχή

Nothing Days / Leigh Bowery: Ακόρεστη όρεξη για έρωτα και υψηλή τέχνη από την καλτ φιγούρα που σημάδεψε μια εποχή

Ο εκκεντρικός καλλιτέχνης που ο Boy George είχε χαρακτηρίσει ως «μοντέρνα τέχνη με πόδια» έζησε μια περιπετειώδη ζωή με εκατοντάδες συνευρέσεις στις τουαλέτες του Λονδίνου, δημιουργώντας ταυτόχρονα τέχνη με τα μοναδικά καλτ κοστούμια του που σημάδεψαν μια γενιά σχεδιαστών και εξακολουθούν να εμπνέουν.
M. HULOT

σχόλια

1 σχόλια