Είναι μεσημέρι στην πλατεία Βάθη -που επίσημα ονομάζεται πλατεία Ανεξαρτησίας, κι ας μην την γνωρίζει κανείς με το επίσημο όνομά της (το Βάθη προέκυψε ως τοπωνύμιο από τα άλλοτε λιμνάζοντα νερά του χείμαρρου Κυκλοβόρου, στο ύψος της σημερινής οδού Μάρνη, επειδή στο σημείο εκείνο το έδαφος κάπως βάθαινε)- και πλησιάζοντας προς το τρίγωνο της πλατείας είναι πολύ εύκολο να διακρίνεις το μαγαζί του Ιμπραήμ: είναι το γωνιακό μαγαζάκι σε «μέγεθος τσέπης» που έχει πάντα πλήθος κόσμου να περιμένει για φαγητό. Ο Ιμπραήμ και ο αδερφός του είναι μόνιμα σε κατάσταση πανικού για να προλάβουν να εξυπηρετήσουν τους πελάτες, κάποιοι από τους οποίους είναι θαμώνες του μικροσκοπικού μαγαζιού εδώ και χρόνια και δεν το αλλάζουν με κανένα άλλο φαλαφελατζίδικο της Αθήνας. Το όνομα του μαγαζιού (Flafel Abu Milad) και η εικόνα που σου δίνει εκ πρώτης δεν σε προετοιμάζουν καθόλου για αυτό που σε περιμένει αν είσαι αρκετά τολμηρός για να περάσεις την πόρτα του. Παρόλο που είναι μικρό, με λίγα τραπέζια (πέντε, μετρημένα), γεμάτο από κόσμο της περιοχής που περιμένει μπροστά στον πάγκο που σχηματίζουν οι γυάλινες προθήκες και όσα σερβίρει δεν σου γεμίζουν εύκολα το μάτι, όταν τα δοκιμάσεις καταλαβαίνεις γιατί όσοι τρώνε εδώ έρχονται και ξανάρχονται: είναι όντως από τα καλύτερα street food που μπορείς να βρεις στην ευρύτερη περιοχή του κέντρου.
Όση ώρα περιμένουμε στο τραπέζι μέχρι να χαλαρώσει λίγο η δουλειά και να ξεκλέψει λίγο χρόνο ο Ιμπραήμ για να έρθει να μιλήσουμε, δοκιμάζουμε αυτό που η απεσταλμένη του αμερικανικού περιοδικού που κάνει γαστρονομική τουρ στην Ελλάδα σχεδόν μας επέπληξε που δεν είχαμε δοκιμάσει, χαρακτηρίζοντάς το «ένα από τα καλύτερα τυλιχτά που έχει φάει στην Ευρώπη»: την αραβική πίτα γεμισμένη με κοκκινιστά συκωτάκια πουλιών, τηγανητή μελιτζάνα, ψιλοκομμένο λάχανο και τρεις σάλτσες που είναι όντως ένα γρήγορο φαγητό που μπορεί να σε ενθουσιάσει. Αν, φυσικά, τρως συκωτάκια πουλιών (μαγειρεμένα μαζί με καρδιές!) και αν είσαι αρκετά γκουρμέ για να τολμήσεις να το παραγγείλεις. Η αλήθεια είναι ότι, παρόλο που είναι εξαιρετικό, δεν είναι για όλους. Το μαριναρισμένο κοτόπουλο και το αρνίσιο κεμπάπ είναι πιο ασφαλής επιλογή. Και το ίδιο απολαυστικά. Το κοτόπουλο που μαρινάρουν για ώρες, ξεκινώντας κάθε πρωί τα χαράματα να το προετοιμάζουν διαδοχικά σε παρτίδες μέχρι αργά το βράδυ, σε μια κόκκινη σάλτσα με μυρωδικά και μπαχαρικά, γίνεται γευστικό και τόσο τρυφερό που λιώνει στο στόμα σου. Το κεμπάπ είναι πιο βαρύ και πιο λιπαρό, αλλά το ίδιο νόστιμο. Και τα δύο τα ψήνουν στα κάρβουνα, ενώ παράλληλα τηγανίζουν αμέτρητα φαλάφελ.
Ο Έλληνας δεν έτρωγε πολύ φαλάφελ παλιότερα, προτιμούσε το κρέας, τώρα τελευταία έχει αρχίσει να το προτιμάει. Δεν είδες τι έγινε ξαφνικά στο κέντρο με τα φαλαφελατζίδικα; Όταν ανοίξαμε εμείς, είχε μόνο ένα-δύο.
Όσοι είναι φίλοι του φαλάφελ, λένε ότι το φαλάφελ του Ιμπραήμ είναι εξαιρετικό. «Πικάντικο ζουμερό», το χαρακτηρίζει ένας από τους πελάτες του μαγαζιού που παίρνει «έξι απ’ όλα» για τους συναδέλφους του -προσωπικά δεν υπήρξα ποτέ φίλος του φαλάφελ και την σπεσιαλιτέ του μαγαζιού δεν κατάφερα να τη δοκιμάσω. Το λέω στον Ιμπραήμ και γελάει. «Ο Έλληνας δεν έτρωγε πολύ φαλάφελ παλιότερα, προτιμούσε το κρέας, τώρα τελευταία έχει αρχίσει να το προτιμάει», λέει. «Δεν είδες τι έγινε ξαφνικά στο κέντρο με τα φαλαφελατζίδικα; Όταν ανοίξαμε εμείς, είχε μόνο ένα-δύο». Το φαλάφελ είναι η πιο μεγάλη επιτυχία τους και ο ίδιος δηλώνει πολύ ικανοποιημένος από την πορεία του μαγαζιού. «Καλύτερα δεν θα μπορούσε να πάει», μας λέει. «Οι περισσότεροι που έρχονται ζητάνε αυτό, Έλληνες και Άραβες. Έχουμε και πολλούς Σύριους τελευταία που προτιμούν τα φαλάφελ και λαχανικά, δεν τρώνε πολύ κρέας».
Ο Ιμπραήμ είναι 28 χρονών και ζει στην Αθήνα τα τελευταία δέκα χρόνια.
«Επέλεξα να έρθω την Ελλάδα στα 18 γιατί είχαν έρθει κάποια ξαδέρφια μου πριν και μου είπαν ότι είναι ωραία. Κι αλήθεια μου άρεσε πολύ και αποφάσισα ότι εδώ θέλω να ζήσω. Άνοιξα το μαγαζί στην πλατεία Βάθη, επειδή είχε πολλούς Αιγύπτιους η περιοχή και έμεινα εδώ. Ούτε και το μαγαζί έχει αλλάξει από τότε. Μου αρέσει πολύ Αθήνα, μένω στο κέντρο και κυκλοφορώ παντού με τα πόδια. Στην Αίγυπτο, όπου μεγάλωσα, ο μπαμπάς μου είχε ένα τέτοιο μαγαζί, ίδιο, εκεί έμαθα τη δουλειά. Ακριβώς τα ίδια φαγητά που είχαμε στο δικό μας μαγαζί φτιάχνω και εδώ.
»Έχω πελάτες Έλληνες και πολλούς τουρίστες. Μου λένε όλοι ότι είναι το καλύτερο φαλάφελ που έχουν φάει και ότι το φαγητό είναι καθαρό. Και χορταστικό. Τα πιάτα μας είναι το φαλαφέλ με λαχανικά, κοτόπουλο μαριναρισμένο σε αραβική σάλτσα, συκωτάκια κοτόπουλου μαγειρεμένα με μπαχαρικά και αρνίσιο κεμπάπ. Όλες οι σος είναι δικές μας, χειροποίητες. Έχουμε κρέμα σκόρδου, ταχίνι με γιαούρτι και καυτερή σάλτσα. Τις ετοιμάζουμε κάθε μέρα, κόβουμε τα λαχανικά, ετοιμάζουμε τα κρέατα και τα φαλάφελ. Δουλεύω 7 μέρες τη βδομάδα, δεν έχω καμία μέρα κενή. Και δουλεύω όλη μέρα. Το μαγαζί είναι ανοιχτό από τις 10 το πρωί μέχρι αργά το βράδυ, 11μιση – 12. Κουράζομαι, είναι σκληρή δουλειά, αλλά μου αρέσει πολύ η δουλειά μου και όταν αγαπάς αυτό που κάνεις η κούραση είναι γλυκιά. Κοιμάμαι ελάχιστα, αλλά έχω πια συνηθίσει και δεν με πειράζει. Στη δουλειά πρέπει να είσαι ξύπνιος, να μην κάνεις λάθος. Πέφτω για ύπνο, μόλις πάω σπίτι και σηκώνομαι πρωί-πρωί, στο μαγαζί έρχομαι το αργότερο στις 6, γιατί πρέπει να γίνουν όλες οι προετοιμασίες.
»Είμαι παντρεμένος και έχω δύο παιδιά, μια κόρη 3 χρονών και ένα αγόρι 6 μηνών. Παλαιότερα με βοηθούσε η γυναίκα μου, αλλά τώρα είναι στο σπίτι με τα παιδιά. Είναι 6 μηνών το μικρότερο, δε γίνεται αλλιώς. Οι βοηθοί μου στο μαγαζί τώρα είναι ένας Αιγύπτιος και ένας Σύριος. Και ο αδερφός μου, δουλεύει κι αυτός το ίδιο σκληρά.
Από την ελληνική κουζίνα μου αρέσει πολύ το σουβλάκι. Δεν πιστεύω ότι τα πράγματα στην Ελλάδα είναι τόσο χάλια. Αν το σκέφτεσαι κάθε μέρα και λες ότι τα πράγματα είναι άσχημα, τότε θα είναι. Είμαι αισιόδοξος, δεν σκέφτομαι έτσι.
Μου αρέσει πολύ η Αθήνα, είναι μοντέρνα πόλη, έχει τα πάντα, είναι όμορφη, την βρίσκεις παντού την ομορφιά αρκεί να θέλεις να τη δεις. Μου αρέσουν τα δέντρα με τα ροζ λουλούδια, μου αρέσουν οι άνθρωποι, έχει ωραίο κόσμο η Αθήνα, καλό κόσμο, οι Έλληνες δεν με έκαναν ποτέ να αισθανθώ άσχημα. Έχω ζήσει εδώ τα καλύτερα χρόνια μου και δεν την αλλάζω με τίποτα αυτή την πόλη».
Φεύγοντας μας δίνει με το ζόρι ένα πλαστικό κουτάκι με τέσσερα αραβικά γλυκά, σιροπιαστά, μπακλαβάδες και κανταΐφια, «τα φτιάχνουμε και αυτά μόνοι μας» μάς λέει, γυρνάει στη δουλειά και συνεχίζει να τυλίγει πίτες, εξυπηρετώντας τους πελάτες. Έχει πάει 3 και η ουρά του κόσμου όλο και μεγαλώνει.
Το πιο ακριβό τυλιχτό στο μαγαζί του κάνει 2,5 ευρώ…
Το μαγαζί του Ιμπραήμ είναι πάνω στην πλατεία Βάθης, στην Λιοσίων 1, το γωνιακό μαγαζάκι ακριβώς εκεί που ξεκινάει η Λιοσίων. 210 5224880.
