ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σάββατο πρωί και ο σύζυγος ξυπνήσε έξαλλος με τη φράση "τι ακριβώς έκανες χθες όλη μέρα;". Εντωμεταξύ είχα σηκωθεί νωρίτερα το πρωί να μαγειρέψω, να βάλω πλυντήριο, να πετάξω τα σκουπίδια. Το έγκλημα μου; το προηγούμενο βράδυ έβαλα το μωρό για ύπνο και ξαπλωσα και εγώ χωρίς να κάνω καμιά δουλειά. Δεν άντεχα άλλο την αϋπνία. Όλη τη βδομάδα σηκώνομαι 5 να ετοιμάστω για την δουλειά και να ετοιμάσω και το μωρό για τον σταθμό. Κοιμάμαι 12 ή 1 το βράδυ. Πολλές φορές αργότερα. Απλώς δεν άντεχα άλλο. Είχα πιει όσο περισσότερη καφεΐνη αντέχει το στομάχι μου κι όμως νύσταζα. Προσπαθώ αλλά το σπίτι είναι χάλια, δεν προλαβαίνω να προετοιμάσω για τη δουλειά όπως πρέπει. Κι όμως ξύπνησε και με κατηγόρησε. Γιατί; όλη την εβδομάδα παιδεύομαι, έγκλημα είναι να κοιμηθώ ενώ καταρρέω; Με κατηγόρησε Για αχαριστία αν ζητήσω να μοιραζόμαστε τις δουλειές. Γιατί; Αφού πληρώνω όλους τους λογαριασμούς δεν κάνω τα λεφτά μου μπουζούκια. Νιώθω μόνη χωρίς κατανόηση και βοήθεια. Η οικογένεια μου απούσα. Μια ενόχληση για όλους έγινα. Το μωρό λυπάμαι. Θα θελα λίγη ευγνωμοσύνη. Είμαι καλός άνθρωπος δεν είμαι σκουπίδι. Δεν ξέρω γιατί τα γράφω. Ίσως γιατί πια κάνεις δεν ακούει. Ζητά βοήθεια λένε οι ψυχολόγοι. Ζητάω και κάνεις δεν απλώνει χέρι. Οφείλω να τα κάνω όλα μόνη κατά το σύζυγο. Τα καταφέρνω κατά την οικογένεια μου. Εγώ όμως καταρρεω...