«ΤΙ ΒΡΑΔΙΑ ΑΠΟΨΕ!», είπε μερικές φορές ο Παυλίδης. Και είχε κάθε λόγο να νιώθει ωραία, αφού εισέπραττε την αγάπη και τη δύναμη που του γύριζε πίσω το κοινό. Ήταν μια λυτρωτική βραδιά, μια συναυλιακή νύχτα στον Λυκαβηττό όπως παλιά, με τον σημερινό του ήχο, τον σημερινό του τρόπο. Και τον ευχαριστούμε που, ενώ μίλησε ελάχιστα, μάς είπε τόσα πολλά, σε μια από τις πιο δυνατές του συναυλίες.
Ο Παυλίδης, ύστερα και από την (ευχόμαστε προσωρινή) συναυλιακή παύση του Αγγελάκα φυλάει τις Θερμοπύλες της εγχώριας ροκ σκηνής.
Ο Παύλος περιέγραφε τον κόσμο που ζούμε και ο Κωστής τον κόσμο που θα θέλαμε να ζήσουμε. Ερήμην του ο καθένας συνομιλούσε με τον άλλο με έναν τρόπο οικογενειακό, πάνω από ένα τραπέζι Κυριακής στις αρχές του φθινοπώρου. Ο καθένας με τους δικούς του δεινόσαυρους.
Έχει συμφιλιωθεί με το παρελθόν του, αλλά δεν φαίνεται να είναι συμβιβασμένος με το μέλλον του. Γι' αυτό ίσως διάλεξε να παίξει μεγάλες επιτυχίες από την εποχή των Ξύλινων Σπαθιών και να κλείσει με ένα κομμάτι από τη σημαντική και σχετικά πρόσφατη συλλογή με τις διασκευές του στο έργο του συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλου, για την οποία κατακρίθηκε με τρόπο άδικο –στα όρια της χυδαιότητας– από μερίδα του κοινού.
Ήταν η παρέμβασή του στα «Γκρεμισμένα Σπίτια».
Θα χτυπάτε και θα καταστρέφετε
θα αντέχουμε, θα ξαναχτίζουμε
όσο εσείς στα ρηχά θα μας σέρνετε
τόσο εμείς πιο βαθιά θ' αρμενίζουμε
«Ερχόμαστε απ' τον ορίζοντα…» Έτσι έκλεισε το κομμάτι και η συναυλία λίγο πριν βγούμε από το θέατρο και δούμε την αναμμένη Αθήνα στον δικό μας ορίζοντα.
Παύλος Παυλίδης / Γιάννης Μαρκόπουλος - Γκρεμισμένα σπίτια
Καλά όλα αυτά, αλλά τι σχέση έχουν με τους δεινόσαυρους και τον Κωστή;
Δίπλα μου σε όλη τη συναυλία καθόταν ο Κωστής. Πριν από λίγες μέρες ξεκίνησε την Ε' Δημοτικού. Είχε έρθει με έναν πλαστικό δεινόσαυρο που κρατούσε σε όλη τη συναυλία. Τον αποχωρίστηκε μόνο για μια στιγμή, έχοντάς με σε σκληρή επιτήρηση όταν του τον ζήτησα για να βγάλω μερικές φωτογραφίες. Η ζακέτα του Κωστή ήταν λευκή, γεμάτη χρωματιστούς δεινόσαυρους επίσης. Τη ζήλεψα, αλλά μάλλον δεν μου έκανε.
Ο Κωστής περίμενε υπομονετικά. Είχε κουραστεί. Ήθελε οπωσδήποτε να ακούσει το «Λιωμένο Παγωτό» κι ας αγνοεί σε τι ακριβώς αναφέρεται το κομμάτι. Όταν ήρθε εκείνη η στιγμή, ήταν η πολλοστή φορά που πετάχτηκε από την ποδιά της μητέρας του, όπου είχε ξαπλώσει εξαντλημένος. Κάπως έτσι βρέθηκα να παρακολουθώ μια δροσερή βραδιά τη συναυλία του Παύλου Παυλίδη. Υπό το βλέμμα των δεινοσαύρων. Τόσο σουρεαλιστικό όσο και πολλές από τις στιχουργικές στιγμές του καλλιτέχνη, σκέφτηκα.
Φωτιά στο λιμάνι
Ο Παύλος Παυλίδης σήμερα κοντεύει τα 60, αλλά «όσο περνάει ο καιρός με κάνετε να αισθάνομαι όλο και πιο νέος», είπε λίγο πριν παίξει το «Φωτιά στο λιμάνι». Έχει κερδίσει εδώ και χρόνια το δύσκολο στοίχημα να αλλάζει ήχο, μπάντες, συνεργάτες και να τον ακολουθεί ο κόσμος που θέλει να ακούσει το παρόν του, την ώρα που πολλοί συνομήλικοι ομότεχνοί του μοιάζουν αμήχανοι και εγκλωβισμένοι στην εικόνα και την επιτυχία της νεότητάς τους.
Ο Παύλος περιέγραφε τον κόσμο που ζούμε και ο Κωστής τον κόσμο που θα θέλαμε να ζήσουμε. Ερήμην του ο καθένας συνομιλούσε με τον άλλο με έναν τρόπο οικογενειακό, πάνω από ένα τραπέζι Κυριακής στις αρχές του φθινοπώρου. Ο καθένας με τους δικούς του δεινόσαυρους.
Με έναν παράξενο τρόπο βρέθηκα να ακούω για τον Λόρδο Μπάιρον, τη Μαίρη που θα πήγαινε σινεμά –αν μπορούσε– κάθε βράδυ, τη Ρίτα, το Μπρανκαλεόνε και τα Μπόρα Μπόρα, τα καράβια με τους πειρατές, τον βασιλιά της σκόνης και τα αλλιώτικα παιδάκια πίσω από έναν τυραννόσαυρο και πλάι σε έναν τρικεράτωπα.
«Αυτή είναι η δική σας εποχή, μην αφήσετε κανέναν να σας διαλύσει τα όνειρα», είπε μετά το κομμάτι «Ρίτα», που ήταν μιας άλλης εποχής. Αυτή όντως είναι η δική μας εποχή, σκέφτομαι, μέσα στους δεινόσαυρους. Ένα μεταμοντέρνο Jurassic Park.
Ήταν για ακόμη μία φορά πολιτικός, κοινωνικός, ερωτικός, συμπαραστάτης, όπως η τέχνη που ξεπερνάει το επίκαιρο.
Όπως και να έχει, αυτό που νιώσαμε το βράδυ της Δευτέρας το έγραψε κάποια στιγμή ως επιμύθιο και στο video wall (το οποίο συνομιλούσε σε όλη τη συναυλία με τον δικό του τρόπο με τη σκηνή και το κοινό):
«Η ΠΟΙΗΣΗ ΔΕΝ ΘΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕΙ».
Για όποιον ενδιαφέρεται, το setlist της συναυλίας θα το βρει εδώ.
