Ένα πλεκτό της «ήσυχης πολυτέλειας» του οίκου μόδας Loro Piana μπορεί να κοστίζει 11.000 δολάρια, όμως προέρχεται από απλήρωτη εργασία.
Η ιταλική εταιρεία πολυτελών ειδών ένδυσης Loro Piana, ανήκει στην πολυεθνική LVMH και ελέγχεται από τον Μπερνάρ Αρνό -τον δισεκατομμυριούχο και δεύτερο πλουσιότερο άνθρωπο του κόσμου που βρίσκεται αντιμέτωπος με κατηγορίες για ξέπλυμα χρήματος στο Παρίσι.
Τα εκλεκτά προϊόντα της Loro Piana, που θεωρείται εταιρεία-πρέσβειρα της «ήσυχης πολυτέλειας» στον κόσμο της μόδας, μπορεί να κοστίζουν χιλιάδες ευρώ, αλλά ένα πρόσφατο δημοσίευμα του Bloomberg αποκάλυψε πως η προμήθεια των υλικών γίνεται από απλήρωτη περουβιανή εργασία για τη συγκομιδή βικούνια (vicuña) για τα πλεκτά της. Η βικούνια (Vicugna vicugna) είναι το ένα από τα δύο είδη άγριων Νοτιοαμερικανικών καμηλοειδών, που ζει στις αλπικές περιοχές των Κεντρικών Άνδεων. Το άλλο είδος είναι το γουανάκος. Έχει συγγένεια με το λάμα, όμως το πιο πλησιέστερο συγγενικό είδος, το οποίο ανήκει στο ίδιο γένος, είναι το οικόσιτο αλπακά.
Η χρησιμοποίηση του μαλλιού βικούνια για τη δημιουργία ρούχων απαγορεύτηκε το 1950, ύστερα από φόβους για αφάνιση του είδους, καθώς είχαν απομείνει μόλις 3.000 ζώα, ενώ η ζήτηση για το ύφασμα που προέρχεται από αυτά ήταν τεράστια. Τη δεκαετία του '60, οι συνθήκες βοήθησαν στην ανάκαμψη του πληθυσμού τους, ενώ παράλληλα στήριξαν τον ιθαγενή πληθυσμό. Από τη στιγμή που το εμπόριο μαλλιού επανήλθε, οι κάτοικοι της επαρχίας Lucanas στο Περού -πολλοί από τους οποίους είναι αγρότες που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας- έχουν συμβόλαιο με έναν μόνο πελάτη, τη Loro Piana.
Πληρώνονται περίπου 280 δολάρια για το υλικό ενός πουλόβερ, ποσό που δεν καλύπτει την αμοιβή όλων όσων εργάζονται για τη συγκομιδή του μεταξένιου μαλλιού. Οι μισθωτοί εξωτερικοί εργάτες πληρώνονται περίπου 20 δολάρια, αλλά οι ντόπιοι εργάτες μαζεύουν απλήρωτοι τα άγρια ζώα βάρους 110 κιλών σε χιλιόμετρα γης για να τα κουρέψουν.
Μια μελέτη του 2018, η οποία ανατέθηκε από την κυβέρνηση, διαπίστωσε ότι η συμμετοχή στο εμπόριο δεν είχε βοηθήσει την κοινότητα Lucanas, κάτι που η Loro Piana αμφισβήτησε, δηλώνοντας ότι «αντιπροσωπεύουν μια βασική οικονομική στήριξη σε τοπικό επίπεδο, προστατεύοντας και ενισχύοντας τη ζήτηση και την αξία της ίνας βικούνια, ανεξάρτητα από τη δυναμική της αγοράς». Ο πληθυσμός των βικούνια ευδοκίμησε, πράγμα που δεν είναι κακό, αλλά τελικά οδήγησε τις τιμές των ινών προς τα κάτω. Οι τιμές των πρώτων υλών έχουν μειωθεί κατά 36% την τελευταία δεκαετία, ενώ οι τιμές λιανικής ανεβαίνουν.
Ορισμένες κοινότητες κερδίζουν περισσότερα χρήματα από τις τουριστικές δραστηριότητες που αφορούν τα βικούνια, παρά από την πώληση των ινών. Η Loro Piana καλλιεργεί και η ίδια τις ίνες, σε μία έκταση περίπου 5.000 στρεμμάτων που αγόρασε και περιέφραξε, για να δημιουργήσει ένα καταφύγιο όπου τα βικούνια μπορούν να να κουρευτούν με ασφάλεια
