ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν 2 χρόνια έκανα μια μεγάλη αλλαγή περιβάλλοντος,έφυγα από το τοπο μου και ήρθα να ζήσω στο τόπο του αγοριού μου.Στην αρχή υπήρχε ο ενθουσιασμός της αλλαγής,ένιωθα τόσο δυνατή και έλεγα συνέχεια στον εαυτό μου πως ότι και να συμβεί θα το αντιμετωπίσω με θετικότητα. Πέρασα πολλά από όταν ήρθα,από την κοινωνία,από τους πρώην φιλους/ες του, την οικογένειά του,η αλήθεια είναι πως τα αντιμετώπισα...αλλά όχι με θετικότητα όπως νόμιζα.Πέρασα πολύ καιρό να νιώθοντας θυμό,αδικημένη,καταθλιπτική,έφτασα στο σημείο να μην θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι,ένιωθα πως δεν υπήρχε λόγος...Νόμιζα πως δε θα σταματήσω να νιώθω έτσι ποτέ... Μιλούσα με ψυχολόγους τηλεφωνικά,αλλά δεν ένιωθα να με βοηθούν. Ύστερα από 1μιση χρόνο απλά μου πέρασε. Έχω απομακρυνθεί από αυτά που με ενοχλούσαν,αν και ακόμα βρίσκουν τρόπους να με εξοργίζουν. Μερικές φορές νιώθω θυμωμένη και αδικημένη,αλλά ύστερα νιώθω ένα μεγάλο κενό...Δεν πέφτω ψυχολογικά όπως τότε,αλλά αυτό το κενό με τρομάζει. Νιώθω πως δεν έχω όνειρα πλέον,και στην αρχή με πληγώνει αυτό,πλέον δε με πληγώνει,νιώθω σα να παραδωθηκα... Δε προσπαθώ για τα όνειρα μου... Απλά τα άφησα στην άκρη. Και ενώ το ξέρω πως δεν είναι σωστό,νιώθω Κως απλά δε μπορώ να κάνω τίποτα... Και όλο και συμβιβάζομαι!