Πέμπτη 11/2
Στην τηλεόραση όλο και αυξάνονται οι νέες εκπομπές που έχουν να κάνουν με σπίτι και φαγητό. Παρακολουθώντας μια κυρία που σερβίρει για ορεκτικό στους καλεσμένους της Κοτόσφαιρες, σκέφτομαι πως αν η τηλεόραση είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας, τότε τι λένε αυτές οι εκπομπές για τους Έλληνες, τουλάχιστον για το κομμάτι του φαγητού και της εσωτερικής διακόσμησης; Τι θα μάθει λοιπόν ο τηλεθεατής παρακολουθώντας το «Κάτι Ψήνεται»; Υπάρχει έστω και ένα φαγητό σε αυτή την εκπομπή που να είναι άξιο λόγου για να αναπαραχθεί σε μια άλλη κουζίνα; Εσείς θα φτιάξετε Κοτόσφαιρες, ας πούμε; Θα μάθετε, αγαπητοί φίλοι, πως σε όλα τα πράγματα πρέπει να 'σαι λίγο σκύλα, αλλιώς δεν θα τα καταφέρεις, η βουλγκαριτέ πάντα γράφει τέλεια στην τηλεόραση, θα δεις φρικτά μικροαστικά σπίτια όπου οι σπιτονοικοκύρηδες στρώνουν τραπέζια με δεκάδες σεμεδάκια και βάζουν τους καλεσμένους να τρώνε μήλα ψημένα σε γρεναδίνη, κάτω από faux μάσκες από το καρναβάλι της Βενετίας και θα αρχίσει να του αρέσει η ιδέα να τρυπώνει στα ακόμη πιο φρικτά ενδότερα του σπιτονοικοκύρη. Ποτέ, ούτε μια φορά στους τόσους μήνες που παρακολουθώ αυτή την εκπομπή, δεν εμφανίστηκε ένας παίκτης με λίγη λεπτότητα, να μαγειρέψει ένα φαγητό της προκοπής, να το σερβίρει σε μια παρέα που να μην είναι για τα μπάζα και να μεταδώσει στον τηλεθεατή το μήνυμα που θα έπρεπε να μεταδίδει έτσι κι αλλιώς: είναι μεγάλη τέχνη τα τραπεζώματα, και αν καταφέρνεις να μαγειρέψεις καλά, there is magic there. Όχι, μάλλον εμείς θα επιμείνουμε στα σεμεδάκια, σκέφτομαι παρακολουθώντας με τρόμο μια κυρία να σερβίρει ένα πιάτο που περιέχει το λατρεμένο τετράπτυχο της κάθε ατάλαντης νοικοκυράς: ζαμπόν - μανιτάρια - κρέμα γάλακτος - πιπεριές. Στις ελληνικές εκπομπές για το σπίτι, μια από τα ίδια. Η υπεργκλάμορους παρουσιάστρια, η οποία φημίζεται για τα παλάτια που έχει φτιάξει, κατεβαίνει στο Μπύθουλα με υπέροχες κασμιρένιες κάπες, και ως εναλλακτική Εβίτα Περόν δίνει λύσεις για τις παράγκες. Φυσικά, εννοείται πως οι λύσεις που δίνει είναι ανώτερες από αυτό που είχαν οι άνθρωποι αυτοί και πως η ζωή τους είναι καλύτερη. Όμως, ρε παιδιά, εγώ τι θα μάθω από αυτή την εκπομπή; Την καλοσύνη; Τη φιλανθρωπία; Μάλλον αυτά, γιατί από συμβουλές περί ντεκόρ και DIY γιοκ. Άσε που και τα λίγα που θα δεις είναι συνήθως τόσο κακόγουστα, που μόνο ως παραδείγματα προς αποφυγή μπορεί να τα χρησιμοποιήσει κανείς. Επίσης, θα ήθελα να συμπληρώσω πως το σύστημα της παράλληλης αφήγησης -από αφηγητή με ωραία μπάσα ανδρική φωνή- με τα γεγονότα που διαδραματίζονται μπροστά μας είναι τουλάχιστον κακοποίηση για τον τηλεθεατή. Συνεχίζω το ζάπινγκ και πέφτω στον «Εφιάλτη στην κουζίνα» του Gordon Ramsay. Και αυτό χάλια είναι, γιατί αυτός είναι μεγάλος ηθοποιός και όλο δράμα και μαγκιά μας σερβίρει. Τουλάχιστον, είναι πιο καλοφτιαγμένο. Και συνεχώς μιλάνε για φαγητό. Εν αντιθέσει με όλα τα ελληνικά, που έχουν μια ανεξάντλητη ροπή προς το κουτσομπολιό... Οι ελληνικές κάμερες μεγεθύνουν τους καυγάδες και τις πίκρες και μικραίνουν όλες τις ομορφιές. Θέλω τη συνταγή για Κοτόσφαιρες και για μήλα με γρεναδίνη.
Σάββατο 13/02
Η Αθήνα έχει αδειάσει, πάλι. Κυκλοφορούμε με τον Γιώργο και τη μηχανή σε δρόμους άδειους. «Κάνει κρύο ή δεν κάνει;», σκέφτομαι την τέταρτη φορά που κουμπώνω το μπουφάν μέχρι πάνω για να διασχίσουμε την Ακαδημίας. Στον Κρητικό της Κάνιγγος τρώμε εκλεκτά, με φρέσκα σταμναγκάθια, ντολμαδάκια, ξύγαλο Σητείας, φρέσκο μπακαλιάρο, άπειρη ρακή και πίτες σφακιανές, τις καλύτερες στην Αθήνα. Αριστουργήματα όλα, ακόμα και το παράξενο φως που μπαίνει από την άκρη της στοάς. Το βράδυ στο σπίτι μόνος ανάβω φωτιές στα γουόκ και ετοιμάζω noodles με κοτόπουλο, λαχανικά και τσίλι. Δίνω στη Λούλα ένα κομμάτι τσίλι, το δοκιμάζει και εξαφανίζεται για το υπόλοιπο της βραδιάς. Μεγάλη προδοσία. Αύριο κρέατα και μετά πρασινάδες και γαρίδες. Πού θα μου πάει, θα μου γυρίσει η όρεξη.
σχόλια