Ο Κύκλος Μάνος Χατζιδάκις συνεχίζεται με τα έργα «15 εσπερινοί» και «Μυθολογία»

Τέσσερις βραδιές στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής

Κορίνα Φαρμακόρη, 13.4.2018 | 12:10

O τριετής Κύκλος Μάνος Χατζιδάκις της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, που ξεκίνησε στις 4 Νοεμβρίου 2017, συνεχίζεται με την παρουσίαση των έργων «15 εσπερινοί» /«Μυθολογία» του μεγάλου Έλληνα συνθέτη στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, στις 10, 16, 18 και 19 Μαΐου 2018.

Στους 15 εσπερινούς, έργο του 1964, ο Μάνος Χατζιδάκις διασκευάζει ισάριθμα δημοφιλή τραγούδια του και ορχηστρικά θέματα για μικρό σύνολο οργάνων.

Ο συνθέτης σημειώνει στην πρώτη έκδοση του δίσκου, που κυκλοφόρησε το 1965: «Eσπερινός, σημαίνει ευλάβεια Ήλιου, καθώς γυρίζει ευαίσθητος μέσα στη πόλη, γεμάτος από τις αναμνήσεις των ετών, που τέλος γέρνει στο πλάι ν' αποκοιμηθεί, αφήνοντας τριγύρω του ηχώ φωτός, αποκαλυπτικές διαθέσεις και μια λεπτότατη ευωδιά αγάπης.

Η Μυθολογία (1966) είναι ένας από τους σημαντικότερους κύκλους τραγουδιών του Μάνου Χατζιδάκι. Καινοτόμος τότε και φρέσκος ακόμη και σήμερα φέρει τη σφραγίδα μιας από τις αποδοτικότερες και πιο δημιουργικές συνεργασίες συνθέτη/στιχουργού, όπως ήταν αυτή με τον ποιητή Νίκο Γκάτσο.

Με Δεκαπέντε Εσπερινούς συλλέγω τη σκορπισμένη ευαισθησία μου και σας την παραδίδω έτσι όπως γεννήθηκε, στ' αληθινό της βάθρο, εκεί που οι έμποροι δε θα μπορούν να της χαλάν την όψη. Όλοι οι Eσπερινοί χαρίζονται στο γιο μου, που αρχίζει τώρα να μετράει τον κόσμο».

Η Μυθολογία (1966) είναι ένας από τους σημαντικότερους κύκλους τραγουδιών του Μάνου Χατζιδάκι. Καινοτόμος τότε και φρέσκος ακόμη και σήμερα φέρει τη σφραγίδα μιας από τις αποδοτικότερες και πιο δημιουργικές συνεργασίες συνθέτη/στιχουργού, όπως ήταν αυτή με τον ποιητή Νίκο Γκάτσο.

Ο Μάνος Χατζιδάκις περιγράφει γλαφυρά τη διαδικασία της δημιουργίας αυτού του σπουδαίου έργου: «Σαν γνήσιος στρατηγός το '65 θέλησα να κάνω στην Ελλάδα μια επανάσταση. Αντί για τανκ, πήρα ένα παιδί – έφηβο μελαχρινό και όμορφο από την παιδική χορωδία των ανακτόρων και του είπα να τραγουδήσει.

Μου λέει: "για να τραγουδήσω χρειάζομαι καινούργιους μύθους". Πολύ σωστά, σκέφθηκα. Και με τον Γκάτσο αρχίσαμε να κατασκευάζουμε μύθους τον έναν μετά τον άλλο, με κοπέλες που 'χαναν τα κλειδιά από τη Θήβα, με Ιρλανδούς και Ιουδαίους που 'ψαχναν στην έρημο για γάμους και χαρά, μ' ευαίσθητους ληστές στην τελευταία τους στιγμή, με ένα παιδί που σφάζει φίλους κι αδελφούς γιατί ποτέ κανείς δεν του 'δωσε την σημασία την πρέπουσα, με τον Ορέστη που έγινε πουλί στο δάσος για να ξεφύγει από τη μοίρα του, μ' ένα παιδί που 'μοιαζε του Χριστού κι άλλα πολλά.

Κι ο ένας μύθος έμπαινε πάνω στον άλλο κι έγιναν τόσοι πολλοί και τόσοι δυνατοί που τρόμαξε το παιδί, τρόμαξε ο κόσμος, τρόμαξε και η εταιρία που θα έβγαζε τον δίσκο.

Όλοι τρομάξανε εκτός από τον Γκάτσο κι εμένα που εξακολουθήσαμε με περισσότερο πάθος την κατασκευή και σύνθεση των μύθων, ξεχνώντας εντελώς την επανάσταση που είχα προγραμματίσει».