Μάρω Δούκα: Έλα να πούμε ψέματα

Απ' τον Νοέµβριο του 2012 έως τον Ιούνιο του 2013 στα Χανιά, στον κύκλο των εποχών και στους κύκλους του χρόνου, του περασµένου, που επιµένει, και του σηµερινού, που τον υποδύεται, τον µελετά, συνοµιλεί µαζί του, εκ νέου διατυπώνει αλλά και διαβρωτικά υπονοµεύει.
Η Ελεονόρα και ο δίδυµος αδελφός της ο Πανάρης. Η Αναστασία και ο µοναχογιός της ο Ιδοµενέας. Οι τέσσερίς τους χιαστί, ταυτόχρονα αφηγητές και αφηγηµένοι, αγκαζέ µε το άγραφο, µε το σήµερα βαρύ στους ώµους.
Ο Πανάρης µε τα αδιέξοδα χαρτιά του. Ο Ιδοµενέας µε τα κιτάπια του πατέρα του. Η Αναστασία µε τα χαντάκια του µυαλού της. Η Ελεονόρα µε το διήγηµα της µάνας της.
Από τον Χέγκελ και τον Μπακούνιν στον Μαρξ και το Κοµµουνιστικό Μανιφέστο. Και από την επανάσταση του 1848 στο Παρίσι στους πολιορκηµένους του Δηµοκρατικού Στρατού, εκατό χρόνια αργότερα, στο φαράγγι της Σαµαριάς. Και από την επίσηµη έναρξη του εµφυλίου στην Κρήτη, Απρίλιο του 1947, στη δικτατορία των συνταγµαταρχών, είκοσι χρόνια αργότερα, Απρίλιο του 1967. Mε την επικαιρότητα µουδιασµένη και την πραγµατικότητα υπόγεια να βράζει, το Έλα να πούµε ψέµατα, στις γραµµές του µύθου και της ιστορίας, θα µπορούσε να διαβαστεί και ως µια δοκιµή της έκτακτης ανάγκης να δούµε αλλιώς τον κόσµο, να τον µαγέψουµε, κεφάτοι, λυτρωµένοι, να πάµε παραπέρα...