ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τα τελευταία 2 χρόνια όλη μου η ζωή σταδιακά διαλύεται. Και τώρα έφτασε σε ένα σημείο όπου δε φαίνεται φως από πουθενά και ποτέ. Πέρασα αρκετά τραυματικά γεγονότα λόγω θεμάτων υγείας (από τα οποία πάσχω ακόμα) τα οποία εκτός από το σώμα μου επηρέασαν εμφανώς και την ψυχολογία μου. Φίλους και δικούς μου ανθρώπους γενικότερα είχα λίγους και καλούς, τώρα οσο παράλογο και αν ακούγεται δεν έχω κάποιον άνθρωπο που με νοιάζεται, που ξέρω ότι θα ερθει δίπλα μου σε μια δύσκολη στιγμή. Άρα είμαστε καθαρά εγώ και ο εαυτός μου, από εκείνον αναζητώ κουράγιο. Επαγγελματικά είμαι κι εκεί χάλια, σπουδάζω ενώ παράλληλα έχω κάνει πολλές αιτήσεις για δουλειά χωρίς να έχει γίνει καμία δεκτή. Παράτησα σιγα σιγα και ό,τι χόμπι είχα και πλέον έχω καταλήξει στα 20 χρόνια μου να λειτουργώ σαν υπερήλικας, με το ζόρι βγαίνω από το δωμάτιό μου για οποιονδήποτε λόγο. Βλέπω τους συνομήλικούς μου πως μπορούν να βγαίνουν, να διασκεδάζουν, να έχουν τις δουλειές τους, τις παρέες, τις σχέσεις τους, να κάνουν τα ταξίδια τους, να γεμίζουν με όποια εμπειρία τη ζωή τους και ενώ χαίρομαι για εκείνους, στενοχωριέμαι ταυτόχρονα πολύ για εμένα που δε μπορώ να έχω ό,τι εκείνοι. Επίσης φοβάμαι να προσεγγίσω νέο κόσμο γιατί σκέφτομαι, αν οι παιδικοί μου φίλοι και άνθρωποι που με ήξεραν τόσα χρόνια τόσο καλά με ξέγραψαν, τότε με πόση ευκολία θα μπορούσε να το κάνει ένας ξένος; Οπότε δε βρίσκω το νόημα να το κάνω, νιώθω ότι εν τέλει θα πληγωθώ χειρότερα. Έχω ξεκινήσει ψυχοθεραπεία εδώ και λίγους μήνες αλλά δεν έχω δει κάποια βελτίωση, δεν ξέρω αν είναι μικρό το διάστημα ή δε λειτουργεί σε εμένα. Δεν έχω ξανανιώσει πιο χάλια στη ζωή μου, κυριολεκτικά νιώθω ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα για βελτίωση σε κανέναν τομέα και ότι τίποτα δεν έχει νόημα. Συγγνώμη αν κούρασα με το σεντόνι, αλλά είχα την ανάγκη να νιώσω ότι κάποιος θα με διαβάσει έστω και ανώνυμα...