Ακούσαμε πρώτοι το νέο, εξαιρετικό άλμπουμ των 1000mods

Ποιο ήρθε πρώτο, το grunge ή το stoner; Ακούγεται χαζή η ερώτηση, αλλά χρωματίζει απόλυτα τον νέο δίσκο των 1000mods που θα κυκλοφορήσει επίσημα στις 24 Απριλίου και η LiFO κάνει πρώτη την προακρόασή του.

Αν το πάρουμε χρονολογικά, το grunge σταματάει εκεί όπου ξεκινάει το stoner. Τo grunge αναπτύχθηκε σταδιακά στα μέσα της δεκαετία του '80, προτού το απογειώσουν οι Nirvana στα '90s και ξεφουσκώσει στα μέσα της ίδια δεκαετίας. Αμέσως μετά κάνει την εμφάνισή του το stoner, που παραμένει από τα πιο γόνιμα ροκ μουσικά είδη.

Για πολλούς οπαδούς του σύγχρονου σκληρού ήχου, οι συνδέσεις μεταξύ των δύο ροκ κινημάτων είναι αναπόφευκτες. Ορισμένοι θεωρούν ότι το grunge είναι η πιο εμπορική πλευρά του stoner. Άλλοι, πάλι, πιστεύουν ότι η μεγαλύτερη διαφορά τους έγκειται ουσιαστικά στις επιρροές των συγκροτημάτων του κάθε είδους. Αυτές οι συζητήσεις κυριαρχούν σε διάφορα μουσικά φόρουμ. Στα γρήγορα, στο grunge οι αναφορές κινούνται περισσότερο προς το πανκ και στο stoner rock προς την ψυχεδέλεια. Αν, όμως, έπρεπε να ονοματίσουμε ένα συγκρότημα που συνδύαζε πετυχημένα και τους δύο κόσμους, αυτοί ήταν σίγουρα οι Soundgarden.

Οι 1000mods σχηματίστηκαν το 2006 στο Χιλιομόδι Κορινθίας και το όνομά τους είναι ένα λογοπαίγνιο του τόπου καταγωγής τους. Mαζί με τους Planet of Zeus, ήταν από τα γκρουπ που έκαναν την ελληνική σκηνή του stoner/desert rock γνωστή σε όλο τον κόσμο.

Ακούσαμε πρώτοι το νέο, εξαιρετικό άλμπουμ των 1000mods

Για τα 11 κομμάτια του «Youth of Dissent» αποφάσισαν να φύγουν ακόμα μία φορά από τα πάτρια εδάφη και να βρεθούν στο Σιάτλ.

Με έναν τρόπο το «Youth of Dissent», το τέταρτο και εξαιρετικό άλμπουμ των 1000mods, αποτίνει φόρο τιμής στις πρώιμες μέρες των Soundgarden και σε δεύτερο επίπεδο σε όλη τη δεκαετία των '90s. Έρχεται ως φυσική συνέχεια και εξέλιξη στη δισκογραφία του κορινθιακού γκρουπ, μια και ήδη από τις προηγούμενες δουλειές τους φλέρταραν συχνά με τον συγκεκριμένο ήχο (το «Repeated exposure to...» είναι ένα καλό παράδειγμα). Στο «Youth of Dissent» τον αγκαλιάζουν απροκάλυπτα. Επομένως, έχουμε λιγότερα αργόσυρτα desert riffs και πιο πολυεπίπεδες και γρήγορες συνθέσεις. Δύο μόνο κομμάτια ξεπερνούν τα 7 λεπτά στον δίσκο.

Δεν μπορείς όμως να χαρακτηρίσεις το «Youth of Dissent» ένα ακόμα νοσταλγικό άλμπουμ. Ηχητικά γεφυρώνουν το χάσμα μεταξύ stoner και grunge με περισσή άνεση και προπαντός σεβασμό στη μουσική που άκουγαν ως έφηβοι και διαμόρφωσε τη μουσική τους ταυτότητα. Τo εντυπωσιακό όσο ακούς τον δίσκο είναι ότι δεν θυσιάζουν στο ελάχιστο τα στοιχεία που τους έχoυν κάνει μία από τις πιο σημαντικές ροκ μπάντες της χώρας. Ο ήχος τους μπορεί να έχει grunge αισθητική, αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι 100% 1000mods. Είναι μεγάλη υπόθεση να μη σε καταβροχθίζουν οι επιρροές σου. Για ένα γκρουπ που έχει δουλέψει σκληρά αυτά τα χρόνια να διορθώσει τις αδυναμίες του, όπως τα μπλαζέ φωνητικά, την κατάρα όλων των ελληνικών αγγλόφωνων συγκροτημάτων ανεξαρτήτως μουσικής κατεύθυνσης, είναι επιτυχία. Πλέον η φωνή του Δάνη, του τραγουδιστή του γκρουπ, ακούγεται χαλαρή και σε απόλυτη αρμονία με τον ρυθμό των τραγουδιών.

Οι 1000mods σχηματίστηκαν το 2006 στο Χιλιομόδι Κορινθίας και το όνομά τους είναι ένα λογοπαίγνιο του τόπου καταγωγής τους. Mαζί με τους Planet of Zeus, ήταν από τα γκρουπ που έκαναν την ελληνική σκηνή του stoner/desert rock γνωστή σε όλο τον κόσμο. Το άλμπουμ που τους καθιέρωσε ήταν το «Super Van Vacation» του 2011, ένας δίσκος που σήμερα θεωρείται μία από τις σημαντικότερες ροκ κυκλοφορίες της προηγούμενης δεκαετίας διεθνώς. Η συνεργασία τους με τον Billy Anderson (Neurosis, Melvins, Swans) στην παραγωγή ταξίδεψε τη φήμη τους έξω από τα σύνορα της Ελλάδας.

Έκτοτε, η πορεία τους είναι μόνο ανοδική, με συμμετοχές στα μεγαλύτερα ροκ φεστιβάλ της Ευρώπης, όπως τα Hellfest, Copenhell και Desertfest, αλλά και με ασταμάτητες περιοδείες από την Αμερική μέχρι την Αυστραλία. Σε αυτό βοήθησε, βέβαια, και η εκρηκτική παρουσία τους πάνω στη σκηνή. Είναι από αυτά τα ροκ ονόματα των οποίων οι συναυλίες γίνονται συνέχεια sold-out στην Ελλάδα.

Σε αυτό το σημείο της καριέρας τους είναι σίγουρα μια ριψοκίνδυνη κίνηση να αλλάξουν εντελώς ύφος. Το άλμπουμ μπορεί να γίνει εύκολα hit or miss από τους φαν τους. Εκείνοι, όμως, φαίνεται να πιστεύουν απόλυτα ότι χρειάζονται τη συγκεκριμένη στροφή.

Για τα 11 κομμάτια του «Youth of Dissent» αποφάσισαν να φύγουν ακόμα μία φορά από τα πάτρια εδάφη και να βρεθούν στο Σιάτλ, τη γενέτειρα του grunge, για να συνεργαστούν με τον θρυλικό παραγωγό, Matt Bayles, που έζησε από κοντά τη σκηνή και έχει δουλέψει με τους κυριότερους εκφραστές της, τους Pearl Jam και τους Soundgarden. Μάλιστα, οι ηχογραφήσεις έγιναν στο Litho Studio που ανήκει στον Stone Gossard, ιδρυτικό μέλος των Pearl Jam. Πάντως, κάτι πρέπει να είχε το νερό στο Σιάτλ επειδή γύρισαν με ένα άλμπουμ που τους βρίσκει στην πιο δημιουργική τους φάση.

Οι 1000mods στο Σιάτλ.

Oι ηχογραφήσεις έγιναν στο Litho Studio που ανήκει στον Stone Gossard, ιδρυτικό μέλος των Pearl Jam.

O δίσκος ξεκινάει κάπως ακαθόριστα με το «Lucid», ένα γρήγορο Soundgarden-ικό κομμάτι που βασικό στόχο έχει να σου ανεβάσει την ανδρεναλίνη, χωρίς να προδίδει τι πρόκειται να ακολουθήσει. Στο «So many days» η υποβλητική έναρξη με το μπάσο σού φέρνει έντονα στο μυαλό Smashing Pumpkins, πριν κάνει στροφή το κομμάτι με την είσοδο των φωνητικών. Οι Smashing Pumpkins έρχονται στον νου και στο απολαυστικότατο «Less is more», που μοιάζει σαν o Billy Corgan να έδωσε την θέση του σε ένα καλύτερο τραγουδιστή για μια βραδιά στο στούντιο. Το «Warped» είναι έντονα Nirvana-ικό. Η καλύτερη στιγμή του δίσκου είναι με διαφορά το απερίγραπτο 7λεπτο ψυχεδελικό έπος που ονομάζεται «Dear Herculine». Εκεί που σε αφήνουν στην κυριολεξία άφωνο είναι με το «21st Space Century», που μοιάζει σαν να βγήκε από κάποιο γερμανικό krautrock δίσκο του '70 παρά από μια ελληνική μπάντα της νέας χιλιετίας.

Μία από τις κυριότερες έγνοιες συγκροτημάτων της κλάσης των 1000mods είναι να μην επαναλαμβάνονται με κάθε νέα τους δουλειά. Με το «Youth of Dissent» απέδειξαν ότι όχι μόνο δεν τους αρέσει κάτι τέτοιο αλλά ότι ήδη βρίσκονται πολλά μίλια μακριά απ' ό,τι θα περίμενε και ο πιο σκληροπυρηνικός φαν τους.

Το μόνο αρνητικό είναι ότι ένας από τους καλύτερους ίσως ελληνικούς δίσκους της χρονιάς έπεσε πάνω στην πανδημία. Ίσως να μην μπορέσουμε να τους δούμε κάπου live φέτος σύντομα και τα σχέδιά τους για προώθηση του δίσκου στο εξωτερικό να πέσουν στο κενό, αλλά, και πάλι, ευτυχώς να λες που δεν ακύρωσαν την ημερομηνία κυκλοφορίας του.