Μαθαίνοντας από έναν ιό

Μαθαίνοντας από έναν ιό Facebook Twitter
1

Ίσως τελικά ένας ιός έχει να μας διδάξει πολλά περισσότερα από αυτά που νομίζαμε. Ναι, σίγουρα αν έκανε κάποιο επάγγελμα θα στοιχημάτιζα ότι είναι δάσκαλος. Από τους καλούς μάλιστα, εκείνους τους αυστηρούς που επιβάλλονται από την αρχή. Κάπως τους αντιπαθείς αυθόρμητα αλλά στην πορεία, μόλις πάρεις το μάθημα, τους εκτιμάς και τους μνημονεύεις σε κάθε ευκαιρία. Aναναγκαία κακά θα τους χαρακτήριζα.

Συνήθως μιλάει πολύ, μονολογεί μη σου πω. Πάντα όμως καπου θέλει να καταλήξει. Ζητάει ησυχία, με έντονο ύφος, και ξεκινάει την παράδοση...

Πόσο χρόνο περνάς καθημερινά σπίτι σου; Λίγο ε;


Πόσες ώρες μένεις εκτός λόγω δουλειάς; Πολλές να φανταστώ;


Όταν γυρνάς έχεις χρόνο να το χαρείς; Μάλλον είσαι τρελός πες. Είμαι τόσο κουρασμένος που θέλω απλά να «σαπίσω» σε μια μεριά!


Πόσα χρήματα ξοδεύεις για να το συντηρείς; Μπόλικα ε;


Βρίσκεις κάτι οξύμωρο στα παραπάνω;

Με την οικογένεια και τους φίλους σου, πόσο συχνά μιλάς; Δεν προλαβαίνες και πολύ ε;


Τους βλέπεις αρκετά; Όχι όσο θα ήθελες μαντεύω.

Κοιμάσαι καλά; Ξεκουράζεσαι; Τι λές; Ούτε καν;


Ξυπνάς πολύ νωρίτερα για να είσαι στην ώρα σου;


Ξοδεύεις αρκετή ώρα στις μετακινήσεις σου;

Στην απλότητα είναι η ουσία. Όταν όλα γύρω γκρεμίζονται, όταν μένουμε γυμνοί και άοπλοι μπροστά στον κίνδυνο, τότε όλοι είμαστε ίδιοι. Ίσοι ήμασταν πάντα.

Και αν όλα ήταν πιο απλά; Αν σου έλεγα πως από εδώ και πέρα θα απολαμβάνεις το σπίτι σου τόσο πολύ ώστε να αξίζει κάθε ευρώ που έχεις με κόπο ξοδέψει για χάρη του. Επίσης, θα έχεις κάθε μέρα χρόνο να μιλάς με τα αγαπημένα σου πρόσωπα και συγχρόνως θα έχεις τη δυνατότητα να αποφεύγεις όλους εκείνους που δε συμπαθείς και σου χαλάνε τη διάθεση. Επιπλέον, θα ξυπνάς λίγη ώρα πριν πας στη δουλειά σου και εντελώς μαγικά, πολύ γρήγορα, θα φτάνεις εκεί χωρίς καθυστερήσεις, κουραστικές μετακινήσεις, γκρίνιες και παράπονα. Μάλιστα, όταν σχολάς θα πατάς ένα κουμπί και θα επανέρχεσαι στην εκτός δουλειάς πραγματικότητα απευθείας, χωρίς να χάνεις καθόλου χρόνο. Δε θα σε νοιάζει να είσαι περιποιημένος, ούτε τα ακριβά ρούχα, ούτε τα διάσημα παππούτσια, ούτε το μοντέρνο κούρεμα και παράλληλα δε θα νοιάζει και κανέναν άλλον. Θα σε <<μετράνε>> αλλιώς. Με πιο ουσιαστικά κριτήρια, πιο ανθρώπινα, πιο αντικειμενικά.

Και αν έχεις παιδιά θα τα βλέπεις όσο θες, χωρίς τύψεις που πρέπει να μένεις εκτός σπιτιού αρκετές ώρες. Θα σε μαθαίνουν και θα τα μαθαίνεις. Θα τα ακούς και θα προλαβαίνεις όσα πριν περνούσαν απαρατήρητα. Θα έρχεστε πιο κοντά αντί να απομακρύνεστε. Και στα κατοικίδια σου, επιτέλους θα τους αφιερώσεις το χρόνο που ήθελες και δε θα κλαίνε πια που μένουν μόνα.

Αν σου τα πρόσφερα όλα αυτά, λοιπόν, πώς θα αντιδρούσες; Θα άρπαζες την ευκαιρία; Θα το έκανες ακόμη και αν ήξερες πως το τίμημα θα ήταν ακριβό; Και αν από την άλλη δεν είχες επιλογή, πάλι η αντίδραση σου θα ήταν η ίδια;

Θα στο πω, δε μπορώ να στο κρύβω άλλο. Όσα σου περιέγραψα ξεκινούν από τώρα. Δε ξέρω πόσο θα διαρκέσουν, ίσως μέχρι να με ανατρέψουν, αλλά για την ώρα ισχύουν οι δικοί μου όροι. Δε θέλω να σε ταλαιπωρήσω, θέλω να σε διδάξω.

Μερικά πράγματα στη ζωή δεν έρχονται ποτέ. Κάποια άλλα πάλι, τα οποία ήλπιζες και ευχόσουν, γίνονται πραγματικότητα τελικά. Ίσως όχι με τον τρόπο που θα ήθελες, όχι με τις καλύτερες συνθήκες, όχι όπως τα είχες φανταστεί, αλλά πραγματοποιούνται. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να προσαρμοστείς και να πάρεις το καλύτερο που μπορείς από αυτά.

Το να μπορείς να μείνεις σπίτι σου όταν έξω όλα καταρρέουν είναι προνόμιο. Το να σου δίνεται η δυνατότητα να δεις τον κόσμο με άλλα μάτια είναι ευκαιρία ζωής. Να που τελικά αποδεικνύεται πως όλα όσα φάνταζαν αδύνατα στο μυαλό σου, τώρα μπορούν να συμβούν. Η μέρα μπορεί πια να έχει παραπάνω απο 24 ώρες (ή έτσι να φαίνεται), μπορείς να κάνεις επιτέλους το πρόγραμμα γυμναστικής που ήταν δώρο με εκείνο το μηνιαίο περιοδικό, μπορείς να διαβάσεις μερικά βιβλία από αυτά τα σκονισμένα στη βιβλιοθήκη, μπορείς να στείλεις εκείνα τα μηνύματα σε εκείνους με τους οποίους χάθηκες, μπορείς να πας στη δουλειά με λερωμένα ρούχα, άλουστα μαλλιά, να πάρεις τα παιδιά σου μαζί, ακόμα και να τακτοποιήσεις εκείνο το συρτάρι με τα ρούχα που πια δε σου κάνουν.

Πολλά μπορείς, ακόμη και πράγματα που δεν είχες σκεφτεί! Θυμήσου όμως πως δε θα μπορείς για πολύ ακόμα. Κάποια στιγμή θα επιστρέψεις εκεί που σε βρήκα. Το θέμα είναι όταν γυρίσεις να νιώθεις πως κάτι άλλαξε, πως όλος αυτός ο χρόνος δεν χαραμίστηκε. Και αν μετά μπορέσεις έστω και λίγο να με αναπολείς και να κάνεις πράξη όσα σου έμαθα, λίγα τη φορά, τότε θα φουσκώνω από περηφάνια.

Στην απλότητα είναι η ουσία. Όταν όλα γύρω γκρεμίζονται, όταν μένουμε γυμνοί και άοπλοι μπροστά στον κίνδυνο, τότε όλοι είμαστε ίδιοι. Ίσοι ήμασταν πάντα.

1

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

1 σχόλια
Καραγουστάρω την καθημερινή διαδρομή με τα πόδια σπίτι – δουλειά. Αγαπάω τη δουλειά μου γιατί είναι από αυτές που δεν έχουν καμιά σχέση με διαφθορά, διαπλοκή, απατεωνιές, κλεψιές. Όχι, στη δουλειά δεν συμπαθώ ούτε όλους τους άλλους γύρω μου (συνεργάτες, συναδέλφους, ανώτερους, κατώτερους, παρακείμενους), ούτε κάθε μέρα είναι παράδεισος. Όμως δεν είμαι τόσο βλάκας ώστε να πιστεύω πως η ζωή είναι ένας διαρκής οργασμός ανείπωτης ευτυχίας.Καραγουστάρω την καθημερινή διαδρομή δουλειά – σπίτι πάλι με τα πόδια, κι ας είμαι κουρασμένος.Την καταβρίσκω με τα φιλαράκια και τους γνωστούς στο γυμναστήριο, στα μικρά καφέ, στη βόλτα, στο ταβερνάκι, στην κοντινή εκδρομή, στο ταξίδι στο εξωτερικό όποτε κάτσει. Ποτέ δεν γούσταρα το μπίρι – μπίρι μέσα από σταθερά, κινητά, viber, skype, fb. Θέλω να βλέπω, να ακούω τους άλλους live και να τους αγγίζω έστω με μια χειραψία ή ένα χτυπηματάκι στην πλάτη. Ουδέποτε είχα ζήτημα με την ανθρωπίλα, όπως χιλιάδες μίζεροι γύρω μου. Ούτε party animal είμαι, ούτε κλειστοφοβικός. Ουδέποτε την έβρισκα στα supermarket και τα εμπορικά.Μη μου λέτε λοιπόν μαλακίες για απολαύσεις σπιτικές κι οικογενειακές από τη στιγμή που έχετε τόσο στενή εικόνα για το τι είναι πραγματική οικογένεια. Δεν αντέχεται πλέον η βλακεία που ξεχειλίζει από την προσπάθεια να πείσετε πως η ζωή μας προ κορωνοϊού ήταν τόοοσο τραγική, κενή κι ..απάνθρωπη.Υπάρχει κόσμος που έχασε τη δουλειά του την οποία εξασκούσε για να επιβιώσει. Αντιλαμβάνεστε τι σημαίνουν για όλους αυτούς ό,τι αραδιάζετε; Τι σημαίνει γι’ αυτούς να ζούνε εγκλεισμένοι σε ενοικιαζόμενο σπιτάκι γεμάτο παιδιά που περιμένουν κι άλλα πράγματα από αυτόν πέρα από δημιουργική ενασχόληση και ποιοτικό χρόνο μέσα σε τέσσερα ντουβάρια; Δεν αγοράζουν όλοι ρούχα και παπούτσια για επίδειξη, τα βιβλία είναι για πολλούς απλησίαστα λόγω ανέχειας.Και όχι!! Απέναντι στον κορωνοϊό δεν είμαστε όλοι ΚΑΘΟΛΟΥ ίσοι. Αυτοί που ξεπατώνονται καθημερινά στη δουλειά ακόμη και τώρα (νοσηλευτές, τραυματιοφορείς, ταμίες σε supermarket, φορτοεκφορτωτές, κλπ) είναι επί χρόνια υποαμοιβόμενοι και ασύγκριτα πιο εκτεθειμένοι στην ασθένεια.Όσοι δούλευαν μαύρα πριν της καραντίνας είναι ασύγκριτα πιο εκτεθειμένοι στην οικονομική κατάρρευση που ακολουθεί.Συνέλθετε!! Πρόκειται περί καταστροφής, όχι περί διακοπών!!