Νεο-ναζισμός και ομοφυλοφιλία: από τη Φράντζα στον Χαιρετισμό.

"Το ότι ήσουν απλά ένας γελοίος επιδηξίας (sic) με φράτζα , ζωγραφιές στο σώμα του και ανωριμότητα κατώτερης και των πιστεύω του, το παραβλέπαμε... και σε καλή μας θέληση το συγχωρούσαμε... Το να χαιρετάς φασιστικά... ΡΕ ΤΙΠΟΤΕΝΙΕ ΞΕΥΤΙΛΑ ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΑΙ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ!' ' (πηγή) http://is.gd/D4Oww9

Με το ζόρι του ''συγχωρούν'' -- λέει-- που είναι επιδειξίας που έχει ''φράντζα'' και φοράει ''τατουάζ". Πρόσεξε τι γίνεται εδώ: η λαϊκή φωνή καταγγέλλει το νεο-ναζισμό σαν μια άσκηση ναρκισσισμού, μια μηχανή του στιλ (φράτζα, τατουάζ) που διαστρέφει την παράσταση της ανδρικότητας. Φασισμός εδώ είναι μια διαστρέβλωση της ηθικής εικόνας του φύλου μέσω του στιλ -- μια θεαματική εκτροπή του ανδρικού σώματος. O ναζιστικός χαιρετισμός επομένως συνιστά την απογείωση μιας σεξουαλικής μετάλλαξης.

Πρίν μερικούς έγραψα ένα κείμενο για τη σχέση χρυσής αυγής και ομοφυλοφιλίας. (Χρυσαυγίτικο πορνό) 

Πολλοί ανέγνωσαν σε αυτό μια ακαδημαϊκή εκδοχή της κοινοτοπίας ''πίσω από κάθε χρυσαυγίτη κρύβεται ένας καταπιεσμένος ομοφυλόφιλος''.

Όμως το επιχείρημα ήταν διαφορετικό. Υποστήριξα ότι ένα συστατικό κομμάτι της χρυσής αυγής – κυρίως του αρχικού πυρήνα της – οικοδομούσε τη δημοφιλία του μέσα από μια υποδόρια γλώσσα παραβατικής σεξουαλικότητας – κατασκεύαζε μια πασαρέλα ερωτικής δύναμης – κατοχύρωνε ένα ύφος αυτό-επίδειξης.

Πρόκειται για ένα θέαμα που βασίζεται στη συγκίνηση, το μύθο και τη βία – ένα ιδίωμα νεολαιϊστικης κουλτούρας. Μια πρακτική αυτο-κινηματογράφησης ή αν θέλετε αυτο-αισθητικοποίησης.

Τα παραπάνω σχόλια των οπαδών της ΑΕΚ δείχνουν ευκρινώς πως αυτή η ανάγνωση είναι κτήμα πια μιας ευρύτερης λαϊκής συνείδησης – οι παραπάνω φοβικές φωνές περιγράφουν το φασίστα σαν ένα σεξουαλικά μεταλλαγμένο ον επειδή ακριβώς επιδεικνύει (την ομορφιά του) και αυτο-επιδεικνύεται. Αυτή η εξίσωση φράντζας και φασισμού μαρτυρά το σεξουαλικό συντηρητισμό που διαπερνά από άκρη σ' άκρη όλο το πλέγμα της πολιτικής κουλτούρας. Η ανδρικότητα και το τσαγανό υπακούει σε αυστηρούς, αδιάλλακτους και καταπιεστικούς κανόνες.

Νομίζω ότι είναι επιτακτικό να αντιστρέψουμε αυτήν την ρητορική: Στην πάλη σου ενάντια στη φρίκη, να μη ξεχνάς να διαλύεις όλα τα ΄ηθικά' και 'αισθητικά' δεδομένα για το φύλο σου, το πρόσωπο σου και τη σεξουαλικότητα σου. Να γιορτάζεις τους ρόλους που σου αρέσουν. Στο κρεβάτι σου να αφήνεις τα τατουάζ σου, το φασισμό σου και τη εξουσία σου ελεύθερα. Η ελευθερία στη σεξουαλική αυτο-έκφραση – στην στιλιστική αυτοπαρουσιάση– ή αλλιώς στη φαντασιακή κατασκευή του εγώ -- ίσως μια μέρα μας βοηθήσει να οικοδομήσομε ένα λεξιλόγιο πολιτικής εκτροπής απέναντι στο ναζισμό και στην κτηνωδία που μας περιβάλλει.

*Ο  δρ. Αλέξανδρος Παπαδόπουλος ασχολείται με το γράψιμο και τη perfomance. Δες περισσότερα από τα γραπτά του paranoid-fractal και στο  postnubilablog