J.G. Ballard: Πιστεύω στο τίποτα Facebook Twitter

J.G. Ballard: Πιστεύω στο τίποτα

2

Ο σπουδαίος Βρετανός συγγραφέας Τζ. Γκ. Μπάλαρντ, έφυγε από τη ζωή, αν όχι ακριβώς πλήρης ημερών, σίγουρα πλήρως επιβεβαιωμένος για τις ενοράσεις του σχετικά με την ιδέα της νέας τεχνολογικής εποχής αλλά και της Νέας Τάξης.

Όχι ότι ήταν αυτό ακριβώς το «θέμα» του, παρά το γεγονός ότι, συνήθως, το όνομά του συνόδευαν καταναγκαστικά φράσεις όπως «επιστημονική φαντασία» ή «δυστοπικό μέλλον».

Ο Μπάλαρντ ήταν πάνω απ' όλα (τουλάχιστον στη δική μου αντίληψη) ένας επιφανής και οξύνους αντι-κουλτουριάρης που δεν έχανε την ευκαιρία να χλευάζει τη σοβαροφάνεια, το στόμφο και την ιδέα ηθικής ανωτερότητας του συγγραφέα έναντι των κοινών θνητών, νιώθοντας πάντα έντονη την ανάγκη να βάλει πιπέρι στο στόμα όσων εκστόμιζαν κακές λέξεις όπως «φιλολογικό» ή «λογοτεχνικό».

 

Ο Μπάλαρντ -παρ' ότι ήταν τέκνο της αποικιοκρατίας- ήταν «δικός μας».

Το Crash -το πιο γνωστό ίσως και σίγουρα το πιο περιβόητο βιβλίο του, τοποθετημένο σύμφωνα με τον ίδιο «στο σημείο που το σεξ και ο θάνατος διασταυρώνονται, αν και το γράφημα είναι δύσκολο να διαβαστεί»- υπήρξε ένα από τα βασικά SOS στις μετα-πανκ εξετάσεις και δεν είναι τυχαίες οι έντονες επιρροές του έργου του στους Joy Division, τους Cabaret Voltaire, τους Throbbing Gristle ακόμα και στον Bowie και τόσους άλλους, μέχρι τους Radiohead Klaxons (ο κατάλογος είναι ατέλειωτος).

Πώς να μη θεωρήσεις «δικό σου» κάποιον που είχε χαρακτηρίσει το Μαντ Μαξ 2 ως «την Καπέλα Σιστίνα του πανκ» και το Μπλε Βελούδο ως την «καλύτερη ταινία της δεκαετίας του '80»;

 

Φυσικά δεν καιγόταν να είναι προοδευτικός ή πολιτικά ορθός: σ' ένα σαρκαστικό μίνι λεξικό του 20ού αιώνα που είχε σκαρώσει, στο λήμμα «έκτρωση» ο ορισμός του ήταν «do it yourself γενοκτονία».


Υπήρξε πάντως κι ο ίδιος τυχερός στις μεταφορές βιβλίων του στη μεγάλη οθόνη, τόσο με το Crash του Κρόνενμπεργκ όσο και με την Αυτοκρατορία του Ήλιου(σίγουρα μια από τις ελάχιστες ταινίες του Σπίλμπεργκ που μπορούμε να κάτσουμε να δούμε όλοι μαζί, χωρίς να ξινίσει κανείς).

 

Εξέχον δείγμα αυτής της υγιούς απόστασης που έχουν καμιά φορά οι Βρετανοί από τα πράγματα, ο Μπάλαρντ το έπαιζε με άνεση Αίσωπος της Αποκάλυψης με τις διάφορες επιτυχημένες παραβολές του για τους τρόπους που μας χειραγωγεί η τεχνολογία, χωρίς περιορισμό από την ακαδημία ή το λογοτεχνικό κύκλωμα και χωρίς την ανάγκη τεκμηρίωσης που απαιτεί η δημοσιογραφία (λέμε τώρα...).

Ούτε φυσικά καιγόταν να είναι προοδευτικός ή πολιτικά ορθός: σ' ένα σαρκαστικό μίνι λεξικό του 20ού αιώνα που είχε σκαρώσει, στο λήμμα «έκτρωση» ο ορισμός του ήταν «do it yourself γενοκτονία».

Ήταν οπωσδήποτε «ένας προφήτης, μα τι προφήτης» (και μόνο η περιστάσεις του θανάτου της πριγκίπισσας Νταϊάνας είναι σαν διήγημα του Μπάλαρντ), αλλά και ένας από τους πιο ιδιοφυείς τσιταλόγους της σύγχρονης εποχής, όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς, αλιεύοντας τις δύο εξαιρετικές συλλογές κειμένων του που έχουν κυκλοφορήσει (J.G. Ballard: Quotes και A User's Guide to the Millenium):



J.G. Ballard: Πιστεύω στο τίποτα Facebook Twitter
© Steve Double



1.

Ανάλεκτα


«Οι ανεπτυγμένες κοινωνίες του μέλλοντος δεν θα καθοδηγούνται από την κοινή λογική αλλά από αλληλοσυγκρουόμενα συστήματα ψυχοπαθολογίας». (2003)

 

«Το βλέπεις παντού στην Ανατολή πια - η Δύση έχει απορριφθεί. Ο αραβικός κόσμος θα πάρει τη θέση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού στο ρόλο του μπαμπούλα για τη Δύση». (1987)

 

«Μια ισχνή μειοψηφία σύντομα θα τρελαθεί από την πλήξη, συνειδητοποιώντας ότι η μόνη ελευθερία σε μια ολοκληρωτικά λογική κοινωνία είναι η τρέλα. Η βία θα ξεσπάσει στα σούπερ μάρκετ και τα εμπορικά κέντρα. Ενώ θα καταδικάζουμε αυτές τις πράξεις, μέσα μας θα νιώθουμε αναζωογονημένοι απ' αυτές έστω και έμμεσα». (2001)

 

«Ο Νέος Ολοκληρωτισμός μας χαμογελά με το μηχανικό χαμόγελο αρχισερβιτόρου σε ινδικό ρεστοράν τρίτης κατηγορίας διαβεβαιώνοντάς μας πως ό,τι συμβεί είναι για το καλό μας». (2003)

 

«Όταν εμφανιστεί ο πρώτος θηλυκός Δαρβίνος ή ο πρώτος θηλυκός Φρόιντ, θα απελευθερωθούν τεράστιες ευεργετικές δυνάμεις, και ο κόσμος μπορεί να αλλάξει μ' ένα σχεδόν θρησκευτικό τρόπο. Ίσως υποσυνείδητα αυτός (αυτή) είναι ο Μεσσίας που περιμένουμε». (2001)

 

«Η διάσπαρτη επιθυμία για την πορνογραφία σημαίνει ενδεχομένως ότι η φύση μας κρούει τον κώδωνα κινδύνου για τον επερχόμενο αφανισμό μας ως είδος». (1982)

 

«Η ικανότητα του ανθρώπινου οργανισμού να καταναλώνει παυσίπονα είναι απεριόριστη». (2000)

 

«Δεν υπάρχει σοβαρός λόγος για να εμπιστεύεται κανείς πιο πολύ τους γιατρούς από τους δικηγόρους ή τους κτηματομεσίτες». (1991)

 

«Μην ξεχνάτε ότι οι αστυνομικοί είναι ουδέτεροι - μισούν τους πάντες εξίσου. Νομοταγής δεν σημαίνει καλός πολίτης. Σημαίνει να μην ενοχλείς την αστυνομία». (2003)

 

«Τίποτε δεν είναι πιο ενοχλητικό από το θέαμα των ανθρώπων που δουλεύουν όλη μέρα». (1994)

 

«Είναι εκπληκτικό πώς οι αδύναμοι κρίνουν τους δυνατούς με τα δικά τους περιορισμένα κριτήρια». (1962)

 

«Σ' έναν κόσμο απόλυτου σχετικισμού, δεν υπάρχει τρόπος να γνωρίζει κανείς ποιος λέει την αλήθεια». (1991)

 

«Η συμβουλή μου σε οποιονδήποτε είναι η εξής: σε όποιο τομέα κι αν είσαι μείνε πιστός στις εμμονές σου και άφησέ τις να σε καθοδηγούν σαν να είσαι υπνοβάτης». (1987)

 

 

2.


What I Believe

 

 

Mετάφραση: Μ.Hulot

 

Πιστεύω στην δύναμη της φαντασίας για να ξαναφτιαχτεί ο κόσμος, να απελευθερωθεί η αλήθεια μέσα μας, να καταπνίξουμε τη νύχτα, να υπερβούμε τον θάνατο, να σαγηνεύσουμε τους αυτοκινητοδρόμους, να κερδίσουμε την εύνοια των πουλιών, να αποδεχτούμε όσα οι τρελοί εκμυστηρεύονται.


Πιστεύω στα πάθη μου, στην ομορφιά του αυτοκινητιστικού ατυχήματος, στην ηρεμία του βυθισμένου δάσους, στις εξάψεις της ερημικής παραλίας όπου κάνεις διακοπές, στην χάρη των νεκροταφείων αυτοκινήτων, στο μυστήριο των πολυόροφων πάρκινγκ, στην ποίηση των εγκαταλειμμένων ξενοδοχείων.


Πιστεύω στους ξεχασμένους αεροδιαδρόμους του νησιού Wake που σημαδεύει τους Ειρηνικούς της φαντασίας μας.


Πιστεύω στην μυστηριώδη ομορφιά της Μάργκαρετ Θάτσερ, στις αψίδες των ρουθουνιών της και στη γυαλάδα του κάτω χείλους της, στη μελαγχολία της πληγωμένων Αργεντίνων στρατιωτών, τα στοιχειωμένα χαμόγελα των υπαλλήλων στα βενζινάδικα, -στα όνειρά μου η Μάργκαρετ Θάτσερ θωπεύεται από έναν νεαρό Αργεντίνο στρατιώτη σε ένα ξεχασμένο ξενοδοχείο με έναν φυματικό υπάλληλο βενζινάδικου να παίρνει μάτι.


Πιστεύω στην ομορφιά όλων των γυναικών, στην προδοσία της φαντασίας τους, τόσο κοντά στην καρδιά μου, στις ενώσεις των απογοητευμένων τιους σωμάτων με τις μαγεμένες κουπαστές των ταμείων των σούπερ μάρκετ, στην θερμή ανοχή των διαστροφών μου.


Πιστεύω στο θάνατο του άυριο, στην εξάντληση του χρόνου, στηνα αναζήτηση μιας νέας εποχής μέσα στα χαμόγελα των σερβιτόρων στις λεωφόρους και στα κουρασμένα μάτια των ελεγχτών εναέριας κυκλοφορίας στα εκτός εποχής αεροδρόμια.


Πιστεύω στα γεννητικά όργανα των μεγάλων ανδρών και γυναικών, στις πόζες του Ρόναλντ Ρίγκαν, της Μάργκαρετ Θάτσερ και της πριγκίπισσας Ντι, στις γλυκές κακοσμίες που αναδύονται από τα χείλια τους την ώρα που κοιτάζουν επίμονα στις κάμερες ολόκληρου του κόσμου.


Πιστεύω στην τρέλα, στην αλήθεια του ανεξήγητου, στις κοινή λογική της πέτρας, στην παράνοια των λουλουδιών, στην αρρώστια που αποθηκεύτηκε στην ανθρώπινη ράτσα από τους αστροναύτες του Απόλλο.


Δεν πιστεύω σε τίποτα.


Πιστεύω στους Max Ernst, Delvaux, Dali, Titian, Goya, Leonardo, Vermeer, Chirico, Magritte, Redon, Duerer, Tanguy, the Facteur Cheval, the Watts Towers, Boecklin, Francis Bacon, και όλους τους αόρατους καλλιτέχνες στα ψυχιατρικά ιδρύματα του πλανήτη.


Πιστεύω στη απιθανότητα της ύπαρξης, το χιούμορ των βουνών, τον παραλογισμό του ηλεκτρομαγνητισμού, στην φάρσα της γεωμετρίας, στην βαναυσότητα της αριθμητικής, στην δολοφονική πρόθεση της λογικής.


Πιστεύων στις ενήλικες γυναίκες, στην διαφθορά της στάσης των ποδιών τους, στην αγνότητα των ατημέλητων σωμάτων τους, στα ίχνη του αιδοίου τους που μένει στα μπάνια των φθαρμένων πανδοχείων.


Πιστεύω στην πτήση, στην ομορφιά των φτερών, στην ομορφιά του κάθε τι που έχει ποτέ πετάξει, στην πέτρα που πετάει ένα μικρό παιδί που κουβαλάει σε αυτή την σοφία των πολιτικών και των μαιών.


Πιστεύω στην ηπιότητα του νυστεριού του χειρουργού, στην απεριόριστη γεωμετρία της οθόνης του σινεμά, στο κρυμμένο σύμπαν μέσα στα σούπερ μάρκετ, στη μοναχικότητα του ήλιου, στην αδολεσχία των πλανητών, στην αέναη επανάληψη του εαυτού μας, στην ανυπαρξία του σύμπαντος και στην βαρεμάρα του ατόμου.


Πιστεύω στο φως που αντανακλούν τα βίντεο στις βιτρίνες των καταστημάτων, τα μεσσιανικά οράματα που εκπέμπουν τα θερμαντικά σώματα στις εκθέσεις αυτοκινήτων, την κομψότητα των κηλίδων πετρελαίου στις ατράκτους των αεροσαφών 747 που είναι σταθμευμένα στις ασφάλτους των αεροδρομίων.


Πιστεύω στη μη-ύπαρξη του παρελθόντος, στον θάνατο του μέλλοντος και τις απεριόριστες δυανατότητες του παρόντος.
Πιστεύω στην παραφροσύνη των αισθήσεων, στους Rimbaud, William Burroughs, Huysmans, Genet, Celine, Swift, Defoe, Carroll, Coleridge, Kafka.


Πιστεύω στον επανασχεδιασμό των Πυραμίδων, του Empire State Building, του Fuehrerbunker στο Βερολίνο, στους αεροδιαδρόμους του Wake Island.


Πιστεύω στην κακοσμία της Πριγκίπισσας Ντι.


Πιστεύω στα επόμενα πέντε λεπτά.


Πιστεύω στην ιστορία των ποδιών μου.


Πιστεύω στις ημικρανίες, την πλήξη του απογεύματος, στον φόβο των ημερολογίων, στην προδοσία των ρολογιών.
Πιστεύω στο άγχος, την ψύχωση και την απελπισία.


Πιστεύω στις διαστροφές, στο ξεμυάλισμα με τα δέντρα, τις πριγκίπισσες, τους πρωθυπουργούς, τα εγκαταλειμμένα βενζινάδικα (πιο όμορφα από το Ταζ Μαχάλ), στα σύννεφα και τα πουλιά.


Πιστεύω στον θάνατο των συναισθημάτων και τον θρίαμβο της φαντασίας.


Πιστεύω στο Tokyo, το Benidorm, το La Grande Motte, το Wake Island, το Eniwetok, την Dealey Plaza.


Πιστεύω στον αλκοολισμό, στα αφροδίσια νοσήματα, στον πυρετό και στην εξάντληση.


Πιστεέυω στον πόνο.


Πιστεύω στην απόγνωση.


Πιστεύω σε όλα τα παιδιά.


Πιστεύω σε χάρτες, διαγράμμτα, κώδικες, σε παρτίδες σκάκι, στα παζλ, στους πίνακες ανακοινώσεων στα αεροδρόμια, στα φλας των αεροδιαδρόμων.


Πιστεύω όλες τις δικαιολογίες.


Πιστεύω όλους τους λόγους.


Πιστεύω όλες τις παραισθήσεις.


Πιστεύω όλη την οργή.


Πιστεύω όλες τις μυθολογίες, τις αναμνήσεις, τα ψέματα, τις φαντασιώσεις, τις αποφυγές.


Πιστεύω στο μυστήριο και τη μελαγχολία ενός χεριού, την ευγένεια των δέντρων, στη σοφία του φωτός.


J. G. Ballard – What I Believe.
Μετάφραση: Μ.Ηulot/ LIFO

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ 17.12.2017

Βιβλίο
2

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Zαν Ζενέ: «Οι άγγελοι κι εγώ είμαστε εξίσου φτωχοί»

Βιβλίο / Zαν Ζενέ: «Οι άγγελοι κι εγώ είμαστε εξίσου φτωχοί»

Δύο συνεντεύξεις του σπουδαίου Γάλλου συγγραφέα, στο Playboy και την Die Zeit, συντίθενται εδώ, δημιουργώντας μια εξαντλητική και αμείλικτη αυτοπροσωπογραφία που δεν αφήνει σχεδόν καμμία πλευρά του σκοτεινή. Ένα σπάνιο μεγαλο ανάγνωσμα, που ψηφιοποιείται πρώτη φορά και σας συστήνουμε θερμά να το διαβάσετε.
Οι πολλές ζωές της Όλγας Καρλάτου, όπως τις αφηγείται στη LIFO

Οθόνες / Οι πολλές ζωές της Όλγας Καρλάτου, όπως τις αφηγείται στη LIFO

Μούσα του σπουδαίου Ελληνογάλλου σκηνοθέτη Νίκου Παπατάκη, «τα πιο όμορφα πράσινα μάτια του Μάη του '68», ηθοποιός, δικηγόρος και κοσμοπολίτισσα αφηγείται στον Χρήστο Παρίδη τη μυθιστορηματική ζωή της σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κεχαγιάς

Βιβλίο / «Το να εκδίδεις βιβλία στην Ελλάδα είναι σαν να παίζεις στο καζίνο»

Η Γεννήτρια είναι ένας νέος εκδοτικός οίκος αφιερωμένος στη σύγχρονη λογοτεχνία. Ο εκδότης της, συγγραφέας και μεταφραστής, Παναγιώτης Κεχαγιάς, μιλά για τις δυσκολίες και τις χαρές του εγχειρήματος, για το πώς σκοπεύει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις μιας ιδιαίτερα ανταγωνιστικής αγοράς, καθώς και για τους πρώτους τίτλους που ετοιμάζεται να εκδώσει.
M. HULOT
Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Οι Αθηναίοι / Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Η εκτέλεση του Μπελογιάννη τον έκανε αριστερό. Η αυτοκτονία του Νίκου Πουλαντζά, μπροστά στα μάτια του, τον καθόρισε. Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, ένας από τους σημαντικότερους διανοούμενους της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, αφηγείται το προσωπικό του ταξίδι και την πνευματική περιπέτεια μιας ολόκληρης εποχής, από τη διανόηση του Παρισιού μέχρι τους δρόμους της πολιτικής και τις αίθουσες των πανεπιστημίων.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Έλλη Σκοπετέα: Tο ανατρεπτικό έργο μιας ιστορικού που έφυγε νωρίς

Βιβλίο / Έλλη Σκοπετέα: Tο ανατρεπτικό έργο μιας ιστορικού που έφυγε νωρίς

Δεν υπάρχει μελέτη για τον ελληνικό εθνικισμό που να μην έχει αναφορές στο έργο της. Η επανακυκλοφορία του βιβλίου της «Το “Πρότυπο Βασίλειο” και η Μεγάλη Ιδέα» από τις εκδόσεις Νήσος συνιστά αναμφίβολα εκδοτικό γεγονός.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Νίκος Μπακουνάκης: «Αυτή τη θέση δεν την παντρεύεσαι, ούτε είσαι θεός» ΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

Νίκος Μπακουνάκης / Νίκος Μπακουνάκης: «Αυτή τη θέση δεν την παντρεύεσαι, ούτε είσαι θεός»

Ο πρόεδρος του ΕΛΙΒΙΠ, στην πρώτη του συνέντευξη, μιλά στη LIFO για τους στόχους και τις δράσεις του ιδρύματος και για το προσωπικό του όραμα για το βιβλίο. Ποιος ο ρόλος των μεταφράσεων στην πολιτιστική διπλωματία και πώς θα αυξηθεί η φιλαναγνωσία; 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζόναθαν Κόου

I was there / Τζόναθαν Κόου: «Το να είσαι κυνικός δείχνει τεμπελιά στη σκέψη»

Ο διάσημος Βρετανός συγγραφέας βρέθηκε στην Αθήνα και μίλησε για τη συγγραφή ως «πολυτέλεια για λίγους», την εκλογή Τραμπ ως «έκφραση απόγνωσης» και τη «woke» κουλτούρα ως πράξη ενσυναίσθησης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πολ Όστερ (1947-2024): Ο Mr. Vertigo των ονειρικών μας κόσμων

Σαν σήμερα  / Πολ Όστερ: «Οι χαμένες ευκαιρίες αποτελούν μέρος της ζωής στον ίδιο βαθμό με τις κερδισμένες»

Σαν σήμερα 30 Απριλίου, το 2024 πεθαίνει ο σπουδαίος Αμερικανός συγγραφέας και μετρ της σύμπτωσης, που κατάφερε να συνδυάσει την προοπτική των άπειρων φανταστικών κόσμων με το ατελείωτο κυνήγι των ευκαιριών και τη νουάρ ατμόσφαιρα με τα πιο ανήκουστα αυτοβιογραφικά περιστατικά.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Ηλίας Μαγκλίνης: «Η ανάκριση»

Το Πίσω Ράφι / «Γιατί δεν μου μιλάς ποτέ για τον εφιάλτη σου, μπαμπά;»

Η «Ανάκριση» του Ηλία Μαγκλίνη, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πεζά των τελευταίων χρόνων, φέρνει σε αντιπαράθεση έναν πατέρα που βασανίστηκε στη Χούντα με την κόρη του που «βασανίζεται» ως περφόρμερ στα χνάρια της Μαρίνα Αμπράμοβιτς.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Πέντε κλασικά έργα που πρέπει κανείς να διαβάσει

Βιβλίο / 5 κλασικά βιβλία που κυκλοφόρησαν ξανά σε νέες μεταφράσεις

Η κλασική λογοτεχνία παραμένει εξαιρετικά επίκαιρη, κι αυτό το αντιλαμβάνεται κανείς ανατρέχοντας στους τίτλους της πρόσφατης βιβλιοπαραγωγής και σε έργα των Τζόις, Κουτσί, Κάφκα, Αντρέγεφ και Τσβάιχ.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Τάσος Θεοφίλου: «Η φυλακή είναι το LinkedΙn των παρανόμων» ή «Το πορνό και το Κανάλι της Βουλής είναι από τα πιο δημοφιλή θεάματα στη φυλακή»

Βιβλίο / Τάσος Θεοφίλου: «Όταν μυρίζω μακαρόνια με κιμά θυμάμαι τη φυλακή»

Με αφορμή το βιβλίο-ντοκουμέντο «Η φυλακή», ο Τάσος Θεοφίλου μιλά για την εμπειρία του εγκλεισμού, για τον αθέατο μικρόκοσμο των σωφρονιστικών ιδρυμάτων –μακριά απ’ τις εικόνες που αναπαράγουν σειρές και ταινίες– και για το πώς η φυλακή λειτουργεί σαν το LinkedIn των παρανόμων.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Michel Gaubert: Ο dj που βάζει μουσικές στα σημαντικότερα catwalks

Βιβλίο / Michel Gaubert: Ο dj που βάζει μουσικές στα σημαντικότερα catwalks

Chanel, Dior και πολλοί ακόμα οίκοι υψηλής ραπτικής «ντύνουν» τα shows τους με τη μουσική του. Στο «Remixed», την αυτοβιογραφία-παλίμψηστο των επιρροών και των εμμονών του, ο ενορχηστρωτής της σύγχρονης catwalk κουλτούρας μας ξεναγεί σε έναν κόσμο όπου μουσική και εικόνα γίνονται ένα.
ΣΤΕΛΛΑ ΛΙΖΑΡΔΗ
Ρωμανός ο Μελωδός: Ο ουρανόθρεφτος ποιητής του Θείου Δράματος

Βιβλίο / Ρωμανός ο Μελωδός: Ο ουρανόθρεφτος ποιητής του Θείου Δράματος

Λίγοι είναι οι ποιητικά γραμμένοι εκκλησιαστικοί στίχοι που δεν φέρουν τη σφραγίδα αυτού του ξεχωριστού υμνωδού και εκφραστή της βυζαντινής ποιητικής παράδοσης που τίμησαν οι σύγχρονοί μας ποιητές, από τον Οδυσσέα Ελύτη μέχρι τον Νίκο Καρούζο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Τα 5 πιο σημαντικά βιβλία του Μάριο Βάργκας Λιόσα

Βιβλίο / Τα 5 πιο σημαντικά βιβλία του Μάριο Βάργκας Λιόσα

Η τελευταία μεγάλη μορφή της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας που πίστευε πως «η λογοτεχνία μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα» έφυγε την Κυριακή σε ηλικία 89 ετών. Ξεχωρίσαμε πέντε από τα πιο αξιόλογα μυθιστορήματά του.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
bernhard schlink

Πίσω ράφι / «Φανταζόσουν ότι θα έβγαινες στη σύνταξη ως τρομοκράτης;»

Το μυθιστόρημα «Το Σαββατοκύριακο» του Μπέρνχαρντ Σλινκ εξετάζει τις ηθικές και ιδεολογικές συνέπειες της πολιτικής βίας και της τρομοκρατίας, αναδεικνύοντας τις αμφιλεγόμενες αντιπαραθέσεις γύρω από το παρελθόν και το παρόν.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ

σχόλια

2 σχόλια