Λίγο πριν τα 40, μόνη, χωρίς παιδί. Ποιες είναι οι πιθανότητες;

Λίγο πριν τα 40, μόνη, χωρίς παιδί. Ποιες είναι οι πιθανότητες; Facebook Twitter
Η κοινωνική πίεση έχει άλλο πρόσωπο πια, πιο βάρβαρο από τη μάνα που θέλει εγγόνι κι από τον πατέρα που μπορεί να σε βλέπει να σπαταλιέσαι, κρίμα το κορίτσι.
10

Δεν δουλεύουν όλα βάσει προγραμματισμού. Δεν κάνουν ή δεν θέλουν όλες οι γυναίκες "προγραμματισμό". Όπου προγραμματισμός, ας είναι και γάμος με κάποιον ακατάλληλο, ας είναι και δέσμευση με τον πλέον άσχετο, αρκεί να βγαίνουν τα λυπηρά μαθηματικά της γονιμότητας: τόσα τα "καλά" χρόνια, τα γόνιμα, αυτά που μπορούν να εγγυηθούν για την επιτυχία μιας ομαλής κύησης.  Ακόμη και πολλές που φανερά το αρνούνται, κρυφά το εύχονται: όχι τον γάμο, αλλά ένα παιδί.

Κάποιες τα "υπολογίζουν" σωστά, έστω και με τον αναγκαίο δόλο, για να μη χαθεί χρόνος Είχα συμμαθήτρια που με ιησουίτικη επιμονή και πειθαρχία επαναλάμβανε ότι "σε 5 χρόνια θα έχει παντρευτεί, θα έχει κάνει παιδί και θα έχει τελειώσει το μεταπτυχιακό της". Και έτσι έκανε, έτσι έγινε. Δεν έχει σημασία πού είναι τώρα, αν είναι ευτυχισμένη, αν περνάει καλά. Της βγήκαν τα μαθηματικά. Τα έφερε από εδώ, τα μαγείρεψε από εκεί και τελοσπάντων έκανε αυτό που είχε προγραμματίσει και μπράβο της. Δεν ξεχάστηκε στιγμή. Μεταξύ μας, και να θες να το ξεχάσεις, οι περισσότεροι γυναικολόγοι σου το θυμίζουν στο ετήσιο τεστ Παπ. Ότι ο καιρός περνάει (εις βάρος σου, φυσικά), ότι κάθε χρόνο θα είναι όλο και πιο δύσκολα -να συλλάβεις-, ότι οφείλεις να το σκεφτείς. Σαν άλλοι κλειδοκράτορες της πόρτας που εξασφαλίζει την αιώνια ζωή και τη διαιώνιση του είδους αισθάνονται την ανάγκη να σ' το πουν. Αν είναι από εκείνες που άγχονται εύκολα, φεύγεις από το ιατρείο με κατάθλιψη. Αν όχι απλώς σε μία ήπια περισυλλογή. 

Αν μεγάλωσες και με το ιδανικό του γάμου και του νυφικού - μαρέγκα, ακόμη πιο κρίμα, υποφέρεις αληθινά. Αν όχι και δεν σε νοιάζει, απλώς εκεί γύρω στα 30 βλέπεις φίλους παιδικούς να χάνονται και να χάνεσαι κι εσύ.

Πιο πίσω οι συγγενείς, οι στενοί, τουλάχιστον, ενοχλητικότεροι κάποτε οι φίλοι. Ειδικά εκείνοι που έκαναν το άλμα προ πολλού, κυρίως εκείνοι που τους βγήκε το παιδί, αλλά όχι το «πακέτο» περί οικογενειακής ευτυχίας. Και «τι περιμένεις; Δεν θα είσαι πάντα νέα, πάρ' το απόφαση, κάνε το παιδί κι άμα δεν σ' αρέσει φύγε». Υπάρχουν κι οι χυδαιότερες προσεγγίσεις: «έλα, μωρέ, κράτα τον για να κάνετε ένα παιδί και μετά άμα δεν σ' αρέσει χωρίζεις. Είναι η μόνη σου ελπίδα. Πού να ξαναρχίζεις, να γνωρίζεις κόσμο, να ταιριάξεις, ουουου, θα φας άλλη μια πενταετία. Κάν' το τώρα που μπορείς. Να 'χεις και κάποιον να πληρώνει τα έξοδα, μην είσαι χαζή». Η κοινωνική πίεση έχει άλλο πρόσωπο πια, πιο βάρβαρο από τη μάνα που θέλει εγγόνι κι από τον πατέρα που μπορεί να σε βλέπει να σπαταλιέσαι, κρίμα το κορίτσι.

Αν μεγάλωσες και με το ιδανικό του γάμου και του νυφικού - μαρέγκα, ακόμη πιο κρίμα, υποφέρεις αληθινά. Αν όχι και δεν σε νοιάζει, απλώς εκεί γύρω στα 30 βλέπεις φίλους παιδικούς να χάνονται και να χάνεσαι κι εσύ. Έχουν παιδιά, κούραση και υποχρεώσεις, έχεις δουλειά, προσωπική ζωή και κούραση. Η ζωή τους περιστρέφεται γύρω από το χρώμα του περιεχομένου της πάνας, η δική σου γύρω από μια στραβή που έγινε στη δουλειά. Εξαφανίζονται διακριτικά -ή όχι και τόσο-, βρίσκεστε κάθε Πρωτοχρονιά με το ζόρι ή σε κάποια ονομαστική, δεν έχετε απολύτως τίποτα να πείτε. Και να 'χετε οι φωνές των μικρών σκεπάζουν τις δικές σας.  Φεύγεις με πονοκέφαλο, ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη, ξέρεις εσύ, ότι λίγο πρέπει να βιαστείς. Καμία όρεξη. Θες να γυρίσεις αργά και απολαυστικά στο σπίτι σου, στην ησυχία, στη μοναξιά ή σ' αυτόν, με τον οποίο δεν υπάρχει λόγος να βιαστείς.

Κάποτε τα τηλέφωνα σταματάνε. Κι όταν χτυπάνε ακούς τρελαμένους τύπους να μιλάνε από τη μία σ' εσένα κι από την άλλη να φωνάζουν σε κάποιο μωρό, που μπορεί κάπου να έχει σκαρφαλώσει, να μην τρώει το φαί του, να κάνει τα δικά του, γενικώς. Η φωνή στην άλλη γραμμή ακούγεται τσακισμένη. Φυσικά, υπάρχουν και εξαιρέσεις. Που το χαίρονται και το ζουν και δεν έγινε και τίποτα αν το μωρό ξενυχτίσει και λίγο, που ζουν σε μια σχετική κανονικότητα. Μέχρι τα 40 το πρώτο κύμα εξαφανισμένων επιστρέφει ανανεωμένο. Οι μισοί έχουν χωρίσει, έχουν πλαντάξει, έχουν κάνει όσα λάθη άντεχαν, αλλά εννοείται ότι η λάθος περίπτωση εδώ πέρα είσαι εσύ. Δεν έχεις κάνει τον προβλεπόμενο κύκλο ζωής, ένα κομμάτι σου λείπει. Είναι σίγουρο ότι φταις: αν είσαι μόνη, είσαι παράξενη, ο ένας σου ξινίζει, ο άλλος σου βρωμάει. Αν δεν είσαι μόνη, δεν τον «χειρίζεσαι» σωστά, δεν τον πιέζεις αρκετά. Σου τρώει τα χρόνια. 

Πολλές φορές, κοιτώντας αυτόν που σου αραδιάζει όλα αυτά τα πρόστυχα, κάνεις την ανίερη σκέψη ότι ήταν ο απολύτως λάθος άνθρωπος για να γίνει γονιός. Άθελα σου, κοιτάς πώς φέρεται στα παιδιά του, στο κατοικίδιο, στα έπιπλα του σπιτιού ακόμη - ακόμη. Έχεις τεράστια σιγουριά ότι δεν το θες αυτό. 

Αν απ' το ένα μπαίνουν κι από το άλλο βγαίνουν, κανένα πρόβλημα. Αν τα παίρνεις κατάκαρδα, οι πιθανότητες να ευτυχήσεις (;) με ένα μωρό στην αγκαλιά, ποιες είναι ακριβώς; Κι αν εσύ αλλιώς τα φαντάστηκες δεν έχει καμία σημασία, αν ορκίστηκες ότι δεν θα γίνεις σαν όλες αυτές τις μικροφοβικές, τις κοντά στην υστερία παλιές συμμαθήτριες (σου) και νέες μητέρες κανέναν δεν απασχολεί. Είσαι η εξαίρεση, δεν έχεις μπει (ακόμη) στον χορό (και κατά πώς το πας δεν θα μπεις), οπότε πολλά τραγούδια ξέρεις. Οι στατιστικές λυσσούν ότι μετά τα 35 θα έχεις πρόβλημα κι όταν λες ότι δεν έγινε τίποτα θα υιοθετήσεις για να σώσεις και μια ψυχή σε κοιτάνε σχεδόν με οίκτο. Σου απαντάνε με το ακόμη πιο χυδαίο -ελάχιστα ανθρωπιστικό, καθόλου χριστιανικό- «και πού ξέρεις ποιανού το παιδί θα πάρεις; Τι γονίδια θα κουβαλάει;». Γιατί ως γνωστόν είμαστε τόσο δυνατοί στα μαθηματικά, όσο και στη βιολογία. Και καθόλου ρατσιστές, όταν πρόκειται για το ποιον θα βάλουμε στο σπίτι μας. 

Ποιες είναι οι πιθανότητες, λοιπόν; Μεταξύ μας, λίγες. Κι όποια απόφαση κι αν πάρεις -του «συμβιβασμού» ή της «επανάστασης»- θα είναι σωστή, αν αποφάσισες συνειδητά. Ωστόσο, αξίζει να θυμάσαι ότι καμία στατιστική, καμία διαζευγμένη φιλενάδα με παιδί, κανένας υπολογισμός και καμία αριθμητική δεν μπορούν να σου πουν τι να κάνεις με το σώμα σου, τι θα φέρει η επόμενη στιγμή και τι θα κερδίσεις αν κάνεις μόνο το δικό σου χατίρι. Δεν βγαίνουν όλα με μαθηματικά (ευτυχώς), στα οποία χρωστάμε τις μισές παθογένειες της ελληνικής οικογένειας και κοινωνίας. Σώνει.

Υγεία & Σώμα
10

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η γενιά του άγχους: Πώς τα smartphones δηλητηρίασαν τα παιδιά μας και πώς να το αντιμετωπίσουμε

Υγεία & Σώμα / Η γενιά του άγχους: Πώς τα smartphones δηλητηρίασαν τα παιδιά και πώς να το αντιμετωπίσουμε

Το πιεστικό ερώτημα, ωστόσο, είναι: τι μπορούμε να κάνουμε; Ζούμε σε έναν κόσμο που είναι πλήρως κορεσμένος από τα smartphones: είναι σχεδόν αδύνατο, πλέον, να διεκπεραιώσουμε την καθημερινή μας ζωή χωρίς αυτά, ούτε φυσικά μπορούμε να κρατάμε τα παιδιά μας μακριά τους για πάντα.
THE LIFO TEAM
«Πάρε τον καρκίνο μακριά και πες του να μην ξανάρθει»

Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας / «Πάρε τον καρκίνο μακριά και πες του να μην ξανάρθει»

Η Τζούλη Αγοράκη συναντά τη Φιορίτα Πουλακάκη, διευθύντρια της Κλινικής Μαστού του Ιατρικού Κέντρου Αθηνών, διακεκριμένη μαστολόγο, η οποία χειρούργησε και την ίδια όταν περνούσε τη δική της περιπέτεια με τον καρκίνο.
ΤΖΟΥΛΗ ΑΓΟΡΑΚΗ
H λειτουργία των αναμνήσεων: Πώς το άγχος και ο ύπνος επηρεάζουν τη μνήμη μας

Υγεία & Σώμα / H λειτουργία των αναμνήσεων: Πώς το άγχος και ο ύπνος επηρεάζουν τη μνήμη μας

Ο νευροεπιστήμονας Charan Ranganath εξηγεί πως όταν συναντά κάποιον για πρώτη φορά, συχνά τον ρωτούν «Γιατί δεν έχω καλή μνήμη και ξεχνάω εύκολα;». Όμως, η απάντηση που εκείνος δίνει είναι πως τον ενδιαφέρει περισσότερο τι θυμόμαστε, παρά τι ξεχνάμε.
ΤΑΤΙΑΝΑ ΤΖΙΝΙΩΛΗ
Οι ογκολογικοί ασθενείς χρειάζονται ολιστική στήριξη, μαζί με τη θεραπεία τους

Υγεία & Σώμα / Οι ογκολογικοί ασθενείς χρειάζονται ολιστική στήριξη, μαζί με τη θεραπεία τους

Με το πρόγραμμα «Φώφη Γεννηματά» περισσότερες από 15.000 γυναίκες που πιθανόν να ανακάλυπταν πολύ αργότερα ότι η υγεία τους κινδυνεύει διαγνώστηκαν με ευρήματα και έλαβαν θεραπεία έγκαιρα.
ΑΛΕΞΙΑ ΣΒΩΛΟΥ
Η αξία του προσυμπτωματικού ελέγχου σε συχνές μορφές καρκίνου

Υγεία & Σώμα / Η αξία του προσυμπτωματικού ελέγχου σε συχνές μορφές καρκίνου

Η Ελλάδα, σύμφωνα με την Κορίνα Πατέλη - Bell, μπορεί να πάρει τα δεδομένα των πιλοτικών προγραμμάτων που εφαρμόστηκαν σε 42 περιοχές του Ηνωμένου Βασιλείου και οδήγησαν στη μετατόπιση των ασθενών σε πρωιμότερα στάδια διάγνωσης
ΑΛΕΞΙΑ ΣΒΩΛΟΥ

σχόλια

6 σχόλια
Διακρίνω έναν τόνο πεσιμισμού και ηττοπάθειας στο άρθρο, τον οποίο θεωρώ λίγο υπερβολικό... Μου είναι αδιανόητο ότι εν έτει 2017 στο Δυτικό κόσμο κρίνουμε κάποιον από την οικογενειακή του κατάσταση για να διαπιστώσουμε αν είναι πετυχημένος ή όχι, κυρίως με τόσα παραδείγματα γυναικών που διακρίνονται καθημερινά στον επαγγελματικό-κοινωνικό τους χώρο, απολαμβάνοντας την ελευθερία και την ανεξαρτησία τους. Επίσης θεωρώ αδύνατο να γίνεις αντικείμενο οίκτου και περιφρόνησης από άλλους, εκτός αν ο ίδιος "ντυθείς" και αποδεχθείς αυτό το ρόλο - τώρα αν υπάρχουν κακοήθεις στο περιβάλλον μας, που είτε από ζήλια είτε από κόμπλεξ προσπαθούν να μεταφέρουν τις ανασφάλειές τους στους άλλους, καλό είναι να τους απομακρύνουμε από τη ζωή μας έτσι κι αλλιώς.Θα μπορούσαμε να κάνουμε μια μεγάλη συζήτηση για το αν αξίζει τον κόπο να κάνει κανείς πλέον γάμους και παιδιά, αλλά θα μείνω σε κάτι που έχω γενικώς παρατηρήσει: όσοι κάνουν κακόβουλα σχόλια για την προσωπική ζωή των άλλων είναι συνήθως αυτοί που είναι δυστυχισμένοι στη δική τους και ψάχνουν να βρουν κάποια υποτιθέμενη ανεπάρκεια στους άλλους για να δικαιολογήσουν τις δικές τους ατυχείς επιλογές... Κάποιος που παραμένει single και child-free από άποψη αξίζει τεράστιο σεβασμό σε σχέση με κάποιον που επιλέγει λάθος σύντροφο για να κάνει παιδιά μαζί του, καθιστώντας αργά ή γρήγορα δυστυχισμένο τόσο τον εαυτό του όσο και τους άλλους που είναι κοντά του, μόλις συνειδητοποιήσει το λάθος του. Εγώ θαυμάζω τους ανθρώπους που είναι δημιουργικοί στη ζωή τους και η δημιουργία σε καμία περίπτωση δεν ταυτίζεται μόνο με τη βιολογία και με την ανακύκλωση γενετικού υλικού. Αρκεί να κοιτάξουμε γύρω μας πόσες προσωπικότητες έγραψαν ιστορία και έγιναν σημαντικές στο χώρο τους χωρίς να βάλουν κουλούρες και χωρίς να μπουν σε διαδικασία αναπαραγωγής. Το πρώτο πράγμα που διαβάζουμε στη βιογραφία κάποιου είναι τί δημιούργησε και τί τον έκανε σπουδαίο - η οικογενειακή του κατάσταση μπαίνει συνήθως σε μια υποσημείωση. Ο προορισμός μας σε αυτή τη ζωή είναι να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας (τα δικά μας, όχι των εταιρειών που προωθούν family products, βλέπε πάνες, ούτε της εκάστοτε πικρόχολης κουτσομπόλας που αντί να ασχοληθεί με την οικογένεια και τις δουλειές της, στέκεται στο να σχολιάζει τις ζωές των άλλων) και να ολοκληρώσουμε την προσωπικότητά μας, χωρίς να στηριζόμαστε πρωτίστως στην παρουσία τρίτων (συντρόφου και παιδιών) για να προβάλλουμε την εικόνα μας προς τα έξω. Αν κάποιος παρ'όλα αυτά επιμένει να κάνει bullying, ας αποτανθεί στον ψυχίατρό του μήπως τον θεραπεύσει από το βάσανο των αμέτρητων συμπλεγμάτων και κενών που κουβαλάει μέσα του...
Πολύ εύστοχο το σχόλιό σας. Και η δική μου άποψη είναι πως ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα και αντιδρούμε, ξεκινά από εμάς τους ίδιους. Απλά, δεν είναι πάντα εύκολη η σθεναρή αντίσταση!
Σας ευχαριστώ - νομίζω όμως ότι είναι λάθος η προσέγγιση της αντίστασης. Από τη στιγμή που οι άλλοι μας βλέπουν σίγουρους και με αυτοπεποίθηση αναγκάζονται να κάνουν πίσωΌσες φορές έκανα πράγματα κόντρα στο χαρακτήρα μου για να ικανοποιήσω τα θέλω τρίτων, κατέληξα να το μετανιώσω. Όταν ακολούθησα το ένστικτό μου δεν το μετάνιωσα ποτέ - αν και ο δρόμος υπήρξε πιο δύσβατος, το αποτέλεσμα με δικαίωσε. Πάνω απ'όλα πρέπει να τα'χουμε καλά με τον εαυτό μας γιατί στα δύσκολα που οι άλλοι, που παριστάνουν σήμερα τους τιμητές, αποχωρήσουν, αυτός θα μείνει για μας συνδράμει καθώς και εκείνοι οι λίγοι που μας αγαπούν έτσι κι αλλιώς... Και μη φοβάστε τίποτα! P. S. (γενικώς) Ζητώ συγγνώμη για το "αποτανθούν" vs. "αποταθούν" - τώρα είδα το extra ν.
Καλησπέρα σε όλους, Ωραίο το άρθρο και η προσέγγιση. Πάντως που να δείτε τι λένε και για όσους είναι άνω των 40, πχ. 43 όπως εγω, φρεσκοχωρισμένη και κολλήστε και το γεγονός πως δεν έχω αμάξι για να μετακινούμαι, απίστευτα ρομαντική (γιατί πιστεύω πως ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα) και άλλα πολλά. Για να μην αναφέρω τα βλέμματα λύπησης, οίκτου και μερικές φορές απέχθειας απο μερικούς παντρεμένους και χωρισμένους. Κοινώς στην εποχή μας, είναι πιο κοινό και επιτρεπτό να είσαι χωρισμένος με παιδί κατά προτίμηση, κερατωμένος, χωρίς δουλειά κτλ παρά ανύπαντρος και χωρίς παιδιά. Δοκιμάστε να δείτε τις αντιδράσεις....
‘Οσα αναφέρονται στο άρθρο (αλλά και η ίδια η ύπαρξη του άρθρου) αποδίδουν καλά ένα βασικό χαρακτηριστικό της γυναικείας ψυχοσύνθεσης: την αγωνιώδη αναζήτηση και απόλαυση της κανονικότητας/ προβλεψιμότητας/ being-inside-the-box. Οι αποκλίσεις προκαλούν λύπη/ οίκτο/ φόβο/ κατακραυγή πιο συχνά απ’οτι στους άντρες
πολύ στοχευμένη προσέγγιση, όντως.. και με βάση αυτά τα (δυστυχώς ρεαλιστικά) στοιχεία, αν έχεις περάσει ΚΑΙ τα 40 κατά τι, είσαι για θηλιά στο λαιμό, για γκρεμοτσάκισμα, και άλλα τέτοια.Για τον οίκτο όλου του πλανήτη δηλαδή, εν ολίγοις..
Ενδιαφέρον άρθρο.Να πω τούτο, επειδή τυχαίνει να έχω φίλη που επέλεξε να μην κάνει παιδί.Ηταν τόσο συνειδητοποιημένη, ως προς αυτό,που δεν άφηνε περιθώρια σε κανέναν,φίλο ή συγγενή να κρίνει ή να αμφισβητήσει την ορθότητα της απόφασή της.Ορθότητα για την δική της ιδιοσυγκρασία πάντα.Θέλει κότσια ναι, αλλά αν υπάρχει αυτογνωσία,και συνειδητότητα ως προς τον τρόπο που θέλει ένα άτομο να διαχειριστεί τη ζωή του,δεν ακούς τι σου λένε οι άλλοι,θορύβους ακούς,και προχωράς.
Ρεαλιστική προσέγγιση..θα μιλήσω (και εγώ) για την υποκρισία της ''αγίας'' ελληνικής οικογένειας που την βλέπω κάθε μέρα μπροστά μου και μου θυμίζει το καλοστημένο Truman Show......για το bullying που έχω δεχθεί γιατί δεν έχω παιδί ή δεν έχω παντρευτεί (τι περιμένω, καημένη, τώρα πια ποιος να σε κοιτάξει....εμετικές δηλώσεις) από ανθρώπους (και κυρίως γυναίκες και αυτό είναι το λυπηρό) που ζουν με αντικαταθλιπτικά, έχουν εραστές , σιχαίνονται τους άντρες τους, σιχαίνονται τον εαυτό τους και περιφέρουν τα παιδιά τους (σε αρκετές περιπτώσεις) ως τρόπαια ανάλογα με τα επιτεύγματα τους...αυτό που ξέρω είναι ότι ο καθένας έχει τη δική του ιστορία...και θα πω το χιλιοειπωμένο ότι είναι πολύ εύκολο να κρίνεις και να βγάλεις συμπεράσματα...