__________________
1.
Γεια σου αγαπημένη μου Α,μπουλα!! Μετα απο τοσα χρόνια που σε διαβάζω και τόσες απορίες και προβληματα που έχουν λυθεί μέσα απο την στήλη σου, ήρθε η στιγμή να κάνω και εγώ την δική μου ερώτηση. Ισως να εχω "διαλευκανει" την υποθεση μεχρι να απαντηθει, αλλα θα ηθελα και την αποψη σου.Είμαι 19 χρονων και σπουδαζω στην γειτονική πόλη από την πόλη κατοικιας μου. Αυτό σημαίνει πως έρχομαι συχνα πυκνά στο πατρικό μου και δεν "χάνω επεισόδια" απ'το τι τρέχει στην οικογένεια μου. Η μαμά μου που λες συμμετεχει σε εναν συλλογο παραδοσιακών χορών οπου έχει γνωρίσει μια καλη παρέα συνομηλίκων της. Τον τελευταίο ενα χρόνο όμως παρατηρώ μια στενότερη σχέση με εναν απο αυτους. Χορεύουν συνέχεια μαζί, γελανε, βρίσκονται έξω απο τα πλαίσια του συλλογου σε τραπέζια και εκδηλώσεις. Σε κάθε αλλη περιπτωση αυτό δεν θα μου φαινόταν περίεργο, βλέπω ομως ορισμένες αλλαγές στην συμπεριφορα της μαμας μου. Αγχωνεται για την εξωτερική της εμφάνιση σε υπερβολικό βαθμο πριν παει στο μαθημα, έχει αρχίσει να γίνεται εμμονικη με το κινητό της, έχει νεύρα όταν δεν γίνει το μαθημα ή δεν μπορεσει να παει, και το κυριότερο μειώνει συνέχεια λεκτικά τον μπαμπά μου. Ακομη, η γυναικα του κυρίου αυτου, ενω πρωτύτερα χρόνια δεν ειχε πρόβλημα, τώρα την αγριοκοιταζει και δεν την χαιρετάει καν. Οταν το σχολιασα χαριεντιζομενη στην μαμά μου λεγοντας της οτι φοβάται μήπως της φας τον άντρα, η μαμά μου αρχισε να με ειρωνεύεται και να μου επιτίθεται λεγοντας μου οτι δεν θα σταματήσει να κανει παρεα μαζί του επειδή ζηλεύει η γυναικα του. Εδώ να σημειωσω, οτι η μαμά μου παντρευτηκε στα 15 της με τον μπαμπά μου ο οποίος τοτε ήταν 24, ο μπαμπας μου είναι λιγάκι σπιτογατος ενω η μαμά μου το άκρως αντίθετο, δημιουργώντας ενα εκρυθμο κλιμα κάθε φορά που δεν δέχεται να πανε μαζί κάπου. Οι φραστικές επιθέσεις συνήθως προς τον μπαμπά αποτελούν τις λέξεις κακομοιρη, ακοινωνητε, τις οποίες ο μπαμπάς σχολιάζει στην πλάκα παρόλο που ποτε δεν του μιλούσε Ετσι, ενω τώρα τελευταια, μετα τους υπαινιγμούς μου, επιτίθεται και σε μένα χωρίς προφανή λογο. Τι συμβαίνει; Δεν ξέρω πως να τα αιτιολογησω όλα αυτά, και συχνα ρωτώ τον εαυτό μου το κλασσικό "μήπως γίνομαι παράλογη"? Συγγνώμη πραγματικα για το σεντόνι, αλλά θα ήθελα την γνώμη κάποιου εξωτερικού παρατηρητη, αφού δεν μπορω να μιλήσω σε κάποιον γνωστό.
-Η κόρη της άσωτης (;)
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Μάλλον συμβαίνει αυτό που φαντάζεσαι, και δεν λες. Έχουμε μόνο τις δικές σου παρατηρήσεις, αλλά αν ισχύουν, δεν βλέπω άλλη εξήγηση. Τώρα αυτό δεν σημαίνει ότι ξέρεις σε τι έκταση συμβαίνει, αν είναι αμοιβαίο, κατά πόσο το συνειδητοποιεί η μητέρα σου, τι καταλαβαίνει ο πατέρας σου, ποιος είναι ο στόχος της σε όλο αυτό, και πού μπορεί να οδηγήσει. Ευτυχώς όμως όλα αυτά δεν είναι δικά σου θέματα για να λύσεις. Η υπόθεση δεν είναι στατική για να την διαλευκάνεις. Αυτό που ισχύει σήμερα μπορεί να μην ισχύει αύριο. Ούτε χρειάζεται να αιτιολογήσεις κάτι. Δε νομίζω ότι είσαι σε θέση να ερμηνεύσεις αυτό που συμβαίνει. Η παρατήρηση ότι η μητέρα σου παντρεύτηκε στα 15 σημαίνει ότι προσπαθείς να πλησιάσεις στην ερμηνεία, αλλά όσα δεδομένα και να έχεις, ο γάμος των γονιών σου είναι άγνωστος.
Προσπάθησε να βγεις από το ρόλο του ντετέκτιβ, γιατί δεν θα σε οδηγήσει κάπου καλά. Δεν είναι δική σου ευθύνη να κάνεις τον διαιτητή, τον διαμεσολαβητή, τον δικαστή, τον ερευνητή, ή ό,τι άλλο σου έρχεται να κάνεις. Ο ρόλος που έχεις είναι ο ρόλος της κόρης, μην αναλαμβάνεις άλλον από τα δεκαεννιά σου. Έχεις μια σχέση με τη μητέρα σου, και μια με τον πατέρα σου. Η μεταξύ τους σχέση είναι δική τους δουλειά και μόνο. Δεν χρειάζεται να είναι εντάξει μεταξύ τους για να είσαι εντάξει εσύ μαζί τους.
__________________
2.
Με τον σύντροφό μου είμαστε 3 χρόνια μαζί.
Είμαστε στα 30+ πλέον.
Ο καθένας έχει το δικό του σπίτι, αλλά για λόγους υποχρεώσεων, δεν συγκατοικούμε και σκεφτόμασταν από του χρόνου να γίνει και αυτό.
Από την πρώτη μέρα γνωριμίας μας, του ξεκαθάρισα ότι δεν μου αρέσουν οι αρραβώνες και οι γάμοι. Αυτός είναι σε αντίθετο στρατόπεδο.
Έχω γνωρίσει τους δικούς του και έχει γνωρίσει και αυτός, τους δικούς μου.
Ενώ έχουμε κάνει πολλάκις, συζητήσεις για γάμους που με βρίσκουν αντίθετη, έχει 3-4 μέρες που μου ανακοίνωσε ότι θέλει να γνωριστούν οι οικογένειες σε ένα φιλικό τραπέζι (τίποτα παραπάνω, όπως λέει θα του άρεσε να κάνουνε παρέα).
Πέρα από αυτό θέλει να συζητήσουμε, ο καθένας με την οικογένειά του, το ενδεχόμενο να μην νοικιάσουμε μαζί σπίτι, αλλά αν βοηθήσουν οι γονείς, να χτίσουμε ή αγοράσουμε (?!) σπίτι.
Όπως και ότι σκέφτεται σοβαρά να έρθει να με ζητήσει από τους γονείς μου!
Είμαι ερωτευμένη μαζί του, τον αγαπάω και θέλω πολύ να μείνουμε σε δικός μας σπίτι, που θα βγαίνει οικονομικά από τις τσέπες τις δικές μας και όχι των γονέων.
Δεν βρίσκω λόγο να γνωριστούν οι οικογένειες μεταξύ τους, γιατί ξέρω ότι θα ξεκινήσουν οι συζητήσεις περί γάμων και οι πιέσεις.
Με τα καινούργια πλέον δεδομένα, σκέφτομαι την στιγμή που θα μου φέρει δαχτυλίδι και με πιάνει πανικός, που όχι μόνο θα ακούσει το όχι (το ξέρει ήδη), αλλά θα τελειώσει άδοξα μια πολύ όμορφη ιστορία.
Η ερώτηση μου είναι, πότε ένας άνθρωπος σε μια σχέση κάνει τόσο σοβαρές υποχωρήσεις (πχ γάμος) και πότε βάζει τα πιστεύω του κάτω από του άλλου.
-Πρόταση γάμου
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Μπλέκεις πολλά πράγματα που δεν συνδέονται απαραίτητα. Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς με το «δεν θέλω γάμους». Δεν θέλεις την τελετή, ή δεν θέλεις την δέσμευση; Φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε μόνιμη μονογαμική σχέση, ή όχι; Αν ναι, και δεν θέλεις το συμβόλαιο για οποιονδήποτε λόγο, πρέπει να το εξηγήσεις με αυτόν τον τρόπο, για να καταλάβει ακριβώς τι περιμένεις από αυτόν, και τι δεν περιμένεις. Σε αυτή την περίπτωση δεν βλέπω πώς θα γίνει να μην γνωριστούν οι οικογένειες σας. Είτε παντρευτείτε, είτε όχι, αν ενώσετε τις ζωές σας, είτε με τελετή, είτε όχι, έχετε γονείς, και έρχονται Χριστούγεννα, γενέθλια, με κάποιον θα τα γιορτάσετε, και αν κάνετε και παιδιά, οι οικογένειές σας θα δεθούν με κάποιο τρόπο. Το πώς θα αποκτήσετε κοινό σπίτι δεν έχει σχέση με το αν θα παντρευτείτε ή όχι. Θα μπορούσες να έχεις αυτή την άποψη ανεξάρτητα από τον γάμο.
Αν δεν μπορείς καν να φανταστείς τον εαυτό σου σε μια μονογαμική σχέση με μεγάλη διάρκεια, ενδεχομένως για πάντα, τότε η συζήτηση που πρέπει να κάνετε είναι εντελώς διαφορετική.
__________________
3.
Καλησπέρα Λένα και σχολιαστές
Είμαι γυναίκα 35 ετών και ποτέ δεν ήμουν του γάμου ή της οικογένειας σώνει και καλά, ούτε τα παιδιά με ενδιαφέρουν ιδιαίτερα, ήθελα και θέλω όμως στη ζωή μου την αγάπη και τη συντροφικότητα. Και να την λαμβάνω μα και να τη δίνω. Δεδομένου όμως πως όλα πήγαν κατά διαόλου στην προσωπική μου ζωή και μην έχοντας καταφέρει να βγω ούτε ένα ραντεβού τα τελευταία δύο χρόνια (μικρή πολη, οι ελεύθεροι μετρημένοι στα δαχτυλα, μέρος όπου οι γνωριμίες γίνονται μόνο μέσω κοινών γνωστών, οπότε αν στον κύκλο σου δεν υπάρχουν διαθέσιμοι άστο κλπ κλπ) έχω αρχίσει να πιστεύω πως φως στο τούνελ δεν πρόκειται να δω εδώ πέρα. Το θέμα είναι πώς να αρχίσω να το αποδέχομαι και να αισθάνομαι καλύτερα με αυτήν την προοπτική. Δουλειά έχω, χόμπι έχω, διαβάζω, παρέες έχω, κανα ταξιδάκι όσο μπορώ κάνω, αλλά απλώς αισθάνομαι πως είναι διεκπεραιωτιπά για να περάσει ο χρονος μου. Οταν ήμουν σε σχέση κι ήμουν ευτυχισμένη όλα ήταν ομορφότερα, εβρισκα την χαρά ακόμα και στο παραμικρό, χαιρόμουν να μοιράζομαι όμορφες στιγμές γέλιο, έβλεπα ομορφιά στα πάντα. Τώρα είναι όλα μέτρια και πιστεύω πως φταίει το γεγονός πως δεν τα μοιραζομαι, ότι είμαι μόνη και ναι μεν είμαι ευγνώμων που μπορώ να τα κάνω και είμαι υγιής, αλλά θέλω να τα μοιράζομαι με κάποιον που θα αγαπώ!
Το ερώτημά μου είναι: Πώς μπορώ να μη με νοιάζει; Πώς γίνεται να είμαι ευτυχισμένη μόνη μου;
Ευχαριστώ
-Παράπονο δεν έχω, αλλά...έχω
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Μην προσπαθείς να μην σε νοιάζει, αν σε νοιάζει, και δεν χρειάζεται να το αποδέχεσαι, όσο και αν πιστεύεις ότι είναι μετρημένα τα κουκιά, γιατί δεν είναι. Μην πας ενάντια σε αυτό που είσαι βαθιά μέσα σου. Κάνε μεγαλύτερη, όχι μικρότερη προσπάθεια. Κάτι πρέπει να αλλάξεις για να αλλάξει το περιβάλλον σου. Περισσότερα ταξίδια; Νέες ασχολίες; Ραντεβού μέσω ίντερνετ; Σκέψου τι θα μπορούσες να κάνεις για να διευρύνεις τις παρέες σου.
__________________
4.
Καλησπέρα! Είμαι 2 χρόνια με ένα παιδί, εγώ 24 αυτός 27. Από τους πρώτους 6 μήνες με καλούσε σπίτι του όπου μένει με τους γονείς του να αράξουμε στο δωμάτιο του (ή στη βεράντα) και έτσι έχω γνωρίσει τους δικούς του. Η αδερφή του εξαρχής μου έδειξε ότι δε με συμπαθεί κάτι το οποίο δε με ενδιέφερε κιόλας όμως τον τελευταίο καιρό έρχεται εκεί που καθόμαστε (αυτοπροσκαλειται) και μου πετάει διάφορες προσβολές, μια τη φορά περίπου. Συνήθως είναι σχόλια για την εμφάνιση ή τη συμπεριφορά μου. Πχ τι είναι αυτό στο πρόσωπο σου? Σπυρι? Ε δεν είναι και το μόνο. Ή ήρθες? Σε κατάλαβα από τα κακαρισματα. Και διάφορα τέτοια. Επίσης, αν κάνω κάποιο σαρδάμ ή σκονταψω πχ βάζει τα γέλια με κοροιδευτικη διάθεση. Να πω εδώ ότι είναι 7 χρόνια μικρότερη από τον φίλο μου και τη βλέπει πολύ προστατευτικα. Τι με συμβουλευεις να κάνω? Να πιάσω το φίλο μου να του μιλήσω για να τη μαζέψει ή να τη βάλω στη θέση της κατευθείαν εγώ? Μέχρι στιγμής δείχνει ότι δεν καταλαβαίνει με τον ευγενικό τρόπο.
-Ας πούμε Μαρία
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Να την βάλεις στη θέση της εσύ, όταν είσαστε οι δυο σας, χωρίς να εγκαταλείψεις τον ευγενικό τρόπο, πρέπει όμως να γίνεις πολύ συγκεκριμένη. Κατά πάσα πιθανότητα φοβάται ότι θα της κλέψεις την πρωτιά στην καρδιά του αδερφού της. Πες της ότι η θέση της είναι εξασφαλισμένη και μπορεί να χαλαρώσει, αντί να βρίσκει ανταγωνισμό εκεί που δεν υπάρχει, γιατί γελοιοποιείται με αυτό που κάνει.
__________________
5.
Ισχύει ότι οι ακριβές, χειροποίητες κι από δέρμα τσάντες δε φθείρονται και σου κρατάνε για χρόνια; Εγώ συνήθως αγοράζω μία τσάντα για το χειμώνα και μία για το καλοκαίρι, γύρω στα 20€ εκάστη, δηλ δίνω σύνολο 35-50€ το χρόνο. Αναγκάζομαι να παίρνω καινούριες κάθε χρόνο γιατί πραγματικά φθείρονται μέχρι αηδίας λόγω φθηνού υλικού κι όχι κακομεταχείρισης και φυσικά όχι επειδή παρήλθε η μόδα τους (συνήθως μια απλή shopper δερματίνι παίρνω, μη σου πω ότι ουσιαστικά το ίδιο μοντέλο αγοράζω πάντα!). Μία μόνο γνωστή μου, μια γυναίκα ξέρω που έχει καλές τσάντες, είναι και designer τσάντες οπότε αμέσως καταλαβαίνεις ότι είναι καλή η ποιότητα. Τη ρώτησα μια φορά και μου είπε "βλέπεις αυτή την τσάντα (μια πραγματικά όμορφη τσάντα με τα γνωστά logo δύο γραμμάτων τυπωμένα, τιμή γύρω στα 700€); Την έχω χρησιμοποιήσει παντού εδώ και πέντε χρόνια, την παίρνω μέχρι και στο γυμναστήριο και είναι σαν καινούρια(όντως ήταν αψεγάδιαστη)!". Από την άλλη αυτή η γυναίκα έχει άλλες δέκα καλές τσάντες οπότε ίσως η καλή της κατάστασή της να οφείλεται στο ότι δεν τη χρησιμοποιεί τελικά και τόσο συχνά, σίγουρα όχι κάθε μέρα όπως κάνω εγώ με την τσάντα μου. Τελικά αξίζει να δώσω (αν δηλ ποτέ έχω!) π.χ. 100-300€ να πάρω μια κλασική δερμάτινη καλοραμμένη τσάντα; Θα μου κρατήσει καλοδιατηρημένη για αρκετά χρόνια;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Οι δερμάτινες τσάντες κρατάνε περισσότερο από τις πλαστικές, αλλά κυρίως με την έννοια ότι το υλικό φθείρεται με έναν τρόπο που τις κάνει ενδιαφέρουσες, και δεν σκίζονται το ΄διο εύκολα. Σίγουρα κρατάνε πάνω από μια σεζόν, αλλά όχι, αθάνατες δεν είναι, και το χειροποίητο δεν είναι εγγύηση, εξαρτάται από το χέρι. Όσο πιο πολλά δίνεις, αυξάνεται η διάρκεια της τσάντας, αλλά το ανώτατο πλαφόν είναι πολύ κάτω από τα 700. Από ένα σημείο και μετά πληρώνεις το γνωστό logo, και όχι την ποιότητα. Μην πιστέψεις ποτέ ότι «επενδύεις» στη μόδα, αυτά είναι παραμύθια της βιομηχανίας που υπάρχει χάρη στις υποσχέσεις, στην απάτη και στις ψευδαισθήσεις. Όλα χαλάνε όταν τα χρησιμοποιείς. Η γυναίκα αυτή αυτό πιστεύει γιατί αυτό την συμφέρει να πιστέψει («μέχρι και στο γυμναστήριο;» Και τι λέει αυτό; Κάνει γυμναστική κρατώντας την;) Μόνη σου λες ότι έχει δέκα καλές τσάντες και άρα δεν την χρησιμοποιεί κάθε μέρα. Αυτή είναι η εξήγηση. Αν ποτέ βρεθείς σε θέση να πάρεις δερμάτινη αντί για πλαστική, κάνε το, αλλά μην πιστέψεις ότι εξασφαλίστηκες για πολλά χρόνια. Εξαρτάται απόλυτα από το πόσο θα την χρησιμοποιήσεις.
__________________
6.
Σε λίγες μερες θα πραγματοποιήσω μια από τις φαντασιώσεις μου. Θα καλλωπιστώ (έτσι για το καλό), θα πάρω βαθιά ανάσα και θα παραιτηθώ από τη δουλεια μου. Σκοπεύω να ανακοινωσω στο τοξικό, σεξιστικό, σπαγγοραμένο, αντιπαθεστατο, μυθομανές γουρούνι που επέλεξα πριν μια δεκαετία για αφεντικό μου, πως απολύομαι ψαρούκλες τα μαλλιά μου κάνω μπούκλες! Καμιά συμβουλή ρε Λένα για το πως θα το ανακοινώσω; Θα του ερθει νταμπλάς γιατι είναι και άρρωστος με τον έλεγχο και θεωρεί ότι μας κάνει τρελή χαρη που μας δίνει τα ψίχουλα του. Εννοείται πως θεωρεί τον εαυτό του το καλύτερο αφεντικό έβερ. Όταν του ζητας αύξηση απαντάει "60% η ανεργία στους μορφωμένους νέους, το άκουσες;"... θα μπορούσα να γράψω βιβλίο για πάρτη του αλλα ας μη σε κουράζω άλλο. Καλή συνέχεια και ευχαριστούμε για την παρέα και τις καθαρές κουβέντες :)
- μούτσος στη γαλέρα
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν είναι ερώτηση, αλλά ήταν πολύ καλό για να μείνει αδημοσίευτο. Συγχαρητήρια!
_________________
7.
Α,μπα μου αγαπημένη γεια σου,
Ήμουν σε σχέση ενάμιση χρόνο μ'εναν υπέροχο άνθρωπο, ο οποίος ηταν αλλοδαπός. Ειχε φύγει απο τη χώρα του εδω και μια τριακονταετία περιπου. Ηταν ο μικρός της οικογένειας και με αρκετή διαφορα απο τα αδέλφια του, το "τρελο" ας πουμε, το οποίο πάντα ονειρευόταν να ξεφύγει απο το χωριουδάκι του και να γνωρίσει τον κοσμο, επιθυμία που ποτε δεν συμμερίστηκαν οι δικοί του. Κι ετσι, αν και υπήρχε πάντα πολλη αγαπη μεσα σ'αυτη την οικογένεια, η επικοινωνία μεταξυ τους ειχε κατατάξει να ειναι αρκετα στοιχειώδης και ελάχιστα προσωπική, και λόγω απόστασης και λόγω διαφοράς ηλικίας.
Τα αναφέρω ολα αυτα διότι επι ενα χρόνο σχεδον οι δικοί του δεν ήξεραν καθολου για μενα. Φέτος το καλοκαιρι σκοπευαμε να επισκεφτούμε μαζι το χωριό του, κι ετσι θα γνώριζα κι εγω τους δικούς του. Δυστυχώς ομως ο σύντροφος μου πέθανε πριν ενα μηνα. Αρρώστησε βαριά και πολυ ξαφνικά, κι ετσι γνωρίστηκα τελικα με κάποιους συγγενείς του στα πλαίσια της πολύμηνης νοσηλείας του. Οταν έφυγε, η ταφή του εγινε στο χωριό του, οπου και πηγα και τους γνώρισα πλέον όλους.
Η υποδοχή τους ηταν πολυ ένθερμη, αν και δικαιολογημένα ταρακουνημενη απο το ιδιο τους το πένθος και απο την έκπληξη που προκαλούσε η παρουσία μου, καθως μεχρι εκεινη την ημέρα οι περισσότεροι αγνοούσαν την ύπαρξη μου. Ακομα κι αν δεν με ήξεραν, εκτίμησαν παρα πολυ το γεγονος οτι μιλούσα άπταιστα τη γλώσσα τους κι οτι ήμουν νυχτα-μέρα στο πλάι αυτού του ανθρώπου όσο ηταν άρρωστος. Για λόγους δουλειάς, η παραμονή μου δεν κράτησε παρα δυο μερες, κι ετσι δεν ειχα τον απαραίτητο χρόνο να μιλησω με ηρεμία με τους δικούς του και να τους γνωρίσω λιγο καλύτερα. Ωστόσο αυτο που με άγγιξε ιδιαίτερα ηταν οτι ο αδελφός του και κάποια αλλα άτομα του χωριού (οχι συγγενείς μεν, αλλα ουσιαστικά δικοί του άνθρωποι, μιλαμε για πολυ μικρο χωριό) μου είπαν να ξαναπάω οποτε μπορέσω για να γνωριστούμε καλύτερα.
Η ερώτηση μου λοιπον προς εσένα ειναι η εξής: με βάση ο,τι σου περιέγραψα, πιστεύεις οτι ειναι κατι που εννοούσαν ή το είπαν απο απλή ευγένεια; Αυτη η απώλεια μου εχει στοιχήσει παρα πολυ και προσπαθω να σταθώ στα ποδια μου οπως μπορω. Πιστευω οτι δεν θα εκπλαγείς αν σου πω οτι εχω την τάση να πηγαίνω προς οτιδήποτε μου τον θυμιζει, ποσο μάλλον το χωριό του και η οικογένεια του. Θα ήθελα πολυ να επέστρεφα με ηρεμία, να κάτσω μερικες μέρες και να γνωρίσω όποιον εχει τη διάθεση να με γνωρίσει. Φοβάμαι ομως οτι θα επιβάλλω την παρουσία μου, όντας ουσιαστικά άγνωστη γι'αυτους τους ανθρώπους. Φοβάμαι οτι τους θυμίζω αυτόν τον άνθρωπο, οτι μ'εχουν συνδέσει με την αρρώστια και τον θάνατο του, μα κυρίως οτι δεν συμμερίζονται την ανάγκη μου να μιλάω για εκείνον γιατι τείνουν περισσότερο να θάβουν το πένθος τους παρα να μιλούν γι'αυτο.
Ετσι, εγω θελω μεν να παω αλλα δεν ξερω κατα ποσο εχει νόημα. Ο άνθρωπος που μας συνέδεε δεν υπάρχει πια, μιλαμε και για άλλη χώρα, άρα τι εχω να περιμένω πραγματικα απο αυτη τη γνωριμία; Επιπλέον, μ'αυτους τους ανθρώπους επικοινωνουσα κάποια περίοδο τηλεφωνικά αυστηρα και μόνο σχετικά με την υγεία του συντρόφου μου, οταν εκείνος βρισκόταν σε φάση που δεν μπορούσε καν να επικοινωνήσει πια. Απο τοτε που πέθανε, δεν έχουμε ξαναμιλήσει. Άρα αν αποφασίσω να παω, τι κανω; Στέλνω ενα μηνυμα του στυλ "γεια σας ερχομαι";
Νιωθω παρα πολυ μπερδεμένη μεσα μου και δεν ξερω καθολου τι ειναι προτιμότερο να γινει. Πραγματικα θα εκτιμούσα την αποψη σου, καθως και των αναγνωστών. Σ'ευχαριστω πολυ για τον χρόνο σου.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Συλλυπητήρια.
Να κάνεις αυτό που θέλεις για να διαχειριστείς αυτό που νιώθεις. Βάλε τις δικές σου ανάγκες πάνω από των άλλων σε αυτή την περίπτωση. Δεν χρειάζεται να υπάρχει «νόημα». Δεν υπάρχει πάντα νόημα σε αυτά που μας ανακουφίζουν όταν είμαστε σε πένθος. Προσπάθησε μόνο να μην έχεις προσδοκίες ανάρρωσης από αυτή την επίσκεψη, γιατί αυτό που σου συνέβη μέσα σου μόνο μπορεί να λυθεί, δεν υπάρχει ταξίδι ή άνθρωπος ή μέρος που θα σε γιατρέψει. Δες το ως ανακούφιση, όχι ως λύση, μην δώσεις δηλαδή συμβολισμό σε αυτή την αναζήτηση, μην περιμένεις να γίνει κάτι κοσμοϊστορικό. Δεν είναι πολύ πιθανό να ενωθείτε μαγικά και να παρηγορήσετε ο ένας τον άλλον.
Θα μπορούσες να στείλεις ένα μήνυμα «έρχομαι», δίνοντας αρκετό χρόνο ώστε να μπορεί ο καθένας να προετοιμαστεί και να αποφασίσει αν θέλει να σε δει ή όχι. Έτσι θα καταλάβεις ποιος το είπε από ευγένεια και ποιος όχι. Αν δεν περιμένεις κάποια λύση από αυτή την κίνηση, ό,τι και να γίνει, θα το αντιμετωπίσεις. Σκέψου αν είσαι αρκετά δυνατή για να αντέξεις την απουσία απάντησης, και αποφάσισε.
σχόλια