Το 2015. Ναι μάλιστα το 2015. Απαξιώνονται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Απαξιώνεται η ζωή. Και κάποιες φορές μπαίνει στο περιθώριο, στοχοποιείται, εξευτελίζεται μέχρι και αφαιρείται. Μάλιστα αφαιρείται. Ο,τι εξέχει, ο,τι διαφέρει, ο,τι χαλάει την ομοιομορφία της κοινωνίας, εύκολα κόβεται, ρεζιλεύεται, χλευάζεται, μπαίνει στο στόχαστρο. Και εσύ παίρνεις μέρος-θέση σ αυτόν τον πόλεμο. Του θύτη. Και επιτίθεσαι. Είτε αδιαφορώντας, είτε λεκτικά, φραστικά είτε και σωματικά. Μερικές φορές σκοτώνεις το θύμα αργά. Μέρα με τη μέρα. Άλλες μία και έξω. Και όλα αυτά γιατί έτυχε να είναι κάτι που εσύ δεν είσαι. Πως τον λες; Σπασίκλα, γυαλάκια, χοντρό, αδερφή, πούστρα, Αλβανό, Ρουμάνο, μαύρο, Κινέζο, ξένο, κουτσό, ανάπηρο, κλαψιάρη; Και εσύ ο "ανώτερος", ο "καλύτερος" κάνεις τα πάντα για να τον διαλύσεις, να τον συντρίψεις, να τον αφανίσεις. Γιατί η "υψηλή" σου αισθητική και η "κλάση" σου δεν σου επιτρέπουν να δεις τον άνθρωπο. Για σένα είναι τέρας. Κοιτάξου στον καθρέφτη. Ποιος είναι το τέρας; Αυτός ή εσύ; Αυτός δεν σε ενόχλησε ποτέ. Ούτε εσένα ούτε κάποιον άλλον. Δεν έβλαψε κανέναν. Ακόμη και όταν του επιτέθηκες δεν έβγαλε μιλιά. Κι αν έβγαλε το έκανε για να αμυνθεί, για να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Έναν εαυτό που εσύ με το γαμημένο μυαλό σου θεώρησες λίγο, φθηνό, ανάξιο. Έμαθες να φθονείς και να μισείς. Είναι ο εύκολος δρόμος λένε το να είσαι θηρίο. Είναι εύκολο να το βουλώνεις, να κάνεις τα στραβά μάτια ή να πιάνεις και εσύ την πέτρα και να ρίχνεις.
Ναι κύριοι εν έτη 2015, σε μια "πολιτισμένη" χώρα, στη χώρα μου, χάνονται ζωές παιδιών και τέλος το γράφουν άλλα παιδιά. Είναι δύσκολο να αγαπάς, να αγκαλιάζεις, να δέχεσαι. Να στέκεσαι πλάι στον συνάνθρωπο που τον ρίχνουν και να τον βοηθάς να σηκωθεί. Να υψώνεις ανάστημα και να βοηθάς αυτόν που σε έχει ανάγκη. Να είσαι άνθρωπος και όχι υπάνθρωπος. Ναι κύριοι εν έτη 2015 έγινε δύσκολο το αυτονόητο. Ντροπή μας!
σχόλια