Παντα ήμουν από τα άτομα που μάθαινα στους άλλους να αγαπούν. Τους έδινα τους σπόρους μου. Απλόχερα. Μέσα από την καρδιά μου. Κομμάτια της ψυχής μου.
Τους έδινα κίνητρο για να αγαπήσουν. Να αγαπήσουν τους σπόρους μέσα τους, να τους πολλαπλασιάσουν και να τους κάνουν έναν μεγάλο κήπο.
Γνώρισα άτομα που ίσως και να μην τους άξιζε αυτός ο κήπος. Μα ποια είμαι εγώ για να κρίνω την ψυχή του καθενός. Άλλωστε, είναι δικαίωμα όλων να αγαπήσουν, μα κυρίως να αγαπηθούν. Είναι στην φύση του ανθρώπου. Το έχει ανάγκη. Κάθε άνθρωπος θέλει να ζεστάνει την ψυχή του σε μια αγκαλιά. Εγώ λοιπόν ζέσταινα ψυχές. Ψυχές που ως τώρα ήταν κρύες. Άδειες. Έδινα μέρος του εαυτού μου για να τις γεμίσω. Λες και ήταν σκοπός ζωής.
Ποτέ μου όμως δεν σκέφτηκα, πως αν μόνο δίνεις έρχεται η στιγμή που δεν έχεις να δώσεις άλλα. Όχι επειδή δεν θέλεις. Αλλά επειδή δεν έχεις να δώσεις, καθώς είσαι άδειος. Και όταν όμως, έρθει εκείνος ο μοναδικος άνθρωπος και θελήσεις να πετάξεις τα ρέστα σου πάνω, του θα συνειδητοποιήσεις ότι δεν μπορεις. Και αυτό γιατί πλέον θα είσαι κενός. Θα έχεις μοιράσει και το παραμικρό ίχνος σπόρου. Δεν θα μπορείς να φυτεψεις πλέον αγάπη στον άλλον.
Στην δική μου περίπτωση όμως, ο άνθρωπος αυτός, φοβήθηκε να ρισκάρει τους σπόρους του σε μια κενή ψυχή. Νομιζε ότι δεν θα έπαιρνε τίποτα πίσω. Επειδή εγώ ήμουν άδεια. Μα πώς γίνεται να σκεφτεί κάτι τόσο ανόητο; Δεν ξέρει ότι οι σπόροι πολλαπλασιάζονται; Ότι με τους σπόρους τους θα ξανά έφτιαχνα τον κήπο μου; Ότι θα του έδινα καινούριους σπόρους πιο δυνατούς;
Και κάπως έτσι έχασα τον άνθρωπο μου. Πήγε και δημιούργησε άλλο κήπο. Σε άλλη ψυχή. Και εγώ έμεινα άδεια. Κενή. Βλέπεις μάλλον φταίει ότι έδωσα τα πάντα σε μερικά τίποτα και για τα πάντα μου δεν έμεινε τίποτα...(!)
σχόλια