H θεατρική κριτικός της LIFO γράφει για τον Φάουστ που σκηνοθετεί η Κατερίνα Ευαγγελάτου

H θεατρική κριτικός της LIFO γράφει για τον Φάουστ που σκηνοθετεί η Κατερίνα Ευαγγελάτου Facebook Twitter
Ο Φάουστ, αυτός ο απόλυτα μοντέρνος ήρωας, βασανίζεται από τις αντιθέσεις/αντιφάσεις που ενυπάρχουν στην ουσία των πραγμάτων και των ιδεών... Φωτογραφία: Νίκος Πανταζάρας
2

Από τις βιβλιοθήκες και τα εργαστήρια λείπει το φως του ήλιου. Λείπουν οι φυσικές γραμμές και τα χρώματα της φύσης, που κανένας από τους μεγάλους μάστερ της ζωγραφικής δεν μπόρεσε να αποδώσει. Λείπει η κίνηση της ζωής, με τους ρυθμούς και την αναρχία της, και οι άνθρωποι (μ' όλη τη θαυμαστή ποικιλομορφία και ετερογένειά τους) μένουν απέξω. Λείπουν τα ερεθίσματα που προκαλούν σκέψεις που δεν προκύπτουν από άλλες σκέψεις, ούτε από πειράματα στον δοκιμαστικό σωλήνα. Λείπουν και τα συναισθήματα που δεν έχουν να κάνουν με διανοητικές ή επιστημονικές αφορμές. Αφοσιωμένοι στην ανάγνωση, στη γραφή ή στη δουλειά στο εργαστήριο, επιστήμονες και στοχαστές, από φυσική κλίση ή/και ανάγκη, απομονώνονται στο «φαντασιακό» πεδίο των ενδιαφερόντων τους. Ο κόσμος της βιβλιοθήκης, από μια πλευρά, είναι πολύ πιο συναρπαστικός από τον πραγματικό κόσμο και είναι σχεδόν φυσικό, στο πέρασμα του χρόνου, να μειώνεται η επιθυμία και η ικανότητα επαφής με τους ανθρώπους. Σκέφτομαι συχνά μια φράση που είχε πει σε μια συνέντευξή του ένας σημαντικός άνθρωπος τον γραμμάτων, ο Κ.Θ. Δημαράς αν δεν κάνω λάθος, ότι η ζωή μέσα στη βιβλιοθήκη σε «στεγνώνει».


Η ιδιότυπη μοναξιά επιστημόνων και στοχαστών δεν στερείται ζωής (ανθρώπων, φωνών), μόνο που πρόκειται για ζωή διαμεσολαβημένη. Κι όταν το πάθος της Γνώσης προσκρούσει στην αδυνατότητα να δικαιωθεί από ένα Νόημα, συμβαίνει αυτό που γράφει ο Μπόρχες στη «Βιβλιοθήκη της Βαβέλ»: «Όπως είναι φυσικό, τη χαμένη ελπίδα διαδέχθηκε η υπέρμετρη κατάθλιψη». Είναι η κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο Φάουστ προτού κλείσει συμφωνία με τον Μεφιστοφελή: «Αχ, σπούδασα φιλοσοφία / ιατρική και νομική / και δυστυχώς θεολογία / με επιμέλεια μοναδική. Και να 'μαι τώρα, παρά τον ζήλο / μωρός σαν της οξιάς το ξύλο! [...] Τύψεις και αμφιβολίες ουδόλως με τρομάζουν / ούτε η κόλαση κι ο Σατανάς με σκιάζουν./ Κι όμως, όλες τις χαρές τις έχω στερηθεί / και δεν πιστεύω σίγουρα πως έχω μορφωθεί» μονολογεί απελπισμένος.

Υποθέτω ότι έχοντας εξαρχής επιλέξει την εν λόγω διασκευή, η Ευαγγελάτου δεν παιδεύτηκε επαρκώς με το κείμενο, ώστε ο λόγος να την οδηγήσει στις σκηνικές λύσεις.


Μήπως υποφέρει από μελαγχολία, την αρρώστια των φιλοσόφων και των καλλιτεχνών; Ο Φάουστ είναι πολύ κοντά στον Ρόμπερτ Μπέρτον (1577-1640), τον συγγραφέα της περίφημης «Ανατομίας της Μελαγχολίας» (1621), που παραδέχεται την αδυναμία του να κατανοήσει τα πιο βαθιά ζητήματα του κόσμου και της ύπαρξης και, αρνούμενος την αξία της φιλοσοφίας ( «ένας λαβύρινθος γνωμών, άχρηστων ερωτήσεων και προτάσεων»), της φιλολογίας, της λογικής, της μεταφυσικής, της αστρολογίας, της αλχημείας, με τις οποίες ασχολούνταν σ' όλη του τη ζωή, καταλήγει: «Για ποιον σκοπό να υπάρχουν όλοι αυτοί οι μεγάλοι τόμοι; Γιατί ν' αναλώνουμε τόσο πολλά χρόνια στη μελέτη τους; Θα ήταν πολύ καλύτερα να μην ξέρουμε τίποτα» («Η ανατομία της μελαγχολίας», εκδ. Ηριδανός, 2007).


Ο Φάουστ, αυτός ο απόλυτα μοντέρνος ήρωας, βασανίζεται από τις αντιθέσεις/αντιφάσεις που ενυπάρχουν στην ουσία των πραγμάτων και των ιδεών. «Ό,τι δεν ξέρεις είναι που σε στηρίζει / και ό,τι ξέρεις, είναι χωρίς αξία» και «Αχ, μέσα μου φωλιάζουν δυο ψυχές / η μία θέλει την άλλη να χωρίσει» λέει, έχοντας οδηγηθεί στην έσχατη απόγνωση. Είναι ρομαντική παρεξήγηση ότι ο Φάουστ πουλάει την ψυχή του για νιότη κι έρωτα. Η συμφωνία του με τον Μεφιστοφελή (με μια δύναμη που μπορεί να τον οδηγήσει στις κορυφές της ανθρώπινης εμπειρίας) αφορά το αν υπάρχει κάτι στον Κόσμο που να μπορεί να άρει τον διχασμό, που να μπορεί να του προσφέρει την πλήρωση. Εφόσον υπάρχει, και τη βιώσει, μπορεί μετά να πεθάνει. Τη ζωή του στοιχηματίζει ο Φάουστ, όχι την πτώση στα Τάρταρα.


Πριν από αυτό, όμως, πριν από το στοίχημα, το σκοτάδι του Φάουστ διαλύουν χαρμόσυνοι ήχοι καμπάνας και ψαλμοί. Είναι άνοιξη, ο κόσμος είναι όμορφος, οι άνθρωποι χαρούμενοι έχουν βγει να γιορτάσουν τη μέρα της Ανάστασης. Ο Φάουστ συγκινείται, νοσταλγεί την παιδική αθωότητά του, κατακλύζεται από την ανθρώπινη ενέργεια και τη διάχυτη ευφορία και ομολογεί: «Εδώ είμαι άνθρωπος και πουθενά αλλού».

H θεατρική κριτικός της LIFO γράφει για τον Φάουστ που σκηνοθετεί η Κατερίνα Ευαγγελάτου Facebook Twitter
Παρά τις γνωστές δυσκολίες που παρουσιάζει για το σύγχρονο κοινό η πρόσληψη του έμμετρου λόγου, ο «Φάουστ» είναι ένα συγκλονιστικό έργο, μ' έναν ήρωα απελπισμένο, ανικανοποίητο, με πάθη που δεν μπορεί να διαχειριστεί, κι έναν κόσμο θαυμαστό, γεμάτο ακραίες αντιθέσεις, όπου ανταμώνουν ιδεαλιστές φοιτητές και άνθρωποι που μεθοκοπούν σε καταγώγια, αθώα κορίτσια και μάγισσες, διάβολοι και ξωτικά, η χριστιανική ηθική και η διονυσιακή ελευθερία.... Φωτογραφία: Νίκος Πανταζάρας


Είναι, νομίζω, η πλέον κρίσιμη στιγμή για ό,τι πρόκειται ν' ακολουθήσει, κι αυτή η σκηνή έλειψε εντελώς από την (καλοστημένη αλλά κούφια) παράσταση της Κατερίνας Ευαγγελάτου. Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι έχει και γνώσεις (να στήνει παραστάσεις) και πρωτότυπες ιδέες (η καλοκαιρινή παράσταση του «Ρήσου» το αποδεικνύει). Της λείπει, ωστόσο, νομίζω, η εμβάθυνση και το παίδεμα που μπορεί να οδηγήσει σε σκηνικές πράξεις ικανές να δονήσουν τους απαιτητικούς θεατές.


Παρά τις γνωστές δυσκολίες που παρουσιάζει για το σύγχρονο κοινό η πρόσληψη του έμμετρου λόγου, ο «Φάουστ» είναι ένα συγκλονιστικό έργο, μ' έναν ήρωα απελπισμένο, ανικανοποίητο, με πάθη που δεν μπορεί να διαχειριστεί, κι έναν κόσμο θαυμαστό, γεμάτο ακραίες αντιθέσεις, όπου ανταμώνουν ιδεαλιστές φοιτητές και άνθρωποι που μεθοκοπούν σε καταγώγια, αθώα κορίτσια και μάγισσες, διάβολοι και ξωτικά, η χριστιανική ηθική και η διονυσιακή ελευθερία. Τίποτε απ' όλα αυτά δεν περνάει στην παράσταση της Ευαγγελάτου: στεγνή, χωρίς χυμούς και πάθη, είναι μια εγκεφαλική κατασκευή που προσπαθεί (μάταια) να ποδηγετήσει ό,τι ακριβώς είναι ερεθιστικό στο έργο του Γκαίτε: την άναρχη (σε ιδέες και δομή) δραματουργία του.


Το πρόβλημα εκκινεί από τη μετάφραση. Η σκηνοθέτις χρησιμοποίησε τη διασκευή του Σπύρου Ευαγγελάτου για την παράστασή του στο Αμφι-Θέατρο του 2000, η οποία προφανώς ήταν συνδεδεμένη με τις επιλογές εκείνης της σκηνικής προσέγγισης. Μια σύγχρονη, σοβαρή ερμηνεία του «Φάουστ» απαιτεί από τον σκηνοθέτη να σκύψει στο πληθωρικό πρωτότυπο και να διαμορφώσει το σκηνικό κείμενο που αφορά τους δικούς του προβληματισμούς – γιατί πρόκειται για έργο-ποταμό που και μόνο η απλή ανάγνωσή του από μέρα σε μέρα αποκαλύπτει καινούργιους θησαυρούς.


Υποθέτω ότι έχοντας εξαρχής επιλέξει την εν λόγω διασκευή, η Ευαγγελάτου δεν παιδεύτηκε επαρκώς με το κείμενο, ώστε ο λόγος να την οδηγήσει στις σκηνικές λύσεις. Αλλιώς, δεν καταλαβαίνω πώς κατέληξε σ' αυτήν τη γυμνή, γεωμετρική σκηνογραφία (της Εύας Μανιδάκη), με το ογκώδες τετράγωνο να κρέμεται πάνω από το κεφάλι του ήρωα. Ακόμη κι όταν, με διαφορετικές κλίσεις, και με τη θαυμάσια δουλειά της Ελευθερίας Ντεκώ στους φωτισμούς, διαμορφώνονταν άλλοι σκηνικοί τόποι, το σχήμα έμενε στιβαρό. Σχήματα, χωρίς όγκο και μάζα, θύμιζαν και οι σχέσεις των προσώπων. Για παράδειγμα, η συνάντηση των δύο ζευγαριών, της Μάρθας με τον Μεφιστοφελή και της Μαργαρίτας με τον Φάουστ σ' ένα «παγοδρόμιο» (!), αν και ήταν μία από τις πιο όμορφες σκηνές της παράστασης, ήταν ξένη προς την ατμόσφαιρα του έργου – της μυστικής συνάντησης στον σκοτεινό κήπο και των ανομολόγητων, απαγορευμένων πόθων. Ακόμη χειρότερα, η κατά τα λοιπά εντυπωσιακή απόδοση την Νύχτα της Βαλπούργης, ένας Χορός νέων με ομοιόμορφα εσώρουχα, χωρίς λόγο και με μηχανική κίνηση που παραπέμπει στη σεξουαλική συνεύρεση (χορογραφία της Πατρίσιας Απέργη), είναι ξένη προς το χάος της σύναξης των δυνάμεων του Κακού – οι οποίες δεν αφορούν μόνο τη λαγνεία αλλά μια γκροτέσκα απόδοση της ασχήμιας, της χυδαιότητας, της βίας, ένα πλήθος ηθικών φαινομένων και διαβαθμίσεων. Στη σκηνή αυτή, πάντως, ξεχωρίζει η εξαιρετική δουλειά του Γιώργου Πούλιου στη μουσική.

H θεατρική κριτικός της LIFO γράφει για τον Φάουστ που σκηνοθετεί η Κατερίνα Ευαγγελάτου Facebook Twitter
Οφείλω να το ομολογήσω: ο «Φάουστ» της Ευαγγελάτου μ' έκανε να σκεφτώ καλύτερα τον «Φάουστ» του Μαρμαρινού και να εκτιμήσω καλύτερα την ερμηνευτική του προσέγγιση... Φωτογραφία: Νίκος Πανταζάρας


Η παράσταση ποντάρει στο πρωταγωνιστικό δίδυμο Νίκου Κουρή και Αργύρη Πανταζάρα. Ο πρώτος είναι ένας καλός, αξιόπιστος ηθοποιός, που δεν έχει αυτό που εννοούμε όταν λέμε «τραγικό μέγεθος», με την έννοια της ενέργειας που συγκινεί βαθιά νου και ψυχή. Ο δεύτερος (παρασυρμένος ίσως από τις πολύ θετικές κριτικές που έχει ήδη πάρει για προηγούμενες ερμηνείες του) επαναλαμβάνεται. Μετά τον «Βασιλιά Ληρ» και τον «Ρήσο», βασίζεται κι εδώ στις κινησιολογικές ευκολίες του. Ο ρόλος του Μεφιστοφελή απαιτεί πολλά περισσότερα, είναι η ίδια η γοητεία του Κακού, χυδαίος και ακαταμάχητος μαζί, δύναμη διανοητική και εσωτερική, όχι ευέλικτο σχήμα.


Η Νάνσυ Σιδέρη είχε τα τυπικά στοιχεία της Μαργαρίτας, αλλά η σκηνή απαιτεί γοητεία, εν προκειμένω «λανθάνουσα», και, οπωσδήποτε, η ηρωίδα είναι κάτι περισσότερο από ένα αθώο, καλόπιστο κορίτσι που πέφτει θύμα της ερωτικής πολιορκίας του Φάουστ. Η Μαργαρίτα παρασύρεται από τη γοητεία του Κακού, αλλά ο πυρήνας της μένει αλώβητος και με τον θάνατό της κερδίζει τη μάχη στον άτυπο πόλεμο του Καλού με το Κακό. Και οι υπόλοιποι νέοι ηθοποιοί (η Δήμητρα Βλαγκοπούλου, ο Ερρίκος Μηλιάρης, ο Κλήμης Εμπέογλου, η Καλλιόπη Παναγιωτίδου, ο Αγησίλαος Μικελάτος και οι σπουδαστές που ως βουβός Χορός συμπληρώνουν τον θίασο) δεν μπόρεσαν να στηρίξουν ικανοποιητικά τους ρόλους που ανέλαβαν.


Οφείλω να το ομολογήσω: ο «Φάουστ» της Ευαγγελάτου μ' έκανε να σκεφτώ καλύτερα τον «Φάουστ» του Μαρμαρινού και να εκτιμήσω καλύτερα την ερμηνευτική του προσέγγιση. Αν μη τι άλλο, ήταν πολυεπίπεδη και οι λύσεις που πρότεινε για ένα έργο μεγάλης παραστασιακής δυσκολίας βρίσκονταν σε ζωντανή σχέση με τα θέματα του έργου και την πληθωρική δραματουργία του. Να πώς η κριτική συμβαίνει κάποιες φορές να παραγνωρίζει τη σωστή ώρα αρετές που αίφνης αποκαλύπτονται καιρό μετά, μέσα από μια άλλη παράσταση.

Φάουστ

Μετάφραση: Σπύρος Α. Ευαγγελάτος
Σκηνοθεσία: Κατερίνα Ευαγγελάτου
Χορογραφία: Πατρίσια Απέργη
Μουσική σύνθεση: Γιώργος Πούλιος

Ηθοποιοί:

Φάουστ: Νίκος Κουρής
Μεφιστοφελής: Αργύρης Πανταζάρας
Μαργαρίτα: Νάνσυ Σιδέρη
Μάρθα: Δήμητρα Βλαγκοπούλου
Βάγκνερ: Ερρίκος Μηλιάρης
Βάλεντιν: Κλήμης Εμπέογλου
Λίζα: Καλλιόπη Παναγιωτίδου
Σπουδαστής, Μάγισσα: Αγησίλαος Μικελάτος

 

Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Ηρώων Πολυτεχνείου & Βασ. Γεωργίου,Πειραιάς

Έως 31/1

Εισιτήριο: €10-25

Τετ., Κυρ. 7 μ.μ., Σάβ. 5 μ.μ., Πέμ., Παρ. 8.30 μ.μ., Σάβ. 9 μ.μ.

2

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

σχόλια

2 σχόλια
Απαιτητικο κοινο;Εμεις που την ειδαμε και τα συναισθηματα τρεχαν απο τα ματια μας σε ποια κατηγορια ανηκουμε;. Η τεχνη δεν ανηκει σε κανεναν, ποσο μαλλον σε απαιτητικο κοινο! Η κυρια Ευαγγελατου καταφερε με το γεωμετρικο της σκηνικο και την απουσια κοστουμιων και φαμφαρας να γεμισει τις ψυχες μας με ποιηση! Κατακρεουργειτε και καλουπωνετε την εκφραση...
Απο τις λιγες κριτικες που σε κανει να αγαπησεις ακομη περισσοτερο την παρασταση. Ενταξει, το θαψατε. Ηταν, ομως, μια απο τις καλυτερες παραστασεις που ανεβηκαν φετος, και μια τολμηρη και αξια σκηνοθεσια. Ας μην τα ισοπεδωνουμε ολα στο ονομα μιας "επιστημης"...