H ανατροπή των κλισέ στο εκτεταμένο φιλμικό σύμπαν του Ολοκαυτώματος

Ο Γιος του Σαούλ
3

 

Μοναδική περίπτωση στο εκτεταμένο φιλμικό σύμπαν του Ολοκαυτώματος, ο Γιός του Σαούλ ανοίγει εκ νέου το διάλογο μιας από τις σκοτεινότερες σελίδες της σύγχρονης Ιστορίας με το σινεμά, την ίδια στιγμή που ακόμη και η Ελλάδα το επιχειρεί για πρώτη φορά, μετά από μιά 20ετία, σε ένα αισθηματικό δράμα εποχής.

Όποιος πίστευε πως ακόμη μια ταινία με θέμα το Ολοκαύτωμα θα περίσσευε, γελάστηκε με την επιτυχία μιας βασανιστικής στη θέαση και σκληρότατης στον χειρισμό ταινίας που σαρώνει σε βραβεία, αρχής γενομένης με το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στο φεστιβάλ Καννών, και ίσως μια είσοδο της σε βασικές κατηγορίες των Όσκαρ, για τη σκηνοθεσία του Νέμες, την εκπληκτική φωτογραφία του Ματίας Έρντελι και την χωρίς ανάσα ερμηνεία του Γκέζα Ρόρινγκ, σύμφωνα με τις ενδείξεις και την εκστατική ανταπόκριση των Αμερικανών: Ο Γιός του Σαούλ του Λάσλο Νέμες δεν είναι απλώς ένα αναμάσημα γνωστών μοτίβων, αλλά μια εμπειρία που δίνει άλλη διάσταση στην κόλαση ενός ανοίκειου βιώματος για τα εκατομμύρια που έχασαν τη ζωή τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.


Η αφίσα της ταινίαςΟι μεγάλοι κινηματογραφικοί σταθμοί με θέμα το Ολοκαύτωμα είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, αν και η σχετική φιλμογραφία απαριθμεί πολλές fiction, σε σχεδόν ετήσια βάση. Δύο ντοκιμαντέρ ξεχώρισαν μέχρι τη δεκαετία του 80: η Νύχτα και η Ομίχλη του Αλέν Ρενέ το 1951 και το Shoah του Κλοντ Λανζμάν το 1985. Η καφκική, εξόχως συμπυκνωμένη, οργάνωση του Ρενέ στο αρχειακό υλικό που παρέλαβε και εξέθεσε έρχεται σε αντιδιαστολή με το αχανές, 9ωρο ντοκιμαντέρ του Κλοντ Λανζμάν, που πραγματεύεται τα τρία βασικά στρατόπεδα θανάτου (Τσέλμνο, Τρεμπλίνκα και Άουσβιτς-Μπίρκεναου), με συνεντεύξεις επιζώντων και εμπλεκόμενων Πολωνών, συνθέτοντας μια καθοριστική και οριστική μαρτυρία, που δικαίως θεωρείται πλήρης και εξαντλητική. Είναι τέτοιο το status του Λανζμάν μετά το Shoah του, που ο ίδιος καλείται να πάρει θέση για οτιδήποτε μεταγενέστερο καταπιάνεται με την υπόθεση.


Η άποψη του Γάλλου σκηνοθέτη για τη Λίστα του Σίντλερ υπήρξε απερίφραστα καταδικαστική. Στο εμπνευσμένο δράμα του Στίβεν Σπίλμπεργκ, η ανταπόκριση, από τους κριτικούς και τους θεατές, μέχρι συνάδελφους του σκηνοθέτες και αρχηγούς κρατών-χωρών, ήταν κάτι παραπάνω από εγκωμιαστική. Ο Μπίλι Γουάϊλντερ έγραψε ευχαριστήρια επιστολή στον Σπίλμπεργκ και ο άλλος μεγάλος σκηνοθέτης εβραϊκής καταγωγής, Ρόμαν Πολάνσκι, υποψήφιος για τη σκηνοθεσία της Λίστας του Σίντλερ σε πρότερο στάδιο, δήλωσε πως δεν θα μπορούσε να την κάνει καλύτερη. Επίσης, εικάζεται πως ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ εγκατέλειψε τα πλάνα του για το γύρισμα του Aryan Papers αφού είδε την ταινία του Σπίλμπεργκ, προφανώς διαισθανόμενος πως δεν έχει κάτι παραπάνω να προσθέσει τη δεδομένη στιγμή.

Αντίθετα, ο Λανζμάν καταδίκασε την ταινία κυρίως για το συναισθηματικό της κιτς, αλλά υποπτεύομαι πως οι αντιρρήσεις του είναι αξιωματικές, και όχι επί των λεπτομερειών ή του συμβολισμού- το κορίτσι με το κόκκινο φόρεμα ή η coda του φιλμ με το προσκύνημα των Εβραίων. Όπως ο Σάϊμον Βίζενταλ, ο πιο μεθοδικός και επίμονος διώκτης των Ναζί, υποστήριζε πως κάθε επιχείρημα για να δικαιολογήσει τον Χίτλερ και τις πράξεις του απορρίπτεται εν τη γενέση του (διότι ο διάβολος δεν μπαίνει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων), έτσι και ο Λαμζμάν θεώρησε πως η μυθοπλασία ακυρώνει την ουσία του Shoah, οντολογικά, δια της αναπαραστάσεως. Καθώς ήταν ο μόνος που δεν βρήκε καν ελαφρυντικά για το χειρισμό του Σπίλμπεργκ, όπως ο Μίκαελ Χάνεκε, που βρήκε χαζή τη μεγάλη σκηνή των γυναικών στο θάλαμο αερίων, αναγνωρίζοντας ωστόσο καλές προθέσεις, ο Σπίλμπεργκ αναγκάστηκε να του απαντήσει, λέγοντας έμμεσα πως κανείς δεν μπορεί να αυτοχριστεί αποκλειστικός θεματοφύλακας του Ολοκαυτώματος.

H ανατροπή των κλισέ στο εκτεταμένο φιλμικό σύμπαν του Ολοκαυτώματος Facebook Twitter
Η Λίστα του Σίντλερ

Ωστόσο, η αλήθεια είναι πως ο Σπίλμπεργκ χρησιμοποίησε την ταινία αυτή ως εφαλτήριο του δεύτερου, και κυρίως σοβαρότερου μέρους της καριέρας του: έχοντας παραδεχθεί πως στα νιάτα του υπήρξε ένας απαθής Εβραίος, αγνωστικιστής με την γενικότερη έννοια, βρήκε την αφορμή για προσωπικό αναβάπτισμα, όψιμη επαφή με τις ρίζες του και θρησκευτική επιφοίτηση, τοποθετώντας την ταινία του σε ένα ιερό βάθρο, καθώς αρνήθηκε οποιαδήποτε περικοπή, λογοκρισία ή διαφημιστικό διάλειμμα σε τηλεοπτική προβολή, αναγκάζοντας ως και παρέμβαση από τον Πρόεδρο των Φιλιππινών. Έμμεση απόδειξη είναι πως όταν έχασε το Όσκαρ καλύτερης ταινίας για τη Διάσωση του Στρατιώτη Ράϊαν, από τον Ερωτευμένο Σέξπιρ, χαλάστηκε και δεν κατάλαβε ποτέ για ποιο λόγο η Ακαδημία δεν προτίμησε ένα αριστούργημα με νόημα, έναντι μιας ανάλαφρης κωμωδίας. Χωρίς να καταλάβει το πότε, από ένα σημείο κι έπειτα ο Σπίλμπεργκ εξελίχθηκε σε έναν Σίντλερ που ξεπερνάει την αφ' υψηλού απόσταση και προσπαθεί να σώσει, για να σωθεί, για να εξαγνιστεί, και ίσως να αγκαζάρει τη θέση του στην Ιστορία, παίρνοντας στην πορεία τον εαυτό του εντελώς στα σοβαρά.

 

Εμβληματική επίσης θεωρείται η μοναδική κωμωδία, ή τουλάχιστον δραμεντί, γύρω από αυτό το απαγορευτικά λεπτό θέμα με τα τόσα θύματα και τη βαρύτατη μνήμη που το συνοδεύει, το Η Ζωή είναι Ωραία, του Ρομπέρτο Μπενίνι. Η ταινία, στα χαρτιά και το ύφος της, κρεμόταν από μια κλωστή αλλά ο Ιταλός κωμικός τη γλύτωσε θριαμβευτικά με το αστείρευτο bravado και την μπουφόνικη ακροβασία του ανάμεσα στην ύστατη τραγωδία και το κωμικό μελόδραμα. Αφοπλιστικός και όσο πρέπει πονηρός, ο Μπενίνι σάρωσε σε βραβεία και εισπράξεις με μια ταινία που έχει ακριβώς το ίδιο θέμα με τη Μέρα που Έκλαψε ο Κλόουν, το άγνωστο δράμα (;) του Τζέρι Λιούις, που ο Αμερικανός κωμικός γύρισε το 1972 αλλά αρνήθηκε να μοιραστεί με το κοινό γιατί, ακόμη και σήμερα, ντρέπεται για το αποτέλεσμα, μετά τις πρώτες αποκαρδιωτικές προβολές. Τα δικαιώματα της ταινίας τού ανήκουν και κανείς δεν γνωρίζει αν κάποια στιγμή επιτρέψει την προβολή της, μόνο και μόνο για να διαπιστώσουμε κι εμείς αν ο Κλόουν του ήταν ένα ολοκληρωτικό λάθος, ή μιά κατά τόπους ελαττωματική, ως και απερίσκεπτη ματιά, μπροστά από την εποχή της.


Τελικά, ο Ρόμαν Πολάνσκι βρήκε τη ευκαιρία που του διέφευγε επί χρόνια και με τον "Πιανίστα" υπέγραψε μια από τις καλύτερες ταινίες της καριέρας του. Ο ήρωας του παραμένει βαθύτατα Πολανσκικός, ένας φυγάς που πασχίζει να επιβιώσει, με φόντο τα γκέτο της Βαρσοβίας και τη φρίκη, από την οποία διασώζονται οι ουμανιστές. Ο Χρυσός Φοίνικας και το Όσκαρ σκηνοθεσίας επιστέγασαν την σωστή του επιλογή, αν και κάποιοι δεν θεωρούν το έργο ανάλογο του θέματος- αλλά πάντα θα υπάρχουν αντιρρησίες που σκέφτονται συγκριτικά. Είχε προηγηθεί το εξαιρετικό "Europa Europa" της Ανιέσκα Χόλαντ, που επικεντρώνεται στην ανεύρεση ταυτότητας ενός ορφανεμένου Εβραίου έφηβου (αληθινή ιστορία του Σόλομον Περέλ) που υποδύεται τον Γερμανό και τρυπώνει λαθραία στη ναζιστική νεολαία- ένας ασπόνδυλος, πλανημένος νέος που συνειδητοποιεί την πραγματικότητα σε ένα περιπετειώδες, συνεχές ραντεβού με τον θάνατο.

H ανατροπή των κλισέ στο εκτεταμένο φιλμικό σύμπαν του Ολοκαυτώματος Facebook Twitter
Europa Europa


Φέτος, ο Γιός του Σαούλ εκπλήσσει με μια νέα προσέγγιση. Στο ντεμπούτο του, ο Λάσλο Νέμες κινηματογραφεί ασφυκτικά την μίζερη επινοώντας εκ νέου το συντακτικό της στιβαρής και υπολογίσιμης υπο-κατηγορίας των Holocaust dramas. Οι φρικαλεότητες δεν δηλώνονται ονομαστικά, ως μέρος ενός ιστορικού καταλόγου, και κυρίως δεν απεικονίζονται ευθέως, επιτρέποντας στον θεατή να ανασυνθέσει, μέσω των ήχων και της δράσης στο στενό περιθώριο των πράξεων του Σαούλ, το ίδιο το Ολοκαύτωμα, από την αρχή. Την ίδια στιγμή που ο ήρωας ψάχνει έναν ραβίνο ανάμεσα στους μελλοθάνατος και τους συνεργάτες του Sonderkommandos, για να θάψει ένα αγόρι που μάλλον εσφαλμένα νομίζει πως πρόκειται για τον γιο του, ο θάνατος συμβαίνει, και μια γενοκτονία συντελείται, πολύ πιο αποτελεσματικά και στοιχειωτικά από μια κλασσική splatter αναπαράσταση.

Πάντα στη λογική της υπερευαισθησίας γύρω από το Ολοκαύτωμα των εβραϊκών κοινοτήτων αλλά και των υπόλοιπων από εμάς, των ουμανιστών έστω, που έχουμε αναπτύξει εντονότερα συνείδηση για το πόσο μια πρωτότυπη, ως και ρεβιζιονιστική ιδέα μπορεί να προσβάλει ανίερα ένα θεσμοθετημένο ταμπού, ο Γιος του Σαούλ όχι μόνο δεν αντιβαίνει την ουσία των γεγονότων, αλλά τα υπερβαίνει με την πνευματικότητα και την ποιητική του προσέγγιση, κάνοντας πολύπλοκες λογοτεχνικές και φιλοσοφικές αναφορές (από τον Βιργίλιο ως τον Αντόρνο) μέσα από μια λιτότατη σεναριακή γραμμή αφήγησης, πάνω και πίσω από τον ώμο του Σαούλ, όταν δεν βλέπουμε το άσπρο σαν το πανί πρόσωπο του και την πλάτη-στόχο. Αν αυτό λέει κάτι, ο Λανζμάν, 90 ετών σήμερα, έδωσε τις ευλογίες του στην ταινία αμέσως μετά την πρεμιέρα στις Κάννες, συντασσόμενος με την θετική κρίση της συντριπτικής πλειοψηφίας. Υπήρξαν έντονες, πολωτικές αντιρρήσεις στην αρχή: κάποιοι σινεφίλ απέρριψαν την κάμερα στο χέρι ως ένα κατασκευαστικό κόλπο που υποβαθμίζει το επιδιωκόμενο gravitas, ενώ η Μανόλα Ντάρτζις των New York Times χαρακτήρισε το φιλμ ιδεολογικά απεχθές, αποτιμώντας το μάλλον περιγραφικά και χωρίς να μπει στον κόπο να μας εξηγήσει πού στηρίζει τον κατεβασμένο αντίχειρα της- μήπως στην παρόμοια, δεδηλωμένη αντιπάθεια που είχε εκφράσει και η Χάνα Άρεντ προς το αμφίβολης δράσης "τάγμα" των Sonderkommando, ή στην κινηματογραφική δεξιότητα του Νέμες, ο οποίος μας οδηγεί εκεί που αυτός θέλει, με τον τρόπο που επιλέγει, σε ένα θύμα που ωστόσο συνεργεί στον φόνο, χωρίς πολιτική ανησυχία και συνειδητοποίηση της καταγωγής του; Ένα είναι σίγουρο: ο Νέμες προκάλεσε αναπάντεχα το ενδιαφέρον για ένα θέμα θεωρητικά κορεσμένο και όχι ακριβώς τρέχον. Το Ολοκαύτωμα δεν είναι της μόδας, με τα πολιτικά θέματα να έχουν μετατοπιστεί σε άλλα μέτωπα, και το κοινό να έχει παραδοθεί σε δημογραφικά στοχευμένη διασκέδαση στο σινεμά, όποτε αποφασίζει να εγκαταλείψει τον άνετο καναπέ με την πληθώρα των επικών τηλεοπτικών σειρών. Έχουμε ξανασημειώσει πως η πιο ανείπωτη τραγωδία του 20ου αιώνα έχει απεικονισθεί πλειστάκις, σε τέτοιο βαθμό που ακόμη και η ανεξάντλητη ιστορική ανεκδοτολογία έμοιαζε κάποια στιγμή στερεμένη και επαναλαμβανόμενη- από το "The Boy with the Striped Pajamas" και το "Defiance" μέχρι το "Black Book" και το ελληνικό "Ουζερί Τσιτσάνης".


Όντως, το επερχόμενο δράμα, έπος για τα ελληνικά δεδομένα, που βασίζεται στο μυθιστόρημα του Γιώργου Σκαμπαρδώνη από το 2001, χρησιμοποιεί το ομώνυμο νυχτερινό κέντρο της Θεσσαλονίκης όπου εκτέλεσε τις πρώτες του μεγάλες επιτυχίες ο Βασίλης Τσιτσάνης, την ίδια στιγμή που στην κατεχόμενη πόλη έφευγαν τα πρώτα τρένα με τους Εβραίους, με προορισμό την εξολόθρευση τους. Αν και το υλικό προσκαλεί σε μια βαθιά αντιμετώπιση μιας άγνωστης πτυχής της ελληνικής ιστορίας και κυρίως του αμφιλεγόμενου, και για πολλούς, οδυνηρού ρόλου του αρχιραββίνου της Θεσσαλονίκης Τσβι Γκόρετς (αξίζει να ψάξετε τη σχετική βιβλιογραφία και ένα τηλεοπτικό αφιέρωμα του Βασίλη Βασιλικού), αποδιοπομπαίου τράγου ή καταστροφικού συνεργάτη των Γερμανών, ανάλογα με την πλευρά που υποστηρίζουν τα δύο άκρα της ιδεολογικής διαμάχης που ξέσπασε, το φιλμ εστιάζει στον ασύμβατο έρωτα της Εβραίας με τον Χριστιανό και στέλνει τη μεγάλη εικόνα του θέματος στο φόντο, περιγράφοντας το επιδερμικά αντί να το αναδείξει.

Στις αρχές της δεκαετίας του' 90, η Τώνια Μαρκετάκη, σε σενάριο της Μαλβίνας Κάραλη, είχε επίσης πραγματευθεί τον έρωτα ενός Εβραίου με μια Γερμανίδα, με ποιητικότερο και πολιτικότερο τρόπο, στις "Κρυστάλλινες Νύχτες". Οι σχετικές ελληνικές ιστορίες που αξίζει να ειπωθούν είναι πολλές αλλά σκοντάφτουν στην αργή απενοχοποίηση της εγχώριας κινηματογραφίας από το ταμπού της εμπορικής αφήγησης, και τον αργοπορημένο εναγκαλισμό του με τα είδη. Ο Μανούσος Μανουσάκης, προς τιμήν του, δεν έχει κανένα πρόβλημα να πει την ιστορία του χωρίς περιττές αρτιστίκ φιλοδοξίες, αλλά υστερεί τόσο πολύ σε σύγκριση με τις αντίστοιχες ταινίες που έχουμε δει κατά καιρούς, σε δύναμη, πρωτοτυπία και sophisticated προσέγγιση, που φαντάζει γενικόλογη υποσημείωση.

3

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

6 ντοκιμαντέρ που μας συγκλόνισαν στο Καστελλόριζο

Οθόνες / Η αποκαλυπτική ματιά 6 ξεχωριστών ντοκιμαντέρ του «Beyond Borders»

Το Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Καστελλορίζου πρόβαλε φέτος ταινίες πολιτικά φορτισμένες που οραματίζονται ένα μέλλον χωρίς σύνορα. Έξι από αυτές έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση χάρη στην αισθητική και την προβληματική τους.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Βίκι Κριπς στη LIFO: «Καθένας επιλέγει το δικό του δηλητήριο»

Οθόνες / Βίκι Κριπς: «Καθένας επιλέγει το δικό του δηλητήριο»

Η ηθοποιός που στάθηκε σαν ίση προς ίσο απέναντι σε ολόκληρο Ντάνιελ Ντέι-Λιούις μιλάει στη LiFO σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης με αφορμή την κυκλοφορία του «Hot Milk», που συμπεριλαμβάνει γυρίσματα στη χώρα μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Ο ξεχασμένος απαγωγέας Τόνι Κυρίτσης, που ενέπνευσε τον Γκας Βαν Σαντ για το Dead Man's Wire

Ανταπόκριση από τη Βενετία / «Dead Man’s Wire»: Η χλιαρή επιστροφή του Γκας βαν Σαντ

Μετά από πέντε χρόνια ο Αμερικανός σκηνοθέτης επανέρχεται με την ξεχασμένη ιστορία ενός απαγωγέα, κάνοντας μια βιογραφία με νόημα, που όμως δεν προσθέτει κάτι στη φιλμογραφία του.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
To αριστουργηματικό Ran του Κουροσάβα και 8 ακόμα λόγοι για να πάτε σινεμά

Οθόνες / To αριστουργηματικό Ran του Κουροσάβα και 8 ακόμα λόγοι για να πάτε σινεμά

Μια ταινία βασισμένη σε βιβλίο του Στίβεν Κινγκ, η επιστροφή του Ντάρεν Αρονόφσκι, η καλύτερη ταινία του Κουροσάβα σε επανέκδοση και το τέταρτο μέρος της σειράς ταινιών θρίλερ «Το Κάλεσμα» – Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
THE LIFO TEAM
«Η φωνή της Χιντ Ρατζάμπ» ζωντανεύει στη Βενετία

Ανταπόκριση από τη Βενετία / «Η φωνή της Χιντ Ρατζάμπ» ζωντανεύει στη Βενετία

Έκκληση από τους συντελεστές της ταινίας της Κάουτερ Μπεν Χάνια να σταματήσουν επιτέλους οι δολοφονίες παιδιών στη Γάζα, με αφορμή το σπαρακτικό τηλεφώνημα της 6χρονης Παλαιστίνιας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
A House of Dynamite

Ανταπόκριση από τη Βενετία / «House of Dynamite»: Η Κάθριν Μπίγκελοου πατάει το κουμπί – και μας κόβει την ανάσα

Με χειρουργική ακρίβεια, η πρώτη γυναίκα που τιμήθηκε με Όσκαρ σκηνοθεσίας μας πείθει ανατριχιαστικά για τον επικείμενο πυρηνικό όλεθρο.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ο μάγος του Κρεμλίνου

Ανταπόκριση από τη Βενετία / «Ο μάγος του Κρεμλίνου»: Ο ρυθμιστής του Πούτιν δεν χωρά σε ταινία

Πίσω από το ψυχρό πρόσωπο της εξουσίας, κρύβεται ο ψίθυρος ενός σύγχρονου Ρασπούτιν. Ο Ολιβιέ Ασαγιάς τον ακολουθεί – αλλά μήπως τον πρόδωσε η φόρμα;
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
No other choice

Ανταπόκριση από τη Βενετία / «No other choice»: Η ταινία που θα οδηγήσει τον Παρκ Τσαν-γουκ στα Όσκαρ

Ο Κορεάτης σκηνοθέτης παραμένει ένας από τους μεγάλους σύγχρονους κινηματογραφιστές, αν και η αντικαπιταλιστική του σάτιρα «No other choice» δεν είναι η καλύτερή του ταινία.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Είναι σαν να κάνεις τον Δράκουλα χορτοφάγο»: Γιατί το σέξι τέρας του Φρανκενστάιν που παίζει ο Τζέικομπ Ελόρντι είναι λάθος

Οθόνες / Γιατί το σέξι τέρας του νέου «Φρανκενστάιν» είναι λάθος

Στη διασκευή του κλασικού μυθιστορήματος της Μέρι Σέλεϊ από τον Γκιγιέρμο ντελ Τόρο πρωταγωνιστεί ο «εξωφρενικά όμορφος» Τζέικομπ Ελόρντι στον ρόλο του τέρατος – πράγμα που έχει ως αποτέλεσμα μια ταινία χωρίς ειρμό. 
THE LIFO TEAM
O Στίβεν Κινγκ στο σινεμά: Οι 10 καλύτερες μεταφορές

Οθόνες / O Στίβεν Κινγκ στο σινεμά: Οι 10 καλύτερες μεταφορές

Είναι εντυπωσιακός ο αριθμός διασκευών του έργου του δημοφιλούς συγγραφέα που θα δούμε στο πανί, στο γυαλί και στο σανίδι, κι αυτό στάθηκε αφορμή για ένα αφιέρωμα στις καλύτερες ταινίες που ενέπνευσαν τα γραπτά του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Φρανκενστάιν: Ένα θεσπέσιο μελόδραμα που σε παρασύρει και σε ματώνει

Ανταπόκριση από τη Βενετία / Φρανκενστάιν: Ένα θεσπέσιο μελόδραμα που σε παρασύρει και σε ματώνει

O Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο θα έκανε την Μέρι Σέλεϊ περήφανη. Ο δικός του Φρανκενστάιν κατορθώνει να μην προδώσει το πνεύμα του πολυδιασκευασμένου μυθιστορήματός της.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
After the Hunt: Το #MeToo στα χέρια του Λούκα Γκουαντανίνο είναι μια μπερδεμένη υπόθεση

Ανταπόκριση από τη Βενετία / After the Hunt: Το #MeToo στα χέρια του Γκουαντανίνο είναι μια μπερδεμένη υπόθεση

Ο Λούκα Γκουαντανίνο νοσταλγεί τη χαμένη τέχνη του διαλόγου, αλλά το After the Hunt χάνει το δίκιο του στην ακαδημαϊκή φλυαρία και τις σεναριακές αστοχίες.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα του γάμου δύσκολα: 10 ταινίες για να δείτε μετά το «Ρόουζ εναντίον Ρόουζ»

Οθόνες / Όλα του γάμου δύσκολα: 10 ταινίες για να δείτε μετά το «Ρόουζ εναντίον Ρόουζ»

Από το «Awful Truth» του Λίο ΜακΚάρεϊ στο «Gone Girl» του Ντέιβιντ Φίντσερ κι από τις μπεργκμανικές «Σκηνές από έναν γάμο» στο «Revolutionary Road» του Σαμ Μέντες, ανατρέχουμε σε δέκα ταινίες για όσους ενώθηκαν ενώπιον Θεού κι ανθρώπων «μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος».   
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
ΒΟΥΓΟΝΙΑ

Ανταπόκριση από τη Βενετία / «Βουγονία»: Κριτική για τη νέα ταινία του Γιώργου Λάνθιμου

«Είναι περιπέτεια η "Βουγονία", fun και πιο περίπλοκη απ’ ότι δείχνει» - Ο Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος καταγράφει τις εντυπώσεις του από την παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας στο 82ο Φεστιβάλ Βενετίας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Terence Stamp (1938-2025): Ο μάγκας του Λονδίνου που θα γινόταν Τζέιμς Μποντ

Οθόνες / Terence Stamp (1938-2025): Ο μάγκας του Λονδίνου που θα γινόταν Τζέιμς Μποντ

«Το άτακτο αγόρι του βρετανικού σινεμά βρήκε τον δρόμο του σε ώριμες επιλογές, είτε παίζοντας κάποιον αδυσώπητο κακό είτε αφήνοντας τα λακωνικά του διακριτικά σαν στάμπα, όνομα και πράγμα, σε σύντομες εμφανίσεις – εννοείται πως έχει υποδυθεί και τον διάβολο!»
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

3 σχόλια
Ενώ αναφέρετε τον Kubric δεν παρατίθετε tην κριτική που άσκησε στην αηδία του Spielberg, όχι φυσικά γιατί θαμπώθηκε από το φιλμ του Spielberg αλλά το αντίθετο Ο Kubric εγκατέλειψε το σχέδιο για ταινία με το ίδιο θέμα όχι γιατί νόμιζε ότι ο Spielberg είπε ότι ήθελε να πει ο ίδιος ο Kubric (!!!) αλλά γιατί είδε τον Spielberg να πέφτει με τα μούτρα σε παγίδες που ο ίδιος δεν γνώριζε πως θα μπορούσε (αλλά θέλοντας οπωσδήποτε, όντας γαρ μη χυδαίος) να αποφύγει. Και να τι πραγματικά είπε ο Kubric για το 'Schindler's List':“Think [Schindler’s List] is about the Holocaust?...No, it was about success, wasn’t it? The Holocaust is about six million people who get killed. Schindler’s List is about 600 who don’t.”Εγώ πάντως δεν είχα ούτε έναν καθηγητή η καθηγήτρια στην Βρετανία που να μην χρησιμοποιούσαν την ταινία του Spielberg ως παράδειγμα για το πως να αποφεύγουμε να προσεγγίζουμε, σκεφτόμαστε η αναπαριστούμε το Άουσβιτς (όρος που χρησιμοποιείται συνεκδοχικά για την εξορθολογισμένη-βιομηχανοποιημένη μαζική δολοφονία εκατομμυρίων ανθρώπων . Ο Ελληνικός όρος 'Ολοκαύτωμα' όπως και ο Εβραϊκός 'Shoah' θεωρούνται προβληματικότατοι καθώς έχουν θρησκευτικές καταβολές). Είναι επίσης λάθος από κάθε άποψη (αλλά και φρικαλέα αστείο) να νομίζετε ότι όσοι έχουν 'Εβραϊκές' καταβολές έχουν κάποια λευκή επιταγή να μιλάνε η να κάνουνε ταινίες για το Άουσβιτς η ο λόγος τους έχει αυτομάτως μεγαλύτερη βαρύτητα. .Η ταινία του Spielberg σε όλα τα Holocaust Studies θεωρείται ως εφιαλτικά κακοήθης και αχρεία, και ως παράδειγμα της βιομηχανίας του θεάματος που όλα τα μετατρέπει σε διασκέδαση.
Ο γιος του Σαούλ είναι όντως πολύ καλή ταινία.Είναι καλογυρισμένη,σχεδόν με ακρίβεια χορευτικού.Επιδεικνύει μια ξεχωριστή οπτική προσέγγισης του θέματος,κυριολεκτικά και μεταφορικά.Αδυνατώ να βγάλω απ΄το μυαλό μου μια συγκεκριμένη σκηνή,ακόμη τώρα.Και μάλλον δε θα τα καταφέρω.